ตอนที่6

" ไม่ต้องห่วงนะ ข้าจะให้คนสืบเรื่องนี้เอง"

" ไม่ต้องหรอกเพคะเสด็จแม่ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว"

" ซินซิน"

" เสด็จแม่ ข้าอยากออกจากวังหลวงเพคะ"

เสียนเฟยทำหน้าตกใจ

ตำหนักหย่งหนิง

" พวกเจ้าไม่ต้องทำหน้างง ซิงอีคือองค์หญิง11ตัวจริง ส่วนองค์หญิงเยว่ซินเป็นตัวปลอม มีการเข้าใจผิดเลยทำให้ทั้งสองสลับตัวกัน เมื่อครู่ได้มีการหยดเลือดพิสูจน์แล้วนี่เป็นราชโองการจากฮ่องเต้ แต่งตั้งให้นางเป็นองค์หญิง นางจะอยู่ที่ตำหนักนี้เป็นนายของพวกเจ้า"

" แล้วองค์หญิงเยว่ซินหล่ะ"

" นางไม่ใช่องค์หญิงแล้ว พวกเจ้าไม่ควรเรียกนางเช่นนั้นอีก"

เหวินซีห่าวบอกทุกคน หลี่เยว่ซินกับลูลู่พึ่งมาถึง ได้ยินพอดี

" องครักษ์เหวินพูดเช่นนั้นไม่ถูก ถึงองค์หญิงเยว่ซินไม่ใช่ธิดาแท้ๆของฝ่าบาท แต่นางเป็นธิดาบุญธรรมของเสียนเฟย ฐานะองค์หญิงและเกียรติยศทุกอย่างยังเหมือนเดิม ทั้งตำหนักนี้และทุกคนที่นี่ก็ล้วนเป็นคนขององค์หญิงเยว่ซิน ส่วนซิงอี ลืมไป ต้องเรียกองค์หญิงซิงอีสินะ ยังไม่มีตำหนักเป็นของตัวเอง ท่านก็อาศัยอยู่ที่นี่ไปก่อนจนกว่าฝ่าบาทจะประทานตำหนักใหม่ให้"

ลู่ลู่พูดเสียงดังฟังชัด

" องค์หญิงเพคะ ได้เวลาสรงน้ำแล้วเชิญทางนี้เพคะ"

นางกำนัลสองคนเข้ามาเชื้อเชิญหลี่เยว่ซินจากนั้นคนอื่นๆก็เดินตามหลี่เยว่ซินไป ไม่มีใครสนใจนางเลย ซิงอีได้แต่มองตาม เหวินซีห่าวเห็นนางมีสีหน้าไม่สู้ดีจึงพูดปลอบใจ

" อย่าไปสนใจพวกนางเลย จริงอย่างที่ลูลู่พูด ทุกอย่างเกิดขึ้นกะทันหัน เรื่องตำหนักและนางกำนัลรับใช้ เป็นหน้าที่ของกุ้ยเฟยที่ดูแล รอหน่อย อีกไม่นานท่านก็จะได้ย้ายไปอยู่ตำหนักใหม่ ให้สมฐานะองค์หญิง11"

ซิงอียิ้มกว้างพยักหน้า

" ถึงข้าจะเป็นองค์หญิงแล้ว ข้าก็อยากให้ท่านเรียกชื่อข้าเหมือนเดิม "

" แต่คนอื่นจะมองท่านไม่ดี"

" งั้นเรียกเวลาที่เราอยู่กันตามลำพังสิ ดีไหมอาห่าว"

" อืม"

"เจ้าไปสืบมาข้าต้องรู้ความจริงให้ได้ว่าทำไมเรื่องมันถึงได้เป็นแบบนี้ ข้าไม่เชื่อหรอกว่านางกำนัลที่ชื่อซิงอีจะเป็นธิดาของฝ่าบาท"

องครักษ์เงาก้มหัวรับคำสั่ง ก่อนรีบเร้นตัวหายไปในความมืด

" องค์หญิง"

" ข้าบอกแล้วไงว่าไม่ต้องเรียกข้าว่าองค์หญิง ข้าไม่ใช่องค์หญิงแล้ว"

" เจ้าค่ะคุณหนู"

หลี่เยว่ซินมองดูตราประทับและป้ายหยกประจำตัวองค์หญิง ก่อนจะปิดฝากล่อง 

ต่อไปนี้นางไม่ใช่องค์หญิง11อีกแล้ว แม้แต่แซ่หลี่ของราชวงศ์ก็ไม่สามารถใช้ได้ นางตั้งใจจะไปจากวังหลวงแห่งนี้อยู่แล้ว กะว่าจะขออนุญาติฮ่องเต้กับเสียนเฟยไปเที่ยวเล่นสักพัก พอดีมีเรื่องนี้เกิดขึ้น ทำให้นางตัดสินใจที่จะไปจากวังหลวงแห่งนี้ตลอดชีวิต ในเมื่อนางไม่ใช่ธิดาแท้จริงของฮ่องเต้ก็ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อไป แต่พอนึกถึงเสียนเฟยก็รู้สึกใจหาย ตั้งแต่ก้าวเท้าเข้าวังหลวงมา ตอนนั้นนางเพียงห้าหนาวนางยังจำได้ เสียนเฟยยืนรอรับนาง ย่อตัวลงอ้าแขนอุ้มนาง บอกกับนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

" ต่อไปนี้ข้าจะเป็นมารดาของเจ้า เจ้าจะเป็นธิดาเพียงคนเดียวของข้า เสียนเฟย"

แม้ไม่ใช่มารดาแท้ๆ แต่ก็เลี้ยงดูนางมาตั้งแต่เด็ก นางก็รักเสียนเฟยเหมือนมารดาจริงๆ เสียนเฟยมีโอรสเพียงคนเดียวแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ไปอยู่แคว้นเหลียว

รุ่งเช้าเยว่ซินไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ที่ตำหนัก ส่งมอบตราประทับและป้ายหยกประจำตัวคืน

" ซินซินเจ้าไม่ต้องทำเช่นนี้ ถึงเจ้าไม่ใช่ลูกแท้ๆของข้า แต่ข้าก็ไม่คิดจะปลดเจ้าจากตำแหน่ง เจ้ายังเป็นลูกบุญธรรมของเสียนเฟย ยังไงก็ยังเป็นลูกของข้าเหมือนเดิม"

" ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาทที่ทรงเมตตาหม่อมฉัน หลายปีที่ผ่านมาหม่อมฉันซาบซึ้งใจในพระมหากรุณาธิคุณยิ่งนัก แต่ทุกสิ่งทุกอย่างควรกลับคืนสู่ที่เดิม หม่อมฉันมีความประสงค์จะคืนตำแหน่งและขออนุญาติออกจากวังหลวงเพคะ"

" ซินซิน"

หลี่เชี่ยนน้ำตาคลอ ตอนนี้นางถึงกับเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกเขา เขารักนางเหมือนบุตรสาวแท้ๆ ถึงจะพึ่งรู้ว่านางไม่ใช่สายเลือด แต่เขาก็รักและผูกพันธ์กับนางมาตั้งแต่เด็ก ครั้งแรกที่เขาพบนางที่หมู่บ้านดวงตาใสแป๊วของนางดึงดูดเขาทันที ใบหน้าเล็กๆที่น่ารักราวตุ๊กตาตัวน้อย เอียงหัวมองเขาด้วยความสงสัย ใบหน้าของลู่เหยาหญิงสาวที่เขาเคยมีความสัมพันธ์ด้วย ซ้อนทับขึ้นมาทันที แววตาของนาง ปากเล็กๆของนาง ช่างเหมือนลู่เหยาไม่มีผิด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้ผิดพลาดไปได้ แต่เขาก็ไม่ได้ปล่อยผ่าน แม้จะมีการหยดเลือดพิสูจน์แล้ว เขาก็ยังไม่มั่นใจ จึงให้คนไปสืบดูเรื่องนี้อีกที 

" ได้ ข้าตามใจเจ้า เสียนเฟยมาบอกข้าแล้วว่าเจ้าอยากไปท่องเที่ยว งั้นก็เที่ยวให้สนุกนะ เบื่อเมื่อไหร่ก็กลับมา ไม่สิ แค่เจ้าส่งข่าวมา ข้าจะไปรับเจ้าด้วยตัวเอง ตำหนักหย่งหนิงยังคงเป็นของเจ้า ข้ากับเสียนเฟยก็ยังคงเป็นพ่อกับแม่ของเจ้า จำเอาไว้"

เยว่ซินโขกหัวคำนับน้ำตาคลอ ออกจากตำหนักฉู่ซิ่วก็ไปหาเสียนเฟยต่อ เสียนเฟยนั่งรอนางอยู่แล้ว นางโผเข้ากอดเสียนเฟยแน่น

" เสด็จแม่"

" เจ้าช่างใจร้ายนัก จะทิ้งแม่คนนี้ไปได้ลงคอ"

" เสด็จแม่ ข้าไม่ได้ทิ้งท่าน เพียงแต่ข้าอยากออกไปท่องยุทธภพ ข้าแค่อยากไปเที่ยวเล่น ข้าสัญญาว่าวันหนึ่งจะกลับมาหาท่าน"

" วันนึงหน่ะวันไหน อีกกี่เดือนกี่ปี"

หลี่เยว่ซินตอบไม่ได้ เพราะนางก็ไม่รู้เหมือนกัน นางไม่รู้ว่านางจะได้กลับมาหาเสียนเฟยตอนไหน นางรู้แค่ว่านางอยากเที่ยวท่องไปเรื่อยๆ ค่ำไหนนอนนั่น ใช้ชีวิตอิสระอย่างที่นางตั้งใจไว้ 

" เจ้าแน่ใจนะว่าจะไปกับข้า เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ"

เยว่ซินหันไปถามลูลู่

" แน่ใจเจ้าค่ะ ข้าไม่เปลี่ยนใจแน่นอน"

" ดี งั้นเราไปกันเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปตะลุยยุทธภพ"

เยว่ซินก้าวขาออกจากประตูวังหลวงด้วยท่าทีฮึกเหิม มีลูลู่เดินตามหลัง

โรงเตี๊ยมชั้นสอง เยว่ซินกับลูลู่นั่งกินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย

" อืมอร่อย ลูลู่เจ้ากินอันนี้ดูอร่อยมาก"

" โอ้ อร่อยจริงด้วยเจ้าค่ะ ท่านกินนี่ดูกรอบอร่อยดีเจ้าค่ะ"

" อืมง่ำๆอร่อย"

" เอาไงดีขอรับโต๊ะเต็มหมดทุกโต๊ะเลย หรือว่ามื้อนี้เราจะอดเอาก่อน"

" เจ้าไม่หิวรึ"

" หิวสิขอรับ ผ่านโรงเตี๊ยมนี้ไปแล้วก็จะเข้าเขตป่าเขา ทีนี้จะหาอาหารกินก็ยาก อีกนานกว่าจะเข้าเขตเมือง ข้าก็ชวนท่านกินตั้งแต่อยู่เมืองหลวงแล้ว ท่านก็บอกว่าไม่หิวไว้ค่อยมากินที่นี่ เป็นไงหล่ะ"

" ก็ใครจะไปรู้ ว่าโรงเตี๊ยมนอกเมืองจะมีคนมาใช้บริการเยอะแบบนี้"

" ก็ที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องอาหารอร่อยขอรับ แล้วจะเอายังไงดี จะไปต่อหรือว่าจะกลับเข้าวังหลวงไปหาอะไรกินกันก่อนค่อยเดินทางต่อ"

" มาถึงที่นี่แล้วจะวนกลับไปกลับมาอีกทำไมให้เสียเวลา กว่าจะกลับไปในเมืองหลวงใช้เวลาตั้งหลายชั่วยาม ไหนๆก็มาแล้ว รอก่อน เดี๋ยวก็มีโต๊ะว่าง"

สายตาของหยางซู่เหวินก็เหลือบไปเห็นโต๊ะริมขวา มีสตรีสองคนกำลังนั่งกินอาหารอยู่ข้างๆพวกนางยังมีเก้าอี้ว่างฝั่งละตัว เขารีบสะกิดเซี่ยเทียนอวี่

" ตรงนั้นมีเก้าอี้ว่างอยู่สองที่ ท่านกับข้าพอดีเลย"

ไม่รอให้เซี่ยเทียนอวี่พูดอะไร หยางซู่เหวินก็เดินไปถือวิสาสะนั่งลงข้างลูลู่

" แม่นางทั้งสองคือว่าข้ากับนายของข้าหิวมาก โต๊ะก็เต็มไปหมดไม่มีที่ว่างเลย หากไม่รังเกียจพวกข้าขอร่วมโต๊ะได้ด้วยหรือไม่"

หยางซู่เหวินกวักมือเรียกเซี่ยเทียนอวี่ให้มานั่ง เซี่ยเทียนอวี่เดินไปนั่งลงข้างๆเยว่ซิน