บทนำ ||ชีวิตนางร้ายเกรดบี

เสียงพัดลมขนาดใหญ่ในสตูดิโอโรงถ่ายในกรุงปักกิ่งดังก้อง บอกว่ามันกำลังทำงานอย่างหนักขนาดไหน ใบพัดเหล็กหมุนถี่ยิบพัดลมร้อนวนเวียนไปทั่ว แต่ก็ไม่อาจขับไล่ไออบอ้าวจากสปอตไลต์นับสิบดวงที่พุ่งตรงลงมายังพื้นด้านล่างได้ ความร้อนนั้นเหมือนเปลวเพลิงที่คอยแผดเผาผิวกายของหญิงสาวผู้ยืนอยู่ภายใต้แสงจ้าเจิดจ้าดังกล่าว

พริมา เฉิน หรือชื่อจีนที่ผู้คนในวงการบันเทิงรู้จักกันดีว่า เฉินเพ่ยอวี้

เหงื่อเม็ดโตไหลรินผ่านไรผมลงมาตามแก้มขาว ร่วงหยดลงที่ซอกคอและซึมซับกับชุดหนังสีดำสนิทที่แนบแน่นอยู่บนร่างกายบอบบาง ชุดนักรบหญิงโบราณที่เธอสวมสำหรับถ่ายทำฉากบู๊ของซีรีส์จีนพีเรียดฟอร์มยักษ์ กลับกลายเป็นดั่งเกราะเหล็กหนักอึ้งที่กักเก็บความร้อนและความเหนื่อยล้าไว้ทั้งหมด

“ฮึบ!… ฮ่า…”

ลมหายใจหอบกระชั้นแผ่วแรงหลุดลอดออกจากริมฝีปาก เธอกำด้ามไม้พลองซึ่งใช้แทนทวนโบราณแน่นจนเส้นเลือดที่ข้อมือปูดขึ้นชัดเจนทั้งสองข้าง ความชาแล่นขึ้นมาตั้งแต่ปลายนิ้ว แต่กระนั้นก็ยังฝืนยกแขนขึ้นอีกครั้ง ฟาดท่อนไม้ในมือให้หวือหวาตามจังหวะบู๊ที่ซักซ้อมมาไม่รู้กี่สิบรอบ

“ยังไม่ดีพอ! ทำใหม่อีกรอบออกแรงหน่อย!”

เสียงตวาดก้องจากเบื้องล่างดังแหวกอากาศ มาจากปากผู้ช่วยผู้กำกับร่างอ้วนที่ยืนกอดอกอยู่หลังจอมอนิเตอร์ น้ำเสียงแข็งกระด้างราวกับเขาไม่ได้เห็นตรงหน้าคือมนุษย์หญิงวัยสิบเก้าปี แต่เป็นเพียงหุ่นเชิดที่ถูกบังคับให้ต้องแสดงออกตามคำสั่งเท่านั้น

พริมาสูดลมหายใจลึก กล้ามเนื้อทุกเส้นเหมือนถูกเผาไหม้ แต่หัวใจกลับเต้นแรงราวจะทะลุออกมา เธอกัดฟันกรอด บังคับร่างกายให้ฟาดท่าตามคิวต่อสู้ที่ซับซ้อนอีกครั้ง ดวงตาคมสวยที่สะกดกล้องสะท้อนความดุดันดั่งสัตว์ป่าถูกล่า ความโกรธ ความเจ็บ และความดื้อดึงปะทุรวมกันจนกลายเป็นพลังที่ทำให้ลีลานั้นสมจริงจนน่าขนลุก

“เวรกรรมอะไรของฉันกันเนี่ย สวรรค์ให้ความสวยมาเต็มเปี่ยมแต่ดันลืมให้วาสนาฉันมาใช่ไหมถึงต้องเหนื่อยขนาดนี้!” เธอตะโกนอยู่แค่ในใจใครจะกล้าเปิดเผยให้โดนตำหนิ

ใช่แล้วภายนอกเธอคือสาวน้อยนักแสดงที่ถูกจดจำในบท “นางร้ายเกรดบี” ที่โผล่มาสร้างสีสันเป็นครั้งคราว ทว่าภายในกลับเต็มไปด้วยความขมขื่น เธออยู่ในวงการนี้มาแล้วเกือบสิบสองปี นับตั้งแต่เด็กหญิงตัวเล็กถูกโยนเข้ามาในไฟสปอตไลต์และหน้ากล้องโดยไม่สมัครใจ จากวันนั้นถึงวันนี้ เธอไม่เคยได้รับแม้แต่โอกาสเล็ก ๆ ที่จะยืนอยู่ในแถวหน้ากับเขาบ้างเลย

ทุกครั้งที่กล้องจับไป เธอคือคนที่ผู้ชมเกลียดชัง แต่ไม่เคยมีใครมองลึกลงไปว่าเบื้องหลังการแสดงนั้นคือหยดน้ำตาจริงกี่หยดที่แลกมา

เธอจำได้ดีว่าไม่กี่วันก่อน ผู้กำกับบางคนเคยหันมามองแล้วหัวเราะเบา ๆ พร้อมเอ่ยประโยคที่ฝังลึกลงในใจ

“หน้าแบบนี้เล่นได้แค่บทนางร้ายเท่านั้น เธอสวยดุเกินไป บทนางเอกไม่เหมาะกับเธอหรอกเพ่ยอวี้”

คำพูดนั้นเจ็บยิ่งกว่าฉากที่เธอต้องโดนพระเอกตบจริง ๆ ต่อหน้ากล้องเสียอีก

“เพ่ยอวี้! ตั้งใจหน่อยสิ!”

เสียงตะโกนเบา ๆ แทรกขึ้นจากมุมเวที เป็นของ อาหลิว เพื่อนร่วมทีมสตั๊นท์แมนที่ซ้อมกับเธอมานับครั้งไม่ถ้วน เสียงนั้นไม่ได้ดังนัก แต่แผ่วเบาพอจะหล่นลงตรงกลางหัวใจที่กำลังบอบช้ำ

เพียงแวบเดียวที่หันไปสบตา เธอก็พยักหน้าตอบเล็กน้อย ราวกับจะยืมแรงใจจากเพื่อนร่วมชะตา แล้วกลับมาตั้งสมาธิกับท่าฟาดต่อ

และท่ามกลางเหงื่อที่ไหลริน ความเจ็บที่แล่นปลายแขน ความทรงจำหนึ่งก็แล่นวาบเข้ามาไม่ทันตั้งตัว…

ภาพสถานสงเคราะห์เก่าแก่ในเชียงใหม่ ลมหายใจกลิ่นฝนปนกลิ่นไม้ชื้น เสียงหัวเราะเย้ยหยันจากเด็กกำพร้าคนอื่นดังแว่ว

“ไม่มีใครเอาเธอหรอก ยัยพริมา! จนจะเจ็ดขวบแล้วยังไม่มีใครมารับไปเลย ฮ่า ๆ ๆ”

เด็กหญิงตัวน้อยกำหมัดแน่น ก้มหน้าไม่ให้ใครเห็นน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเล็ก เธอจำได้ว่าหัวใจตอนนั้นเจ็บแค่ไหน ความรู้สึกเหมือนถูกตัดขาดจากโลกทั้งใบ

แต่แล้ววันหนึ่ง…

หญิงสาวชาวจีนรูปร่างสูงสง่าสวมชุดกระโปรงเข้ารูปสีขาวสะอาดก็เดินเข้ามาในชีวิต เธอชื่อ เฉินหลี รอยยิ้มอ่อนโยนและดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยแววเมตตานั้น ทำให้พริมาคิดว่าโลกใบนี้อาจไม่ได้โหดร้ายไปเสียหมด

“ตั้งแต่วันนี้ หนูคือ ลูกสาว ของฉัน”

มือเรียวลูบศีรษะเด็กหญิงอย่างอ่อนโยน ประโยคสั้น ๆ นั้นทำให้หัวใจของพริมาเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา เธอเชื่อสุดหัวใจว่า ชีวิตใหม่กำลังจะเริ่มต้น

แต่ความจริงกลับโหดร้ายกว่านั้น…

หลังจากก้าวสู่ปักกิ่ง เธอไม่ได้ใช้ชีวิตในฐานะลูกสาวของใคร หากแต่กลายเป็นสินทรัพย์ชิ้นหนึ่งที่ถูกผลักเข้าสู่วงการบันเทิงตั้งแต่อายุเพียงเจ็ดขวบ จำได้ว่าภาพแรกที่ตรึงในใจ คือเสียงผู้กำกับชายวัยกลางคนที่ตะโกนลั่นกองถ่าย

“ร้อง! ร้องไห้คนดูสงสารสิ!”

น้ำตาของเด็กหญิงที่ปรากฏบนหน้าจอทีวีนั้นสมจริงจนคนทั้งประเทศร้องไห้ตาม แต่เบื้องหลัง… มีเพียงความหวาดกลัวและเสียงสะอื้นจริง ๆ ที่ไม่มีใครเหลียวแลว่าแท้จริงเธอถูกแม่บุญธรรมข่มขู่อะไรบ้าง

เมื่อเติบโตขึ้นเป็นวัยรุ่น พริมาเริ่มตระหนักว่าโลกของวงการบันเทิงไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเลยสักนิด โดยเฉพาะวงการบันเทิงจีน ตลอดสิบสองปีเธอรู้แล้วว่ามันเต็มไปด้วยกรงเล็บแหลมคมที่พร้อมเฉือนเนื้อใจของเธอทุกเมื่อ

แม้เธอจะสวยคม จมูกโด่ง ตาคม แต่สิ่งเหล่านั้นกลับกลายเป็นดาบสองคม ทุกครั้งที่เธอหวังจะได้บทนางเอก คำตอบที่ได้กลับเป็นเสียงหัวเราะเยาะหยันของเหล่าผู้กำกับและทีมงานบางคน

“เพ่ปี๊ดวี้เธอสวยเกินไป จับคู่กับพระเอกรุ่นเดียวกันยาก รุ่นใหญ่เขาก็ไม่ร่วมงานกับเด็กไม่มีนายทุนใหญ่สนับสนุนแบบเธอหรอก”

คำพูดที่เหมือนคำตัดสินโทษ กลายเป็นตราประทับเผาใจเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอทำได้เพียงแสดงต่อไป ร้องไห้ โกรธ เกรี้ยวกราด ด่าทอ ตามบทที่เขียนมาให้สมจริงที่สุด เพราะรู้ดีว่าถ้าเธอทำพลาดแม้แต่เสี้ยววินาที โอกาสเล็กน้อยที่เธอเหนี่ยวรั้งไว้อาจหลุดมือไปตลอดกาล ซึ่งหากเป็นแบบนั้นชีวิตเธอจบเห่แน่เรียนก็ยังไม่จบจะไปหางานดีๆ ที่ไหนได้

“ตัด!”

เสียงผู้กำกับดังขึ้นอีกครั้งในวันนั้น และตามมาด้วยเสียงถอนหายใจโล่งอกของทีมงาน “ดีมาก พักสิบห้านาที เตรียมถ่ายจริง”

ห้องสตูดิโอพลันวุ่นวายราวกับรังมดแตก ผู้ช่วยรีบขนพร็อป ทีมไฟปรับแสงใหม่ เสียงวิ่งวุ่นก้องสะท้อนทุกทิศ พริมาก้าวลงจากเวทีฝึกซ้อมด้วยขาที่แทบไร้แรง เธอคว้าเก้าอี้พับเก่า ๆ มุมหนึ่งแล้วนั่งลง หยิบผ้าขนหนูเช็ดเหงื่อที่ไหลไม่หยุด

หัวใจของเธอเต้นแรงเพราะความเหนื่อยยาก เธอพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง

“ทำไมฉันไม่วาสนาดีได้สามีรวยบ้าง ถ้าได้สามีรวยฉันจะนอนเป็นปลาเค็มเสียให้สมใจไปเลย”

ขณะนั้นเองเสียงหัวเราะใส ๆ ก็ดังแทรกขึ้นจากข้างกาย

“เพ่ยอวี้ วันนี้เธอตั้งใจจังเลยนะ”

พริมาเงยหน้าขึ้น พบว่าเป็น จ้าวจินเหมย นางเอกดาวรุ่งวัยใกล้เคียงกันที่เพิ่งถูกผลักดันขึ้นมาเป็นดาวค้างฟ้าช่วยไม่ได้ยัยนางเอกคนนี้ดันมีนายทุนใหญ่ไม่ดังสิแปลก ขนาดแม่บุญธรรมยังกำชับให้เธอเลียแข้งเลียขายัยนางเอกนี่บ่อยๆ

จ้าวจินเหมยกำลังส่งยิ้มหวานมาให้ แต่แววตากลับแฝงประกายที่ยากจะแปลความหมาย

พริมาพยายามไม่ใส่ใจ คว้าขวดน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อดับกระหาย แล้วหันกลับไปตั้งสมาธิกับตัวเอง แต่เสียงหัวใจกลับดังขึ้นเรื่อย ๆ ความคิดหนึ่งแวบเข้ามา ถ้าใบหน้าของเธอหวานอ่อนโยนเหมือนจ้าวจินเหมย วันนี้ชีวิตคงไม่ถูกตีตราแบบนี้หรือเปล่า

“ทั้งหมดเตรียมเข้าฉาก!” เสียงทีมงานประกาศก้อง

พริมายืนขึ้นอีกครั้ง ปรับชุดหนังสีดำที่แนบตัวให้กระชับ แล้วเดินกลับไปยังตำแหน่งที่ผู้กำกับบอก ร่างเล็กถูกทีมงานช่วยกันสวมสายสลิงพวกเขารัดแน่นรอบเอวและไหล่ ความเจ็บจากแผลถลอกเล็กน้อยที่แขนถูกกลบด้วยแสงไฟจ้า

ทันทีที่ร่างของเธอถูกยกขึ้นเหนือพื้นสูง สายตาทุกคู่ในห้องก็เงยหน้าตามมองราวกับเธอคือนกที่โบยบินบนฟ้า แสงไฟจับที่ดวงตาคมของเธอ แสงสะท้อนความแกร่งที่ซ่อนอยู่ภายใน ‘แม่ทัพปีศาจ’ ที่ผู้กำกับต้องการ ตัวตนที่สร้างจากบาดแผลและน้ำตาแท้จริงในชีวิต

“แอ็กชัน!”

เสียงตะโกนสั่งดังลั่นทั่วสตูดิโอ กล้องหมุนตามทันที ร่างเพรียวของเฉินเพ่ยอวี้ถูกยกขึ้นสูง พลิกฟาดท่อนไม้ที่ใช้แทนทวนเหล็กในมืออย่างดุดัน เสียงหวีดหวิวของไม้พลองฉีกอากาศจนหลายคนเผลออุทาน

“โห…เหมือนจริงชะมัด”

“เล่นดีเกินไปแล้ว เด็กคนนี้ไฟแรงจริง ๆ”

ทีมงานสองสามคนกระซิบกันเบา ๆ พลางจ้องตาค้าง

แต่ในมุมมืดด้านข้างเวที จ้าวจินเหมยยืนนิ่ง แววตาที่เคยหวานกลับแข็งกร้าว เธอหันไปกระซิบกับผู้จัดการที่ยืนประชิด

“จัดการหรือยัง” เสียงเธอต่ำ

ผู้จัดการสาวเหลียวซ้ายแลขวาก่อนพยักหน้า กระซิบตอบแบบไม่ขยับริมฝีปาก “เรียบร้อยค่ะ คลายตะขอสลิงออกนิดเดียว พอให้เจ็บแต่ไม่ถึงตายคุณวางใจเถอะ”

“ดี” จ้าวจินเหมยยกยิ้มเย็น

“แค่ทำให้เธอหายหน้าไปช่วงแคสติ้งซีรีส์ก็พอ”

ผู้จัดการก้มศีรษะ “วางใจเถอะฉันจัดการแล้ว”

เธอปรายตามองไปยังเวที สายตาเต็มไปด้วยความริษยาและความหวาดหวั่นในเวลาเดียวกัน พลางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

“บท ‘เฉิงเกอเยี่ยน’ ต้องเป็นของฉันเท่านั้น… ไม่ใช่เด็กเมื่อวานซืนคนนั้น”

ความตั้งใจครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อฆ่า แต่เพื่อทำให้คู่แข่งเจ็บหนักจนหายหน้าไปชั่วคราว

ใช่แล้ว จ้าวจินเหมยเพิ่งได้ข่าวจากวงในว่า นายทุนใหญ่กำลังจับตามองเฉินเพ่ยอวี้ หากการแคสซีรีส์ฟอร์มยักษ์เรื่องใหม่ ‘นางพญาหงส์คืนฟ้า’ มาถึง บทนางเอกที่ใคร ๆ ก็หมายตา อาจจะถูกยกให้ใครสักคนระหว่างสองคือเธอกับเฉินเพ่ยอวี้

ซึ่งเธอจะไม่กังวลเลยหาก บทของ ‘เฉิงเกอเยี่ยน’ นางเอกของเรื่องจะไปตรงกับบุคลิกรูปร่างหน้าตาของ เฉินเพ่ยอวี้ทุกอย่าง ยิ่งช่วงนี้นายทุนอย่างปั้นเด็กใหญ่ที่อายุน้อยแต่มากฝีมือ จ้าวจินเหมยยิ่งกังวล เพราะปีนี้เธออายุ36 ปีเข้าไปแล้ว

และทุกคนต่างรู้ดีว่าฝีมือการแสดงของเพ่ยอวี้เหนือกว่า เธอมากจริงๆ แม้แต่ตัวจ้าวจินเหมยยังต้องยอมรับอย่างไม่เต็มใจว่าเด็กคนนี้อนาคตไกลแน่หากยอมคล้อยตามนายทุนแบบเธอ ดังนั้นแผนสกัดดาวรุ่งจึงบังเกิดในวันนี้

ทันใดนั้น

เสียงโลหะเสียดสีกันดัง เอี๊ยดอ๊าด! ก้องกังวาน สายสลิงที่รัดเฉินเพ่ยอวี้สั่นสะท้านแรง

“เฮ้ย! สลิงมันหลวม!”

“ระวังนะเพ่ยอวี้!”

ทีมงานคนหนึ่งร้องเตือนลั่น แต่สายเกินไป

เปรี๊ยะ!

เสียงฉีกขาดดังสะท้อนทั่วห้อง ร่างของเฉินเพ่ยอวี้เหมือนนกที่ถูกตัดปีก ร่วงลงจากความสูงโดยไร้หนทางต้านทาน

“กรี๊ดดดด!”

“เพ่ยอวี้!!!”

“โธ่เวรแล้ว!”

เสียงกรีดร้องดังระงม พริมาเหยียดแขนออกเหมือนพยายามคว้าความว่างเปล่า ดวงตาคมเบิกกว้าง โลกทั้งใบหมุนคว้างราวกับฟ้าดินแตกสลาย

เสียงลมหวีดหวิวกรีดหู เส้นผมปลิวว่อน ก่อน โครม! ร่างกระแทกพื้นคอนกรีตเสียงสนั่น

“ตายแล้ว! เรียกรถพยาบาลเร็ว!”

“โทร 120 เร็วเข้า!”

“เลือด…เลือดออกเยอะมาก!”

ทีมงานหลายคนกรูเข้ามาล้อมร่างเธอ เสียงโกลาหลดังก้องจนแทบฟังไม่ออกว่าใครพูดอะไร

เลือดสีแดงเข้มทะลักออกจากปากและจมูก แผ่ซ่านบนพื้นเป็นวงกว้าง ใบหน้าที่เคยงดงามซีดเผือดลงอย่างรวดเร็ว เปลือกตาที่งดงามค่อย ๆ ปิดลงราวกับไฟที่ถูกปิด

ด้านข้าง จ้าวจินเหมยหน้าซีดเผือด มือสั่นเทาจนแทบยกไม่ขึ้น เธอเผลออุทานเสียงสั่น

“ไม่นะ… ไม่นะ… ฉันแค่…”

ผู้จัดการรีบคว้าแขน กระซิบเสียงเฉียบขาด

“อย่าแสดงพิรุธออกไปเด็ดขาด! ยืนเฉย ๆ เข้าใจไหม?!”

“แต่ว่า…!”

“เงียบ!”

เสียงไซเรนรถพยาบาลดังแว่วเข้ามา ความโกลาหลยังคงถาโถม แต่สำหรับเฉินเพ่ยอวี้โลกทั้งใบดับวูบไปแล้ว