ตอนที่1

เสียงชาวบ้านแตกตื่นพร้อมเสียงตะโกนโหวกเหวกร้องดังมา

" หลบไป หลบไป ม้าพยศ"

" มีม้าพยศวิ่งมาทางนี้รีบหลบเร็ว"

หลี่เยว่ซินกำลังเลือกกำไลอยู่ ไม่ทันได้ตั้งตัว หันมาอีกทีก็ถูกชาวบ้านวิ่งชนจนเซเกือบล้ม

กุบกับกุบกับ ม้าตัวใหญ่วิ่งตรงมาทางนางอย่างรวดเร็ว หนีไม่ทันแล้ว นางทั้งกลัวและตกตะลึงจนก้าวขาไม่ออก เหวินซีห่าวรีบวิ่งมาแต่เขาไม่ได้คว้าตัวนาง กลับคว้าตัวซิงอีนางกำนัลรับใช้ของนางไปแทน ก่อนที่ม้าตัวใหญ่จะพุ่งชน นางรับรู้ได้ว่ามีมือหนึ่งมาดึงนางหลบทันแบบเฉียดฉิว นางได้ยินเสียงใหญ่แหบพร่าถามอยู่ข้างหู

" อยากตายนักรึไงถึงไม่หลบ"

สายตาที่พร่ามัวไปด้วยน้ำตา มองเห็นเพียงภาพที่เหวินซีห่าวองครักษ์ของนาง ที่มีสัญญารักกัน กำลังกอดปกป้องซิงอีนางกำนัลของนาง พรึ่บ ทุกอย่างมืดสนิท 

หลี่เย่วซินลืมตาขึ้นมา พบว่ากำลังนอนอยู่บนเตียงในตำหนักของนาง

" องค์หญิงท่านฟื้นแล้ว องค์หญิงฟื้นแล้วรีบไปตามหมอหลวงมาเร็ว"

หมอหลวงรีบเข้ามาตรวจดูอาการ ฮ่องเต้กับเสียนเฟยก็มาด้วย

" เป็นอย่างไรบ้าง"

" ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงพะยะค่ะ องค์หญิงเพียงแค่ตกใจจึงหมดสติไป อาจจะมีอาการอ่อนเพลียอยู่บ้าง กระหม่อมจะจัดยาบำรุงให้พะยะค่ะ"

" อืม ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"

" เสด็จแม่"

หลี่เยว่ซินโผเข้ากอดเสียนเฟย เสียนเฟยลูบหลังบุตรสาวปลอบโยน

" ไม่เป็นไรแล้ว โชคดีที่มีคนช่วยไว้ทัน ไม่งั้นข้าไม่อยากคิดเลยว่าเจ้าจะเป็นเช่นไร "

" ดีแล้วที่ซีห่าวช่วยไว้ทัน"

" ไม่ใช่เพคะเสด็จพ่อ เขาไม่ได้ช่วยข้า"

" เจ้าว่าอะไรนะ"

ตุ๊บ ซิงอีคุกเข่าลง

" เป็นความผิดของหม่อมฉันเอง องครักษ์เหวินมองผิดคิดว่าหม่อมฉันเป็นองค์หญิง ก็เลย ก็เลยคว้าตัวหม่อมฉันแทนที่จะเป็นองค์หญิง ทำให้องค์หญิงต้องตกอยู่ในอันตรายขอทรงลงอาญาหม่อมฉันเถิดเพคะ"

เหวินซีห่าวคุกเข่าลงข้างๆซิงอี

" ไม่เกี่ยวกับนาง เป็นความผิดของกระหม่อมคนเดียว ตอนนั้นเหตุการณ์ชุลมุนกระหม่อมไปซื้อขนมมาให้องค์หญิง เห็นม้าพยศวิ่งตรงไปทางที่พวกนางอยู่ จึงรีบวิ่งไปคว้า แต่ "

" เจ้าจะบอกว่าเจ้าคว้าผิดคน "

" พะยะค่ะ เป็นความผิดของกระหม่อมเองขอโปรดลงอาญา"

" เหอะ คว้าผิดหรือตั้งใจกันแน่ รูปร่างของข้าแตกต่างกับนางอย่างชัดเจน สีของชุดที่สวมใส่ก็ด้วย "

หลี่เยว่ซินอดไม่ได้พูดแขวะขึ้นมา นางสูงกว่าซิงอีตั้งเยอะ รูปร่างก็อวบอิ่มกว่า ในขณะที่ซิงอีผอมบางและเตี้ย 

" เป็นความผิดของข้าเอง"

เหวินซีห่าวก้มหัวโขกคำนับ

" โทษฐานที่เจ้าเป็นองครักษ์แต่ไม่ปกป้องนาง ทำให้นางต้องตกอยู่ในอันตราย เอาตัวไปโบย50ไม้ "

หลี่เชี่ยนฮ่องเต้ออกคำสั่ง เสียงไม้กระทบผิวหนังดังตุ๊บตุ๊บ เหวินซีห่าวแม้เจ็บปวดแต่ไม่ร้องสักแอะ ซิงอียืนมองร้องไห้ด้วยความปวดใจ เพราะนางเขาถึงต้องถูกลงโทษ หลี่เยว่ซินมองดูเหวินซีห่าวสลับซิงอีที่ร้องไห้แทบจะขาดใจด้วยสายตาเย็นชา

" ดูเจ้าจะเจ็บปวดแทนเขาเหลือเกินนะ"

ซิงอีได้สติรีบเช็ดน้ำตาเดินมายืนข้างๆหลี่เยว่ซิน

" ข้าก็แค่สงสารเขา หาได้คิดเป็นอื่น ที่เขาต้องถูกลงโทษก็เพราะเข้าใจผิดว่าข้าเป็นท่าน ข้าเลยรู้สึกผิดก็เท่านั้น"

" ถึงอย่างไรเขาก็บกพร่องต่อหน้าที่ต้องถูกลงโทษ เขาถูกโบยเสร็จแล้วเจ้าไปทำแผลใส่ยาให้เขาเถิด"

" เพคะ"

ซิงอีรีบวิ่งไป แต่นึกขึ้นมาได้เดินหน้าเศร้ากลับมา

" ข้าว่าท่านควรใส่ยาให้เขาจะเหมาะกว่า"

" ข้าพึ่งฟื้นยังอ่อนเพลียอยู่ จะให้ข้าไปดูแลเขาอีกรึ เจ้านั่นแหละไปดูแลเขาแทนข้า ลูลู่เอายาให้นาง"

ลูลู่ส่งขวดยาให้ซิงอี ซิงอีรับขวดยามาแล้วรีบเดินไปออกไปทันที

" องค์หญิง เหตุใดท่านถึงเปิดโอกาสให้พวกเขาหล่ะเพคะ ดูก็รู้ว่าพวกเขา"

" ช่างเถอะ ลูลู่ข้าอยากไปเดินเล่นในอุทยาน"

หลี่เยว่ซินเดินไปนั่งชิงช้าใต้ต้นอิงฮวา ลูลู่ช่วยไกวชิงช้า กลีบดอกอิงฮวาร่วงโปรยปราย 

หลี่เยว่ซินนึกถึงเรื่องราวของนางกับเหวินซีห่าวและซิงอี นางกับพวกเขาเติบโตมาพร้อมกัน สนิทสนมเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่วัยเด็ก สำหรับซิงอีแม้จะเป็นนางกำนัลคนสนิท แต่นางก็ให้ความสำคัญเหมือนสหายคนหนึ่ง ไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด แม้แต่ร่ำเรียนวิชาอะไรก็ให้นางเรียนด้วย ไม่สนว่าคนอื่นจะคัดค้านเช่นไร ไม่ว่าจะเป็นวิชากาพย์กลอน เย็บปักถักร้อย หรือวิชาอื่นๆ ซิงอีทำได้ดีกว่านาง เก่งกว่านางทุกอย่าง ในขณะที่นางเรียนให้ผ่านๆไปเท่านั้น ซิงอีได้รับคำชมจากอาจารย์เสมอส่วนนางมีแต่คำตำหนิบอกให้ปรับปรุง ใช่นางไม่เก่งอะไรเลยสักอย่าง

ส่วนเหวินซีห่าว เป็นบุตรชายของราชครูที่สอนนางวิชาอ่านเขียนกาพย์กลอน ด้วยความที่เขาเป็นสหายกับนางมาตั้งแต่เด็กเมื่อโตขึ้นจึงได้รับการแต่งตั้งเป็นองครักษ์ส่วนตัวของนาง ทุกคนต่างรู้ว่านางกับเขามีใจให้กัน แม้ไม่ได้หมั้นหมายแต่ก็รู้ว่าวันนึงนางกับเขาต้องแต่งงานกันแน่ ใช่ นางรักเขาแต่เขาไม่เคยบอกว่ารักนางเลย ทุกครั้งที่นางมองตาเขามีแต่ความว่างเปล่า ที่ผ่านมาที่เขาทำดีกับนางดูแลนางก็เพราะหน้าที่องครักษ์ นางสัมผัสได้ว่าเขากับซิงอีมักลอบสบตากันบ่อยๆ นางดูออกว่าซิงอีมีใจให้เขาและเขาเองก็ดูจะมีใจให้ซิงอีด้วย เหตุการณ์ที่ตลาดนั่นก็ยืนยันได้แล้วว่าเขารักซิงอีไม่ใช่นาง 

ภาพที่นางถูกใครคนหนึ่งดึงออกมาไม่ให้ถูกม้าวิ่งชน เสียงกระซิบข้างหูต่อว่านางว่าอยากตายนักรึไงทำไมไม่หลบ แว่บเข้ามานางพยายามนึกถึงหน้าชายคนนั้น แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก นางเห็นหน้าเขาเลือนลางก่อนหมดสติไป ยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร

" เลิกร้องไห้ได้แล้ว ข้าไม่ได้เป็นอะไรมากเจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอก"

" แต่ท่านต้องมาเจ็บตัวเพราะข้า ท่านไม่น่าช่วยข้าเลย "

" อย่าพูดแบบนั้น หากตอนนั้นข้าไม่ได้ช่วยเจ้า เจ้าต้องได้รับบาดเจ็บแน่"

" ท่านจะบอกว่าตั้งใจช่วยข้า"

เหวินซีห่าวพยักหน้า เขาตั้งใจช่วยซิงอีจริงๆ ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร คิดอย่างเดียวว่านางต้องปลอดภัย มันเป็นไปตามสัญชาตญาณ

" แต่ แต่ว่าองค์หญิงต้องเข้าใจผิดแน่ๆ ท่านต้องรีบอธิบายให้นางเข้าใจนะ"

" กลัวองค์หญิงจะเข้าใจผิดแต่กลับมาอยู่กับบุตรชายข้าสองต่อสอง คำพูดกับการกระทำของเจ้ามันช่างสวนทางกันจริงๆ"

เหวินซูฉือเปิดประตูห้องเข้ามา นางได้ข่าวว่าบุตรชายถูกฮ่องเต้ลงโทษโบย เพราะไม่ปกป้ององค์หญิง11จากม้าพยศที่หลุดเข้าไปในตลาด แต่กลับไปปกป้องนางกำนัลคนนี้แทนก็รีบมาดู ยิ่งได้มาเห็นนางอยู่กับบุตรชายในห้องสองต่อสองก็ยิ่งโมโห

" ท่านแม่ ซิงอีแค่เอายามาให้ข้า"

" องค์หญิงให้ข้าเอายามาให้องครักษ์เหวินเจ้าค่ะ ข้าแค่ถามไถ่อาการเขานิดหน่อยเท่านั้น งั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ"

ซิงอีย่อทำความเคารพเหวินซูฉือแล้วรีบออกไป เหวินซูฉือมองตามด้วยสายตาไม่ชอบใจ เหตุใดนางจะมองไม่ออกว่านางกำนัลผู้นี้รู้สึกเช่นไรกับบุตรชายของนาง