ทบทวนความรู้สึก

"หากหลังจากนี้น้องจะต้องเดินทางอีก 3 วันข้างหน้า น้องต้องรักษาตัวให้ดี เตรียมข้าวของให้พร้อมการเดินทางข้างหน้าอีกยาวไกล ใช้เวลาหลายวันโขกว่าเราจะถึงตัวเมืองสุโขทัย พระพรายพูดเสริม

"น้องจักเตรียมตัวให้ดีเจ้าค่ะ คุณพี่มิต้องเป็นห่วงน้องดีขึ้นมากแล้ว ทั้งงกายแลใจ" ระย้าแก้วตั้งใจแน่วแน่ที่จะตัดใจจากไอ้สิงห์ แม้ทั้งหัวใจยังคงรักและอาลัยแต่ตอนนี้นางกลับมิแสดงอาการใดๆออกมา

"ถ้าทั้งหมดเห็นพ้องต้องกัน เช่นนั้นลูกก็ไปเตรียมตัวเถิด แม่กับพ่อจะเตรียมข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็น ทั้งยาแลสมุนไพร ให้กับลูกแลพ่อพระพรายเพื่อออกเดินทางกว่าจะถึงสุโขทัยก็ใช้เวลา 3-4 วัน"

"ลูกขอบน้ำใจคุณพ่อกับคุณแม่ ที่รักและเป็นห่วงความรู้สึกของลูกเหนือสิ่งอื่นใด"

"ไปเถอะลูก ไปใช้ชีวิตในแบบที่เจ้าอยากจะใช้ พ่อมิอาจห้ามลูกได้หนา" พร้อมกับลูบไปที่หัวลูกสาวด้วยสายตาเอ็นดู

"ขอบน้ำใจเจ้าค่ะคุณพ่อ"

หลังจากพูดคุยกันจบ พระพรายได้ฝากท้องที่เรือนของระย้าแก้ว ก่อนหน้านี้แทบจะทุกวัน พระพรายคลุกคลีกับระย้าแก้วไม่ห่าง

ระย้าแก้วเตรียมตัวเตรียมใจที่จะจากบ้านเรือนที่ตนรักและพ่อแม่ที่รักตนมาก นางนั่งถอดถอนหายใจรู้สึกใจหาย ถึงแม้นางจะอายุเพียง 18 ปีแต่ความคิดความอ่านเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่หลังจากผ่านคืนอันเลวร้ายมา

"ข้ากับพี่คงสิ้นวาสนากันเพียงเท่านี้สินะพี่สิงห์"

ระย้าแก้วเองมิอาจลืมเลือน ความรักมั่นคงที่มีต่อ ไอ้สิงห์ นางก็ไม่รู้ด้วยเหตุอันใด เมื่อนางไม่ไปพบหน้าไม่ไปตอแย ไอ้สิงห์กลับโมโหร้ายขึ้นกว่าเมื่อก่อนเป็นเท่าตัว

ไอ้สิงห์ที่หงุดหงิดคิดไม่ตก เรื่องของระย้าแก้วมันมิรู้ว่าตอนนี้ ในหัวของมันคิดอันใดอยู่ แล้วเหตุใดเล่าจึงเฝ้าคนึงถึงแต่ใบหน้าของระย้าแก้ว กินมิได้นอนมิหลับ

หลังจากเหตุการณ์ที่น้ำตกวันนั้น 7-8 วันที่ผ่านมามิใช่ว่ามันไม่ไปดูดำดูดีระย้าแก้ว

แต่เหตุด้วยตัวมันขี้ขลาดเกินกว่าจะสู้หน้าในสิ่งที่มันได้กระทำลงไป แต่พอได้พบหน้ากันวันนี้ความรู้สึกทุกอย่างกลับเปลี่ยนไป แค่นางบอกว่านางมิรักและมิต้องการมันแล้ว มันยิ่งกลับรู้สึกอยากจะครอบครองและไม่ต้องการให้ผู้ใดได้ยลโฉมแม่บุษบาอีกต่อไป

"พ่อข้าขอปรึกษาสักเรื่องได้รึไม่" ไอ้สิงห์ทำท่าทีขึงขังหลังจากนั่งคิดคำนึงเรื่องที่ผ่านมา

"เอ็งมีเรื่องอะไรสำคัญก็ว่ามา"ผู้เป็นบิดาเอ่ยขึ้น

ไอ้สิงห์จึงเล่าเรื่องทุกอย่างและทุกความรู้สึกของมันให้กับผู้เป็นบิดาได้ฟัง ไม่ว่าจะเป็นทั้งความว้าวุ่นใจและทุกการกระทำที่มันได้พบเจอ

"เรื่องทั้งหมดก็เป็นเช่นนี้แหละพ่อ ข้าาจักทำเยี่ยงไรดี ข้าคิดมิตกเลย" ไอ้สิงห์ทำหน้าว้าวุ่น

ผู้เป็นบิดาได้ฟังก็รู้สึกฉงนใจอยู่ดีๆเหตุใดลูกชายจึงได้มีความรู้สึกที่เปลี่ยนไปกับแม่ระย้าแก้วหรือก่อนหน้านี้มิได้รู้หัวใจตัวเองว่าหลงรักน้องเข้าไปแล้ว ผู้เป็นพ่อจึงเอ่ยถามกับไอ้สิงห์ลูกชายไปว่า

"เอ็งรู้สึกอย่างไรกับแม่จันทร์แรมเล่า" ผู้เป็นพ่อเหมือนเป็นการชี้โพรงให้กระรอก

"คือข้าแค่รู้สึก เมื่อก่อนนี้รู้สึกดีที่เห็นหน้าแม่จันทร์แรม เพราะเป็นคนสวย แต่พอได้สัมผัสใกล้ชิดรู้จักนิสัยใจคอ ข้ากับรู้สึกรำคาญแลมิอยากเข้าใกล้นางอีกเลยพ่อ"

"แล้วกับแม่ระย้าแก้วเล่า เจ้ารู้สึกอันใดกับน้อง"

"กับนางข้ากลับรู้สึกอยากจะกลั่นแกล้งนางทุกครั้งที่เห็นนางมา และนางร้องไห้ ข้ากลับรู้สึกอยากจะแกล้งนางไปอีก แต่พอข้ามิเห็นหน้านาง ข้ากลับรู้สึกโหยหาราวกับขาดสิ่งใดไปในชีวิตจ๊ะพ่อ"

"ข้าว่าเอ็งคงหลงรักแม่ระย้าแก้วเข้าให้แล้วล่ะ"ผู้เป็นพ่อหัวเราะร่วน

"มิมีทางดอก ข้าถ้าเกลียดนางยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือเสียอีกนะ พ่อก็เห็นอยู่"ไอ้สิงห์ยังคงปฏิเสธใจของตนเอง

"งั้นเอ็งลองถามหัวใจตัวเองดูเถอะลูกชายพ่อ"

ไอ้สิงห์ลุกขึ้นจากชานเรือนหิ้วไห้เหล้าเข้าห้องไป มันคิดไม่ตกกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น หากแต่วันนี้มันเห็นพระพายเข้ามาปกป้องระย้าแก้ว มันยิ่งกว่ารู้สึกหึงหวงและไม่อยากให้ใครมาใกล้ระย้าแก้วทั้งนั้น มันก็กระดกเหล้าเป็นไหๆจนหลับคาไหเหล้ากันเลย

แสงแดดทอประกายท่ามกลางหุบเขาลำเนาไพรเสียงน้ำตกไหลรินเหล่าบรรดานกพากันออกหากินเช้าวันนี้ระย้าแก้วใบหน้าสดใสพร้อมกับหัวใจของนางที่แข็งแกร่งขึ้น

"ทูนหัวของบ่าว เหตุใดวันนี้จึงตื่นเช้านักเจ้าคะ" อีแตงที่รีบขึ้นมาแต่งตัวให้กับคุณหนูระยาแก้วที่มันรัก

"วันนี้ข้าอยากไปเดินเล่นที่ตลาดเสียหน่อยพี่แตงไปเป็นเพื่อนข้าหนา

"ได้สิเจ้าคะ แต่ต้องขอแม่นายศรีนวลก่อนหนาเจ้าคะเดี๋ยวจะโดนเอ็ดเอาได้"

"ได้สิพี่"

ไอ้สิงห์ที่เมาหัวราน้ำคาไหเหล้า ก็ได้ตื่นมาล้างหน้าล้างตา เพราะมันเองก็นอนไม่ได้หลับสนิทหากไม่ใช่เพราะฤทธิ์เหล้าก็คงไม่หลับได้

"พี่สิงห์วันนี้เราไปเดินตรวจตาหมู่บ้านกันหรือไม่ เห็นว่าช่วงนี้มักจะมีพ่อค้า แปลกหน้าเข้าออกกันมากโข"ไอ้ดำและไอ้ฟักที่มารอไอ้สิงห์ตั้งแต่ไก่ยังไม่โหด

"ก็เอาสิ กูก็จะได้ไปดูถนนการค้าที่ตลาดด้วย ว่ามีของอันใดใหม่ๆมาบ้าง"จิตใจของไอ้สิงห์อยากจะไปบ้านของระย้าแก้ว แต่พ่อและแม่ของนางตอนนี้คงจะไม่ต้อนรับเขาเป็นแน่

พระพรายที่เตรียมการจะระย้าแก้วเดินทางขึ้นไปสุโขทัยพร้อมตน จึงตั้งใจว่าวันนี้ก็ไปหาระย้าแก้วที่เรือน เพราะต้องให้น้องเตรียมตัวและเตรียมของต่างๆจึงจะพาน้องไปตลาด

"อ้าว! พี่พระพรายมาทำกระไรแต่เช้ารือเจ้าคะ" ระย้าแก้วที่ห่มสไบสีชมพู สวยสง่าทัดหูด้วยดอกมะลิ

"วันนี้เจ้าสีหน้าดูดีขึ้นนะน้องพี่"

ระย้าแก้วอมยิ้มส่งไปให้พระพราย ระย้าแก้วเปรียบเหมือนดังเช่นพี่ชายที่ดูแลนางมาตั้งแต่เด็ก

"น้องขอบน้ำใจพี่พระพราย ที่เป็นห่วงน้องทุกเมื่อเชื่อวันเจ้าค่ะ"

"วันนี้พี่จักพาเจ้าไปเดินตลาด ไปเตรียมซื้อของสำหรับการเดินทาง เจ้าอยากได้อันใด เจ้าซื้อได้เต็มที่เดี๋ยวพี่จ่ายอัดเองวันนี้" พระพรายที่แสดงตัวเป็นเจ้ามือในการซื้อข้าวของวันนี้

"งั้นเดี๋ยวน้องไปขออนุญาตคุณพ่อกับคุณแม่ก่อนนะเจ้าคะ คุณพี่นั่งรอน้องสักประเดี๋ยว" ระย้าแก้วพูดจบก็รีบเดินเข้าไปในห้องของมารดา

"คุณแม่เจ้าขา..วันนี้ลูกขอออกไปซื้อของที่ตลาดกับพี่พระพรายหนาเจ้าคะ จะได้เตรียมข้าวของสำหรับการเดินทางเจ้าค่ะ"

"ไปเถิดลูกแม่ เจ้าอยากทำกับกระไรก็ตามใจเจ้า แต่..! อย่าไปดื้อไปซนที่ไหนหนา"

"ลูกจักไม่ดื้อไม่ซนหนาเจ้าค่ะ..ฮิ ๆ ลูกจักอยู่ในความดูแลของพี่พระพรายเยี้ยงลูกแมวเลยเจ้าค่ะคุณแม่เจ้าขา.."คนที่ดื้อดึงอย่างระย้าแก้วมีหรือจะยอมฟังพ่อพระพราย