ตอนที่3 แฟนลับๆ

พอมาถึงที่มหาวิทยาลัยฉันก็เดินลงไปจากรถทันทีเพื่อที่จะเดินมุ่งตรงไปหาเนยที่มานั่งรออยู่แล้วในตอนนี้ เพื่อนสาวที่สนิทของฉันที่นิสัยของเราต่างกันสุดๆ เพราะเธอชอบลุยๆ และห้าวๆ แต่ไม่รู้เลยว่าทำไมเราถึงอยู่ด้วยกันแบบนี้ได้

"กว่าจะมา"

"ขอโทษนะรถติดอ่ะแก"

"วันนี้พี่แกมาส่งหนิ เมื่อคืนนอนกับพี่เซเธนไม่ใช่รึไงยัยวี"

"ฉันรีบออกมาก่อนน่ะสิ ไม่งั้นได้เจอกันแน่"

"แกก็กล้านะคบกับศัตรูพี่ชาย"

"ก็ตอนแรกไม่รู้นี่หว่า ไม่งั้นฉันไม่ยุ่งด้วยหรอก"ฉันบอกออกไปแบบนั้นพร้อมกับความหนักใจ ก็อย่างที่บอกว่าฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าพี่เซเธนคือศัตรูของพี่ชายฉัน พอเขาเข้ามาคุยด้วยฉันก็คุยด้วยตามมารยาทก็เท่านั้นเอง

จนเวลาผ่านไปพวกเราสนิทกันมากแถมยังอยู่คอนโดเดียวกันอีกจึงทำให้ฉันเกิดหวั่นไหวกับเขาและได้คบหาดูใจกับเขาทันทีอย่างไม่มีเงื่อนไขอะไรเลยสักนิดเดียวในตอนนั้น กว่าจะมารู้ก็คบกันไปได้สองเดือนแล้วและความผูกพันของเรามันก็ตัดกันขาดยากซะด้วย จึงทำให้กลายมาเป็นคบกันแบบหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้จนได้

"ก็แปลกนะคนอย่างพี่เซเธนเนี่ยจะเข้ามายุ่งกับเด็กน้อยอย่างแก"

"นั่นดิ คิดแล้วตลก"

"แล้วจะอยู่กันแบบนี้ไปตลอดหรอวี ไม่อึดอัดรึไง"

"ก็ดีกว่าต้องมาเลิกกันรึเปล่า"

"ตัดตอนนี้อาจจะเจ็บน้อยกว่านะวี"ใช่สิถ้าเลือกที่จะตัดตอนนี้ก็ดีกว่าต้องมาเจ็บทีหลังแต่ไม่ว่ายังไงมันก็เจ็บเท่ากันอยู่ดีไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง และดูเหมือนพี่ชายฉันมันจะไม่ยอมอะไรง่ายๆ อีก ด้วยความเกลียดที่พี่มีก็เยอะมากอยู่พอสมควรทั้งๆ ที่พี่ชายฉันไปยุ่งกับคนของเขาก่อนแท้ๆ

พวกเรานั่งคุยกันแบบนั้นไปได้สักพักก่อนที่จะพากันขึ้นห้องไปเรียนในคาบที่จะถึงนี้โดยที่ตลอดทั้งคาบฉันแทบจะไม่เป็นอันเรียนเลยด้วยซํ้าเพราะเอาแต่คิดเรื่องพี่เซเธนและพี่ชายของฉันจนนั่งเหม่อเป็นคาบเลยก็ว่าได้

พอเลิกแล้วนั้นพวกเราก็พากันไปกินข้าวปกติเหมือนกับทุกๆ ครั้งโดยไม่มีอะไรแปลกเลยจนกระทั่งจู่ๆ พวกเราก็เดินสวนทางกับพวกพี่เซเธนที่ยัยเนยไม่ค่อยถูกชะตากับพี่มาวินเพื่อนพี่เซเธนสักเท่าไหร่เลยแม้แต่นิด

"หลีกทางดิ"

"พวกเธอนั่นแหละหลีก"

"พวกนายนั่นแหละหลีก"พอเนยบอกออกไปแบบนั้นพวกพี่เขาก็จ้องมองมาเป็นสายตาเดียวกันโดยเฉพาะพี่เซเธนที่จ้องมองมาที่ฉันอย่านิ่งเช่นกันด้วยสายตาอะไรบางอย่าง

"ไปเหอะเนย"พอเห็นแบบนั้นฉันก็รีบลากยัยเนยออกมาจากตรงนั้นทันทีและพากันไปซื้อข้าวและนํ้ากันไปเพราะไม่อยากจะมีปัญหาอะไรกับพวกพี่เขามากนัก

"เห้ยเนย สร้อยฉันหายไปไหนวะ"พอกำลังจะตักข้าวเข้าปากสายตาของฉันมันก็ดันเหลือบไปเห็นที่ข้อแขนของตัวเองที่ตอนนี้สร้อยแขนของฉันได้หายไปแล้วและมันเป็นสร้อยแขนที่พี่เซเธนซื้อให้ในวันครบรอบอีกต่างหาก

"แล้วแกไปทำตกที่ไหน"

"ฉันไม่รู้ ตายแน่งานนี้ฉันตายแน่"

"ขอโทษนะสร้อยนี้ใช่ของเธอรึเปล่า เราเห็นทำตกไว้อ่ะ"ผู้ชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามายื่นสร้อยแขนให้กับฉันพอหยิบมาสังเกตดีๆ ก็พบว่าใช่และนั่นแหละสร้อยแขนที่หายไปเพราะมันสลักชื่อฉันและพี่เซเธนเอาไว้ในนั้นด้วยเช่นกัน

"ใช่ไหมแก"

"ใช่ๆๆ ขอบใจนะ"

ไม่รู้ว่าเขาจะทันได้สังเกตไหมแต่ทว่าในขณะนั้นเองโทรศัพท์มือถือของอีกคนก็ยื่นเข้ามาให้กับฉันอย่างมึนงงจนทำเอาทั้งฉันและเนยต่างพากันมองหน้ากันอย่างนิ่งกันไปเลยทีเดียว

"ขอไอจีหน่อยดิ แลกกับสร้อยอันนี้"ฉันถึงกลับเงียบไปและค่อยๆ หันไปหาพี่เซเธนที่นั่งมองอยู่อย่างนิ่ง พอฉันหันไปมองพี่เขากลับหลบสายตาไปฉันจึงตอบตกลงและให้ไอจีเขาไปตามปกติก่อนที่เสียงอะไรบางอย่างจะดังขึ้น

ปั้ง

"เหี้ยอะไรวะไอ้เธน"

"ไปรอในห้องนะ"

"อ่าเสร็จแล้วขอบคุณนะเรื่องสร้อยอ่ะ"

"อื้มเดี๋ยวทักหานะ"

"ซวยแน่ยัยวีเอ้ยย"ยังไม่ทันจะได้ตอบกลับเขาคนนั้นก็เดินออกไปทันทีก่อนที่พวกเราจะนั่งกินข้าวกันไปอย่างปกติไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ในระหว่างทางที่จะกลับห้องก็มีทักหาพี่เซเธนบ้างแต่เขาก็ไม่ยอมตอบกลับมาเลยด้วยซํ้าแม้แต่ข้อความเดียว

"เห้ออ พี่เซเธนไม่ตอบเลย"

"คงงอนแกที่แกให้ไอจีผู้ชายคนอื่นแถมยังทำสร้อยหายไง"

"ฉันควรทำไงดีเนี่ย"

"ไม่ต้องทำไงเพราะคาบต่อไปฉันได้ยินมาว่าเราจะได้เรียนเซคเดียวกับพี่เขาด้วย"ฉันถึงกลับขมวดคิ้วไปเลยทันทีเพราะไม่รู้มาก่อนเลยว่าเราจะยังได้เรียนคาบเดียวกันเพราะเขาขอตารางเรียนฉันไปแต่ก็ไม่เคยที่จะบอกฉันเลยแม้แต่นิดเดียว

"เรียนเซคเดียวกันแล้วไงล่ะยังไงก็ต้องกลับไปเคลียร์ที่ห้องอยู่ดี"พอเปิดประตูเข้าไปในห้องสายตาของฉันก็ดันไปประจบเข้ากับพี่เซเธนที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่อย่างนิ่งๆ เพียงคนเดียวในห้อง สายตาของเขาเหลือบมองมาทางฉันเล็กน้อยก่อนที่พวกเราจะพากันไปหาที่นั่งเรียนกันซึ่งก็ไม่ได้ไกลจากพี่เขามากนัก

"ฉันไปเข้าห้องนํ้าก่อนนะ"

"อื้อ"พอเข้าไปถึงฉันก็เปิดหนังสือขึ้นมาทำงานอีกครั้งหนึ่งที่ค้างคาและไม่ได้สนใจเขาเลยด้วยซํ้าตามที่ตกลงกันไว้ว่าการอยู่ด้วยกันด้านนอกเราจะไม่รู้จักกันเพื่อปกปิดความสัมพันธ์ของเราเอาไว้

"พี่....."

"ไอ้เหี้ยเธนเมื่อกี้กูกำลังเดินกลับมาที่ห้องเจอน้องเป้ยเขาฝากขนมมาให้มึง น้องแม่งยังตามจีบมึงไม่เลิกอีกรึไง"ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยพูดกับแฟนลับๆ ของฉันออกไปพวกเพื่อนๆ ของเขาก็เดินเข้ามาพอดีพร้อมกับขนมของโปรดของเขาที่คนที่ตามจีบซื้อมาให้ ซึ่งฉันก็เคยเห็นอยู่บ้างแล้ว

ครืดด ครืดดด

เสียงโทรศัพท์ที่ดังเข้ามาและพบเข้าเบอร์ที่โชว์เป็นชื่อของพี่ชายฉันเองที่เป็นคนโทรเข้ามาหา ฉันรีบกดรับทันทีและเดินออกไปคุยโทรศัพท์ที่นอกห้องเพราะเกรงว่าจะเกิดเสียงดังจนพวกพี่เขาเกิดความรำคาญเอาได้

"ว่าไงคะพี่กัส"

(คืนนี้มานอนบ้านนะเดี๋ยวเย็นนี้พี่ไปรับ)

"พรุ่งนี้วีมีเรียนเช้าอ่ะค่ะ"

(พ่อกับแม่มีเรื่องจะคุยด้วย)

"ได้ค่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ"ฉันรีบกดวางสายไปทันทีเพราะเรื่องที่จะคุยด้วยคงพ้นไปจากไม่กี่เรื่อง ไม่เรื่องดูตัวก็น่าจะเรื่องการไปออกงานกับพ่อแม่นี่แหละ แต่ถ้าบุ่มบ่ามขนาดนี้คงจะเป็นเรื่องไปดูตัวในวันหยุดยาวแน่นอน

ฉันยืนถอนหายใจไปได้สักครู่ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในห้องทันทีโดยสายตาของพวกพี่เซเธนที่มองมาด้วยสายตาบางอย่าง ก่อนที่พี่มาวินจะเดินตรงเข้ามาหาฉันอย่างเร่งรีบและจ้องมองฉันไปนิ่งๆ

"พวกพี่มีอะไรรึเปล่าคะ"

"เธอใช่ไหมที่เป็นแฟนลับๆ ไอ้เธน"

"ดูเหมือนอยู่นะเว้ยกับรูปคนที่ไลน์มาหาบ่อยๆ อ่ะ คนนี้หรอวะไอ้เธน"

"เอ่อว่ะ ใช่คนนี้หรอวะ"เมื่อเขาพูดออกไปแบบนั้นฉันถึงกลับขมวดคิ้วทันทีที่พวกพี่เขาเดินมาถามแบบนี้ก่อนที่เพื่อนสนิทของฉันจะเปิดประตูเข้ามาและรีบวิ่งเข้ามาช่วยฉันให้ออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด

"พวกพี่พูดอะไรกันคะ"

"คนนี้หรอวะไอ้เธนเด็กคนนั้นหนะ"

"ไม่ใช่!!"

"จะทำอะไรเพื่อนฉัน!! ไปนั่งเหอะ"

"ฉันก็แค่อยากถามว่าเพื่อนเธอแอบคบกับเพื่อนฉันใช่ไหม"

"นายก็ถามเพื่อนนายดูดิ"

"พวกมึงเสือกเหี้ยอะไรหนักหนา กูไม่มีทางคบกับยัยนี่หรอก ไม่ใช่สเปคกูเลยด้วยซํ้า"คำพูดของพี่เซเธนที่เอ่ยออกมาแบบนี้เหมือนกับคมมีดที่ปักลงตรงกลางอกของฉันทันทีอย่างบอกไม่ถูก ความเจ็บปวดเข้ามาครอบงำจนนํ้าตาแทบเล็ดออกมาเลยด้วยซํ้า

"ก็ดีเพราะกูรู้มาว่ายัยนี่เป็นน้องสาวของไอ้เวกัส"

"แล้วใครกันวะเด็กคนนั้นของมึง"

"นั่นดิ ปิดเก่งฉิบหายอย่าให้กูได้รู้ละกัน"

"ไหวไหมแก"

"อื้ม"บอกออกไปแค่นั้นฉันก็เดินมานั่งทำงานของฉันต่อไปพร้อมกับนักศึกษาคนที่เหลือที่ทยอยเดินเข้ามาภายในห้องกันเต็มไปหมดแล้ว