Home / โรแมนติก / เมรี่ยอดนักสืบหญิง / คลีนิคกับคดีปริศนา

Share

คลีนิคกับคดีปริศนา

last update Last Updated: 2025-06-29 17:12:42

รถยนต์ของมิสเตอร์คลาร์กแล่นฝ่าความมืดมิดของค่ำคืนในลอนดอน ทิ้งห่างขบวนรถไฟที่กำลังมุ่งหน้าสู่ความมืดมิดและสถานีตำรวจที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย เบ็นและเอดิสันต่างอยู่ในสภาพที่บาดเจ็บหนัก เลือดไหลซึมจากบาดแผลของทั้งคู่ไม่หยุด ส่วนเมรี่ เฟรเดอริค และเลดี้อลิซาเบธก็มีรอยถลอกและบาดแผลเล็กน้อยเต็มตัว

"เราจะไปไหนกันครับ?" อเล็กซานเดอร์ถาม

"คลินิกใต้ดินของหมอเจเน็ต" มิสเตอร์คลาร์กตอบ "เป็นที่เดียวที่พวกเจ้าจะปลอดภัยจากท่านบารอนเวย์แลนด์"

ใบหน้าของมิสเตอร์คลาร์กดูเหนื่อยล้า แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "ข้าเป็นคนทรยศต่อพวกเจ้ามาตลอด แต่ตอนนี้...ข้าอยากจะไถ่บาปในสิ่งที่ข้าทำลงไป"

เมรี่มองไปที่มิสเตอร์คลาร์กด้วยความเข้าใจ เธอรู้ว่าเขาถูกหลอกใช้ และตอนนี้เขาก็กำลังจะกลับตัวกลับใจ

ไม่นานนัก พวกเขาก็มาถึงช่องทางลับใต้สะพานที่เบ็นเคยพาพวกเขาไป คลินิกใต้ดินของหมอเจเน็ตยังคงเงียบสงบและปลอดภัย

"เบ็น! เอดิสัน!" หมอเจเน็ตร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพของทั้งสองคน "เกิดอะไรขึ้น!"

เธอรีบพาพวกเขาไปที่ห้องผ่าตัดทันที "ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะได้รับบาดเจ็บกันทุกคนเลยนะ" เธอเหลือบมองไปที่มิสเตอร์คลาร์ก "และดูเหมือนว่าจะมีเพื่อนใหม่มาเพิ่มด้วย"

"ฉันขอโทษค่ะที่ทำให้พวกคุณต้องวุ่นวาย" เมรี่กล่าวด้วยความรู้สึกผิด

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะหนู" หมอเจเน็ตตอบ "พวกหนูกำลังทำสิ่งที่ดี และฉันก็ยินดีที่จะช่วย"

หมอเจเน็ตใช้เวลาหลายชั่วโมงในการผ่าตัดเอาหัวกระสุนออกจากแขนของเบ็น และรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของเอดิสัน เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น ทั้งสองคนก็ถูกย้ายไปพักฟื้นในห้องพักที่จัดเตรียมไว้ให้

คดีใหม่ที่เข้ามาท้าทาย

เมรี่และทีมพักฟื้นอยู่ที่คลินิกใต้ดินเป็นเวลาหลายวัน เพื่อรอให้ร่างกายของทุกคนฟื้นตัว เอดิสันยังคงต้องพักผ่อนบนเตียง ส่วนเบ็นก็กำลังฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว

"รู้สึกดีขึ้นไหมครับคุณเอดิสัน?" เมรี่ถามด้วยความเป็นห่วง

"ดีขึ้นมากครับมิสแบล็ควู้ด" เอดิสันตอบ "ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยชีวิตผมไว้"

ในขณะที่ทุกคนกำลังพักฟื้นอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในคลินิกด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

"หมอเจเน็ต! ผมต้องการความช่วยเหลือครับ!" ชายคนนั้นกล่าว "น้องสาวของผมหายตัวไปครับ!"

ทุกคนในห้องหันไปมองชายคนนั้นด้วยความสงสัย

"ใจเย็นๆ นะคะคุณจอห์น" หมอเจเน็ตกล่าว "เกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

จอห์นมองไปที่เมรี่และทีม "ผมขอโทษที่ต้องรบกวนในยามนี้ แต่...น้องสาวของผม มิสซิงเกอร์ หายตัวไปแล้วครับ!"

เมรี่จำชื่อนั้นได้ทันที! มิสซิงเกอร์คือหญิงสาวผู้หนึ่งที่เคยช่วยพวกเขาถอดรหัสปริศนาในหอสมุด!

"เธอหายตัวไปตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?" เมรี่ถาม

"เมื่อคืนนี้ครับ" จอห์นตอบ "เธอโทรมาหาผมและบอกว่าเธอได้ค้นพบสิ่งบางอย่างที่น่าตกใจเกี่ยวกับ 'สมาคมโบราณคดีลอนดอน' และหลังจากนั้นไม่นาน...เธอก็หายตัวไป!"

เลดี้อลิซาเบธเบิกตากว้าง "สมาคมโบราณคดีลอนดอนอย่างนั้นหรือคะ?"

"ใช่ครับ" จอห์นตอบ "เธอได้รับจดหมายลึกลับที่เขียนด้วยภาษาโบราณ เธอพยายามที่จะแปลมัน และเธอก็หายตัวไปหลังจากนั้นไม่นาน!"

อเล็กซานเดอร์มองไปที่เมรี่ "นี่อาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญนะเมรี่"

เฟรเดอริคพยักหน้าเห็นด้วย "ดูเหมือนว่า 'เงาแห่งลอนดอน' จะรู้ว่ามิสซิงเกอร์ได้ค้นพบอะไรบางอย่างที่สำคัญ"

มิสเตอร์คลาร์กที่นั่งเงียบอยู่ด้านหลัง ได้ยินเรื่องราวทั้งหมด เขาก็พูดขึ้นมาว่า "สมาคมโบราณคดีลอนดอน...เป็นสมาคมที่อยู่ภายใต้อำนาจของท่านบารอนเวย์แลนด์ครับ"

"นั่นไงครับ!" เอดิสันกล่าว "พวกเขากำลังตามล่าทุกคนที่รู้ความลับของพวกเขา!"

เมรี่มองไปที่ทุกคน "เราต้องช่วยมิสซิงเกอร์ค่ะ! เธอช่วยเราไว้ เราก็ต้องช่วยเธอ!"

เบาะแสที่ซ่อนอยู่ในคำโบราณ

พวกเขาตัดสินใจที่จะเริ่มสืบสวนคดีการหายตัวไปของมิสซิงเกอร์ทันที แม้ว่าร่างกายจะยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ก็ตาม

"เราต้องไปที่บ้านพักของมิสซิงเกอร์ก่อนครับ" อเล็กซานเดอร์กล่าว "บางทีอาจมีเบาะแสที่เธอทิ้งไว้"

จอห์นพาพวกเขาไปที่บ้านพักของมิสซิงเกอร์ เป็นบ้านหลังเล็กๆ ที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยหนังสือ

"เธอเป็นคนรักการอ่านและรักประวัติศาสตร์มากครับ" จอห์นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย

เมรี่และทีมเดินสำรวจไปทั่วบ้าน ห้องทำงานของมิสซิงเกอร์เต็มไปด้วยหนังสือและเอกสารต่างๆ มีกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะทำงานของเธอ มันเป็นกระดาษที่เขียนด้วยภาษาโบราณที่เมรี่ไม่เคยเห็นมาก่อน

"นี่คือจดหมายที่เธอได้รับมาใช่ไหมคะ?" เมรี่ถาม

"ใช่ครับ" จอห์นตอบ "ผมไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอะไร"

เมรี่มองไปที่ตัวอักษรโบราณนั้นอย่างตั้งใจ เธอรู้สึกว่ามันคุ้นเคยอย่างประหลาด ราวกับว่าเธอเคยเห็นมันมาก่อน

"มันคือ ภาษาของนักเล่นแร่แปรธาตุ ครับ" เอดิสันกล่าวขึ้น "เป็นภาษาที่ใช้ในการสื่อสารในสมัยโบราณ"

"คุณอ่านมันได้หรือคะ?" เมรี่ถามด้วยความประหลาดใจ

"ผมเคยศึกษามาบ้างครับ" เอดิสันตอบ "แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะแปลมัน"

อเล็กซานเดอร์และเฟรเดอริคช่วยกันค้นหาเบาะแสอื่นๆ ในบ้าน และในที่สุด อเล็กซานเดอร์ก็พบกับสมุดบันทึกเล่มหนึ่งของมิสซิงเกอร์ที่ถูกซ่อนไว้ใต้เตียง

"นี่ไงครับ!" อเล็กซานเดอร์กล่าว "สมุดบันทึกของเธอ!"

สมุดบันทึกนั้นเต็มไปด้วยข้อความที่เขียนด้วยลายมือของมิสซิงเกอร์ เธอได้บันทึกสิ่งที่เธอค้นพบเกี่ยวกับ 'สมาคมโบราณคดีลอนดอน' และ 'เงาแห่งลอนดอน'

"เธอเขียนว่าเธอได้ค้นพบ 'กุญแจสู่มรดก' ที่ถูกซ่อนไว้ในสถานที่แห่งหนึ่งในลอนดอน" เฟรเดอริคอ่านออกเสียง "สถานที่แห่งนั้นถูกปกป้องด้วยรหัสลับและสิ่งลี้ลับบางอย่าง"

"มันคืออะไรกันแน่คะ?" เลดี้อลิซาเบธถาม

"ผมไม่แน่ใจครับ" เฟรเดอริคตอบ "แต่เธอบอกว่ามันเกี่ยวข้องกับ 'นาฬิกาแห่งกาลเวลา' "

เมรี่เบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำว่า 'นาฬิกาแห่งกาลเวลา' เธอนึกถึงหอนาฬิกาบิ๊กเบน และแผนผังอุโมงค์ใต้ดินที่ได้มา

"มันต้องเกี่ยวข้องกับบิ๊กเบนแน่ๆ ค่ะ!" เมรี่กล่าว "เราต้องไปที่นั่น!"

กับดักที่รออยู่

พวกเขาออกเดินทางไปยังหอนาฬิกาบิ๊กเบนทันที แม้ว่าอาการบาดเจ็บจะยังไม่หายดีก็ตาม พวกเขาขับรถไปตามถนนที่เงียบสงัดของลอนดอน โดยมีจอห์น ผู้เป็นพี่ชายของมิสซิงเกอร์ร่วมเดินทางไปด้วย

"คุณแน่ใจนะครับว่านี่ไม่ใช่กับดักอีก?" จอห์นถามด้วยความเป็นกังวล

"เราต้องเสี่ยงครับ" เมรี่ตอบ "เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว"

เมื่อมาถึงหอนาฬิกาบิ๊กเบน พวกเขาก็พบว่าบริเวณนั้นเงียบสงัดเกินไป ไม่มีผู้คนพลุกพล่านเหมือนปกติ

"มันเงียบเกินไปครับ" เอดิสันกล่าว "ผมรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล"

แต่พวกเขาก็เดินเข้าไปในหอนาฬิกาอย่างระมัดระวัง พวกเขาปีนบันไดขึ้นไปอย่างช้าๆ ผ่านห้องต่างๆ ที่เต็มไปด้วยกลไกและเฟืองขนาดใหญ่ที่กำลังทำงานอยู่

"ดูนั่นสิครับ!" อเล็กซานเดอร์ชี้ไปที่กำแพง กำแพงนั้นมีรอยร้าวเล็กๆ ที่มีแสงสว่างส่องลอดเข้ามาจากด้านใน

"ทางลับครับ!" เฟรเดอริคกล่าว

พวกเขาเดินเข้าไปในรอยร้าว และพบกับทางเดินแคบๆ ที่นำไปสู่ห้องลับห้องหนึ่ง ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยนาฬิกาโบราณขนาดต่างๆ และมีนาฬิกาเรือนหนึ่งที่ใหญ่ที่สุดตั้งอยู่ตรงกลางห้อง

"นี่แหละครับ 'นาฬิกาแห่งกาลเวลา'!" เมรี่กล่าว

แต่แล้ว จู่ๆ ประตูก็ปิดลง และมีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลัง

"น่าประทับใจจริงๆ ที่พวกเจ้ามาถึงที่นี่ได้" เสียงนั้นกล่าว "แต่พวกเจ้าก็มาช้าเกินไปแล้ว!"

ท่านบารอนเวย์แลนด์ปรากฏตัวขึ้นจากเงามืด ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่น่าขนลุก และมือของเขาก็กุมบาดแผลที่ถูกมีดสั้นแทงไว้

"คุณรอดมาได้อย่างไร!" เมรี่อุทานด้วยความตกใจ

"ข้ามีพลังมากกว่าที่เจ้าคิดนัก!" ท่านบารอนเวย์แลนด์กล่าว "และข้าก็ได้ 'กุญแจสู่มรดก' มาแล้ว!"

เขาชูจดหมายที่เขียนด้วยภาษาโบราณขึ้นมา "ข้าจะใช้มันเพื่อปลดล็อกพลังของ 'นาฬิกาแห่งกาลเวลา' และควบคุมเวลาทั้งลอนดอน!"

เมรี่มองไปที่ท่านบารอนเวย์แลนด์ด้วยความตกตะลึง เธอรู้ว่าหากเขาทำสำเร็จ ทุกสิ่งทุกอย่างในลอนดอนก็จะตกไปอยู่ภายใต้อำนาจของเขา!

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • เมรี่ยอดนักสืบหญิง   ไขปริศนา

    เสียงฝีเท้าของ 'หัวหน้าใหญ่' แห่ง 'เงาที่หลงเหลือ' ดังกึกก้องไปทั่วทางเดินลับใต้ร้านหนังสือเก่าๆ ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้น ดวงตาแดงก่ำราวกับเพลิงนรก เมรี่และชายชราเจ้าของร้านยืนอยู่หน้าประตูเหล็กบานใหญ่ที่เต็มไปด้วยสัญลักษณ์โบราณ พวกเขารู้ว่าเวลาเหลือน้อยเต็มทีแล้ว"พวกแกไม่มีทางไขปริศนานั่นได้หรอก!" หัวหน้าใหญ่คำราม เขาก้าวเข้ามาใกล้อย่างคุกคาม พร้อมกับลูกสมุนอีกสองคนที่ตามมาติดๆ"เราจะทำได้ค่ะ!" เมรี่ตอบอย่างท้าทาย เธอจ้องมองไปที่สัญลักษณ์บนประตูอย่างตั้งใจ สมุดบันทึกของ จอห์น สมิธ ยังคงอยู่ในมือของเธอ หน้าสุดท้ายที่เขียนว่า "ประตูสู่เวลา" คือเบาะแสเดียวที่พวกเขามี"เจ้าหนูจอห์นเคยบอกข้าว่าปริศนานี้เกี่ยวข้องกับ ดวงดาว และ เวลา" ชายชราเจ้าของร้านกระซิบ เมรี่พยักหน้า เธอรู้ว่าต้องเชื่อมโยงข้อมูลนี้กับสิ่งที่เธอเคยเรียนรู้มาจากปู่ทวดเกี่ยวกับ 'กาลเวลา'อเล็กซานเดอร์, เฟรเดอริค, เอดิสัน, และเบ็น ที่ต่อสู้อยู่ด้านบนเริ่มส่งเสียงตะโกนลงมาเพื่อถ่วงเวลาพวก 'เงาที่หลงเหลือ' ด้านบน เสียงปืนและเสียงการต่อสู้ดังกึกก้องไปทั่วทั้งร้านหนังสือ"รีบหน่อยหลานสาว!" ปู่ทวดตะโกนลงมา "พวกมัน

  • เมรี่ยอดนักสืบหญิง   ปลายทาง

    ความเงียบเข้าปกคลุมตู้โดยสารรถไฟหลังจากเหตุการณ์เหนือธรรมชาติ เมรี่, ปู่ทวด, อเล็กซานเดอร์, เฟรเดอริค, เอดิสัน, และเบ็น มองหน้ากันด้วยความงุนงง แสงสีฟ้าที่ดูดกลืนมิสเตอร์คลาร์กและกลุ่ม 'พันธมิตรแห่งเวลา' หายไปอย่างไร้ร่องรอย ทิ้งไว้เพียงกลิ่นโอโซนจางๆ ในอากาศ"เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับปู่ทวด?" เฟรเดอริคถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือปู่ทวดลูบเคราสีขาวของเขาอย่างครุ่นคิด "บางที...นี่อาจจะเป็นฝีมือของ 'ผู้ส่งสารจากอนาคต' ที่พูดถึงในวิทยุ""พวกเขาเป็นใครกันคะ?" เมรี่ถาม ดวงตาของเธอยังคงจับจ้องไปที่จุดที่มิสเตอร์คลาร์กหายไป"เรายังไม่รู้แน่ชัด" ปู่ทวดตอบ "แต่ที่แน่ๆ คือพวกเขาไม่ได้อยู่ในมิติเวลาเดียวกับเรา"ท่านหัวหน้าหน่วยสืบสวนลับเดินเข้ามา ใบหน้าของเขาดูซีดเผือดไม่ต่างจากคนอื่นๆ"ผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลยครับ" ท่านหัวหน้ากล่าว "มันเหนือความเข้าใจของมนุษย์""ถึงเวลาที่เราต้องรีบไปเอดินบะระแล้วครับ" ปู่ทวดกล่าว "สมุดบันทึกเล่มนี้อาจจะมีคำตอบทุกอย่าง"รถไฟที่ถูกเคลียร์พื้นที่กลับมาให้บริการอีกครั้งในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมา พวกเขาทั้งหมดตัดสินใจเดินทางต่อเพื่อมุ่งหน้าสู่จุดหมายปลายทาง

  • เมรี่ยอดนักสืบหญิง   เงา

    รถไฟหยุดลงที่สถานีเล็กๆ แห่งหนึ่งกลางชนบทของสกอตแลนด์ ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ผู้โดยสารทุกคนถูกอพยพลงจากขบวนรถ เพื่อให้ทีมสืบสวนลับสามารถทำงานได้อย่างเต็มที่ บรรยากาศภายในตู้โดยสารที่เกิดเหตุเต็มไปด้วยความเงียบสงบที่น่าขนลุก มีเพียงเสียงรองเท้าของเจ้าหน้าที่และเสียงกล้องถ่ายรูปเท่านั้นที่ดังก้องไปมาหัวหน้าหน่วยสืบสวนลับ หรือที่เมรี่และทีมเรียกเขาว่า "ท่านหัวหน้า" กำลังยืนคุยกับ นักสืบโธมัส อย่างเคร่งเครียด ดวงตาของเขากวาดมองไปทั่วบริเวณราวกับกำลังหาอะไรบางอย่าง"คุณแน่ใจนะครับว่านี่คือฝีมือของ 'พันธมิตรแห่งเวลา' ?" นักสืบโธมัสถาม"ผมค่อนข้างมั่นใจครับ" ท่านหัวหน้าตอบ "สัญลักษณ์ที่พบในที่เกิดเหตุนั้นเป็นของพวกเขาอย่างแน่นอน"เมรี่เดินเข้าไปหาท่านหัวหน้า "ท่านหัวหน้าคะ พวกเขาฆ่านักโบราณคดีคนนี้ไปเพื่ออะไรกันคะ?"ท่านหัวหน้าหันมามองเมรี่ ใบหน้าของเขาดูจริงจัง "เรายังไม่รู้แน่ชัดครับ แต่ผมเชื่อว่ามันเกี่ยวข้องกับสิ่งที่นักโบราณคดีคนนี้กำลังค้นพบ"ปู่ทวดของเมรี่เดินเข้ามาสมทบ "ดูเหมือนว่าพวกเราจะต้องหาคำตอบกันเองแล้วล่ะ"เมรี่หันไปมองศพของ จอห์น สมิธ อีกครั้ง เธอรู้สึกถึงควา

  • เมรี่ยอดนักสืบหญิง   พันธมิตรแห่งเวลา

    เบาะแสที่ถูกทิ้งไว้เมรี่เดินเข้าไปใกล้ศพของชายผู้นั้น เธอสังเกตเห็นว่าชายคนนั้นกำมือข้างหนึ่งไว้แน่น เมื่อเธอกางนิ้วมือของเขาออก เธอก็พบกับกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่ถูกพับไว้อย่างดี"นี่คืออะไรคะ?" เมรี่พึมพำเธอกางกระดาษออก และพบกับสัญลักษณ์แปลกๆ ที่ถูกวาดด้วยหมึกสีแดงเข้ม มันเป็นสัญลักษณ์ที่ดูคล้ายกับนาฬิกาโบราณ แต่มีเข็มนาฬิกาชี้ไปที่เลขโรมัน XII และมีตัวอักษรภาษาอังกฤษสามตัวเขียนอยู่ด้านล่าง: R.E.D."R.E.D. อย่างนั้นหรือ?" เฟรเดอริคพึมพำ "มันหมายความว่าอะไรกันแน่?""มันอาจจะเป็นรหัสลับครับ" เอดิสันกล่าว "หรืออาจจะเป็นชื่อขององค์กรบางอย่าง""หรืออาจจะเป็นเบาะแสที่ผู้ตายทิ้งไว้ก่อนที่จะเสียชีวิต" เมรี่เสริมทันใดนั้นเอง พนักงานรถไฟก็วิ่งเข้ามาในตู้โดยสารพร้อมกับชายร่างใหญ่สองคนในชุดเครื่องแบบ"เกิดอะไรขึ้นครับ!" พนักงานรถไฟถามด้วยความตกใจ"มีคนตายครับ!" ผู้โดยสารคนหนึ่งตอบ "เขาถูกฆาตกรรม!"พนักงานรถไฟมองไปที่ศพด้วยความตกใจ แล้วเขาก็หันมามองที่เมรี่และทีม"พวกคุณเป็นใครกัน!" พนักงานรถไฟถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด"เราเป็นนักสืบครับ" ปู่ทว

  • เมรี่ยอดนักสืบหญิง   ปริศนาบนรถไฟ

    หลังจากที่ปู่ทวดของเมรี่กลับมาปรากฏตัวอีกครั้ง ชีวิตของทุกคนก็พลิกผันไปอย่างสิ้นเชิง พวกเขาย้ายเข้าไปยังบ้านพักลับของปู่ทวดที่ตั้งอยู่ในชนบทอันห่างไกล เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกตามล่าจาก 'เงาที่หลงเหลือ' และเตรียมพร้อมรับมือกับ 'สงครามแห่งกาลเวลา' ที่ปู่ทวดกล่าวถึง ภายในบ้านหลังนั้น ปู่ทวดได้เปิดเผยความลับมากมายเกี่ยวกับตระกูลแบล็ควู้ด องค์กร 'กาลเวลา' และบุคคลลึกลับที่ชื่อว่า 'สถาปนิกแห่งหายนะ' รวมถึงวิธีการต่อสู้กับพลังเหนือธรรมชาติบางอย่างที่พวกเขากำลังจะต้องเผชิญ"เราจะต้องไปที่ เอดินบะระ ครับ" ปู่ทวดกล่าวในวันหนึ่ง "มีเบาะแสสำคัญที่นั่น ที่จะนำเราไปสู่ความจริงเกี่ยวกับ 'สถาปนิกแห่งหายนะ' และ 'สงครามแห่งกาลเวลา' ""เราจะเดินทางอย่างไรครับ?" อเล็กซานเดอร์ถาม"เราจะไปโดยรถไฟ" ปู่ทวดตอบ "มันเป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุดในตอนนี้"แม้จะยังคงหวาดระแวงจากเหตุการณ์บนรถไฟครั้งก่อน แต่พวกเขาก็เชื่อใจในการตัดสินใจของปู่ทวด พวกเขาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่เรียบง่าย เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกต และขึ้นรถไฟที่มุ่งหน้าสู่เอดินบะระ เมืองหลวงของสกอตแลนด์ ทันทีที่รถไฟเคลื่อนขบวนออกจากสถานี ความรู้สึกตื่นเต้นและกังวล

  • เมรี่ยอดนักสืบหญิง   เสียงปริศนาจากอดีต

    เมรี่วิ่งไปตามตรอกซอกซอยที่แคบและซับซ้อนของลอนดอน โดยมีเสียงปืนและเสียงกรีดร้องของผู้คนดังไล่หลังมาอย่างไม่หยุดหย่อน เธอพยายามหาที่หลบซ่อนที่ปลอดภัยสำหรับเด็กหญิงในที่สุด เธอก็มาถึงโรงละครเก่าๆ แห่งหนึ่งที่ถูกทิ้งร้าง มันเป็นที่ที่เธอเคยใช้เป็นฐานลับในการสืบสวนคดีต่างๆ ในอดีต"เราปลอดภัยแล้วนะหนู" เมรี่กล่าวพร้อมกับวางเด็กหญิงลง "ไม่ต้องกลัวแล้วนะ"เด็กหญิงยังคงร้องไห้อย่างต่อเนื่อง เมรี่กอดเธอไว้แน่นเพื่อปลอบประโลมในขณะที่เธอกำลังกอดเด็กหญิงอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาจากด้านหลัง..."น่าประทับใจจริงๆ ที่เจ้ายังจำที่แห่งนี้ได้"เมรี่หันขวับ และพบกับชายชราคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น แต่ดวงตาของเขากลับเต็มไปด้วยแววตาที่เฉลียวฉลาด และแววตาที่คุ้นเคยอย่างน่าประหลาดใจ"คุณเป็นใครคะ!" เมรี่ถามด้วยความสงสัยชายชราคนนั้นยิ้ม "ข้าคือคนที่เฝ้ารอเจ้ามานานแล้ว"เขาก้าวเข้ามาใกล้เมรี่ แล้วยื่นมือมาสัมผัสที่ใบหน้าของเธอ เมรี่รู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าบางอย่างที่ไหลผ่านร่างกายของเธอ"เจ้าคือความหวังสุดท้ายของข้า" ชา

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status