บทที่ 4

ธนพัทธุ์ที่นั่งจิบเครื่องดื่มระหว่างทั้งสองคุยกัน เห็นความสนิทสนมของทั้งคู่แล้วก็ส่ายหน้าพร้อมทั้งบ่นเบา ๆ

“รู้จักผู้ชายไปทั่วสินะ หึ” เขาไม่ค่อยสบอารมณ์กับเหตุการณ์ตรงหน้า “นั่งได้แล้ว ยืนค้ำหัวอยู่ได้” เขาดึงแขนเธอให้นั่งลงข้าง ๆ พร้อมบ่นเล็กน้อย

ลักศิกามองมาทางเขาอย่างไม่พอใจ จะให้นั่งเบียดอะไรขนาดนั้น ที่นั่งตั้งกว้าง

“ลัก เดี๋ยวหนูดื่มอะไรลงบัญชีพี่ไว้ได้นะ พี่เลี้ยงเอง” ปกรณ์พูดพร้อมส่งสายตาหวานให้ลักศิกาอย่างที่เขาชอบทำ

“หลานฉัน ฉันเลี้ยงเองได้ ไม่ต้องมายุ่ง” ธนพัทธุ์หันไปพูดกับปกรณ์ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าอารมณ์เสียเพราะอะไร

“เอ่อ...ได้ครับพี่พัทธุ์ ถ้าอย่างนั้นตามสบายเลยนะครับ งั้นผมขอตัวก่อน” ปกรณ์ไม่อยากมีปัญหากับธนพัทธุ์ เพราะตระกูลของอีกฝ่ายเองก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน อีกอย่างเขาไม่อยากแสดงนิสัยหยาบกระด้างให้ลักศิกาเห็น แต่ก็ยังไม่วายเอ่ยกับเธอด้วยการวางท่าทีสนิทสนมก่อนไป “ไว้พี่โทรหานะลัก ไปดูงานก่อน”

คล้อยหลังปกรณ์เพียงเสี้ยวนาที ธนพัทธุ์ก็สั่งเสียงเข้ม

“เอามือถือมา ปลดล็อกด้วย!”

ส่วนเธอก็ยื่นมือถือตัวเองให้เขาอย่างงง ๆ หลังจากรับโทรศัพท์ไปแล้ว เขาก็ยิงเบอร์เธอเข้าเครื่องเขาทันที จากนั้นก็เมมเบอร์เขาในเครื่องเธออย่างถือวิสาสะ แถมยังตั้งเป็นเบอร์โปรดกด 0 แล้วโทรออกหาเบอร์เขาได้เลย...

“วอต...?!” ลักศิกาอุทานขึ้นมาเบา ๆ เธอกดดูที่เขาเมมชื่อตัวเองเอาไว้ว่า ลุงและตามด้วยรูปหัวใจ 2 ดวง

‘ลุง ❤️❤️’

จู่ ๆ เธอก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาทั่วทั้งใบหน้า ลามไปถึงใบหู นี่คืออะไร เขาจีบเธอหรือว่าไง!?

“ลุง เมมชื่อลักว่ายังไง ขอดูหน่อย”

‘หลาน ❤️❤️’ 

เห็นแล้วตอนนี้ลักศิกาไม่ใช่แค่หูร้อน แต่กลับหูอื้อไปด้วย ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เขินก็เขิน จะว่าแปลกก็แปลก

“ลุง หนูไปห้องน้ำแป๊บนะ” ลักศิกาหันไปบอกธนพัทธุ์ เพราะตอนนี้เธออายเหลือเกิน

“อือ เดี๋ยวไปด้วย อยากเข้าห้องน้ำเหมือนกัน” ชายหนุ่มรีบพูดขึ้น ก่อนจะพาหญิงสาวไปห้องน้ำที่เป็นโซนวีไอพีซึ่งคนไม่พลุกพล่านมากนัก

และที่หน้าห้องน้ำนั่นก็เจอคนเข้ามาทักทาย

“พัทธุ์ ไม่เจอกันนานเลยนะ ริสาคิดถึงคุณจังเลย”

ใครอีกล่ะเนี่ย ยายคนนี้ดูไม่ธรรมดาเลย นมจะหกมาทั้งเต้าแล้วนั่น ไม่พูดเปล่า แต่ยังเข้ามากอดแขนธนพัทธุ์อย่างสนิทสนมอีกด้วย คนเป็นหลานรหัสค้อนให้เขาไปทีหนึ่งก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

“อือ พาหลานรหัสมาเที่ยว ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ธนพัทธุ์แกะแขนของเขาออกจากมือปลาหมึกของริสาอย่างสุภาพ

ลักศิกาทำธุระในห้องน้ำเสร็จก็เดินออกมา แต่ไม่เจอเขาหน้าห้องน้ำแล้ว นี่เขาหายไปไหนแล้วล่ะ ระหว่างเดินกลับโต๊ะเธอก็มองหาเขาไปด้วย เดินยังไม่ทันจะถึงโต๊ะ หูเจ้ากรรมของเธอก็ได้ยินเสียงชายหญิงคุยกันอยู่ตรงซอกทางเดินลงไปบันไดหนีไฟ

“พัทธุ์ เดี๋ยวนี้คุณเปลี่ยนแนว หันมาคั่วเด็กปีหนึ่งแล้วเหรอคะ” มือเรียวของหญิงสาวคล้องรอบคอธนพัทธุ์ไว้พลางส่งสายตาเชิญชวนเขาอย่างที่เคยทำ

ธนพัทธุ์ที่ออกมาจากห้องก่อนหน้านี้ ไม่คิดว่าหญิงสาวจะยังรอ และเธอก็ลากเขามาคุยตรงนี้ แม้เขาพยายามแกะแขนเธอออกจากคอของเขา แต่เจ้าของแขนยิ่งรัดแน่นและพยายามยื่นปากออกมาเพื่อประกบริมฝีปากของเขา

ริสาหลับตาลงช้า ๆ พยายามรั้งคอเขาเข้ามาจูบ สมผัสที่ได้รับกลับเป็นความไม่อ่อนนุ่มเหมือนริมฝีปากคน เธอลืมตาโพลงขึ้นมาก็เห็นมือของเด็กปีหนึ่งที่มากับธนพัทธุ์ยื่นมาปิดปากเขาไว้แน่น

ยายเด็กบ้า!

เท่ากับว่าสิ่งที่ริสาประทับจูบลงไปเมื่อสักครู่นั้นก็คือหลังมือของลักศิกานั่นเอง...

“เธอทำบ้าอะไร!” เสียงของริสาที่ตะคอกอย่างใส่อารมณ์กับลักศิกา

“ทำอะไรคะ” ลักศิกายิ้มหวานก่อนจะกระชากธนพัทธุ์ออกจากอ้อมแขนริสา...ยายปลาหมึก

“ขอโทษนะคะที่ขัดจังหวะ ลุง รีบไปกันเถอะค่ะ ลักไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว” ลักศิกากอดแขนชายหนุ่มแน่นพร้อมทั้งดึงเขาออกจากตรงนั้น

“อีเด็กบ้า!” ริสาบ่นอย่างเสียอารมณ์ มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ที่จะเข้าถึงตัวรองประธานนิสิตนะ แถมโอกาสก็กำลังเป็นใจถึงขนาดนี้

ธนพัทธุ์ได้แต่หัวเราะกับการกระทำของลักศิกา หลานรหัสของเขาแสบใช่เล่น งานนี้คงสนุกละ

“ลัก ไหนบอกว่าพี่ไม่ใช่สเปกไง แล้วเมื่อกี้คือหึงรึเปล่านะ” ชายหนุ่มทำตาแพรวพราว อมยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ

“เปล๊า! ใครจะไปหึง แค่ไม่อยากเห็นภาพอุจาดตา หัดอายผีสางเทวดาบ้างนะคะลุง” ลักศิกาพูดด้วยท่าทีทำเป็นไม่แยแส ก่อนจะหันไปเอ่ยทักทายรุ่นพี่อีกสองคนที่นั่งรออยู่แล้ว

“พี่เต็งหนึ่ง พี่นาย ทำไมมาช้าจังคะ ลักรอตั้งนาน”

“โทษที พอดีหาที่จอดรถอยู่” เต็งหนึ่งพูดขึ้น ส่วนชญาดานั่งหน้าแดงอยู่ข้าง ๆ

อะไรเนี่ย สองคนนี้ต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ ลักศิกาได้แต่คิดในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกมา เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว ถ้าเจ้าตัวไม่พูด เราก็ไม่ควรเข้าไปยุ่ง