2.1 หนีความวุ่นวาย

พิธีหมั้นจบลงอย่างรวดเร็วในช่วงสาย และมื้อเที่ยงที่จัดเตรียมอาหารจากเชฟมิชลินชื่อดังไว้ต้อนรับก็แทบไม่มีใครอยากจะแตะมันด้วยซ้ำ เหล่าเจ้าภาพก็กระเดือกไม่ลง สุดท้ายแล้วเหล่าแขกเหรื่อผู้ทรงศักดิ์ในวงสังคมก็พากันแยกย้าย เหลือไว้เพียงคนของสองตระกูลเท่านั้น ส่วนเหล่าคนรับใช้และออแกไนซ์ที่มีหน้าที่มาเก็บงานกลับโดนไล่ตะเพิดกระจุยกระจายด้วยอารมณ์โทสะของท่านสันต์ ผู้นำตระกูลลีละวีระพันธุ์

“พวกคุณทำแบบนี้ หักหน้าตระกูลเราชัด ๆ” ท่านสันต์ผู้ทรงอิทธิพล อดีต ผบตร.เก่าเพิ่งทราบว่าจะมีการเปลี่ยนตัวเจ้าสาวก่อนหน้างานจะเริ่มแค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น

“ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะท่าน เห็นรักกันอยู่ดี ๆ ใครจะคิดว่ายายฟ้าจะหายหัวไป” ณรงค์หันไปมองว่าที่ลูกเขยด้วยสายตาขุ่นเคืองแล้วเอ่ยถาม

“ก่อนหน้านี้ทะเลาะอะไรกับน้องหรือเปล่าศิ ยายฝนถึงได้หนีไปแบบนี้ มีปัญหากันรึไง” แม้จะมองอย่างตำหนิ หากคำพูดก็ระมัดระวังอยู่ในที ศิระไม่ใช่คนที่ใครจะจิกหัวอย่างไรก็ได้

คนเป็นว่าที่พ่อตาพยายามกลบเกลื่อนร่องรอยของเนื้อความในจดหมายจนมิด ไม่อยากให้เรื่องนี้กลายเป็นความผิดของลูกสาวเพียงผู้เดียว อย่างน้อยหากเป็นความผิดร่วมกันของสองหนุ่มสาวแล้วท่านสันต์อาจจะไม่ขุ่นเคืองนัก ด้วยเพราะลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเองก็มีส่วนร่วมด้วยกับความผิดพลาดนั้น

“เราสองคนไม่เคยทะเลาะกันครับ” เสียงทุ้มหนักเรียบเรื่อย หากก็ดังพอจะประกาศว่าความผิดนี้ไม่ได้เกี่ยวกับตนแต่อย่างใด

“ช่างมันเถอะ อย่างน้อยตอนนี้พิธีหมั้นก็ผ่านไปแล้ว” ณรงค์ปัดทุกอย่างทิ้งอย่างไว “เดี๋ยวตามหาตัวยายฟ้าเจอเราค่อยคุยกันใหม่ไหมครับท่าน”

“ยังจะต้องคุยอะไรอีกคะ นี่มันไม่ใช่เล่นขายของนะที่จะสลับตัวเจ้าสาวไปมาง่าย ๆ”  เสียงอ่อนหวานแต่ทรงพลังของคุณหญิงกัลยาอดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุข ที่ปัจจุบันดำรงตำแหน่งประธานมูลนิธิแก้วกัลยาเพื่อเด็กและสตรี และเป็นมารดาของศิระเอ่ยขึ้นบ้าง ทำเอาทุกคนหุบปากฉับ

“ขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อนแล้วกันค่ะคุณพี่” ศรีนางพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเคืองขุ่นกันไปมากกว่าเก่า

วริษาที่ทำได้แต่ยืนอยู่ในซอกหลืบราวกับตัวประกอบ ไม่มีปากเสียง ไม่สามารถเสนอข้อคิดเห็นหรือแม้แต่ขัดแย้งเพื่อปกป้องสิทธิของตัวเองได้ด้วยซ้ำ ไม่มีใครสนใจเพราะเธอก็ไม่ต่างอะไรกับตุ๊กตาที่ไม่ว่าบิดามารดาจะจับวางตรงไหนก็ได้ตามแต่ใจ

เธอพรูลมหายในอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วค่อย ๆ แยกตัวออกไปจากห้องรับแขก โดยไม่มีใครสังเกตหรือสนใจ

เว้นแต่สายตาคมดุของผู้ชายอีกคนที่มองเธออยู่ตั้งแต่แรกจนเห็นเธอค่อย ๆ ลอยตัวจากทุกปัญหาแล้วหลบหายไปจากสายตาของทุกคน

วริษาแอบปลีกตัวหนีความวุ่นวายจากในบ้านใหญ่เดินลัดเลาะไปทางข้างบ้านผ่านซุ้มดอกไม้ เธอแวะที่ต้นเทียนหยดเรียงรายอยู่ลึกสุดของเหล่าต้นไม้ที่แม่บ้านปลูกไว้ มองมันอยู่ครู่ใหญ่ด้วยนัยน์ตาเจือประกายวูบไหวก่อนจะเด็ดมันขึ้นมาหนึ่งกิ่ง หญิงสาวมองดอกไม้สีม่วงจัดจ้านในมืออยู่นิ่งนาน ก่อนจะเดินกลับเข้าเรือนเล็กที่เยื้องไปด้านหลังบ้านใหญ่

ตรงนี้คือที่ของเธอ แค่มุมเล็ก ๆ มุมเดียวเท่านั้นภายในอาณาจักรเนื้อที่กว่าสิบสามไร่

วริษาแทบอยากกระชากชุดที่ใส่อยู่ออกจากร่างเสียทันทีที่เหยียบย่างเข้าห้องมา หากทว่าเธอก็ทำไม่ได้

ไม่ใช่ชุดเธอ เป็นชุดของพี่สาว แม้ไม่รู้ว่าเจ้าตัวอยู่ที่ไหน แต่ถ้ายายพี่บ้าเกิดกลับมาแล้วถามหา ถ้าแม้นมีแค่รอยริ้วเส้นด้ายที่ขาดไป หล่อนก็คงไม่พอใจ แล้วสุดท้ายคงไม่พ้นเธอที่จะถูกฉีกอกราวกับผ้าขี้ริ้วก็ไม่ปาน

ท้ายที่สุดแล้ววริษาก็ทำได้เพียงแค่ค่อย ๆ บรรจงถอดมันออกจากเรือนร่างขาวนวล แล้วพับไว้รอแม่บ้านมาเก็บกลับไป

หญิงสาวพาร่างกายเปลือยเปล่าเข้าไปนอนแช่น้ำอุ่นอุณหภูมิพอเหมาะพอดีในอ่าง เธอจุดเทียนอโรม่าเพื่อช่วยสร้างบรรยากาศที่ผ่อนคลาย ไล่ความคิดสะระตะไร้สาระ และความวุ่นวายทุกอย่างที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนก่อทิ้งไปจากสมองแล้วเอนหลังพิงหัวกับขอบอ่างก่อนจะหลับตาพริ้ม

ขอพักสักชั่วโมงก็แล้วกัน เพราะหลังจากนี้เธอต้องเตรียมตัวตั้งรับกับสงครามและเกมห่าเหวอะไรต่อมิอะไรอีกมากแบบที่คงยากจะคาดเดา