อิหนูของป๋า

พระเอก

จักรภัทร ราชนาโยวงศ์ติชัย ชื่อเล่นเจ้าสัว อายุ32ปี

มาเฟียหนุ่มหล่อมากความสามารถมากฝีมือ หล่อ ฉลาด เก่ง ผู้นำแก๊ง มังกรแดง

หนุ่มใหญ่พูดน้อย เงียบขรึม เสือยิ้มยาก

“มาหาป๋าสิอิหนู”

นางเอก

รัชมล กูลสกุล ชื่อเล่นเวียงพิงค์หรือหนูผิง อายุ19ปี

นิสัยดี อ่อนน้อม เรียบร้อย เก่งงานบ้านงานเรือน ขยัน อ่อนแอ

เด็กสาวผู้น่าสงสาร อาศัยอยู่กับพ่อแท้ๆและเเม่เลี้ยงพร้อมกับพี่สาวต่างแม่หนึ่งคน สองคนแม่ลูกลุมกันกลั่นแกล้งเธอเหมือนในการ์ตูนเจ้าหญิงที่เธอชอบดูตอนเป็นเด็กๆ เธอไม่ได้เรียนหนังสือเพราะเธอต้องทำงานบ้านให้พี่สาวและเเม่เลี้ยงของเธอ เธอมีความฝันที่อยากจะเป็นคุณหมอเพราะพ่อของเธอท่านป่วยหนัก เธออยากจะมารักษาท่าน แต่เธอก็ทำตามความฝันของเธอไว้ไม่ได้

“ท่านเจ้าสัวเรียกหนูผิงเหรอคะ?”

“ฉันบอกเธอว่ายังไง”นำ้เสียงทุ่มตำ่กับดวงตาเรียวคมนั้นมองตำ่ลงมาที่ร่างบาง

“ป๋าขาเรียกหนูผิงเหรอคะ?”เด็กสาวรนรานรีบพูดใหม่ตามคำที่เจ้าสัวเคยบอกให้เธอเรียกเขา

ตอนที่1

บ้านหลังน้อยของเวียงพิงค์

เวียงพิงค์....

“อีผิง! แกรีดเสื้อฉันยังไงเนี่ย แกเอาลูกกระตามองรึป่าว!!!”เสียงของพี่แพรวาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจฉันที่กำลังนั่งซักผ้าอยู่ต้องรีบล้างมืออย่างไวและรีบลุกขึ้นยืนวิ่งเข้าไปหาเธอ

“พี่แพรมีอะไรรึป่าวคะ?”ฉันรีบเข้าไปยืนและก้มหัวถามเธอ ในมือของพี่แพรวามีเสื้อนักศึกษาสีขาวตัวเล็กของเธออยู่ที่เสื้อมีรอยไหม้สีนำ้ตาล ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีรอยไหม้บนเสื้อของเธอนั้นได้ยังไง

“หึ ยังจะมีหน้ามาถามฉันอีกเรอะ แกนี้มันโง่ อีโง่ๆๆๆๆๆๆๆๆ”พี่แพรวาว่าฉันพลางจิ้มนิ้วมือของเธอมาบนขมับของฉันเธอจิ้มแรงมาก จนฉันรู้สึกเจ็บ

“ผิงไม่ได้รีดเสื้อพี่แพรไหม้นะคะ ผิงไม่ได้ทำ”ฉันทรุดตัวนั่งลงกับพื้นพลางยกมือไหว้พูดบอกเธอว่าฉันไม่ได้เป็นคนทำ

“ถ้าแกไม่ทำ แล้วใครจะทำ ฉันเป็นคนทำเองอย่างนั้นเหรอ!!!”เสียงพี่เเพรวาตะโกนลั่นบ้านทำให้ฉันตัวสั่นด้วยความกลัว

“มีอะไรเหรอจ๊ะลูกแพร?”เสียงคุณน้าพราวมณีพูดขึ้นข้างหลังพี่แพรวา ฉันรีบก้มหน้าหลบสายตาคุณน้าพราวมณีทันที

“ก็นังผิงน่ะสิะคะ มันทำเสื้อแพรไหม้ แล้วที่นี้แพรจะทำยังไงล่ะคะ แม่เอาเงินมาให้แพรเลย แพรจะไปซื้อชุดนักศึกษาใหม่!”พี่แพรวาหันไปบอกคุณน้าพราวมณีพลางแบมือขอเงินเธอ เธอก็มองมาที่ฉันทันทีด้วยสายตาดุดันน่ากลัวฉันก้มหน้าลงหลบสายตาของเธอตัวสั่นเทาด้วยความกลัว

“อีผิง เงินค่าขนมเมื่อวานที่แกเอาไปขายน่ะอยู่ไหน!!”คุณน้าพราวมณีพูดขึ้น รีบทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเธอทันที เงินค่าขนมที่เธอพูดถึงคือขนมตาลที่ฉันเป็นคนทำเองเพราะฉันไปขอวิธีทำจากคุณยายข้างบ้านมาและฉันก็นำมาทำขายเองและเงินนั้นฉันจะเอาไปเป็นค่าสมัครเรียนน่ะ

“เงินนั้นผิงจะเอาไปเป็นค่าสมัครเรียนนะคะคุณน้า”ฉันเอ่ยบอกคุณน้าพราวมณีไปเธอก็มองฉันด้วยสาสตาไม่พอใจ

“แกจะเอาไปเรียนทำไม โง่ๆๆแบบแกน่ะไปอยู่ในซ่องโน้น ไปนอนขายตัวน่าจะดีกว่าน่ะ!!”คุณน้าพราวมณีเดินเข้ามาหาฉันพลางเอ่ยบอกฉันด้วยนำ้เสียงเสียงดัง ฉันรีบยกมือขึ้นไหว้เธอทันทีด้วยความกลัว

“คุณน้าค่ะ แต่ผิงอยากเรียนจริงๆนะคะ”