บทที่ 1 ต้นเหตุของเรื่องราว

หยูหงลี่บุตรีขุนนางขัั้นสามที่อยู่ๆ ก็เกิดได้เข้าถวายตัวเป็นสนมของฮ่องเต้พระองค์ใหม่ที่เพิ่งได้รับการสถาปนา   และนางก็พบว่าฮ่องเต้พระองค์นั้นคืออดีตชายคนรักที่นางสลัดเขาทิ้งก็เพราะนางจำต้องเลือกครอบครัว  

แม้นางจะรักเขามาก  แต่ก็มิอาจจะหนีตามเขาไปได้  เพราะครอบครัวของนางที่บิดาเป็นขุนนางขั้นสาม  แต่เมื่ออยู่ในเมืองเล็กๆ อย่างหนิงโจว ก็ย่อมจะดูสูงส่งกว่าชาวบ้านโดยทั่วไป  และบิดาไม่มีทางยอมรับเขยที่เป็นเพียงช่างไม้จนๆได้ 

อดีตชายคนรักที่มีนามเดิมว่า ซ่งหลี่หมิง เขาเป็นบุตรชายของสตรีหม้ายนางหนึ่งที่ไม่มีผู้ใดในหมู่บ้านหรือตำบลท่ี่นางย้ายมาอยู่รู้ว่าสองแม่ลูกมาจากที่ใด  พวกเขาทราบเพียงว่าท่านป้าซ่งผู้นั้นหอบบุตรชายที่ยังเป็นเพียงเด็กชายตัวน้อยๆ มาตั้งหลักปักฐานที่หมู่บ้านเล็กๆ ที่นอกเมืองหนิงโจว  

นางบอกกับใครๆ ว่านางเป็นหญิงหม้ายเพราะสามีเสียชีวิตไปแล้ว  และนางเองก็ไร้ญาติขาดมิตร มีเงินทองติดตัวมาเพียงเล็กน้อยจึงได้ขอซื้อที่ดินของหัวหน้าหมู่บ้านที่ยอมแบ่งขายให้ผืนหนึ่ง

ซึ่งนางก็จ้างชาวบ้านที่นั่นช่วยกันปลูกบ้านหลังเล็กๆ และล้อมรั้วให้แน่นหนาให้พอเป็นที่พำนักของหญิงหม้ายเช่นนางกับบุตรชายได้   และที่ดินผืนเล็กที่นางขอซื้อมานั้นก็มีบ่อน้ำเล็กๆติดมาด้วย  ทำให้นางกับบุตรชายไม่ต้องลำบากไปหาบน้ำมาจากที่อื่น  ทำให้พอใช้ชีวิตกันไปได้  

ไม่มีใครรู้ว่าท่านป้าซ่งนั้นสามารถดำรงชีวิตโดยมีอาชีพแค่เพียงรับจ้างเย็บปักถักร้อยนั้นได้อย่างไร   นางรับงานที่ร้านอาภรณ์ที่ตลาดในเมืองหนิงโจวมาเย็บที่บ้าน เป็นอาชีพที่นางใช้เลี้ยงดูบุตรชายมาจนเติบใหญ่ พร้อมกับปลูกผักที่แปลงหลังบ้าน พร้อมกับเลี้ยงไก่เล้าเล็กๆ เพื่อเอาไว้เก็บกินไข่  ส่วนข้าวสารก็หาซื้อมาหุงหากันกิน  เพราะมีเพียงแค่สองปากสองท้อง 

พอบุตรชายเติบใหญ่ขึ้นเขาก็ออกไปรับจ้างทำงานช่วยมารดาอีกแรงหนึี่ง  ด้วยอาชีพช่างไม้รับจ้าง  และเขาก็ได้พบกับคุณหนูหยูหงลี่ที่เขาไปรับจ้างสร้างเรือนหลังเล็กๆในจวนของนาง  โดยที่เขาเองก็เป็นเพียงลูกจ้างของช่างไม้ที่รับเหมาสร้างบ้านนั้นอีกที  เพียงทั้งสองได้สบตากัน  ก็รู้สึกพึงใจกันและกัน  

ซ่งหลี่หมิงหาทางที่จะพูดจากับสาวเจ้าจนได้ ในยามเย็นย่ำวันหนึ่งหลังจากที่เขาเลิกงานแล้ว  กำลังเตรียมเก็บข้าวของจะกลับบ้าน  แต่บังเอิญเหลือบไปเห็นคุณหนูบุตรีสาวเจ้าของจวนเดินเข้าไปในสวนเหมือนนางกำลังเดินเล่นอยู่เพียงลำพัง

แม้ในใจของหลี่หมิงชายที่เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาหาเช้ากินค่ำ  ไม่ได้มีสมบัติพัสถานใด ไม่ได้ร่ำรวยเงินทองและเกิดในตระกูลใหญ่  แต่เขาก็หลงรักสตรีน้อยนางนี้ที่เป็นบุตรสาวคนเล็กในจวนขุนนางบิดาของนางที่รับราชการที่อำเภอ

แม้จะเป็นเพียงอำเภอเล็กๆ แต่ขุนนางในอำเภอก็ดูจะสูงส่งกว่าชาวบ้านเช่นเดียวกับเขา  จนมิอาจเทียบกันได้  แต่หลี่หมิงไม่สามารถหักห้ามใจในรักครั้งแรกนี้ได้  หัวใจมันโบยบินไปกับสตรีนางนั้นตั้งแต่แรกสบตากันแล้ว 

และขาของเขามันก็ไม่รักดี  มันไม่ฟังเสียงห้ามปรามของตนเองสักนิด  มันออกก้าวเดินมุ่งตรงไปหาสตรีในดวงใจที่กำลังเดินเล่นอยู่ในสวนดอกไม้ไม่ไกลจากหมู่เรือนที่เขากำลังก่อสร้างอยู่  “ ดอกไม้ดอกนี้หอมนัก  เจ้าพอจะรับมันไว้เป็นที่ระลึกในการทำความรู้จักกันครั้งแรกของเราได้หรือไม่  ”  

หลี่หมิงตัดสินใจเอ่ยคำทักทายออกไปทันที  ที่เดินไปถึงตัวของสตรีน้อยนางนั้น  พร้อมกับยื่นดอกไม้ดอกเล็กๆ นั่นให้กับนาง ดวงตาคู่คมของเขาส่งประกายวิบวับเมื่อยามจับจ้องสตรีในดวงใจ 

แก้มของหยูหงลี่แดงก่ำ  นางเห็นเขาตั้งแต่เขาเดินดุ่มมาทางนางแล้ว  แต่นางแสร้งทำเป็นไม่รู้  บุรุษหนุ่มหล่อเหลาที่เป็นเพียงช่างก่อสร้างบ้านที่บิดาว่าจ้างมาก่อสร้างหมู่เรือนรับรองหลายหลังในจวนนี้  เพื่อเอาไว้รับรองแขกที่มาเยือน  เพราะเรือนหลังเดิมนั้นเก่าแก่และไม่เพียงพอ  เวลามีขุนนางหรือญาติมิตรมาเยือนที่จวนของบิดา  ขุนนางหยูจึงได้ไปว่าจ้างช่างรับเหมามาสร้างหมู่เรือนหลังเล็กหลายๆหลังในจวนของเขา

หงลี่ค่อยหันหลังกลับมา เพื่อเผชิญหน้ากับชายหนุ่มที่นางเองก็แอบพึงใจเขาตั้งแต่แรกพบหน้าเช่นกัน  ทั้งสองหนุ่มสาวสบตากันด้วยความเขินอาย หงลี่ยื่นมือไปรับดอกไม้ที่ชายตรงหน้ายื่นให้ เพื่อแสดงว่านางรับไมตรีจากเขา ทั้งสองสบตากันด้วยประกายตาหวานฉ่ำแล้วกลับหลบเลี่ยงที่จะไม่สบตากันตาตรงๆ เพราะความเขินอายซึ่งกันและกัน  

หลังจากนั้นก็พากันออกเดินเล่นไปที่ลำธารที่ห่างออกไปจากหมู่เรือน เพราะเกรงจะมีผู้มาพบเห็นเข้า และเมื่อได้สนทนากันอย่างใกล้ชิด สองหนุ่มสาวยิ่งพึงใจกันมายิ่งขึ้น  ในอกของพวกเขาพองฟูเบ่งบานไปด้วยความสุขสมหวังเมื่อต่างก็รับรู้ว่าคนที่ตนเองพึงใจนั้นก็มีใจให้แก่ตนเองเช่นกัน  

และต่อๆมายามเย็นหลังเลิกงาน ช่างก่อสร้างหนุ่มก็มักจะลอบไปพบปะกับคุณหนูสาวบุตรีคนรองของท่านขุนนางอยู่บ่อยๆครั้ง  นางเองก็จงใจจะออกมาเดินเล่นเมื่อใกล้กับเวลาเลิกงานของคนรักหนุ่ม  พวกเขาตกลงคบหากันเป็นคนรัก แอบลอบพบปะกัน และแอบพากันไปเที่ยวเล่นที่น้ำตกนอกเมืองด้วยกันในวันหยุดงานของช่างก่อสร้างหนุ่ม  ความรักของพวกเขาเบ่งบานและมีความสุขยิ่งนัก

และในที่สุดในวันหยุดวันหนึ่งที่ทั้งสองต่างก็นัดพบกันอีกครั้ง เวลาหลังอาหารเที่ยง  หยูหงลี่คุณหนูรองแห่งจวนขุนนางหยูก็ลอบมาพบกับคนรักที่ริมทางที่จะสามารถลัดเลาะไปที่น้ำตกที่พวกเขามักจะพากันไปพลอดรักกันท่ามกลางธรรมชาติที่งดงามกันตามลำพัง  โดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้ถึงความสัมพันธ์ที่กำลังงอกงามของพวกเขา  

สองหนุ่มสาวพากันลงว่ายน้ำเล่น  น้ำจากลำธารสายนี้ไหลเอื่อยๆมาจากธารน้ำตกที่หลั่งไหลส่งเสียงดังสนั่นอยู่ไม่ไกลจากจุดที่พวกเขากำลังแหวกว่ายไปมาอยู่นั้น  หงลี่ว่ายน้ำหนีชายคนรักที่ว่ายตามติดไล่ล่านางเหมือนพวกเขาเป็นเด็กๆก็มิปาน  จนกระทั่งหงลี่จนมุมนางว่ายน้ำหนีเขามาจนถึงสายธารน้ำตกที่กำลังหลั่งไหลลงมาเสียงดังสนั่นและกระเด็นเป็นสายกระเซ็นไปจนทั่วบริเวณแห่งนั้น

นางหัวเราะเสียงดังเพราะบัดนี้เอวคอดของนางถูกแขนล่ำสันของคนรักในความลับรัดเอาไว้แน่น  เขายกยิ้มอย่างสมใจที่ในที่สุดก็จับตัวของกวางสาวเนื้อหวานของเขาเอาไว้ได้แล้ว 

เขาค่อยๆ แหวกว่ายแล้วลากร่างบางที่อวบอัดขาวผ่องของคนรัก ให้ตามไปที่ด้านหลังม่านน้ำตกที่กำลังไหลริน พวกเขาอ้อมม่านน้ำตกนั้นไปจนเข้าไปในโพลงหินขนาดใหญ่ที่ด้านหลังม่านน้ำนั้น  

ชายหนุ่มที่ร่างกายเปลือยเปล่าเช่นกัน  โอบกอดนางเอาไว้ และหัวเราะกันอย่างสนุกสนานที่เขาจับนางเอาไว้ได้

 " เห็นไหมเล่า  เจ้าจะหนีไปที่ใด ข้าก็ตามเจ้ากลับมาได้ "  คนรักหนุ่มเอ่ยขึ้น  ทั้งสองต่างก็ยืนแนบชิดกันในซอกหินแคบ ๆ เพียงแค่ให้สองร่างยืนอยู่ในนั้นได้ไม่อึดอัดมากนัก  

ทำให้ระหว่างซอกหินในโพลงหินที่คล้ายถ้ำที่ซ่อนตัวอยู่หลังม่านน้ำตกแห่งนี้เหมือนเป็นห้องน้อยที่เป็นส่วนตัว  ไม่มีใครสามารถมองเข้ามาเห็นด้านในได้  แม้ว่าจะไม่มีผู้คนอยู่ในบริเวณนี้ก็ตาม