พรสวรรค์การรักษา

ชาวบ้านที่เร่งหามร่างของหลี่หลันฮวาลงมาจากเขาคือนายพรานในหมู่บ้านที่ขึ้นเขาล่าสัตว์ ระหว่างทางพวกเขาพบกันและทักทายเล็กน้อย ไม่คิดว่าในตอนนั้นจะมีหมูป่าตัวใหญ่พุ่งเข้าหาพวกเขา

หลี่หลันฮวาที่ร่างกายอ่อนแอหลบไม่ทันทำให้ถูกทำร้ายจนแทบปางตาย โชคยังดีที่เซี่ยจื่ออี้และเซี่ยชิงเป่าอยู่ห่างจากจุดนั้นไม่น้อย ถ้าเป็นน้องสาวของนางถูกทำร้ายไม่รู้ว่าจะยังสามารถเอาชีวิตรอดกลับมาได้หรือไม่

“น้องรอง...หลีเอ๋อ!!ท่านแม่นาง…”

ชายหนุ่มเอ่ยกับน้องสาวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เขาพูดตะกุกตะกักเหมือนไม่รู้ว่าควรเอ่ยกับนางอย่างไร เซี่ยชิงหลีกลับมามีสติอีกครั้ง หลังได้ยินเสียงอันสั่นเทาของพี่ชายและเสียงร้องไห้ของน้องสาว

“ท่านแม่จะไม่เป็นอะไร ข้าจะหาทางช่วยชีวิตนางเอง”

หญิงสาวใช้ภาษามือคุยกับพี่ชายก่อนพยักหน้าให้เขาวางใจ

ภายหลังจากชาวบ้านพาร่างโชกเลือดของหลี่หลันฮวากลับมายังตระกูลเซี่ย สะใภ้ใหญ่เห็นคนมากมายมายังเรือนของตนนางจึงรีบพุ่งออกมาดู เมื่อเห็นหลี่หลันฮวาในสภาพใกล้ตายนางก็ไม่สามารถปกปิดความยินดีได้

คนที่อยากให้ตายมาตลอดกำลังจะตายแล้ว สวรรค์ช่างเข้าข้างนางจริงๆ จากนี้ทุกอย่างของตระกูลเซี่ยรวมถึงเซี่ยจื่อยวนก็จะกลายเป็นของนางเพียงคนเดียว

เซี่ยจื่ออี้สั่งให้น้องสาวไปตามท่านหมอหลิวหมอประจำหมู่บ้านมา ส่วนตนเองทำความสะอาดร่างกายของมารดาเพื่อดูบาดแผล เหล้าฤทธิ์แรงหลายไหถูกชาวบ้านยกมาส่งให้นาง ผ้าสะอาดภายในเรือนถูกใช้ห้ามเลือดไปจดหมด

ทุกคนต่างเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อรอดูว่าวันนี้หลี่หลันฮวาจะมีชีวิตรอดหรือไม่ หลายคนเป็นกังวลแทนลูกๆ ทั้งสามของนางเพราะบ้านรองไร้พึ่งอื่นใดอีกแล้วแม้แต่บิดาผู้ให้กำเนิดก็ตามที อีกทั้งร่างกายของพวกเขาต่างก็มีใครสมประกอบเลยสักคน หากขาดเสาหลักอย่างหลี่หลันฮวาไปเด็กทั้งสามอาจเอาชีวิตรอดต่อไปได้ยาก

ทว่าแม้ชาวบ้านจะแสดงความใส่ใจ แต่คนตระกูลเซี่ยหรือแม้แต่สามีของนางกลับไม่มีใครไยดีสอบถามหรือแสดงความเป็นห่วงอาการบาดเจ็บของนางแม้สักนิด การกระทำของพวกเขาช่างทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกรังเกียจยิ่งนัก

เมื่อเซี่ยชิงหลีเปิดดูบาดแผลของมารดา พบว่ามันไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่เห็นภายนอกจึงได้เบาใจลง

“พี่ใหญ่ท่านหมอมาแล้ว!!”

เซี่ยชิงเป่าลากหมอชราให้รีบวิ่งตามตนเองมา เมื่อทั้งสองหยุดลงที่หน้าเรือนตระกูลเซี่ยเด็กน้อยก็รีบอ้าปากสูดลมหายใจเข้าปอด เสียงหอบแฮกของนางไม่ต่างจากท่านหมอหลิว

“เจ้าหนูคิดจะฆ่าข้าเรอะ! เจ้าไม่ดูบ้างว่าชายแก่อย่างข้าอายุเท่าใดแล้ว”

หมอชราดุเด็กน้อยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก เขาเห็นเด็กคนนี้เติบโตมาตั้งแต่ยังเล็ก แม้จะปากกล้าไปสักหน่อยทว่ากลับมีความกตัญญูต่อมารดายิ่งกว่าผู้ใด

“เป่าเอ๋อขออภัยเจ้าค่ะ ข้าแค่กังวลว่าท่านแม่จะรอไม่ไหว”

“เอาล่ะ เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว นำทางข้าไปดูอาการแม่ของเจ้า”

สองคนต่างวัยเดินตามกันเข้าไปภายในเรือน จางซุนโหรวเมื่อเห็นเซี่ยชิงเป่าพาหมอหลิวมานางก็รีบกระโดดเข้าขวางทางทันที จะปล่อยเข้าไปได้อย่างไร จุดประสงค์ของนางคือต้องการให้หลี่หลันฮวาตาย

“หยุดก่อน! หมอหลิว! ท่านรู้หรือไม่ต่อให้ท่านรักษาอาการบาดเจ็บให้กับสะใภ้รอง พวกเขาก็ไม่เงินจ่ายค่ารักษาหรอกนะ บ้านเซี่ยของข้าก็ไม่ยินดีจ่ายเงินเพื่อรักษานางเช่นกัน”

หมอชราขมวดคิ้วให้กับความคิดอันน่ารังเกียจของนาง และยังคิดจะรักษาให้กับมารดาของเด็กน้อยตรงหน้าตามเดิม

เมื่อเห็นว่าการพูดคุยล้มเหลวจางซุนโหรวจึงใช้แผนใหม่ นางรีบวิ่งไปคว้าไม้ที่วางอยู่ไม่ไกลมาเป็นอาวุธเพื่อขวางทางหมอหลิวไม่ให้เข้าไปได้

“หลีกไปซะ!สะใภ้ใหญ่บ้านเซี่ย เจ้ากำลังขัดขวางการรักษาของข้า”

หมอชราแซ่หลิวแสดงสีหน้าเอือมระอาออกมา แม้ผู้เฒ่าจะอยู่มานานหลายทศวรรษแต่ไม่เคยเห็นสตรีใดชั่วร้ายเช่นหญิงผู้นี้

“ข้าบอกแล้วว่าห้ามรักษานาง ที่นี่คือตระกูลเซี่ยจะเข้าออกตามอำเภอใจได้อย่างไร หมอหลิวท่านกลับไปซะ!”

ในระหว่างที่สองฝ่ายกำลังถกเถียงกัน ใครคนหนึ่งก็เดินมาจากด้านหลัง ชักเท้าถีบจางซุนโหรวเข้าเต็มแรง

“โอ๊ย!! ใครบังอาจลอบทำร้ายข้า”

เป็นอาเหิงที่ถูกสั่งให้มาดูว่าเหตุใดท่านหมอหลิวยังไม่มาเสียที เมื่อพบว่าจางซุนโหรวกำลังขวางทางตน จึงได้ถีบนางออกไป

“พี่ภรรยาสั่งให้อาเหิงมาตามท่านหมอ”

ชายหนุ่มส่งยิ้มหวานให้ชายชรา ท่าทางของเขาแม้จะเหมือนเด็กน้อยทว่ากลับทำตามคำสั่งไม่มีบกพร่อง ใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่มทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกอารมณ์ดี

“ดี ดี...เด็กดี”

หมอหลิวเอ่ยชมชายหนุ่มอย่างเอ็นดู

“พวกเจ้า!!”

จางซุนโหรวมองคาดโทษชายหนุ่มพลางสบถในลำคอ

คนทั้งสามเดินตามกันเข้าไปจนถึงด้านหลังเรือนหลัก เมื่อหมอหลิวพบว่าบ้านรองพวกเขาอาศัยอยู่ในกระท่อมที่ทำจากฟาง หมอชราจึงอดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าเวทนาออกมา

“พวกเจ้าทุกคนรออยู่ด้านนอกก่อน”

เมื่อสั่งความเสร็จหมอหลิวก็สะพายล่วมยาเดินเข้าไปด้านใน

เซี่ยชิงหลีบัดนี้ทำความสะอาดบาดแผลเรียบร้อยแล้ว หน้าท้องของมารดามีร่องรอยฟกช้ำ สะโพกของนางมีบาดแผลทว่าไม่ลึกมากนักแต่ต้องได้รับการเย็บเพื่อให้แผลหายเร็ว ส่วนขาของนางตรวจดูแล้วไม่มีส่วนใดแตกหักเพียงแต่มีรอยกรีดเป็นทางยาวและจำเป็นต้องเย็บแผลเช่นเดียวกัน

ยุคนี้ยังไม่มีการเย็บบาดแผลเพื่อรักษา ตัวนางเองก็ไม่มีอุปกรณ์จำต้องรักษาเท่าที่สามารถทำได้ไปก่อน

“เจ้าเป็นคนทำทั้งหมดนี่หรือ”

เมื่อเห็นว่าบาดแผลของหลี่หลันฮวาถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว หมอชราก็มีท่าทีพอใจไม่น้อย

“เป็นข้าเองเจ้าค่ะ”

“นี่! เจ้า!...นางหนูเจ้าพูดได้ตั้งแต่เมื่อใด”

ใครบ้างไม่รู้ว่าเซี่ยชิงหลีเป็นใบ้ เมื่อได้ยินเสียงของนางหมอชราตกใจจนหาเสียงตนเองไม่เจอ

“ท่านหมอเรื่องนี้เอาไว้ข้าจะอธิบายทีหลัง ขอข้าดูล่วมยาของท่านได้หรือไม่”

“นี่! เจ้าก็รักษาคนได้ด้วยหรือ”

“ก็ประมาณนั้นเจ้าค่ะ”

หญิงสาวจัดการทำแผลให้มารดาอย่างคล่องแคล่ว หลังจากใส่ยาและพันแผลของนางเสร็จแล้วจึงได้มีโอกาสหันมาพูดกับหมอชรา

“ความจริงหลายปีมานี้ข้าได้รับการรักษาจากหมอพเนจรท่านหนึ่ง ท่านรับข้าเป็นลูกศิษย์และสอนการรักษาให้แก่ข้า แต่เรื่องที่ข้าพูดได้อยากจะขอให้ท่านหมอเก็บเป็นความลับได้หรือไม่”

หมอชราไม่รู้เหตุผลที่เด็กสาวตรงหน้าต้องการเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ อย่างไรทุกคนก็มักมีเรื่องที่ลำบากใจไม่สามารถพูดออกมาได้สักหนึ่งหรือสองเรื่อง อีกอย่างตนเป็นคนนอกไม่สะดวกยุ่งเรื่องของผู้อื่น

“ข้ารับปาก แต่ขอข้าพูดกับเจ้าเรื่องหนึ่ง เด็กน้อย...เจ้ารู้เรื่องการรักษามากน้อยเพียงใด”

ชายชรามองเด็กสาวตรงหน้าอย่างพินิจ

“อืม....ข้าเองก็ไม่แน่ใจเจ้าค่ะ เพราะยังไม่เคยลงมือรักษาใครอย่างจริงจัง ท่านแม่เป็นคนแรกที่ข้าทำแผลให้ แต่เรื่องสมุนไพรและฝังเข็มข้าพอรู้บ้างเล็กน้อย”

หญิงสาวเอ่ยอย่างถ่อมตน

ความจริงแล้วเซี่ยชิงหลีไม่ต้องการเปิดเผยฝีมือของตนมากนัก รอให้ออกจากตระกูลเซี่ยเรียบร้อยแล้วนางถึงจะสามารถทำอะไรได้สะดวก ไม่อย่างนั้นพวกเหลือบไรทั้งหลายคงตามติดไม่หยุด

หมอชราลูบเคราขาวอย่างครุ่นคิด ในเมื่อนางไม่ต้องการเปิดเผยฝีมือเช่นนั้นตนก็ไม่อยากเซ้าซี้ เพราะเรื่องพรสวรรค์ไม่ใช่ทุกคนจะมีได้