บทที่ 39 สอนการบินให้สาวงาม

แสงอรุณแรกสาดส่องผ่านบานหน้าต่าง ลำแสงสีทองกระทบใบหน้าของจางอี้หมิง เขาค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย แต่เมื่อขยับตัวจึงพบว่า…

“พื้นหน้าประตูบ้าน... ทำไมข้าถึงมานอนอยู่ตรงนี้ได้?”

เขากวาดสายตามองรอบๆ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนนี้ ศิษย์พี่เจียงเยว่ บุกมายึดเตียงของเขาและบังคับให้เขานอนเฝ้าประตูแทน

“ช่างไร้น้ำใจเสียจริง! แย่งที่นอนข้าแล้วยังไม่คิดจะปลุกกันบ้างเลย”

จางอี้หมิงบ่นอุบอิบพร้อมทั้งลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เส้นผมยุ่งเหยิง เขาขยี้ตาเบาๆ แล้วหันไปมองเตียงนอน…

เตียงว่างเปล่า ไม่มีเงาของศิษย์พี่เจียงเยว่

“ไว้วันหนึ่งท่านร่วมเตียงกับข้าเมื่อไหร่ ข้าจะปลุกขึ้นมาเสพสุขแต่เช้า”

แม้จะบ่น แต่ใบหน้าของจางอี้หมิงกลับเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเล็กน้อย

จากนั้น จางอี้หมิงก็จัดการตัวเอง ล้างหน้า แปรงฟัน และเปลี่ยนชุดเรียบร้อย จางอี้หมิงเดินทอดน่องไปยังลานฝึกเบื้องล่างของสำนัก

วันนี้ก็เหมือนทุกวัน ไม่มีอันใดพิเศษ

เขาเข้าร่วมชั้นเรียนอย่างขอไปที ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง แต่ยังคงแสร้งทำเป็นตั้งใจต่อหน้าผู้สอน

ระหว่างพักการฝึก…

“ศิษย์พี่อี้หมิง! นั่งพักเหนื่อยก่อนเถอะขอรับ!”

เสียงของคนคุ้นเคยดังขึ้น ก่อนที่ ซุนสีห่าว จะวิ่งเข้ามาใกล้ด้วยท่าทีเอาอกเอาใจ ถือพัดมาโบกให้เขาอย่างขยันขันแข็ง

"เจ้าตัวน่ารำคาญนี่อีกแล้ว" จางอี้หมิงคิดในใจ แต่มุมปากกลับยกยิ้ม เพราะรู้ดีว่าเจ้าซุนสีห่าวคนนี้คอยประจบเขาเพื่อหวังผลบางอย่าง

“เจ้าอยากให้ข้าเบิกทางให้เจ้าจีบน้องสาวข้า จางหลันซือใช่หรือไม่?”

แม้ไม่ได้พูดออกมา แต่จางอี้หมิงก็รู้ดีถึงจุดประสงค์ของซุนสีห่าว

“ศิษย์พี่อี้หมิง เชิญดื่มชาขอรับ ข้าชงมาให้ด้วยความตั้งใจ” ซุนสีห่าวยื่นถ้วยชาให้ พร้อมรอยยิ้มที่ดูประจบประแจงเสียเหลือเกิน

“อืม... ก็ไม่เลวนัก” จางอี้หมิงยกถ้วยชาขึ้นจิบพลางพยักหน้าเล็กน้อย

จากนั้นเขาก็เอนตัวลงกับพนักเก้าอี้ ยื่นเท้าออกไปข้างหน้าแล้วพูดเสียงเรียบ

“เท้าข้าเมื่อยอยู่พอดี เจ้าช่วยบีบนวดให้หน่อยเถอะ”

“ได้เลยขอรับ!”

ซุนสีห่าวก้มหน้าก้มตาบีบนวดเท้าให้จางอี้หมิงอย่างไม่อิดออด จางอี้หมิงยิ้มอย่างพอใจที่ได้ใช้งานอีกฝ่าย

เจ้าตัวบัดซบนี่ หากว่าเจ้าจริงใจไม่เสแสร้ง ข้าอาจพิจารณาเป็นพิเศษ

เวลามื้อกลางวัน

จางอี้หมิงนั่งร่วมโต๊ะกับ หลินหนิง และ หวงจื่อรั่ว สองศิษย์สาวที่เขาหมายตาไว้

หลินหนิงมีความน่ารักสดใสเหมือนลูกกวางน้อย ส่วนหวงจื่อรั่วนั้นงดงามสง่าราวกับเทพธิดา

“กินเยอะๆ เถิด ของโปรดพวกเจ้าทั้งนั้น”

จางอี้หมิงใช้ตะเกียบคีบเนื้อปลาชิ้นโตวางลงในจานของทั้งคู่ ท่าทางของเขาดูเป็นสุภาพบุรุษอย่างยิ่ง

“ขอบคุณนะศิษย์พี่อี้หมิง” หลินหนิงยิ้มหวานตาหยี รอยยิ้มของนางช่างสดใสราวกับดอกไม้แรกแย้ม

“ขอบคุณท่านมาก” หวงจื่อรั่วยิ้มอย่างอ่อนโยน แววตาเป็นประกาย

จางอี้หมิงแสร้งยิ้มสุภาพ พลางคิดในใจว่า “สิ่งเหล่านี้นับว่าเล็กน้อย การช่วงชิงดวงใจของพวกเจ้านับว่ายิ่งใหญ่กว่านี้ยิ่งนัก”

หลังจากเสร็จสิ้นการเรียนการสอนในช่วงบ่าย เหล่าศิษย์ต่างแยกย้ายกันไปฝึกฝนด้วยตนเอง

จางอี้หมิงเดินกลับมาที่เรือนของตนอย่างอารมณ์ดี เขาทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะหน้าบ้าน ก่อนจะหยิบตำราเล่มหนึ่งขึ้นมา

เขาเปิดตำราที่เขียนเกี่ยวกับศิลาเฝิ่นเหิงต่อ เรื่องราวของเนื้อหานับว่าน่าสนใจยิ่งนัก

จางอี้หมิงเปิดตำราอ่านอย่างตั้งใจ แม้ไม่สนใจว่าจะมีอยู่จริงหรือไม่ แต่เนื้อหาเกี่ยวกับตำนานนั้นช่างน่าสนใจยิ่งนัก

“หากนี่เป็นวรรณกรรม เรื่องนี้ก็นับเป็นวรรณกรรมชั้นยอดทีเดียว”

แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องเข้ามาในห้อง บรรยากาศเงียบสงบ และจางอี้หมิงก็จมอยู่ในโลกของตัวอักษร อ่านตำราโดยไม่หยุดพัก

ขณะที่จางอี้หมิงกำลังจดจ่ออ่านตำราเกี่ยวกับศิลาเฝิ่นเหิง เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังมาแต่ไกล

ตึก…ตึก…ตึก…

จางอี้หมิงเงยหน้าขึ้น สายตาละออกจากตำรา มองตรงไปยังต้นทางของเสียง เผยให้เห็นร่างเล็กๆ ของ แม่นางหลินหนิง ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

นางสวมชุดสีชมพูอ่อน ผ้าแพรบางเบาพลิ้วไหวไปตามการเคลื่อนไหว รูปร่างงดงามพอดีตา สะโพกบิดไปมาทุกย่างก้าวอย่างเป็นธรรมชาติ

ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโตสดใสเป็นประกาย ริมฝีปากเล็กบางเผยรอยยิ้มแสนหวาน

ดวงตาของจางอี้หมิงเป็นประกายทันทีที่เห็นแม่นางผู้น่ารักเบื้องหน้า เขารีบลุกขึ้นยืน ทำท่าทีสง่างามเสมือนเป็นสุภาพบุรุษผู้แสนดี

“อ้าว... แม่นางหลินหนิง! นี่เจ้ามาถึงเรือนข้าด้วยตนเองเชียวหรือ?”

จางอี้หมิงถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่ในใจกลับพองโตด้วยความดีใจ

“เจ้ามีธุระอะไร แล้วเหตุใดถึงมาคนเดียว?”

หลินหนิงยิ้มเล็กน้อย ใบหน้าของนางดูน่ารักน่าชังเป็นอย่างยิ่ง นางตอบเสียงใสว่า…

“แม่นางจื่อรั่วกำลังฝึกซ้อมวิชาทวนอยู่ ข้าไม่กล้ารบกวน... ก็เลยนึกถึงศิษย์พี่อี้หมิงขึ้นมา”

“หืม? นึกถึงข้า?” จางอี้หมิงเลิกคิ้ว ทำทีเป็นประหลาดใจ

“ข้ากำลังฝึกขี่กระบี่ แต่ฝีมือของข้ายังไม่ค่อยดีนัก ก็เลยอยากขอให้ศิษย์พี่ช่วยชี้แนะ”

หลินหนิงเอียงคอเล็กน้อย ดวงตากลมโตของนางเป็นประกายแวววาว ท่าทางน่าเอ็นดูจนจางอี้หมิงใจละลาย

“ฮ่ะๆ เรื่องแค่นี้เองหรือ แน่นอนว่าข้าย่อมช่วยเจ้าอยู่แล้ว”

จางอี้หมิงตอบอย่างเรียบๆ อมยิ้มเล็กน้อย ในใจครุ่นคิดว่า “ภรรยามาขอความช่วยเหลือ... มีหรือสามีจะไม่ตกลง”

“เช่นนั้น... ตามข้ามาที่ลานหน้าบ้านเถิด” จางอี้หมิงผายมือเชื้อเชิญอย่างนุ่มนวล ก่อนจะเดินนำไปยังลานฝึกหน้าบ้าน

สายลมอ่อนๆ พัดโชย กลิ่นหอมของดอกเหมยที่ปลูกไว้รอบลานฝึกโชยมาเบาๆ

ลานหน้าบ้านกว้างขวาง ปูด้วยหินสีเทาเรียงรายเป็นระเบียบ รอบๆ มีต้นไม้เขียวขจีให้บรรยากาศร่มรื่น

จางอี้หมิงยืนหันหลัง มือทั้งสองไขว้หลังไว้ ท่าทีสง่างามราวกับอาจารย์ผู้เคร่งขรึม เห็นได้ชัดว่าเสแสร้งต่อหน้าสตรีสาว

หลินหนิงยืนประสานมือคารวะเล็กน้อย ใบหน้าน่ารักน่าเอ็นดู “ข้าน้อยพร้อมแล้ว ขอเชิญศิษย์พี่ชี้แนะ”

จางอี้หมิงหันมามอง สายตาของเขาอ่อนโยนลงทันทีที่เห็นรอยยิ้มของนาง “เช่นนั้น... เริ่มกันเถิด ข้าจะช่วยชี้แนะเจ้าเอง”

จางอี้หมิงค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้หลินหนิง พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “การขี่กระบี่นั้น ต้องใช้สมาธิและการควบคุมลมหายใจ”

เขายืนอยู่ด้านหลังหลินหนิง มือทั้งสองจับที่ไหล่เล็กๆ ของนางอย่างเบามือ “หลับตาลง ควบคุมลมปราณไว้ที่ตันเถียน แล้วจินตนาการว่าตัวของเจ้าเป็นนกตัวหนึ่งดู”

หลินหนิงหลับตาลง ใบหน้าของนางสงบลงเล็กน้อย

จางอี้หมิงยิ้มอย่างพึงพอใจ เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนผมของนาง

“ดีมาก ค่อยๆ ลอยขึ้นช้าๆ”

เขาพูดด้วยเสียงนุ่มนวล ใบหน้าอยู่ใกล้กับหูของหลินหนิงจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ หลินหนิงหน้าแดงเล็กน้อย แต่ยังคงตั้งใจทำตามที่จางอี้หมิงบอก

กระบี่สีเงินเปล่งประกายแสงจางๆ ค่อยๆ ลอยขึ้นจากพื้นดิน นำร่างของจางอี้หมิงและหลินหนิงลอยตามขึ้นไป

ลมเย็นพัดผ่านใบหน้า ทำให้ผมยาวสลวยของหลินหนิงปลิวไสว ดวงตากลมโตของนางเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น

“ว้าว... งดงามยิ่งนัก!”

หลินหนิงอุทานเบาๆ เมื่อเห็นทิวทัศน์กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ภูเขาเขียวขจี ทะเลเมฆสีขาวนวล ทุกอย่างดูล่องลอยราวกับความฝัน

จางอี้หมิงยืนอยู่ด้านหลัง มือของเขาจับเบาๆ ที่ไหล่เล็กๆ ของหลินหนิง คอยประคองให้นางทรงตัวได้มั่นคง

กลิ่นหอมจางๆ จากเรือนผมของหลินหนิงโชยมา ทำให้จางอี้หมิงรู้สึกสดชื่นยิ่งนัก หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

“ข้ามีศิษย์น้องน่ารักเช่นนี้ แถมยังมาให้ข้าสอนขี่กระบี่อีก นับว่าข้าโชคดีจริงๆ”

ขณะที่กระบี่ลอยไปเรื่อยๆ สายลมอ่อนๆ พัดผ่านอย่างแผ่วเบา หลินหนิงเหลียวมองจางอี้หมิงเล็กน้อย ดวงตากลมโตเป็นประกายเจ้าเล่ห์

“หึๆ ความจริงข้าขี่กระบี่เป็นนานแล้ว เพียงแค่หาเรื่องบินเช่นชมวิวกับท่านเท่านั้น”

นางคิดในใจ ใบหน้ารูปไข่แดงระเรื่อเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมองทิวทัศน์อย่างอารมณ์ดี

ทางด้านจางอี้หมิง เขาสังเกตเห็นว่าหลินหนิงบินได้อย่างคล่องแคล่ว การทรงตัวก็มั่นคงจนผิดสังเกต

“แม่นางน้อยเอ๋ย… เจ้าบินได้คล่องแคล่วเพียงนี้ แต่แสร้งทำเป็นขอให้ข้าสอน”

“คิดจะเล่นกับไฟเช่นนี้ อย่าหาว่าข้าไม่เตือนนะ”

ดวงตาของจางอี้หมิงเป็นประกายเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากแอบยิ้มอย่างเจ้าแผนการ

ตูม!!!

เสียงระเบิดดังกึกก้อง ก้องสะท้อนไปทั่วทั้งฟ้า

จางอี้หมิงและหลินหนิงหันขวับไปทางต้นเสียงพร้อมกัน ทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ไกลออกไปเหนือหุบเขา กลุ่มควันสีดำลอยพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า เปลวไฟสีส้มลุกโชติช่วง…