CHAPTER 9 เจ้าสาวของซาตาน

ผ่านไปสองอาทิตย์หลังจากเรื่องราววุ่นวายที่เหมือนจะไม่มีทางจบลงได้ง่ายๆ แต่กลับจบลงอย่างสงบเงียบเกินกว่าที่ใครจะคาดคิด

พิธีแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายภายในบ้านหลังใหญ่ของไทเกอร์ บ้านที่เคยเป็นศูนย์บัญชาการของเครือข่ายใต้ดินแห่งหนึ่งในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ กลับกลายเป็นสถานที่ประกอบพิธีอันศักดิ์สิทธิ์ในวันนี้ ไม่มีแขกเหรื่อจากวงสังคมชั้นสูง ไม่มีนักข่าวมีเพียงคนในครอบครัวของทั้งสองฝ่ายเท่านั้น

พรพระพายในชุดเจ้าสาวสีขาวงาช้าง ผ้าลูกไม้ปักมือที่ลากยาวจรดปลายเท้า ชุดถูกออกแบบเองด้วยมือของเธอ ช่างเหมาะสมกับความเป็นตัวเธอสวยสง่า และไม่จำเป็นต้องเป็นของใคร แต่ในวันนี้เธอยินยอมที่จะเป็นของเขา

        “ไทเกอร์สวมแหวนให้น้องสิลูก” อัญญาสะกิดบอกลูกชายเมื่อไทเกอร์นั่งนิ่ง

        “หึ แล้วเธอจะรู้ว่านรกมีจริง” เขาหยิบแหวนเพชรขึ้นมาและสวมให้เธอแบบไม่เต็มใจมากนัก ปากหนากระซิบข้างใบหูของเธอ

        “...”

        “สวมแหวนให้พี่เขาสิลูก” พัทธ์ธรบอกให้ลูกสาวสวมแหวน ส่วนเรื่องหนี้สินผู้ใหญ่พูดคุยกันเรียบร้อยแล้ว

        กว่าจะเสร็จพิธีเรียกว่าทุลักทุเลพอสมควร เพราะไทเกอร์ต่อต้านอย่างหนัก จนมาถึงเวลาสำคัญคือการจดทะเบียนสมรสนั่นเอง

        “ถ้าคุณทั้งสองพร้อม ขอให้เซ็นชื่อในช่องนี้นะครับ”

ไทเกอร์เงียบเขามองปากกาที่วางอยู่ เหมือนมันคือเข็มฉีดยาโรคร้ายแรง

“มีปัญหาอะไรนักหนา” เสียงของไลอ้อนดังขึ้นจากมุมห้องเขายืนกอดอกอยู่กับแม่ ซึ่งต่างก็มองลูกชายด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ไม่มีอะไร” ไทเกอร์ถอนหายใจ

“ถ้าแกยังทำหน้าเหมือนอยากตายอีกนิดเดียว ป๊าจะไล่คนทั้งงานออกแล้วจัดการแกเอง” ไลอ้อนพูดเสียงเรียบ แต่แววตานั้นคมกริบ

หลังพิธีแต่งงานผ่านพ้นไป ทุกอย่างดูเหมือนจะจบลงด้วยดี แต่สำหรับทั้งสองคนแล้วนี่คือจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ไม่มีความหวานแม้แต่นิดเดียว

แสงไฟอุ่นในห้องหอเปิดอยู่สลัวๆ กลิ่นหอมของดอกไม้สดยังคงฟุ้งอยู่ในอากาศ พรพระพายนั่งอยู่ปลายเตียงในชุดเจ้าสาวที่ยังไม่ได้เปลี่ยน ขณะที่พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายกล่าวอวยพรยืดยาวเป็นครั้งสุดท้าย

“ฝากลูกสาวพ่อด้วยนะไทเกอร์” พ่อของพรพระพายพูดน้ำเสียงหนักแน่น

“แม่หวังว่าลูกจะให้เกียรติน้องนะลูก” อัญญาพูดเสียงอ่อนพร้อมรอยยิ้มบางๆ ที่คล้ายกับความโล่งใจ ทั้งสองฝ่ายค่อยๆ พาตัวออกไป ปล่อยให้บรรยากาศเงียบลงพร้อมกับเสียงประตูปิด

ทันทีที่ประตูปิดสนิทไทเกอร์ก็ไม่พูดอะไร เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบชุดลำลองสีเข้มและผ้าขนหนู แล้วมุ่งหน้าเข้าไปในห้องน้ำทันทีโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าหญิงสาวที่เพิ่งกลายเป็นภรรยาทางกฎหมาย

พรพระพายมองตามด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ภายในใจเต็มไปด้วยคำถามและความคับข้องใจ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ต้องการความโรแมนติก แต่เธอไม่ใช่ของเล่นของใครเช่นกัน

เวลาผ่านไปไม่นานไทเกอร์ออกมาจากห้องน้ำ เขาสวมเสื้อเชิ้ตใบหน้าไร้อารมณ์

“คุณจะไปไหน?” เธอถามเสียงเรียบ ไม่ได้เป็นห่วงหรืออะไร

ไทเกอร์หยุดฝีเท้ากะทันหัน มองเธอผ่านแสงไฟจากโคมหัวเตียงที่ทำให้เธอดูสงบ แต่ดวงตาไม่เคยโกหก

“พายแค่...” เธอเงียบลง

“เธอคงไม่ได้คิดว่าฉันจะทำหน้าที่สามีหรอกนะ” เขาหัวเราะในลำคอเบาแต่เย้ยหยัน ก่อนตอบกลับช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ

“พายไม่ได้คิดแบบนั้นอยู่แล้ว” เธอยิ้มนิดๆ ยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ รู้สึกโล่งใจที่คืนนี้เธอจะได้นอนคนเดียวแบบสบายใจ

“จำไว้ให้ดีแม้เราจะแต่งงานกันอย่างถูกต้อง แต่สถานะของเธอก็ยังเหมือนเดิม อยู่ในที่ของตัวเองไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวฉัน”

“ค่ะพายรู้”

“เมียลับๆ ของมาเฟียไม่มีวันได้ออกหน้า ไม่มีวันได้เป็นตัวจริง” เขาเดินเข้ามาใกล้ ชะโงกหน้าลงมาจนลมหายใจแทบกระทบแก้มเธอ

พรพระพายเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างไม่ยอมแพ้ ใครอยากจะใครคนรู้กันว่าเธอแต่งงานแล้ว

“พายอายุยังน้อยมีสิทธิ์วันไหนเราหย่ากันพายจะได้ไม่เสียหาย”

“หึ เพิ่งจดทะเบียนสมรสกันไม่ถึงห้าชั่วโมงอยากจะหย่าแล้ว”

“ถอยออกไปคุณจะไปไหนก็เรื่องของคุณ” เธอผลักเขาออกเมื่อไทเกอร์เดินมาใกล้

“ทุกคืนฉันจะนอนกับผู้หญิงที่กาสิโนไม่ต้องรอ เธอย้ายตัวเองออกไปอยู่ห้องรับแขก” เขาหันหลังเดินออกไปเมื่อพูดจบ เสียงประตูปิดลงเบาๆ แต่ในใจของพรพระพายมันดังก้อง ราวกับความจริงเพิ่งฟาดลงมาที่กลางอก

เสียงเบสจากลำโพงกระหึ่มไปทั่วทั้งผับระดับวีไอพี ผู้คนแน่นขนัดแต่ในห้องโซนพิเศษสุดกลับมีเพียงชายหนุ่มสามคนกำลังนั่งดื่มอย่างเงียบขรึมภายใต้แสงไฟสีม่วงและทอง

ไทเกอร์นั่งเอนหลังบนโซฟาหนังสีดำแก้ววิสกี้ในมือเขาถูกเติมครั้งแล้วครั้งเล่า และไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงง่ายๆ

“มึงจะดื่มให้ลืมหรือให้ตายวะ?” เสียงเอเดนถามขึ้น พลางเลื่อนขวดกลับมาไว้ใกล้ตัวราวกับกลัวเพื่อนจะดื่มจนหมด

“วันนี้วันแต่งงานมึงนะเว้ย แล้วทำไมถึงโผล่มาในผับโดยไม่มีเจ้าสาวล่ะ” คิงตันเสริมด้วยเสียงงุนงง ทีแรกพวกเขาจะไปงานด้วยแต่ไทเกอร์สั่งห้าม

“ก็แค่แต่งงานเพื่อผลประโยชน์” ไทเกอร์กระตุกยิ้มเยาะ คล้ายคนที่กำลังเหยียบอยู่บนเศษซากของชีวิตตัวเอง

ทั้งเอเดนและคิงตันหันมามองหน้ากัน ไม่เห็นว่าเพื่อนจะได้ผลประโยชน์อะไร มีแต่เสียกับเสียเงินหลายร้อยล้านที่เสียไปแลกมากับผู้หญิงคนเดียว เหมือนจะไม่คุ้มเอาเสียเลย

“เก็บไว้เป็นเมียลับๆ พ่อแม่จะได้เลิกบ่นสักที” ไทเกอร์พูดเสียงเย็น เขากระดกวิสกี้รวดเดียวหมดแก้ว

“เออ ให้มันเป็นแบบที่พูดแล้วกัน”

“แค่ผู้หญิงไม่มีค่าคนหนึ่ง พ่อแม่เหลือเกินขายลูกกิน” ไทเกอร์วางแก้วเปล่าลงเสียงดัง

ทันใดนั้นหญิงสาวผมยาวรูปร่างเพรียวบางในชุดเดรสสั้นรัดรูปเดินตรงเข้ามานั่งเบียดข้างไทเกอร์ทันที ริมฝีปากอวบอิ่มของเธอแตะลงที่กรามแข็งของเขาเบาๆ

“คุณไทเกอร์มีญ่าคิดถึงคุณจังเลยค่ะ” เธอพูดเสียงหวานพร้อมเอานิ้วลูบไปตามอกเขาอย่างยั่วเย้า

“คิดถึงผมหรือเงินของผม” ไทเกอร์ตอบเสียงแหบพร่า ขณะปล่อยให้เธอเทเครื่องดื่มให้ใหม่ในแก้วของเขา หญิงสาวหัวเราะเบาๆ พลางกอดแขนเขาไว้แน่นกว่าเดิม

คิงตันกับเอเดนมองภาพนั้นด้วยสายตาคล้ายจะเหนื่อยใจ ต้องมีสักวันแน่ๆ ที่ไทเกอร์ต้องเสียน้ำตา

“แล้วน้องพายละ” เอเดนถามเบาๆ เป็นครั้งสุดท้าย ไทเกอร์หันไปมองเพื่อน ดวงตาเขานิ่งเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง

“น้อง? มึงมีน้องด้วยเหรอวะ” เขาก็ยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้ง ขณะที่หญิงสาวข้างกายโน้มตัวเข้ามาแนบซบ

“ไม่ให้เสียงน้องแล้วให้เรียกอะไร”

“แล้วแต่มึง” ไทเกอร์วางแก้วกระแทกโต๊ะเสียงดัง ไม่พอใจที่เพื่อนเรียกพรพระพายแบบนั้น ไม่นานเขาพาสาวสวยออกไปจากห้องมุ่งหน้าไปที่กาสิโน

“คนนี้ให้มีญ่าอยู่เป็นเพื่อนคุณนะคะ” มีญ่าดีใจจนเนื้อตัวเต้น คืนนี้เธอจะทำให้เขาพอใจหากจับเขาอยู่หมัดชีวิตของเธอจะสบายไปทั้งชาติ

“ลงไป” เขาเอ่ยเสียงเรียบ

“คะ” เธอถามด้วยความงุนงง เพราะยังไม่ถึงกาสิโนของเขาด้วยซ้ำ

“ผมมีธุระต้องไปทำ พายุจ่ายค่าเดินทางให้มีญ่าด้วย”

เขาหันไปสั่งลูกน้อง มีญ่าไม่พอใจที่เขาไล่เธอลงกลางทาง แต่พอเห็นจำนวนเงินแล้วกลับพูดไม่ออกรีบรับมาทันที พร้อมกับส่งยิ้มให้เขา

“ถ้าคุณเหงาเรียกมีญ่าได้เลยนะคะ” หญิงสาวโบกมือลาหลังจากลงรถมา อาชีพนางเอกทำงานหนักกว่าจะได้เงินมา พอมารู้จักกับไทเกอร์ไม่นานก็มีเงินใช้ไม่ขาดมือ

“ผู้ชายอะไรทั้งหล่อทั้งใจป้ำ”

เขาไม่ได้แวะไปกาสิโนอย่างที่บอกพรพระพายไว้ แต่กลับบ้านทันที เมื่อรถจอดลงเขาก็เดินผ่านสนามหญ้าโดยไม่เปิดไฟ ปล่อยให้ความมืดพาเขาไปสู่มุมลับหลังบ้านที่ไม่มีใครเคยรู้

เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นพร้อมเสียงขู่ต่ำๆ แต่อ่อนโยน สิงโตตัวใหญ่ในกรงเปิดกว้างกำลังเดินเข้ามาหาเขา

“ทำไมแกไม่กินเหยื่อ” ไทเกอร์พูดเสียงเบาพลางย่อตัวลงนั่งข้างมัน มือใหญ่ลูบแผงคอทองหนานุ่มของเจ้าสิงโตเบาๆ พยัคฆ์ครางในลำคอเหมือนรับรู้ความเหนื่อยล้าของเจ้านาย มันซบหัวลงกับตักเขาอย่างเงียบงัน

“ขี้อ้อนจังเลย” ทำให้เขาคิดถึงพรพระพายที่ทั้งดื้อและไม่ยอมอ่อนข้อให้เขา เขาเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยขึ้นใหม่ ดวงตาเหม่อมองฟ้า

“แล้วฉันจะทำยังไงกับแม่ของแกดีวะ”

เขานั่งนิ่งขณะที่เจ้าสิงโตเอนตัวนอนข้างเขา ราวกับมันจะบอกว่า อยู่ตรงนี้แล้วพูดได้เต็มที่เลยไทเกอร์ถอนหายใจอีกครั้ง