ตอนที่7

" เพื่อเป็นการตอบแทนน้ำใจของแม่นางทั้งสอง มื้อนี้นายของข้าจะเลี้ยงเองฮ่าฮ่า"

เซี่ยเทียนอวี่จ้องหน้าหยางซู่เหวินนัยตาดุดัน

" ท่านจะเลี้ยงจริงๆเหรอ"

เยว่ซินถาม เซี่ยเทียนอวี่หันไปมองหน้านางพยักหน้าเบาๆ

" เย้ ลูลู่งั้นเราสั่งอาหารเพิ่มกันเถอะ"

" เจ้าค่ะคุณหนู เสี่ยวเอ้อมานี่หน่อย"

เซี่ยเทียนอวี่หันควับไปมองหน้าเยว่ซิน ก่อนจะเบนสายตาไปมองอาหารบนโต๊ะ นี่พวกนางยังกินไม่อิ่มอีกรึ หยางซู่เหวินชวนสตรีแปลกหน้าทั้งสองคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ กินไปคุยไปสนุกสนาน คำพูดคำจาราวรู้จักกันมานานแรมปี เซี่ยเทียนอวี่เพียงฟังทุกคนสนทนาเงียบๆ 

" ท่านเป็นใบ้รึ"

เซี่ยเทียนอวี่ที่กำลังคีบเนื้อเข้าปากหยุดชะงัก หันมามองหน้าเยว่ซิน หยางซู่เหวินตอบแทน

" ไม่ใช่ เขาพูดได้ แค่ไม่ค่อยพูด คือเขาเป็นคนพูดน้อยหน่ะ "

" อิ่มกันรึยังจะได้จ่ายเงิน จะได้เดินทางต่อ"

เสียงพูดของเขาทำให้เยว่ซินที่กำลังคีบเนื้อเข้าปากหยุดชะงัก เสียงนี้มันคุ้นๆ นางจำได้ว่าเป็นเสียงของชายคนนั้นที่ช่วยชีวิตนางไว้ถึงสองครั้งด้วยกัน นางค่อยๆหันไปมองชายที่นั่งข้างๆ ถึงเห็นหน้าไม่ชัดแต่นางจำเสียงเขาได้ ต้องเป็นเขาแน่ๆ แต่ทำไมเขาถึงไม่ทักนาง ทั้งที่เขาเห็นหน้านางชัดเจนเขาต้องจำนางได้สิ แต่ทำไมถึงทำราวกับไม่เคยพบนางมาก่อน

" ท่าน นี่ใช่ของท่านไหม"

นางล้วงเอาป้ายหยกออกมาชูให้เขาดู เซี่ยเทียนอวี่จ้องมองก่อนจะคว้ามาดูใกล้ๆ

" อืมของข้าเอง"

เขาก็คิดว่าป้ายหยกของเขาหายไปไหนที่แท้ก็อยู่กับสตรีคนนี้นี่เอง เขาจำได้ว่าเคยช่วยนางไว้ถึงสองครั้ง ครั้งแรกจากม้าพยศคงเป็นครั้งนั้นที่นางหมดสติในอ้อมแขนของเขา เลยเกี่ยวเอาป้ายหยกติดนางไปด้วยครั้งที่สองเขาพบนางโดยบังเอิญก่อนเข้าเมือง เห็นว่ามีคนถูกพิษจึงเข้าไปช่วย โชคดีที่เขาพกยาถอนพิษติดตัวอยู่แล้ว หากไม่ใช่พิษร้ายแรงหายากก็จะสามารถถอนพิษได้หมด ทีแรกเขาไม่คิดว่าคนในรถม้าจะเป็นนาง เห็นหมอหลวงกับสาวใช้เรียกนางว่าองค์หญิง เขาถึงรู้ในตอนนั้นว่าสตรีที่เขาช่วยไว้คือองค์หญิง11

" คุณหนู หากเขาคือเจ้าของป้ายหยก งั้นเขาก็คือคนที่คุณหนูตามหามาตลอดสิเจ้าคะ"

" อืม เขาคือผู้มีพระคุณของข้า"

หยางซู่เหวินทำหน้างง ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าวันนั้นพวกเขากำลังจะเข้าเมืองไปพักที่โรงเตี๊ยม หลังจากกลับมาจากธุระกำลังจะเข้าเมือง เห็นรถม้าคันหนึ่งจอดอยู่ แต่ละคนดูท่าทางร้อนรน เข้าไปถามถึงรู้ว่ามีคนถูกพิษ เห็นว่าเป็นองค์หญิง ตอนนั้นเขาไม่เห็นหน้าว่าองค์หญิงที่อยู่ในรถม้าหน้าตาเป็นยังไง แต่เซี่ยเทียนอวี่ที่เข้าไปใกล้คงจะเห็น ทั้งยังให้ยาถอนพิษไปด้วย

" ท่าน ท่านคือผู้มีพระคุณของข้า ท่านช่วยชีวิตข้าไว้สองครั้ง แต่ข้ายังไม่มีโอกาสได้ขอบคุณท่านเลยสักคำ เหล้าจอกนี้แทนคำขอบคุณจากข้า ท่านลุง ขอบคุณมาก"

เซี่ยเทียนอวี่กำลังยกเหล้าเข้าปากก็ชะงัก นี่นางเรียกเขาว่าลุงเลยเหรอ 

" เจ้าเรียกข้าว่าอะไร"

" ท่านลุงไง ก็ดูหน้าท่านสิแก่ขนาดนี้ ข้าเดาว่าน่าจะ40ได้กระมัง ไม่ให้ข้าเรียกลุงแล้วจะให้ข้าเรียกพี่รึยังไง"

หยางซู่เหวินกลั้นขำไม่อยู่ปล่อยหัวเราะเสียงดัง

" ฮ่าฮ่าฮ่า เขายังไม่ถึง40หรอก ถึงหน้าของเขาจะดูเหมือนก็เถอะ แต่จริงๆเขาแค่35เท่านั้น ฮ่าฮ่า"

เห็นเซี่ยเทียนอวี่จ้องหน้าส่งสายตาดุดัน เขาก็รีบหยุดหัวเราะทันที

" ถึงยังไงเขาก็แก่กว่าข้าหลายปี ข้าพึ่งจะ17เอง ยังไงก็เป็นลุงอยู่ดี"

เซี่ยเทียนอวี่กัดฟันกรอด พยายามข่มอารมณ์เอาไว้

" หากท่านคือคนที่นายข้าช่วยในรถม้าคันนั้น งั้นท่านก็คือองค์หญิงหน่ะสิ องค์หญิงโปรดอภัยหากมีสิ่งใดที่ข้าได้ล่วงเกินไป ขอท่านโปรดอภัยด้วย"

" ไม่มี เจ้าไม่ได้ทำอะไรให้ข้าไม่พอใจนี่ อีกอย่างข้าไม่ใช่องค์หญิงแล้ว"

" หมายความว่ายังไง"

เซี่ยเทียนอวี่รีบถามขึ้นมา

" เรื่องมันยาวหน่ะ เอาเป็นว่าข้าไม่ใช่องค์หญิงแล้ว ข้าเป็นเพียงคนธรรมดาคนนึง ที่ไม่มีแซ่มีแต่ชื่อ"

" มีแต่ชื่อ"

" อืม ข้าใช้แซ่หลี่ที่เป็นแซ่ของฮ่องเต้ พอข้าไม่ใช่องค์หญิงตัวจริง ข้าก็ไม่มีสิทธิ์ใช้แส้นั้นอีก ตอนนี้ข้าเลยมีแต่ชื่อไม่มีแส้ "

เซี่ยเทียนอวี่มองหน้านาง เขาอยากจะถามนางว่าสนใจอยากใช้แส้เซี่ยของเขาไหม แต่ก็ได้แต่ถามในใจไม่ได้พูดออกไป

" หือ ท่านลุงมองหน้าข้ามีอะไรรึ"

" อย่ามาเรียกข้าว่าลุง ข้าไม่ได้แก่ขนาดนั้นแล้วข้าก็ไม่ใช่ลุงของเจ้าด้วย"

เซี่ยเทียนอวี่พูดเสียงลอดไรฟัน ล้วงเอาตำลึงเงินมาวางลงบนโต๊ะ แล้วลุกขึ้นเดินออกไป

" อ้าว รอข้าด้วยท่านแม่ทัพ"

เยว่ซินกับลูลู่มองตามทั้งสอง ก่อนจะหันมามองหน้ากัน

" เมื่อกี้เขาเรียกท่านลุงคนนั้นว่าแม่ทัพ"

" หรือว่าเขาจะเป็นแม่ทัพจริงๆเจ้าคะคุณหนู"

หยางซู่เหวินรีบวิ่งตามเซี่ยเทียนอวี่ออกมา

" ท่านแม่ทัพรอด้วย รอข้าก่อน แฮ่กแฮ่กทำไมถึงได้เดินไวนัก ท่านรอก่อน"

" ข้าว่าเราควรหาม้ามาขี่คนละตัว"

" โธ่ท่านพึ่งนึกได้หรือขอรับ ทำไมไม่นึกได้ตั้งแต่อยู่ที่เมืองหลวงเล่า หมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้จะไปหาซื้อม้ามาจากที่ไหนหล่ะ"

เซี่ยเทียนอวี่ครุ่นคิด หากหาไม่ได้ก็คงต้องเดินไปก่อน พอเข้าเมืองอีกทีค่อยหาม้ามาขี่สักตัว ม้าที่เขากับหยางซู่เหวินขี่มาจากแดนเหนือ ก็ดันเตลิดหนีไปตอนเกิดเหตุการณ์ชุลมุนมีม้าพยศหลุดเข้ามาในตลาด ตอนนั้นเขาแวะซื้อหมั่นโถอยู่ ได้ยินเสียงคนแตกตื่น หันไปดูอีกทีม้าพยศก็วิ่งตรงมา มีสตรีนางหนึ่งยืนนิ่งไม่ยอมหลบทางมัน เขาจึงต้องปล่อยเชือกจูงม้าของตัวเอง แล้วไปคว้าตัวนางมา พึ่งนึกขึ้นได้ว่าปล่อยเชือกจูงม้าหันไปดูก็เห็นแต่หลังของมันไวๆวิ่งตามม้าพยศไปแล้ว ส่วนม้าของหยางซู่เหวินก็เช่นกัน พอเห็นเพื่อนมันวิ่งหนีมันก็วิ่งตามไป พวกมันพากันวิ่งหนีหายไปพร้อมม้าพยศนั่นแหละ ป่านนี้พวกมันทั้งสามตัว คงไปวิ่งเล่นอยู่ที่ใดสักแห่งเป็นเพื่อนกันแล้วมั้ง

เดินไปได้ไม่นาน เขารู้สึกปวดท้องท้อง ท้องร้องโครกคราก 

" หยุดก่อน"

" หยุดทำไมหรือขอรับ หรือว่าท่านเหนื่อยแล้ว แต่เราพึ่งเดินมาได้ไม่นานเองนะขอรับ"

" ข้าปวดท้อง จะปลดทุกข์ก่อนเจ้ารอข้าอยู่แถวนี้แหละ"

" ขอรับๆ"

หยางซู่เหวินนั่งพิงต้นไม้รอเซี่ยเทียนอวี่ เสียงฝีเท้าคนเดินใกล้เข้ามา เขาลุกขึ้นแล้วก็ยิ้มกว้าง

" แม่นางทั้งสอง"

" โอ๊ะเจ้านั่นเอง เจ้ามายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้"

ลูลู่ร้องทัก

" ข้ารอท่านแม่ทะ เอ่อ รอคุณชายของข้าอยู่"

" แล้วเขาไปไหนหล่ะ"

เยว่ซินถามพรางมองหารอบๆ

" เขาไปปลดทุกข์อยู่ ดูเหมือนจะท้องเสียนี่ก็ไปนานแล้วนะ ข้าได้ยินแต่เสียงเขาตดปู้ดป้าดท่าจะหนัก"

ไม่ขาดคำเสียงตดก็ดังสนั่น

ปู๊ด ปู้ดดดแปร้ดดด

" คิกคิกคิก" " ฮ่าฮ่าฮ่า"

ทั้งสามคนพากันหัวเราะลั่น

" จริงสิข้าได้ยินเจ้าเรียกเขาว่าแม่ทัพตั้งแต่อยู่ที่โรงเตี๊ยมแล้ว ตกลงพวกเจ้าเป็นใครกันแน่"

" เอ่อคือ เอ้าไหนๆก็รู้จักกันแล้วบอกก็ได้ เขาคือแม่ทัพแดนเหนือ เซี่ยเทียนอวี่"

" แม่ทัพเซี่ยเทียนอวี่"

" อืม ส่วนข้าเป็นขุนพลคนสนิทของเขา ชื่อหยางซู่เหวิน"

"เซี่ยเทียนอวี่ แม่ทัพเซี่ยแดนเหนือ ทำไมข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน"

เยว่ซินทำท่าครุ่นคิด

" ปกติแล้วท่านแม่ทัพไม่ค่อยได้ออกจากแดนเหนือ ยิ่งไม่ได้ไปไหน นี่เป็นครั้งแรกในรอบ10ปีที่ออกจากแดนเหนือมาเมืองหลวง"

" แสดงว่าต้องมีเรื่องสำคัญ ถึงทำให้เขาเดินทางไกลมาที่นี่"