เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 13
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-01 14:44:13บทที่ 13
ปอร์เช่กลับมาถึงคอนโดในตอนค่ำแล้วกระโดดด้วยความดีใจ เขาเก็บกลั้นอารมณ์เอาไว้ทั้งวัน เพราะกลัวว่าแสดงออกมาจะยิ่งทำให้มิลินแปลกใจในตัวเขาแล้วเธอจะตีตัวออกห่างอีก
ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้าง ภาพที่ไปเดินช็อปปิงด้วยกันปรากฏขึ้นมา ใบหน้าพลันมีรอยยิ้มกว้าง ๆ
ยิ่งได้ใกล้ชิดกันก็ยิ่งรู้สึกถูกใจและคิดเอาไว้ว่าจะเอาผู้หญิงคนนี้มาเป็นแฟนให้ได้! เขาขยับสถานะมาเป็นเพื่อนได้แล้ว ต่อไปเขาจะต้องข้ามเฟรนด์โซนไปให้ได้!
“ฉลองสักหน่อยดีกว่า” ปอร์เช่พึมพำแล้วเอาโทรศัพท์ออกมาส่งไลน์หาเพื่อนตัวเอง
LINE
ปอร์เช่ : ไปดื่มกันดีกว่า ไม่ได้ไปกันนานแล้ว
พัตเตอร์ : จะไปดื่มหรือไปมองสาวกันแน่วะ
ฟาโร : อย่างมันก็คงไปโปรยเสน่ห์ใส่สาว ๆ นั่นแหละ
ปอร์เช่ : ไม่เกี่ยวเลย กูแค่อยากดื่ม ตกลงพวกมึงจะไปไหม
ฟาโร : ไม่ไป
ปอร์เช่ : ทำไมวะ
พัตเตอร์ : กู 2 คนต้องทำงานส่งอาจารย์อะดิ
ฟาโร : ไว้วันหลังแล้วกันนะ
ปอร์เช่วางโทรศัพท์ลงแม้จะไม่มีใครไปด้วย แต่นักเที่ยวอย่างเขาไม่หวั่น ไปคนเดียวก็ได้!
ชายหนุ่มลุกขึ้นมาแต่งตัว เขาเซ็ทผมเสริมหล่อตามสไตล์แต่ไม่ได้คิดจะไปโปรยเสน่ห์ใส่สาว ๆ เพราะมีคนที่ถูกใจอย่างมิลินแล้ว เพียงแต่อยากดื่มสักหน่อย
ที่ผับในคืนนี้นักท่องราตรีไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ เขากวาดตามองหาที่นั่ง มาแค่คนเดียวก็ไม่อยากไปนั่งที่โต๊ะ VIP อย่างทุกที
“มาคนเดียวเหรอวะ”
ปอร์เช่ขมวดคิ้วมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาแต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอกันที่ไหน จนอีกฝ่ายหัวเราะแล้วมองไปที่โต๊ะด้านหน้าเวที
“ไปนั่งด้วยกันดิ เพื่อนกูจองโต๊ะไว้แล้ว”
สีหน้าของปอร์เช่ยังมีความงุนงง แต่ก็เดินตามคนข้างหน้าไปจนถึงโต๊ะ ที่โต๊ะนั้นมีผู้ชายรุ่นเดียวกันนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“นี่มึงจำกูไม่ได้เหรอวะ เราเคยเจอกันตอนรับน้องไง”
วันรับน้องปอร์เช่ไม่ได้สนใจใครเลยนอกจากมิลิน เขาเห็นตั้งแต่ตอนที่เธอเดินหน้าบึ้งเข้าไปนั่งรวมกลุ่มกันตามที่รุ่นพี่สั่ง จากนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจใครอีก แต่พอคิดอยู่นานเขาก็นึกออกว่าเขาได้หันไปอ่านชื่อเพื่อนข้าง ๆ
“นึกออกแล้ว อลัน!”
“ฮ่า ๆ เออกูชื่ออลัน นี่เพื่อนกูชื่อไม้”
ปอร์เช่ยิ้มให้กับคนฝั่งตรงข้าม ไม้กระตุกยิ้มที่มุมปาก สีหน้าของเขายียวนแต่ก็ยินดีที่ได้รู้จักกัน
“มึงจะดื่มอะไร ดื่มกับพวกกูไหม” ไม้เอ่ยถามอย่างเป็นกันเอง เขาสั่งอาหารและเครื่องดื่มมาไว้แล้ว
“ดื่มกับพวกมึงแล้วกัน” ปกติปอร์เช่ก็ดื่มเหล้าแบบนี้อยู่แล้วก็เลยดื่มด้วยกันได้ไม่มีปัญหา
ไม้จะชงเหล้าให้บาง ๆ เพราะไม่รู้ว่าปอร์เช่ดื่มได้เข้มแค่ไหน แต่เขาก็นึกสนุกขึ้นมาเลยแกล้งชงให้แบบเข้ม ๆ อลันเห็นเข้าก็ยักคิ้วให้กับเพื่อนตัวเอง
“ของมึง”
ปอร์เช่มองเครื่องดื่มสีอำพันที่ไม้ส่งมาให้ เขารู้ทันว่าเพื่อนใหม่ต้องการจะแกล้งกัน เขาเลยรับมากระดกรวดเดียวหมดแก้ว แล้วส่งกลับไปให้ไม้
“ขอเข้มกว่านี้หน่อย” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มที่มุมปากราวกับผู้ชนะ
“มึงคอแข็งเหรอวะ” อลันเอ่ยถาม
ปอร์เช่ไม่ตอบ เขายักไหล่อย่างยียวนแล้วรับแก้วมาจากไม้ ดื่มรวดเดียวหมดแก้วเหมือนเดิม ทำเอาสองหนุ่มหรี่ตามอง
“แสดงว่ามาเที่ยวบ่อยแน่ ๆ” ไม้กลั้วหัวเราะ
“เมื่อก่อนเที่ยวบ่อย ดื่มได้สบาย ๆ แต่พอเข้ามหาลัยก็ยังไม่ได้มาอีก เพิ่งมาวันนี้วันแรก” ปอร์เช่ตอบกลับ
“เหมือนกัน พวกกูก็เพิ่งมาวันแรกหลังจากเปิดเรียน” อลันเอ่ย เมื่อก่อนเขาและไม้ก็ออกเที่ยวกันเป็นประจำ
“แล้วทำไมมึงมาคนเดียว” ไม้เอ่ยถาม
“เพื่อนกูไม่ว่างกันเลยอะดิ กูเลยมาคนเดียว”
“มาดวลกันหน่อยดีกว่าว่าใครจะคอแข็งกว่ากัน”
ปอร์เช่มองอลันด้วยแววตาเรียบนิ่ง เขาไม่ได้คอแข็งนักหากดวลกันก็อาจจะแพ้ได้ แต่ถูกท้าแล้วก็ปฏิเสธไม่ลง ชายหนุ่มรับแก้วมาจากไม้แล้วชนกันทั้ง 3 คน
รสชาติขมปร่าไหลบาดคอลงไปอย่างช้า ๆ เขาตักอาหารแกล้มแต่ไม้ก็ส่งแก้วมาอีก
บทล่าสุด
เพื่อนที่แปลว่าเมีย บทส่งท้าย (จบ)
บทส่งท้าย (จบ) 3 เดือนต่อมาภายในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมชื่อดังใจกลางเมืองอบอวลไปด้วยดอกไม้มากมาย โคมไฟระย้าประกายแสงออกมาในโทนอบอุ่น เสียงดนตรีดังคลอเบา ๆแขกเหรื่อมากมายมาร่วมงานฉลองมงคลสมรสระหว่างมิลินและปอร์เช่ จนบรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่น พ่อแม่ของทั้งสองต้อนรับแขกอยู่ตลอดส่วนบ่าวสาวยังแต่งตัวอยู่ในห้อง มิลินสวยราวกับเจ้าหญิง เพื่อนสนิทเดินเข้าไปหาก็อึ้งในความสวยของเธอ“สวยมากเลยมึง” มินนี่เอ่ยออกมา แววตาของเธอเป็นประกายด้วยความชื่นชม“เห็นมาตั้งแต่ตอนเป็นเพื่อน ตอนจีบ ตอนมีปัญหากัน ในที่สุดก็ได้เห็นถึงวันนี้ด้วย” อลันเอ่ยออกมา“เห็นมาตลอดแต่พอได้แต่งงานกันก็ซึ้งไปด้วยเนอะ” ไม้เอ่ยออกมา อลันก็พยักหน้าให้ เป็นเพื่อนกันมาจนได้เห็นความสัมพันธ์ที่พัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขาทั้งอิ่มสุขและซึ้งกับความรักของเพื่อน“ใกล้ได้เวลาแล้วนะคะ” พิธีกรเดินเข้ามาตามในห้องแต่งตัว บ่าวสาวพยักหน้าให้แล้วเตรียมตัวให้พร้อม เพื่อน ๆ ก็เดินนำไปที่ห้องจัดเลี้ยงก่อนแล้วประตูบานใหญ่เปิดออกกว้าง เจ้าสาวในชุดราตรีสีขาวบริสุทธิ์ยืนควงแขนกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี ทั้งสองเดินเข้ามาข้างใน เพื่อน ๆ โปรยก
เพื่อนที่แปลว่าเมีย บทที่ 97
บทที่ 97ปอร์เช่พามิลินเดินออกมานั่งดูดาวกันสองคนแบบเงียบ ๆ ส่วนลูกสาวของเขาก็มีเพื่อน ๆ คอยดูแลให้อยู่ “เราเตรียมแผนนี้ไว้ตั้งแต่วันที่รู้ว่าจะไปเลย” ปอร์เช่เอ่ยออกมา “ปิดเป็นความลับเก่งมากเลย” ก่อนที่จะไปมิลินไม่เอะใจเลยสักนิด ทั้งที่เพื่อน ๆ ก็รู้กันหมด ทุกคนกำความลับเอาไว้ได้มิดมาก “ฮ่า ๆ ถ้าไม่ปิดสนิท มิลินรู้ก่อนก็ไม่เซอร์ไพรส์น่ะสิ” ปอร์เช่ลูบศีรษะของแฟนสาวก่อนที่จะดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด มิลินเอียงหัวซบที่แผงอกของเขาแล้วมองแหวนที่นิ้วตัวเอง “แล้วไปซื้อแหวนมาตอนไหน” “ตอนที่ออกไปทำงานน่ะ เรามีเวลาว่างก็ออกไปซื้อแหวนมา” ตัวติดกันตลอดเขามีโอกาสไปซื้อได้แค่ตอนที่ออกไปทำงานเท่านั้น “แล้วแบบนี้เคยหนีเที่ยวบ้างหรือเปล่าเนี่ย” “ไม่เคยครับ” ปอร์เช่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาไม่เคยออกนอกลู่นอกทางอยู่แล้ว นอกจากไปซื้อแหวนวงนี้ มิลินหันไปส่งยิ้มให้ก่อนจะจูบปากเขาด้วยความรัก แฟนของเธอทำน่ารักขนาดนี้จนเธอรู้สึกว่าโชคดีจริง ๆ ที่ได้รักกัน “ขอบคุณสำหรับทุกอย่างเลยนะ” “ครับ” ปอร์เช่กอดมิลินเอาไว
เพื่อนที่แปลว่าเมีย บทที่ 96
บทที่ 96“เตรียมแหวนไว้พร้อมแล้วใช่ไหม” ไม้เอ่ยถามเมื่อมิลินเดินออกไปแล้ว“เตรียมไว้แล้ว ขอบคุณมากนะครับที่ทำตามแผนของผม” ปอร์เช่ตอบไม้แล้วเอ่ยกับผู้นำ เขาเป็นคนวางแผนเอาไว้เองว่าจะจัดงานเลี้ยงส่ง แล้วเขาก็จะขอแฟนสาวแต่งงานในคืนนี้“ไม่เป็นไรเลยครับ” ผู้นำตอบกลับปอร์เช่มองไปที่สองแม่ลูกแล้วเดินออกไปหา เขานั่งลงข้าง ๆ แฟนสาวแล้วมองเมญ่าเล่นขายของกับเด็ก ๆ “ลูกเรานี่เข้ากับคนง่ายจริง ๆ เลยเนอะ” ปอร์เช่เอ่ยขึ้นมา “คิดถูกแล้วที่พาลูกมาด้วย” มิลินตอบกลับ ทีแรกก็กังวลว่าจะอยู่ไม่ได้ แต่เมญ่ากลับอยู่ได้แบบสบาย ๆ นั่งเล่นกับพื้นไม่ได้กลัวเปื้อน แล้วยังสนุกไปกับเพื่อนใหม่อีกด้วย “ลูกกินง่ายอยู่ง่ายเหมือนเราสองคน” มิลินหันไปมองหน้าปอร์เช่แล้วคลี่ยิ้ม เธอเห็นด้วยที่ลูกสาวเป็นเหมือนเราสองคนที่อยู่ตรงไหนได้ ไม่จำเป็นว่าจะต้องใช้ชีวิตหรูหราสะดวกสบายอะไร ตกเย็นชาวบ้านก็มารวมตัวกันที่ลานกว้าง ทำอาหารแล้วมาตั้งไว้ พร้อมกับช่วยกันตกแต่งเป็นสถานที่เลี้ยงส่งกลุ่มหนุ่มสาวที่เข้ามาช่วยกันซ่อมแซมโรงเรียน “มิลินเสร็จแล้วเดินไปก่อนก็ได้” ปอร์เช่เอ่ย
เพื่อนที่แปลว่าเมีย บทที่ 95
บทที่ 95 วันต่อมาปอร์เช่และกลุ่มเพื่อนตื่นขึ้นมาแต่เช้าท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็น เมญ่ายังคงนอนหลับสบาย มิลินไม่ได้ปลุกขึ้นมา ให้ลูกนอนห่มผ้าหนา ๆ ไปก่อนเพราะกลัวว่าถ้าลุกออกมาเล่นตอนนี้เดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้ ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปอาบน้ำ แล้วมานั่งเล่นมองหมอกจาง ๆ อยู่ที่หน้าบ้าน สักพักนึงชาวบ้านก็เอากับข้าวมาให้ “ขอบคุณมากนะครับ” ปอร์เช่เอ่ยออกมา “คุณแม่ขา” “จ้า เดี๋ยวแม่เข้าไปหานะ” มิลินได้ยินเสียงลูกสาวเรียกหาก็เลยลุกเข้าไปในห้องนอน เมญ่าอ้าปากหาวแล้วลุกขึ้นมาหาผู้เป็นแม่ “หนาวไหมลูก” มิลินเอ่ยถาม ถึงตอนนี้จะมีแดดขึ้นมาแต่ก็ยังมีความเย็นอยู่ “ไม่หนาวมากค่ะ” “ถ้างั้นเราไปแปรงฟันกันนะคะ ลุง ๆ ป้า ๆ เอาของกินมาให้เยอะเลย”“ค่ะคุณแม่”มิลินพาน้องเมญ่าไปแปรงฟันแล้วออกมานั่งกินข้าวด้วยกัน หลังจากกินข้าวกันอิ่มแล้วทุกคนก็พากันไปขนของที่รถลงมาโดยที่มีชาวบ้านไปช่วยกันขนด้วย“ไปเล่นกันไหม” เด็กหญิงคนเดิมเดินเข้ามาหาเมญ่า“ไปค่ะ” เมญ่าตอบกลับแล้วพากันเดินไปนั่งเล่นอยู่แถวบ้านอีกหลังนึง ซึ่งอยู่ในสายตาของมิลินและปอร์เ
เพื่อนที่แปลว่าเมีย บทที่ 94
บทที่ 94 “เมญ่าอยากได้สไลด์เดอร์ค่ะคุณปู่ คุณพ่อคุณแม่เคยพาไปเล่น เมญ่าชอบมากเลยค่ะ” “ได้เลยหลานรัก เดี๋ยวปู่ซื้อให้นะ” “อย่าเลยค่ะพ่อ ไว้พาไปเล่นข้างนอกดีกว่าค่ะ เพราะเล่นไม่นานเดี๋ยวก็เมญ่าโตขึ้นแล้วเล่นไม่ได้อีกค่ะ” มิลินเดินออกมาได้ยินที่ลูกสาวอ้อนขอของเล่นพอดีก็เลยห้ามไว้ ท่านตามใจเมญ่ามากเกินไปเธอกลัวว่าลูกสาวจะเอาแต่ใจ พออยากได้อะไรก็ต้องได้ ใบหน้าของเมญ่างอง้ำที่ถูกขัดใจ “หน้างอแบบนี้ แม่เอาไก่ทอดไปเก็บดีกว่า” มิลินแกล้งเดินหนีเข้าไปที่ครัว เมญ่ารีบลุกจากตักของคุณปู่แล้ววิ่งตามไป “กินค่ะคุณแม่ เมญ่าไม่หน้างอแล้วค่ะ” “พ่อคงตามใจหลานมากเกินไปหน่อย” พ่อของปอร์เช่เอ่ยขึ้นมา พอถูกมิลินขัดท่านก็รู้สึกผิดที่ตามใจเมญ่ามากไป พอขอสไลด์เดอร์ก็จะซื้อให้เลยโดยที่ไม่ต้องคิด “ผมเข้าใจพ่อนะครับ ผมเองก็รักลูกหลงลูกจนอยากซื้อของให้ลูกเยอะแยะไปหมดเลย” ปอร์เช่ตอบกลับ เขารักลูกมากพอลูกขออะไรก็อยากให้ แต่เขาก็หักห้ามใจไว้เพราะกลัวว่าลูกจะเสียนิสัย “พ่อก็ต้องห้ามใจแล้วล่ะ” มาเฟียใหญ่คลี่ยิ้มบางแล้วเดินไปที่โต๊ะ
เพื่อนที่แปลว่าเมีย บทที่ 93
บทที่ 93 หลังจากงานรับปริญญาแล้ว ปอร์เช่เปิดโน้ตบุ๊กค้นหาข้อมูลเรื่องของเด็กบนดอย เขาเคยมีความฝันว่าอยากเข้าไปช่วยเหลือเด็ก ๆ บนนั้นแต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้ไป ตอนนี้เขาและแฟนสาวก็เรียนจบแล้วเขาเลยอยากหาโอกาสไปสักครั้ง “ทำอะไร” มิลินเดินออกมาหลังจากที่พาลูกสาวนอนในช่วงกลางวันแล้ว เห็นคนตัวโตกำลังดูหน้าโน้ตบุ๊กด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เธอก็เลยเอ่ยถามออกมา “เราอยากชวนกันไปช่วยเหลือเด็กบนดอย มิลินสนใจไหม” ปอร์เช่มองหน้ามิลินด้วยความกังวล เพราะว่าการไปที่นั่นก็ค่อนข้างลำบาก ไม่รู้ว่าแฟนสาวจะอยากไปด้วยไหม “สนใจสิ เราก็อยากไปเหมือนกัน” ได้คำตอบจากมิลินแล้วปอร์เช่ก็คลี่ยิ้มด้วยความโล่งใจ เขาเลยเปิดข้อมูลที่หาเอาไว้ให้มิลินดู หญิงสาวตอบตกลงแบบไม่ลังเลเลย “ชวนเพื่อนไปด้วยใช่ปะ” มิลินเอ่ยถาม “ใช่ครับ พวกเรายังไม่ได้รวมตัวฉลองที่เรียนจบกันเลย เราก็เลยว่าจะชวนเพื่อนไปที่นั่น” ปอร์เช่ตอบกลับพร้อมกับเอาโทรศัพท์ออกมาส่งเข้าไปในไลน์กลุ่ม “ตอบตกลงกันทุกคนเลยมิลิน” ปอร์เช่หันหน้าจอให้มิลินดู เพื่อนทุกคนตอบว่าไปกันหมด ให้เขาหาสถานท
บางทีคุณอาจจะชอบ
ท่านอ๋องไร้หัวใจ
จันทร์ส่องแสง13.5K viewsเรื่องสั้นอีโรติก LOVE NC 25+++
C32.0K viewsสัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง
ธารดารา331.8K viewsวิศวะร้ายพลาดรัก(20+)
Re-match I รีแมทช์14.2K viewsสยบรักนายวายร้าย
อิแย้ม704 viewsสวาทรักนายเหมืองภูภูมิ (ซีรีส์เมียข้าใครอย่าแตะ)
วรนิษฐา / Miss sexy803 viewsMY SISTER พี่สาวคนเนี้ย...ของผม
ฮวายอน1.7K viewsObsessed มาเฟียผู้เชิ่ดชูเมียดั่งเทพธิดา
Milady129 views
