ตอนที่ 8 ดูตัวกับจิ้งจอก  

ฉันตื่นก่อนนาฬิกาปลุก หัวสมองแล่นเหมือนคนเพิ่งวางแผนแทรกซึมเข้าองค์กรลับ…ทั้งที่วันนี้ ฉันต้องไปนั่งกินข้าวกับ ‘ว่าที่สามีในนาม’ ของตัวเอง

เอาเข้าจริง ฉันไม่เคยเตรียมตัวไปเดทเลยในชีวิต 

แต่เรื่อง ‘ภารกิจ’ น่ะ…ฉันเชี่ยวชาญ

และวันนี้ก็คือหนึ่งในภารกิจนั้น 

การดูตัวกับชายที่ถูกขนานนามว่า ‘จิ้งจอก’ แห่งวงการธุรกิจ

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ฉันสวมเดรสสีครีมจากตู้เสื้อผ้าของพลอยไพลิน จากนั้นก็หยิบนามบัตรที่พลอยไพลินยื่นมาให้เมื่อวันก่อน 

‘พี่ชิน เมคอัพอาร์ติสต์’ ช่างแต่งหน้าที่เหล่าเซเลบเรียกใช้งานมากที่สุดในรัศมีห้ากิโลเมตร

แน่นอน ฉันโทรไปนัดตั้งแต่เมื่อวาน และเขาตอบรับเพราะชื่อของ ‘พลอยไพลิน’ คือพาสเวิร์ดผ่านประตูสวรรค์

สถานที่คือร้านเสริมสวยหรูระดับพรีเมียม พอฉันเดินเข้าไป เขาก็หรี่ตาเล็กน้อยแล้วถาม

“คุณวราลีใช่ไหมคะ? โอ้โห หน้าสวยอยู่แล้ว แต่น้องพลอยสั่งมาให้ปังที่สุดเลยค่ะ วันนี้ต้องปังยืนหนึ่ง!”

ก่อนฉันจะได้อ้าปากตอบ พี่ชินก็ลากฉันไปที่เก้าอี้ แต่งหน้า ทำผม เซตลอน เสริมแสง แต่งคิ้ว ไฮไลต์แก้มจนฉันรู้สึกเหมือนกำลังถูกอัปเกรดเป็นเวอร์ชัน ‘โปรพลัส’

ใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง พี่ชินก็หมุนเก้าอี้ให้ฉันเผชิญหน้ากับกระจก

ฉันตาโตขึ้นเล็กน้อยอย่างห้ามไม่อยู่

โอเค…ไม่คิดว่าเธอจะสวยได้ขนาดนี้นะ วราลี 

แก้มเนียน ดวงตากลมโตรับกับจมูกและริมฝีปากจิ้มลิ้มเข้ารูป เส้นผมสีน้ำตาลม้วนลอนอย่างมีคลาส ผิวผ่องแบบไม่ต้องพึ่งฟิลเตอร์

ฉันจ้องตัวเองในกระจกพลางยิ้มจาง ๆ

ตอนเป็นอลิสา ฉันไม่เคยต้องแต่งหน้าอะไรขนาดนี้ ชีวิตอยู่กับเหงื่อ กลิ่นดินปืน และภารกิจลับมากกว่ากระเป๋าแบรนด์เนมหรู

แต่ตอนนี้...ในร่างวราลี หญิงสาวที่สวยอยู่แล้วก็เหมือนถูกขัดเงาจนแวววาว

โอเค...ฉันพร้อมแล้ว

มาลองกันสักตั้งเถอะ...

ลุงชมเป็นคนขับรถไปส่งฉันที่โรงแรมหรูในเครือทรัพย์ไพศาลอนันต์ ทันทีที่ฉันก้าวเท้าเข้าสู่โถงล็อบบี้ของโรงแรม ฉันก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นน้ำหอมราคาแพงและการปรับอากาศที่เย็นกำลังดี แชนเดอเลียร์ขนาดมหึมาห้อยลงมาจากเพดานหรูระยับ แสงไฟอบอุ่นไล้ผิวเฟอร์นิเจอร์สีทองนวลอย่างบรรจง พื้นหินอ่อนขัดมันสะท้อนเงารองเท้าของฉันจนฉันเผลอก้มดูว่าเดินเหยียบอะไรผิดไปหรือเปล่า

นี่สินะ...โลกของพวกเขา

พนักงานต้อนรับหญิงในชุดยูนิฟอร์มสีกรมท่าดูเรียบแต่แพง รีบก้าวออกจากเคาน์เตอร์มาต้อนรับทันทีที่เห็นฉัน

“สวัสดีค่ะ คุณพลอยไพลินใช่ไหมคะ?”

ฉันพยักหน้าเล็กน้อย ไม่พูดอะไร

“ทางร้านอาหารบนชั้นรูฟท็อปได้เตรียมโต๊ะไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ เชิญทางนี้เลยนะคะ”

เธอยิ้มสุภาพแบบคนที่ผ่านการเทรนมาอย่างหนัก และเดินนำฉันไปยังลิฟต์แก้วที่ตกแต่งด้วยลวดลายทองประดับเล็ก ๆ พอให้รู้สึกเหมือนขึ้นลิฟต์ในปราสาทของเจ้าหญิง

ระหว่างทาง พนักงานอีกคนหนึ่งเดินตามมาถือกระเป๋าให้...โดยที่ฉันยังไม่ได้ร้องขอ

มืออาชีพจริง ๆ ... สมกับเป็นที่ของเขา

ขณะยืนอยู่ในลิฟต์ที่ค่อย ๆ ไต่ขึ้นสู่ชั้นบนสุด ฉันมองภาพกรุงเทพฯ ที่ค่อย ๆ เลื่อนลงต่ำด้านหลังผ่านกระจกใส

แม่น้ำเจ้าพระยาไหลทอดผ่านกลางเมือง ตึกสูงสลับซับซ้อนดูเหมือนโมเดลเลโก้ขนาดยักษ์

ดูตัวในสถานที่แบบนี้มันไม่ธรรมดาเลยนะ... แล้วคนที่ฉันจะเจอ จะธรรมดาได้ไหมล่ะ?

“ถึงแล้วค่ะ” พนักงานหญิงส่งยิ้ม ก่อนเปิดประตูกระจกบานสูงนำทางฉันเข้าสู่ห้องอาหารบนรูฟท็อป

เมื่อก้าวพ้นธรณีประตู ฉันก็ต้องหยุดชะงัก

ห้องอาหารทั้งชั้นถูกจัดไว้อย่างประณีต กระจกบานใหญ่ที่เผยให้เห็นวิวแม่น้ำระยิบระยับสะท้อนแสงอาทิตย์ยามกลางวัน ไม่มีแขกคนอื่น ไม่มีเสียงจอแจ มีเพียงเสียงเปียโนบรรเลงเบา ๆ จากลำโพงมุมห้อง

ร้านอาหารระดับนี้ ไม่มีแขกเลยสักคนเดียว?

ฉันมองรอบห้อง บรรยากาศสงบเกินเหตุ โต๊ะทุกตัวว่างเปล่า ยกเว้นโต๊ะริมกระจกที่พนักงานเชิญฉันไปนั่ง ก่อนเธอจะโค้งให้อย่างสุภาพ

“ขอให้คุณพลอยไพลินมีช่วงเวลาที่ดีนะคะ”

ฉันนั่งลง สูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามควบคุมสีหน้าให้สงบนิ่งเหมือนมืออาชีพในภารกิจสายลับ ทั้งที่ในใจคือ… 

ทำไมเงียบขนาดนี้เนี่ย!

ตอนนี้มีแค่ฉันคนเดียวที่นั่งอยู่ในพื้นที่ที่ควรใช้เลี้ยงแขกระดับรัฐมนตรีได้สักโหล

ฉันเช็กนาฬิกา อีกห้านาที… 

สามนาที… 

หนึ่งนาที…

แล้วประตูก็เปิดออก

ฉันหันไปตามเสียงรองเท้าหนังที่ก้าวเข้ามา ก่อนจะ…นิ่งค้าง

พระเจ้า…

ผู้ชายที่เดินตรงเข้ามาในชุดสูทเข้ารูปสีเทากราไฟต์เรียบหรูราวกับหลุดออกมาจากนิตยสารแฟชั่นชื่อดัง

ร่างสูงโปร่งนั่น...มองด้วยตาเปล่าน่าจะราว ๆ 185 เซนติเมตร

ผิวเนียนขาวราวกับสกินแคร์ของเขาผสมทองคำ 

เส้นผมดำขลับถูกเสยขึ้นไปแบบเรียบเนี้ยบ

และที่สำคัญคือ ดวงตาคมกริบสีดำที่เหมือนมองทะลุทะลวงทุกอย่าง

นี่มันห่างไกลจากคำว่าน่าเกลียดมากนะ...

พนันได้เลยว่าตอนพระเจ้าปั้นเขา คงตั้งใจน่าดู

หล่อ…ไม่ใช่หล่อธรรมดา 

หล่อแบบ...ใครโกหกว่าน่าเกลียดจะโดนฟ้องได้

นั่นน่ะเหรอ...ภูริ? จิ้งจอก?

เขาเดินมาตรงหน้า หยุดอยู่แค่ไม่กี่ก้าว

“พลอยไพลิน?” เสียงเขานุ่ม ลึก และเรียบนิ่ง

ฉันลุกขึ้นยืน รับมือกับอาการค้างเล็กน้อย

“...สวัสดีค่ะ” ฉันพยายามตอบกลับด้วยเสียงที่มั่นคงที่สุด

เขายิ้มเล็กน้อย “สวัสดีครับ...ดีใจที่ได้เจอ”

เรานั่งลง พนักงานเข้ามารับออเดอร์ ฉันจิ้มสั่งสเต๊กที่เป็นชื่อแรกบนเมนู เขาสั่งไวน์และเนื้อริบอายสเต๊กด้วยท่าทางเคยชิน

เรานั่งเงียบกันอยู่พักใหญ่ ฉันไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงดี จึงตัดสินใจ…ยิงตรงก่อน

“เอ่อ…ก่อนอื่น ฉัน…ไม่ใช่พลอยไพลินค่ะ”

ภูริเงยหน้าขึ้นจากการรินไวน์พอดี แววตาของเขาไม่แม้แต่จะสะทกสะท้าน

“ผมรู้”

ฉันชะงักไปครู่หนึ่ง “รู้…?”

“อืม” เขาพยักหน้านิ่ง ๆ สีหน้าไม่มีความแปลกใจแม้แต่น้อย

“คนอย่างพลอยไพลินไม่มีวันยอมมาเจอผมเองหรอกครับ” เขาว่าพลางยิ้มมุมปาก ราวกับรู้อยู่แล้วว่าวันนี้ฉันจะมานั่งตรงนี้ ไม่ใช่พลอยไพลินคนที่ทุกคนคิดว่าเป็นเจ้าสาวในแผน

“งั้น…ทำไมคุณถึงยังมา?” ฉันถามอย่างไม่อ้อมค้อม

เขาเงยหน้าขึ้นสบตาฉัน รอยยิ้มบางคลี่ที่มุมปาก พร้อมคำตอบที่เรียบง่าย แต่ทำเอาฉันชะงักอีกครั้ง

“เพราะอยากเจอ”

สั้น...ง่าย...แต่น่ากลัวเพราะไม่มีคำขยาย

อยากเจอเพราะอะไร? เพราะเขารู้ว่าฉันไม่ใช่พลอยไพลิน? หรือเพราะอะไรที่มากกว่านั้น?

ฉันพยายามควบคุมสีหน้าแล้วเปลี่ยนเรื่อง

“ร้านนี้เงียบจังนะคะ”

“ผมจองไว้ทั้งชั้นครับ...ทั้งวันด้วย” เขาตอบราวกับพูดว่า ‘วันนี้อากาศดีนะ’

“...ทั้งวันเลยเหรอคะ”

“อืม ก็ไม่รู้ว่าจะคุยนานแค่ไหน”

ฉันเม้มริมฝีปากเล็กน้อย

ถ้าอย่างนั้น…ฉันจะถามให้ชัดเจนตรงนี้เลย

“คุณภูริคะ...” ฉันสูดลมหายใจลึก “ทำไมคุณถึงตกลงมาดูตัวครั้งนี้คะ?”

เขามองฉันนิ่ง ๆ แวบหนึ่ง ก่อนจะ…ยิ้มอีก

“แล้วคุณล่ะ?” เขาถามกลับแทนคำตอบ “ทำไมถึงยอมมา?”

ฉันไม่ลังเล “เพราะครอบครัวค่ะ”

เขาเลิกคิ้วน้อย ๆ

“โรงสีของบ้านฉันมีปัญหา ถ้าการแต่งงานนี้จะช่วยให้มีเงินทุนหมุนเวียนกลับมา ฉันก็ยอม... และถ้าแต่งงานแล้วมันมีประโยชน์ ฉันก็จะทำค่ะ”

ภูริพยักหน้าช้า ๆ สายตาเขาดูเหมือนกำลังประเมินอะไรบางอย่างในตัวฉัน แล้วก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ จนฉันไม่ทันตั้งตัว

“ว่าแต่...ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะครับ ทำไมคุณถึงเรียกผมว่า ‘คุณภูริ’ อยู่ได้?”

“...คะ?”

“เมื่อก่อนเรียกผมว่า ‘พี่ภู’ ไม่ใช่เหรอ...น้องวี?”