บทที่ 1

“เฉินมู่ ทำไมคุณยังไม่ไปตายล่ะ!”

“น่าเกลียด! ต่อให้คุณตายก็คงไม่มีใครสนใจหรอก”

“ไร้ยางอาย! คุณมันก็แค่หมาตัวหนึ่งของตระกูลเฉิน”

เป็นเสียงแห่งการสาปแช่งที่ไม่มีที่สิ้นสุด หญิงสาวคิ้วละมุนละไมนอนเอนกายบางอยู่บนเตียงใหญ่ของโรงแรมอย่างเหนื่อนอ่อน พร้อมอดทนต่อความไม่สบายกายใจนี้อยู่พักหนึ่ง ก่อนตัดสินใจกรีดข้อมือของตัวเองโดยไม่ลังเล…

โลกนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน เธอแทบจะทนไม่ไหว

แม่คะ มันเกินจะรับไหวแล้ว…

เวลาแปดโมงเย็น ณ โรงแรมตี้หาว

ฉินมู่เปิดตามองไปยังห้องที่ไม่คุ้นเคยตรงหน้าตน พร้อมก่นด่าในใจว่า “นี่ฉันทะลุมิติมาใช่ไหม?”

แต่ทะลุมิติเหรอ? ไม่สิ ถ้าจะให้พูดให้ถูก เธอมาเกิดใหม่แล้วต่างหาก

สมาชิกองค์กรฆาตกร เคโจว—ฉินมู่ ทำภารกิจระดับเอสล้มเหลว และความลับก็รั่วไหล

ทว่าขณะรอคอยการพิจารณาคดีรุนแรงที่เกิดขึ้น วินาทีถัดมา หัวใจของเธอก็สั่น และตื่นขึ้นจากเตียงขนาดใหญ่ที่แปลกประหลาดนี้

ฉินมู่ยืนขึ้น พบว่าข้อมือของเธอเจ็บ มือเรียวอีกข้างจึงฉีกผ้าปูที่นอนมาพันรอบข้อมือของตัวเอง

กรีดข้อมือ เสียเลือดมาก ถูกขังอยู่ในห้อง และไม่มีที่พึ่ง!

แขนขาอ่อนแรงจนสลบไสล ถ้าจะบอกไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็โง่เกินไปหน่อยแล้วล่ะ!

เสียงหัวเราะเลี่ยนน่าขันดังอยู่ข้างนอกพักหนึ่ง...ดวงตาของฉินมู่มืดลง เธอต้องการที่จะออกจากสถานที่โสมมที่เต็มไปด้วยความขัดแย้งแห่งนี้โดยเร็วที่สุด

ครั้นออกทางประตูคงเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน ตาเรียวเหลือบมองแวบหนึ่ง เธอก็เห็นหน้าต่างที่เปิดอยู่…

ฉินมู่บิดผ้าปูที่นอนให้เป็นเชือกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะออกแรงดึงยึดผ้าปูที่นอนแล้วปีนออกจากชั้นยี่สิบสองลงมาที่ห้องนอนชั้นยี่สิบเอ็ดอย่างราบรื่น

…

ในห้องนั่งเล่นนอกประตู ฮั่วหยุนเซียวกำลังถือโทรศัพท์มือถืออยู่ พลางข่มขู่คนปลายสายว่า “ฮั่วหยุนเฉิน พี่จะให้โอกาสเธอครั้งสุดท้าย เปิดประตู มิฉะนั้นพี่จะออกไปถลกหนังของเธอ”

ฮั่วหยุนเฉินตัวสั่นอยู่ตรงนั้น “พี่ชาย ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากเปิดให้ แต่ถ้าฉันเปิด แม่ก็จะถลกหนังของฉันออกเหมือนกัน!”

ฮั่วหยุนเซียวยังไม่ทันได้เอ่ยต่อ ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่ดูเริงร่าดังขัดออกจากปลายสายเสียก่อน

“ลูกรัก ฟังแม่นะ ในที่สุดแม่ก็หาเจอแล้ว โชคด้านความรักของลูกอยู่ที่นี่ ลูกต้องอยู่ในนั้นทั้งคืน พรุ่งนี้แม่ถึงจะปล่อยลูกออกมา!”

ฮั่วหยุนเซียวปวดหัวจริงๆ “แม่ครับ โชคด้านความรักจะโผล่ออกมาจากห้องได้ด้วยเหรอครับ? มันไม่ใช่วิธีที่แม่จะบังคับให้ผมแต่งงานได้ ผมอยากให้ใจเย็นก่อน แม่จะเอาคนมาขังอยู่ในห้องกับผมอีกแล้วเหรอ แม่ครับ! แม่!”

อีกฝ่ายวางสายโทรศัพท์ไปนานแล้ว ฮั่วหยุนเซียวขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด

โชคด้านความรักบ้าบออะไรกัน อะไรคือการทำนายดูดวงชะตา อายุเท่าไหร่กันแล้วยังจะเชื่อเรื่องแบบนี้อยู่อีก?

ฮั่วหยุนเซียวปาโทรศัพท์ทิ้ง ดึงเนคไทออกสองสามครั้งอย่างโมโห ชายคอเสื้อของผู้ชายที่ยุ่งเหยิงมันทำให้หล่อขึ้นไม่เป็นสองรองใคร

เขาผลักประตูและเดินเข้าไปในห้องนอน เมื่อเห็นสถานการณ์ในห้องนอน คิ้วและตาของเขาก็เบิกกว้างตาแข็งราวกับน้ำแข็งหนาสามฟุต

บนพื้นห้องนอนมีหญิงสาวที่น่าเวทนาสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นอยู่คนหนึ่ง ผมสีดำยาวของเธอคลุมร่างเกือบทั้งหมด มีเพียงขาอันเรียวขาวของเธอเท่านั้นที่เผยให้เห็น

ผู้หญิงคนนั้นจับหน้าผากตัวเอง และพึมพำว่า “ชีวิตบ้าอะไรกันเนี่ย!”

แต่พอเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เธอคนนั้นก็เงยหน้าขึ้นสบกับสายตาของฮั่วหยุนเซียว

นัยย์ตาสวยเหลือบมองที่คอเสื้อหลวม ๆ ของชายหนุ่มโดยไม่รู้ตัว พร้อมสูดอากาศเย็นรอบตัวเข้าลึก ๆ

อย่างกับเนื้อและกระดูกที่ส่งไปมาให้หมาป่าผู้หิวโหย!

ฉินมู่ยิ้มอย่างเชื่องช้า และถามหยั่งเชิงว่า “ถ้าฉันบอกว่าเข้าห้องผิด คุณจะเชื่อไหม?”

ฮั่วหยุนเซียวถึงกับเงียบ “…”

ฉินมู่ลุกขึ้น การถูกสแกนจากสายตาของฮั่วหยุนเซียวทำให้รู้สึกเขินอายจริง ๆ ดังนั้นเธอจึงเลิกผ้าห่มและขึ้นไปนอนลงบนเตียง

จนกระทั่งห่มผ้าห่มให้ตัวเองอย่างแน่นหนา เสียงหวานจึงพูดช้าๆ “สุดหล่อ ฉันไม่ทันระวังเลยทำให้เข้าห้องผิด คุณช่วยเปิดประตูให้ฉันหน่อยได้ไหม แล้วฉันจะออกไป ถ้าหากว่าคุณเต็มใจ ขอเสื้อผ้าธรรมดาให้ฉันใส่สักชุดด้วยนะ แล้ววันข้างหน้าฉันจะตอบแทนคุณอย่างดีเลย”

ริมฝีปากอันเรียวบางของฮั่วหยุนเซียวเปิดออกเบา ๆ เสียงทุ้มตอบเพียงสองคำว่า “ไม่มี”

ฉินมู่เกาหัว และถามอย่างต่ออย่างลังเล “ถ้าอย่างนั้น... คุณช่วยเอาเสื้อคลุมให้ฉันได้ไหม? ออกไปได้ ฉันจะจ่ายเงินให้คุณอย่างแน่นอน!”

ฮั่วหยุนเซียวหยุดชะงัก ทว่ามือหนากลับโยนเสื้อคลุมให้ผู้หญิงน่าสงสัยอย่างฉินมู่ ฉินมู่สวมมันอย่างรวดเร็ว และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจว่าชายคนนั้นรูปร่างสูงเกินไป เสื้อคลุมใหญ่เกินไปที่จะสวมใส่กับเธอ

ฉินมู่ลุกจากเตียงอย่างปราดเปรียว เพื่อรีบออกไปเปิดประตู ในใจก็คิดว่าตัวเองจะได้เป็นอิสระในไม่ช้าแล้ว!

เธอกดที่ลูกบิด แต่ประตูไม่เปิด ลองกดอีกครั้ง ประตูก็ยังคงไม่เคลื่อนไหว

“ประตูถูกล็อคไว้และเปิดไม่ได้หรอก” ฮั่วหยุนเซียวพิงประตู และมองไปที่ใบหน้าที่แดงของหญิงสาวที่มีแววตาประหลาดใจฉายชัดขึ้นมา เขามองเธออยู่แบบนั้นพลันเอ่ย “เช่นนั้น คุณก็คือคนที่เป็นโชคชะตาด้านความรักที่แม่ผมส่งมาใช่ไหม?”

แม้ว่าแม่จะประหม่าและไม่น่าเชื่อถือมาก แต่ในแง่ของการประเมินค่าเลือกคน บรรทัดฐานของแม่ดูมีความแข็งแกร่งน่าพึ่งพอใจ

ฉินมู่ตกตะลึง “ฉัน? คือโชคชะตาด้านความรักเหรอ? บ้าหรือเปล่า คนอื่นมักเรียกฉันว่าดอกไม้กินคนซะมากกว่า”

ฮั่วหยุนเซียว “…”

ในสถานการณ์เดียวกันนี้ ทุกคนถูกขังอยู่ในห้องในโรงแรม ฉินมู่ลองถามอีกครั้งว่า “คุณจะไม่เป็นเหมือนฉันใช่ไหม?”

ฮั่วหยุนเซียว ตะลึง “อะไรนะ?”

เมื่อเห็นหญิงสาวใช้มือโบกพัดเป็นสัญลักษณ์ไม่หยุด เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

นี่มันความคิดของฮั่วหยุนเฉินใช่ไหม? ให้ตายสิ ถ้าออกไปได้เขาจะฆ่าเด็กนั่น!

ทว่าพอเป็นแบบนี้ ก็คงไม่ใช่แค่ฝีมือของแม่กับฮั่วหยุนเฉินแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่ได้บ้าพอที่จะส่งผู้หญิงออกไปในลักษณะนี้

ร่างเล็กเดินหมุนไปมาอย่างกระวนกระวายใจในห้องนั่งเล่น มองไปที่ฮั่วหยุนเซียว ส่วนฮั่วหยุนเซียวก็ยังคงยืนพิงประตูห้องนอนและมองกลับมาที่เธอ ชายคนนั้นมีร่างกายดั่งหยกยาว และอวัยวะบนใบหน้าทั้งห้ามีลักษณะสามมิติซึ่งสะดุดตาจริงๆ

ฉินมู่กลืนน้ำลาย และพูดขู่ว่า

“อยู่ให้ห่างจากฉัน ฉันเกรงว่าตัวเองจะสูญเสียการควบคุมในภายหลัง ถึงเวลานั้นฉันจะไม่รับผิดชอบ แต่ถ้าคุณกล้าคิดลองดี ฉันจัดการคุณแน่นอน!”

ฮั่วหยุนเซียวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าพูดกับเขาแบบนี้

ตอนนี้เขาเป็นแค่คนที่โดนเมินงั้นเหรอ?

ฉินมู่สาวเท้าเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเปิดฝักบัวให้น้ำเย็นไหลลงมาดับความร้อนในหัว มันทำให้เธอมีสติมากขึ้น

น้ำและเลือดบนข้อมือของฉินมู่ค่อย ๆ หยดลงมาอีกครั้ง เห็นแบบนั้นฮั่วหยุนเซียวก็ขมวดคิ้ว เดินไปหาทันที “ทำไมถึงเลือดไหล…”

ทว่าชั่วพริบตา ฉินมู่ก็เข้ามาใกล้พร้อมฟาดมือโจมตีคอของเขา ฮั่วหยุนเซียวหลับตาอย่างรวดเร็วเพราะความตกใจ ฉินมู่จึงยิ้มเย็นมองเขา “พ่อรูปหล่อ ฉันบอกแล้วอย่าเข้ามาใกล้ฉัน!”

การเคลื่อนไหวของหญิงสาวที่แสนสะอาด คิ้วเรียวโก่งที่ดุดันของเธอ ไม่เหมือนคุณหนูที่บอบบางเหล่านั้นเลย แต่เธอกลับสดใสและงดงาม จนโจมตีหัวใจของฮั่วหยุนเซียวที่เงียบสงบมาเป็นเวลาหลายปีให้สั่นไหวได้โดยไม่มีเหตุผล

ฮั่วหยุนเซียวโอบรอบเอวของผู้หญิงเข้ามาหาตัว พร้อมความสนใจที่ผุดขึ้นมา “ผมเข้ามาใกล้คุณแล้วมันจะยังไงเหรอ? ก็คุณน่าสนใจขนาดนี้ ใครมันจะไปยั้งใจไหวล่ะ”