เคลียร์ใจ

"หนาว ๆ เดี๋ยว ๆ มึง คุยกับกูก่อน" ร่างสูงวิ่งตามมา มือหนารั้งแขนคนตัวเล็กที่เดินหนีเขาออกมาก่อนหน้านี้

"เป็นอะไร ไหนบอกมาซิ?"

“……” คนตัวเล็กก็ยังเงียบ

"OK" พูดจบชายหนุ่มก็หิ้วคนตัวเล็กด้วยแขนเพียงข้างเดียว เดินมุ่งหน้าไปที่รถ

"มึงปล่อยกูลงเดี๋ยวนี้นะ!!" ลมหนาววีดร้องพร้อมกับพยายามดิ้น

"ไปคุยกันในรถ"

เมื่อมาถึงรถยนต์คันหรูที่จอดรออยู่ ไม่รอช้าเขาก็จับเธอยัดเข้ารถข้างฝั่งคนขับ แล้วจึงปิดประตูเดินอ้อมไปอีกฝั่ง พอเข้ามาในรถ คนตัวเล็กก็ยิ่งทำหน้าหงุดหงิดหนักขึ้นไปอีก

"มึงเป็นอะไร ไหนมึงพูดซิ?"

"กูเป็นอะไรมึงก็น่าจะรู้"

"ก็เพราะกูไม่รู้ไง กูเลยถามมึงเนี่ย"

"แล้ววันนั้นมึงทำอะไรกูล่ะ!" คนตัวเล็กยกมือสองข้างเท้าเอว จ้องหน้าร่างสูงแบบไม่พอใจ

"อะไร? กูทำอะไรมึง วันที่มึงเมา? วันเกิดอิกัสนะหรอ?"

"เออ ทำไมมึงทำกับกูแบบนั้นวะ! กูเพื่อนมึงนะเว่ย มึงจะเอากับใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่กูไหม? มึงไม่คิดบ้างหรอวะว่าเราจะมองหน้ากันยังไงฮะ!? " คนตัวเล็กเริ่มน้ำตาคลอเบ้า

"คือมึงใจเย็น มึงฟังกูนะวันนั้นเราไม่ได้มีอะไรกัน"

"มึงพูดจริงป่ะเนี่ย?"

"ก็เออนะสิ วันนั้นมึงรู้ตัวมั้ยว่ามึงทำอะไร? มึงเข้าไปขี้ทั้ง ๆ ที่กูอาบน้ำอยู่ แล้วมึงยังบังคับให้กูอาบน้ำให้มึงอีก มึงรู้ไหมว่าสายตากูเสียหายไปขนาดไหน" ซุนพูดพร้อมถอนหายใจ คนที่ได้ยินถึงกับเบิกตากว้าง นี่เธอทำอะไรแบบนั้นจริง ๆ เหรอเนี่ย

"กูทำแบบนั้นจริงหรอ? งั้นก็เเสดงว่ามึงเห็นทุกอย่างแล้วสิ!"

"อืมม ก็ใช่"

"เหี้ยยยย กูอยากตายย!!!"

"วันนั้นกูก็พูดแบบมึงแหละ แต่มึงไม่ต้องห่วงกูไม่พิศวาสอะไรมึงหรอก ถ้ากูคิดจริงมึงเสร็จกูแล้ว "

"........." ลมหนาวมองคนข้างกายสูงตาแป๋ว เธอถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้ยินความจริงจากปากเขา

"กูเอามึงไม่ลงต่างหาก ชาตินี้ทั้งชาติต่อให้มีมึงคนเดียวบนโลกกูก็ไม่เอามึงทำเมียหรอก กูยอมห่อเหี่ยวตายดีกว่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

"สาธุ ขอให้สมพรปากหมา ๆ ของมึงด้วยเทอญ ชิ"

ชายหนุ่มหันไปมองคนข้าง ๆ ที่ตอนนี้เอามือกอดอกหันหน้าออกนอกหน้าต่าง ทำให้เขาอดขำไม่ได้กับท่าทางของเธอ ตัวเองเป็นคนยั่วเขา ยังจะมาโกรธเขาอีก จริง ๆ วันนั้นเธอกับเขาไม่ได้มีอะไรกัน หลังจากที่เขาอุ้มเธอกะจะมาต่อบนเตียง จังหวะที่เขากำลังเล้าโลมเธออยู่ เสียงครางเบา ๆ จากคนใต้ร่าง บรรยากาศองค์ประกอบทุกอย่างพาให้อารมณ์หลุดลอยไปไกล แต่มีช่วงจังหวะหนึ่งเหมือนคนใต้ร่างได้สติ แล้วพูดออกมาเบา ๆ ว่า…

"ซุน~ ไอ้เพื่อนเหี้ย กูโชคดีมากนะที่เจอมึง"

ทำเอาเขาชะงักไป พยายามดึงสติกลับมาได้ ก็เริ่มรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำมันไม่ถูกต้อง เขาเกือบจะทำลายมิตรภาพสิบกว่าปีลงไปแล้วแท้ ๆ

"เออมึง กูกำลังจะย้ายไปอยู่คอนโด วันนี้มึงไปช่วยกูเก็บของด้วยนะ" ซุนเอ่ยขึ้นทำเอาคนตัวเล็กหลุดจากภวังค์ความคิด

" มึงจะย้ายไปอยู่ไหน แล้วกูล่ะ?"

"ใกล้กับบริษัทนั่นแหละ ส่วนมึงจะมาอยู่กับกูก็ได้นะ"

"เฮ่ย กูเป็นผู้หญิงนะเว่ย จะไปอยู่ห้องกับมึงได้ไงบ้าป่ะ!" พูดยังกับไม่เคยอยู่ คนตัวโตได้แต่กลั้นขำ

"มึงสิบ้า คอนโดมันมีสองห้องเว่ย ก็ฟิวแชร์ ๆ กันอยู่มึงก็จ่ายค่าเช่าให้กูแล้วกัน กูคิดไม่แพงหรอก ดีกว่าไป ๆ มา ๆ มันไกล กูก็ไม่ได้ไปรับไปส่งเหมือนแต่ก่อน"

"น่าสน~ แต่กูต้องคุยกับแม่ก่อนอ่ะดิ"

"กูคุยกับน้าฝนแล้ว พอดีกลับบ้านไปเอาชุดละเจอแก เลยเล่าให้แกฟัง แกรีบฝากมึงไว้กับกูอย่างไว บอกกำลังดู ๆ ห้องพักให้มึงใกล้ ๆ ที่ฝึกงานพอดีมั้ง"

"เชรดดดดด งั้นโอเคเลยมึง "หญิงสาวยิ้มจนตาเป็นสระอิ

"OK งั้นไปเก็บของกัน"

.

.

.

พอกลับมาถึงบ้าน พวกเขาก็ไปคุยกับม๊าซุนและแม่ของลมหนาว ซึ่งท่านทั้งสองก็ตกลงแบบไม่ต้องคิด แถมดูดีอกดีใจด้วยซ้ำ

"OKเลยลูก แม่ไม่มีปัญหาเก็บของเลยไหมจ๊ะ? เก็บเลยเนอะ เดี๋ยวแม่ไปเก็บช่วย"

"ฉันไปด้วยเธอ~จะได้เสร็จเร็วขึ้น อรั้ยยย~"

ทั้งสองท่านจับมือกันกระโดดเบา ๆ ท่าทางดีใจ ก่อนที่จะหันมาทางเด็กสองคนที่ตอนนี้อ้าปากค้าง หน้างง ๆ ท่าเดียวกันเป๊ะ คุณแม่ทั้งสองหัวเราะคิกคัก ก่อนที่จะวิ่งขึ้นไปเก็บของด้านบน

"มึงว่าแม่กูควรไปหาหมอป่ะวะ?"

เป็นคนตัวเล็กที่เอ่ยพร้อมกับหันหน้ามามองร่างสูงด้านข้าง หน้าเธอกับเขาตอนนี้ไม่ต่างกันเลยสักนิด งง? เธองงกับแม่เธอมาก อะไรจะปล่อยลูกไปอยู่ข้างนอกง่ายขนาดนั้น..

"มึงอย่าลืมเอาแม่กูไปด้วยนะ กูว่าหนักพอกัน"