บทที่ 7

บทที่ 7

ลมหายใจของสวีเหยียนซีชะงักไปชั่วขณะ

เธอรู้ดีว่าสวีหว่านหนิงกำลังรอให้เธอโกรธจนผลุนผลันเข้าไปอาละวาด

แต่เธอกลับเลือกที่จะเงียบ และหันหลังเดินจากไปทันที

เมื่อเห็นดังนั้น สายตาของสวีหว่านหนิงพลันมืดหม่นลง ดวงตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง

นังผู้หญิงสารเลวนี่ ทนได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ!

-

หลังจากกลับมาถึงห้อง สวีเหยียนซีก็ยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้าและอาเจียนออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

ถึงแม้จะไม่มีอะไรให้อาเจียนออกมาแล้ว แต่เธอก็ยังคงอยากจะอาเจียนต่อไป

เขากล้าดียังไงถึงได้ทำเรื่องน่ารังเกียจกับสวีหว่านหนิงอย่างโจ่งแจ้งในบ้านตระกูลสวีแบบนี้!

เมื่อนึกถึงความทรงจำอันงดงามที่เคยมีร่วมกับฉินเซียวขึ้นมา เธอก็อยากจะเปลี่ยนมันให้เป็นเพียงแค่กระดาษ A4 แล้วโยนมันทั้งหมดใส่เครื่องทำลายเอกสาร ให้มันแหลกสลายหายไปเมื่อกับความรู้สึกของเธอ

ในขณะเดียวกันนั้นเอง โทรศัพท์ก็สั่นเตือนขึ้น

สวีเหยียนซียืนพิงหลังกับอ่างล้างหน้า พร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมา ปรากฏเป็นข้อความจากจ้าวจวิ้นโจว

[ไหน ๆ เรื่องก็พังไม่เป็นท่าแล้ว ก็อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย ออกมาเจอผมดีกว่า เราไปหาลูกค้ากัน]

เธอตอบกลับอย่างใจเย็น [ท่านประธานจ้าวคะ ตอนนี้ฉันยังไม่ได้เริ่มงานอย่างเป็นทางการเลยนะคะ]

[สัญญาเซ็นตั้งแต่เมื่อคืน มีผลตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว สถาปนิกสวี]

สวีเหยียนซี “...”

เขาชอบเธอจริงหรือเปล่านะ?

สวีเหยียนซีอดที่จะสงสัยไม่ได้ หรือบางทีเขาอาจจะไม่ได้ชอบเธอจริง ๆ แต่แค่อยากดึงเธอเข้ามาเป็นพนักงานในบริษัทที่ทำงานเหมือนทาสให้เขามากกว่ากันแน่

แกร๊ก—เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น

เธอรีบสงบสติอารมณ์และเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นและเห็นสวีหว่านหนิงยืนอยู่หน้าประตู

ทันใดนั้น ดวงตาของเธอเย็นชาลงทันที

เมื่อเห็นว่าเธอไม่แสดงท่าทีใด ๆ สวีหว่านหนิงก็ยิ่งเดือดดาล เปิดปากขึ้นก็พูดอย่างท้าทาย “สวีเหยียนซี ทำไมเธอยังหน้าด้านอยู่ที่นี่อีก พี่ฉินเซียวทำกับฉันถึงขนาดนี้แล้ว เธอยังทนได้อีกเหรอ?”

เมื่อเห็นดังนั้น สวีเหยียนซีก็เหยียดยิ้ม “โอ้ นี่คือแผนการของเธอใช่ไหม ต้องการให้ฉันเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอหย่าเองใช่ไหม?”

สวีหว่านหนิงยืนอยู่ตรงหน้าเธอ มือแหวกคอเสื้อออกเผยให้เห็นรอยจ้ำแดงหลายจุดพร้อมหัวเราะเยาะ “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณพ่อเรียกตัวเขาไปเสียก่อน ฉันก็คงได้ลากเขาขึ้นเตียง ทำเรื่องให้เสร็จสิ้นไปแล้ว”

คำพูดนั้นทำให้สวีเหยียนซีคลื่นไส้จนแทบจะอาเจียนอีกครั้ง เธอพยายามข่มอารมณ์เอาไว้ แล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา “งั้นก็น่าเสียดายหน่อยนะ ที่ยังทำไม่สำเร็จ”

“ยังไงมันก็ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว” สวีหว่านหนิงพูดอย่างมั่นใจ “และฉันจะทำให้พี่ฉินเซียวไม่มีทางแตะต้องเธออีก จะมีแค่ร่างกายของฉันเท่านั้นที่อยู่ในความทรงจำของเขา”

ให้ฉินเซียวแตะต้องตัวเธอ? เหอะ เธอจะให้เขาแตะต้องเธอไหม? เขาคู่ควรด้วยเหรอ?

สวีเหยียนซีสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามรักษาน้ำเสียงให้สงบที่สุด “อืม งั้นก็ขอให้เธอโชคดีแล้วกัน”

เมื่อเห็นว่าเธอไม่สะทกสะท้าน สวีหว่านหนิงก็เริ่มหมดความอดทน “ในใจของพี่ฉินเซียวมีแต่ฉัน ร่างกายเขาก็เป็นของฉัน เธอทำแบบนี้ ยังไงเขาก็ไม่มีวันกลับมาหาเธอหรอก”

“อ้อ รู้แล้ว” สวีเหยียนซีตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ แฝงอยู่

“พ่อกับพี่ใหญ่พูดกับเธอด้วยเหตุผลก็แล้ว ขู่เธอก็แล้ว สวีเหยียนซี ทำไมเธอถึงไม่รู้จักฟังบ้างเลย!” สวีหว่านหนิงตะโกนไล่หลังทันทีที่เห็นสวีเหยียนซีเดินพ้นประตูห้องน้ำ “เธอเชื่อไหมว่าฉันจะฆ่าตัวตายให้เธอเห็นตรงนี้เลย!”

สิ้นคำพูดนั้น สวีเหยียนซีก็หยุดก้าวในทันที ก่อนจะหันหลังกลับไป

ภาพที่เห็นคือใบหน้าของสวีหว่านหนิงเต็มไปด้วยความสะใจ ในมือถือมีดพับหนึ่งเล่ม ข้อมือขวาที่ยังคงพันผ้าพันแผลอยู่ ตอนนี้กำลังกำมีดเอาไว้แน่น และกดมันลงไปที่ข้อมือซ้ายของตัวเอง

แววตาของเธอแทบจะบ้าคลั่ง “ฮ่าฮ่าฮ่า เธอกลัวแล้วใช่ไหม? ถ้าฉันฆ่าตัวตายตรงนี้ ฉันจะใส่ร้ายว่าเธอเป็นคนทำ พอพ่อกับแม่ พี่ใหญ่และพี่ฉินเซียวมาเห็น เธอคิดว่าพวกเขาจะคิดยังไง?”

ยัยผู้หญิงบ้า!

สวีเหยียนซีรู้สึกหงุดหงิดจนแทบจะระเบิดออกมา เธอรู้ว่าสวีหว่านหนิงกล้าทำจริง

แต่เธอก็ไม่มีวันปล่อยให้ตัวเองถูกดึงเข้าไปในแผนการของสวีหว่านหนิงแน่นอน

ทันใดนั้น เธอจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาที่เย็นชา “เพราะฉินเซียวไม่ยอมพูดออกมาเอง เธอเลยต้องใช้วิธีบังคับฉันใช่ไหม?”

ใบหน้าของสวีหว่านหนิงพลันบิดเบี้ยวด้วยความเดือดดาล “ไม่ใช่! แต่เป็นเพราะเธอต่างหาก ที่ไม่ยอมปล่อยพี่ฉินเซียวไปสักที!”

สวีเหยียนซีแสยะยิ้มเย้ยหยัน “ถ้าเขาอยากหย่าจริง ทำไมไม่มาพูดกับฉันเองล่ะ?”