หย่ารักสามีทรยศ

ห้องน้ำ

หญิงสาวตกใจจนหายใจสะดุดไปคราหนึ่ง มือเรียวสั่นระริก ทั้งมืออีกข้างหนึ่งยกขึ้นทาบอกตัวแข็งทื่อ ดวงตาโตเบิกกว้างด้วยความตะลึงเพริดอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ก่อนที่หยาดน้ำตาจะเอ่อระเรื่อขึ้นมาบนขอบเปลือกตา เมื่อเธอพบว่าที่ตรวจครรภ์ในมือได้แสดงเส้นสีแดงขึ้นสองขีดอย่างชัดเจน

วนิดากำลังตั้งท้องลูกของจิรายุแฟนหนุ่มของเธอ…

หัวใจดวงน้อยเต้นแรงยิ่งกว่ากลองเพล ร่างบางของหญิงสาวค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลงบนฝาโถชักโครกสายตายังจะจับจ้องอยู่ที่เส้นสีแดงสองขีดบนที่ตรวจครรภ์ตาไม่กะพริบในความเงียบ

เวลานี้ในใจของเธอเกิดความรู้สึกสับสนและขัดแย้งเป็นอย่างมากว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี แต่ในความกลัดกลุ้มนั้นยังคงมีความรู้สึกยินดีแฝงอยู่ในใจทั้งซาบซึ้งและตื่นเต้นเวลาเดียวกันเมื่อรู้ว่าตัวเองจะมีลูกน้อย

หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่นานหญิงสาวได้ผ่อนเบาหายใจออกมาเฮือกหนึ่งก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนแววตามุ่งมั่น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามเธอตัดสินใจแล้วว่าควรบอกเรื่องลูกในท้องให้ชายหนุ่มได้รับรู้และไม่รอช้าที่เธอจะคว้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปยังเบอร์ของจิรายุแฟนหนุ่มทันที

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

(ฮัลโหล)

“คุณคะ”

(ว่าไงครับดา) ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงหวานหยดย้อย

“คือว่า…พอดีดามีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณหน่อยนะค่ะ” หญิงสาวกัดริมฝีปากกลั้นใจโผล่พูดออกไปอย่างตื่นเต้น

(ตอนนี้ผมยังติดประชุมอยู่ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันทีหลังนะครับ) เขาเอ่ยถ้อยคำที่อ่อนโยน ทว่าน้ำเสียงกลับเฉียบขาดไม่เปิดโอกาสให้โต้แย้ง เห็นแบบนั้นแล้วทำให้เธอต้องเอ่ยตอบตามน้ำเขาไปก่อนอย่างเลี่ยงไม่ได้

“อะ อ๋อ ได้ค่ะ…งั้นคุณตั้งใจทำงานนะคะ”

(ครับ ผมคิดถึงคุณนะ)

“คิดถึงเหมือนกันค่ะ”

(ครับที่รัก แค่นี้ก่อนนะแล้วผมจะกลับไปหาคุณ)

“ค่ะ”

ติ๊ด

หลังจากพูดจบสายโทรศัพท์ได้ถูกตัดทิ้งไปในทันที ปล่อยให้หญิงสาวตกอยู่ในบรรยากาศที่เงียบงันอีกครั้ง มือเรียวเล็กของเธอได้ค่อยๆ ยกสูงขึ้นมาวางบนหน้าท้องบางที่ในตอนนี้กำลังมีอีกหนึ่งชีวิต น้อยๆ ฝังตัวอยู่ข้างในอย่างทะนุถนอม

กระแสความอบอุ่นไหลวนเข้ามาในใจของหญิงสาว ทำให้ใบหน้าเรียวเล็กแดงเรื่อริมฝีปากอมยิ้มกริ่มอย่างรู้สึกไม่ค่อยจะเคยชินกับตัวเองในตอนนี้เลยสักนิด หลังจากที่รู้ว่าตัวเองนั่นกำลังจะเป็นแม่คนแล้ว แต่ทว่าจู่ๆ ประตูห้องน้ำได้ถูกใครบางคนข้างนอกเคาะดังขึ้น

“ยัยดาแกทำอะไรอยู่ ออกมาได้แล้วเดี๋ยวกับข้าวก็เย็นหมดพอดี”

เสียงผู้เป็นแม่เอ่ยตะโกนลอดผ่านบานประตูเข้ามาทำให้หญิงสาวสะดุ้งโหยงใจกระตุกวูบอย่างกะทันหัน ใบหน้าที่มีรอยยิ้มของความสุขในทีแรกได้พลันหายไปกลับกลายเป็นใบหน้าซีดไร้สีเลือด ด้วยความตื่นตระหนกร้อนใจ จนเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาทั่วร่างในทันที

“ค่ะแม่แปบนึงนะคะ ใกล้จะเสร็จแล้ว”

เธอกระวนกระวายจนแทบจะทำอะไรไม่ถูกจึงได้ตะโกนเสียงตอบกลับไปเพื่อยื้อเวลา แล้วรีบหันกลับมาเก็บที่ตรวจครรภ์อย่างลนลานก่อนจะเดินไปเปิดประตูเดินออกไปข้างนอก แสดงสีหน้าทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ในครัว

หลังจากที่หญิงสาวได้จัดการนำที่ตรวจครรภ์เอาไปแอบซ่อนเอาไว้ในลิ้นชักบนห้องเรียบร้อยแล้ว เธอจึงรีบลงมานั่งร่วมโต๊ะกินข้าวกับครอบครัวตามปกติเหมือนในทุกๆ วัน

“แกมัวทำอะไรอยู่เนี่ย รีบมานั่งเร็วเข้า” ผู้เป็นแม่ที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ก่อนแล้ว ได้หันมาบ่นกระปอดกระแปดใส่หญิงสาวตามประสาแม่ลูก

“รู้แล้วค่ะแม่”

“อะนี่ รีบกินเร็วเข้าเดี๋ยวจะเย็นหมดพอดี” ผู้เป็นแม่ตักข้าวสวยพร้อมกับตักไก่ผัดซีอิ๊วใส่ในจานก่อนจะยื่นส่งมาให้กับหญิงสาว เธอจึงไม่รอช้าที่จะเอื้อมมือไปรับจานมาวางไว้ตรงหน้าด้วยแววตาที่เจิดจ้าเป็นประกายวาวราวไข่มุกเต็มไปด้วยความสุขที่จะกินอาหารเมนูโปรด

แต่ทว่าจังหวะที่หญิงสาวกำลังจะตักข้าวในจานเข้าปากเพื่อลิ้มรสชาติอาหารเมนูของโปรดนั้น จู่ๆ ส่วนรับรสกลิ่นกลับเปลี่ยนไปไม่เหมือนในทุกๆ ครั้ง หลังจากที่ได้กลิ่นอาการ ทำให้เธอเกิดอาการพะอืดพะอมคลื่นไส้ขึ้นมาจนต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดบังจมูกทันที

“อ๊วก!”

“ยัยดาเป็นอะไร แกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”

“นั้นสิแกเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วนะยัยดา พ่อว่าไปหาหมอดีมั้ย”

ทั้งบิดาและมารดาต่างพากันเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่สบายใจเมื่อเห็นท่าทีที่แปลกไปของลูกสาว เพราะพักหลังมานี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอมีอาการเช่นกัน ตั้งแต่ก่อนที่จะตรวจรู้ว่าตัวเองนั้นกำลังตั้งครรภ์

แต่คำถามนั้นครั้งนี้กลับทำให้หญิงสาวใจเต้นสั่นระรัว เลือดในกายฉีดพล่าน เม็ดเหงื่อผุดพลายขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนกเธอรีบส่ายหน้าโผล่พูดโกหกแก้ต่างออกไปทันที

“ปะ เปล่าค่ะ หนูไม่เป็นอะไร สงสัยคงจะหิวมากไปหน่อย”

“แกแน่ใจนะ” ผู้เป็นพ่อจ้องมองหน้าเธอด้วยแววตาที่เป็นห่วงพลางเอ่ยถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ค่ะพ่อ หนูไม่เป็นอะไรจริงๆ เห็นไหมว่าหนูไม่ได้เป็นอะไร แค่ช่วงนี้หนูพักผ่อนน้อยกินอะไรไม่ค่อยลงก็แค่นั้น”

“ถ้าหิวก็รีบกินซะ รู้อยู่ว่าท้องไส้ตัวเองไม่ดีทีหลังก็หัดกินให้ตรงเวลาบ้าง ไม่ใช่ปล่อยให้ตัวเองท้องว่างรู้มั้ย โตจนป่านนี้แล้วยังต้องให้สอนอีก”

“ค่ะแม่” ใบหน้าของหญิงสาวแลดูกระวนกระวายราวกับอยู่บนกองไฟอีกครั้งแต่แสร้งทำเป็นเยือกเย็น เธอรีบพยักตอบรับก่อนจะตักข้าวในจานช้อนเข้าปากทันทีเพื่อให้ผู้แม่และพ่อคลายความกังวลสงสัย

แต่แล้วหลังจากที่หญิงสาวพยายามฝืนช้อนข้าวเข้าปากกินไปได้แค่สองคำ ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกพะอืดพะอมคลื่นไส้มากขึ้น จนทนไม่ไหวอีกต่อไป ต้องรีบลุกออกจากโต๊ะวิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำทันที

อากัปกิริยาแปลกๆ ของเธอทำให้ทั้งบิดาและมารดาต่างพากันเงยหน้าขึ้นด้วยความตะลึงลานรีบวางช้อนข้าวเดินตามหลังมาติดๆ เพื่อดูอาการของลูกสาว

“อ้วกก” หญิงสาวโน้มตัวลงก้มอาเจียนอย่างหนักลงในโถชักโครกอย่างไม่สามารถฝืนกลั้นอาการเอาไว้จนใบหน้าเรียวซีด

“เป็นอะไรไปยัยดา อ้วกหนักขนาดนี้แม่ว่าแกต้องไปหาหมอแล้วนะ” ผู้เป็นแม่สีหน้าดูเป็นกังวลเป็นอย่างมากเอ่ยถามพลางยกฝ่ามือขึ้นลูบแผ่นหลังบรรเทาอาการให้กับเธอ

“หนูไม่ไป อ้วก อ้วกก!”

“จะไม่ไปได้ยังไง แล้วจะรู้ไหมว่าแกเป็นอะไรนะ”

“นั่นสิ ไปให้หมอตรวจสักหน่อยดีกว่านะยัยดา” ผู้เป็นพ่อที่อยู่ดูเหตุการณ์อยู่หน้าประตูห้องน้ำได้เอ่ยพูดเสริมขึ้นอย่างเห็นด้วย แต่หญิงสาวกลับเอ่ยปฏิเสธปากสั่นและอาเจียนออกมาต่อเนื่องไม่หยุด จนเธอแทบจะหมดแรงไปตรงนั้น

“หนูไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ อ้วก อ้วกก!” เธอพยายามพยุงร่างอันเหนื่อยล้าหันมาเอ่ยกับพวกเขาทั้งสองเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกตก่อนจะหันกลับไปอาเจียนต่อ จนผู้เป็นแม่ที่เห็นลูกสาวยังคงยันไม่ยอมไปหาหมออย่างนั้น ทำให้เขามีสีหน้าที่กลัดกลุ้มไม่น้อยรู้สึกไม่สบายใจเข้าไปใหญ่อย่างทำอะไรไม่ได้

แต่ทว่าจู่ๆ ความคิดหนึ่งที่ไม่อยากจะนึกถึงและไม่อยากให้เกิดขึ้นก็ได้ผุดขึ้นมาในหัว ทำให้ผู้เป็นแม่ถึงกับชะงักนิ่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงทุ้มแฝงความรู้สึกที่อัดแน่นอย่างใจคอไม่ดีพลางภาวนาอยู่ในใจว่าคงจะคิดมากไปเอง

“ยัยดานี่แกคงไม่ได้...ท้องหรอกใช่ไหม”

“อึก!” ได้ยินคำถามประโยคนั้นจากปากผู้เป็นแม่ หัวใจของหญิงสาวกระตุกวูบอย่างแรงกะทันหัน ใบหน้าเรียวซีดเผือดอาการอาเจียนก็หยุดลงในทันที ร่างบางของเธอเหมือนจะแข็งค้างไปโดยพลันอย่างไม่คิดว่าผู้เป็นแม่จะเกิดความสงสัยขึ้นมาเสียแล้ว

“ว่าไงยัยดา แกตอบแม่มา”

“…”

น้ำเสียงเข้มของผู้เป็นแม่เอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง ในบรรยากาศตึงเครียดกะทันหันพานให้ทุกคนหายใจไม่ทั่วท้อง หญิงสาวพูดอะไรไม่ออกได้แต่ยืนนิ่งเงียบพลางมือเรียวได้กำเข้ามากันแน่น

ก่อนที่เธอจะค่อยๆ หันกลับไปเผชิญหน้ากับผู้เป็นแม่อย่างช้าๆ และตัดสินใจที่จะไม่ปิดบังอีกต่อไปเพราะถึงอย่างไรสักวันหนึ่งพวกเขาก็ต้องรู้เรื่องนี้อยู่ดี

“แม่คะ ดาขอโทษ....”

หญิงสาวเอ่ยน้ำเสียงอ่อนทั้งน้ำตาคลอเบ้าอย่างรู้สึกผิด แต่ประโยคนั้นเหมือนปลายมีดที่แหลมคมกรีดลงบนหัวใจของคนฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความผิดหวังพลันถ่าโถมเข้ากลางใจของผู้เป็นแม่และพ่อแทบจะแหลกสลาย จนน้ำตาแห่งความปวดใจไหลทะลักออกมาเหมือนทำนบแตกอย่างไม่คิดเลยว่าลูกสาวคนเดียวของพวกเขาจะทำเรื่องที่น่าอับอายได้ถึงขนาดนี้

“ยัยดาทำไมแกทำกับพ่อกับแม่แบบนี้” ผู้เป็นพ่อพูดออกมาอย่างเจ็บใจทั้งน้ำตา

“พ่อกับแม่ดาขอโทษ...ดาผิดไปแล้ว”

หญิงสาวร้องไห้สะอื้นจนหัวไหล่สั่นพลางยกมือพนมไว้ขอโทษต่อผู้เป็นแม่และพ่อ ที่ทำให้พวกท่านทั้งสองต้องมาผิดหวังและเสียใจเพราะเธออย่างไม่น่าให้อภัย

“นังลูกไม่รักดี รู้ถึงไหนอายถึงนั่น แกทำกับแบบนี้ได้ยังไง!”