บทที่ 3

“ชอบจริงเหรอ ปกติไม่เห็นแกชอบใคร”

เจ้เมย์มองไปยังเชฟหนุ่มในชุดสีดำ ผมยาวถูกรวบไว้ตรงท้ายทอย ยิ่งทำให้ดูกร้าวใจขึ้นไปอีก สาว ๆ เกินครึ่งคงมาเพราะความหล่องานดีของเชฟหนุ่มนั่นแหละ

“ไม่รู้สิเจ้ ใจมันสั่น หัวใจเต้นแรงตลอดตอนเห็นหน้าหรืออยู่ใกล้เขา”

‘เชฟไนท์’ ‘เชฟไนท์’ ‘หมอไนท์’ เสียงสาวในร้านทักเชฟเจ้าของร้าน คู่แข่งเธอเยอะจัง

“เขาน่ารักดี”

“ก็น่ารัก แต่คู่แข่งเยอะนะสาว” เจ้เมย์เตือนสติน้องสาว  คนสนิท ดูแล้วไลฟ์สไตล์ของนางร้ายสายฝอกับเชฟผู้ดูสโลว์ไลฟ์   ไม่น่าจะเข้ากันได้ อยากเชียร์ให้ได้ให้โดน แม้จะกลัวรุ่นน้องเสียใจ แต่ก็ไม่กล้าขัดตรง ๆ

“เยอะแล้วไง เขายังโสดก็จีบได้ หรือจะปล่อยให้เขา      หลุดลอยโดยที่ยังไม่ได้ทำอะไร” พิชาญาบอกอย่างไม่ใส่ใจมากนัก ตอนนี้คิดถึงแต่ชุดที่จะใช้ใส่ไปดินเนอร์กับเขาศุกร์นี้ ใครมีโอกาสได้กินข้าวฝีมือเขาบ้าง อาหารหวานใคร ๆ ก็ได้กิน แต่อาหารคาว ๆ รับรองมีแต่เธอเท่านั้นที่จะได้กิน

“คนนั้นใคร” เจ้เมย์ชี้ชวนให้ดูคนที่เพิ่งเข้ามาในครัว เธอคนนั้นไม่ใช่เชฟหรือพนักงานร้าน แต่กลับได้รับอภิสิทธิ์เข้าไปในพื้นที่ครัวซึ่งคนทั่วไปไม่มีทางได้ทำแบบนั้น

“...” พิชาญามองภาพนั้นแล้วปวดใจขึ้นมาทันที ภาพที่ หญิงสาวกอดแขนเชฟหนุ่มรูปหล่อ ภาพที่เธอช่วยปัดแป้งออกจากชุดเชฟสีดำ มองอย่างไรก็รู้ว่าพิเศษกว่าคนอื่น

“เจ้ กลับกันเถอะ”

“โห ไหนบอกจะสู้ เจอแค่นี้ถึงกับไปไม่เป็น” เสียงแซวของช่างแต่งหน้ามือทองทำให้นางร้ายสายฝอถึงกับหันหน้ามามอง

“ไม่ได้ไปไม่เป็น ไปตั้งหลักค่ะแม่ ตั้งหลักเข้าใจไหม”

“ตั้งหลักหรือเลียแผลใจ” ยังอีก ยังไม่หยุดแซว

“ถ้าได้เขาเป็นแฟนจะให้ทำฟันฟรีตลอดชีพ”

“จริงอะ” เจ้เมย์ถึงกับตาโตให้กับข้อเสนอสุดเปย์ของ    นางร้ายคนสนิท

“จริง แต่เจ้ไปสืบให้หน่อย คนนั้นเป็นใครเหรอ” คนนั้นที่  พิชาญาพูดถึงคือคนที่กำลังกอดแขนเชฟไนท์แน่น

“ทำดีหวังผล” เจ้เมย์ค่อนขอด

“หรือเจ้ไม่หวัง” พิชาญาเองเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ ใครบ้างที่จะไม่หวังทำดีทุกวัน แต่ละคนก็สวดมนต์ขอพรกันทั้งนั้น

“หวังสิจ๊ะ เรื่องแค่นี้เอง ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวเจ้หาให้” เจ้เมย์ผู้กว้างขวางยิ้มรับ สมัยนี้วงการแต่งหน้าไม่ใช่แค่วงการบันเทิง ไม่ว่าจะเป็นไฮโซ ลูกท่านหลานเธอทั้งหลายต่างใช้บริการช่างแต่งหน้า มืออาชีพ เรียกได้ว่าทำงานตั้งแต่ห้องคลอดยันห้องดับจิต

พิชาญากลับมาถึงห้องในตอนค่ำเพราะไปนอนให้หมอนวดแผนไทยนวดไปหลายชั่วโมง ข้อดีของการอยู่คอนโดนี้คือบริการเสริมเหล่านี้ ก่อนจะเดินถึงห้องตัวเองต้องผ่านห้องของชายหนุ่ม เวลานี้เขาน่าจะยังมาไม่ถึงห้อง หัวใจของหญิงสาวพลันนึกถึงลูกสาวลายสลิดของเขาขึ้นมา

“โดนทิ้งไม่ต่างกันหรอก” ไม่อยากเชื่อว่าเธอจะค่อนแคะแมวน้อยผ่านหน้าประตูห้อง ต่อไปต้องพักบทนางร้ายบ้างแล้วเนี่ย รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรเหมือนนางร้ายเข้าไปทุกที

ทันทีที่เปิดประตูห้อง นางร้ายคนสวยก็ล้มตัวลงนอนตรงโซฟากลางห้องรับแขกทันที นวดผ่อนคลายมาแล้วแทนที่จะสบายตัว ทำไมยังง่วงนอนได้อีก ทั้งที่ก็นอนไปตั้งเยอะแล้ว พยายามข่มความง่วงนอนหันไปมองระเบียงนอกประตูกระจกบานใหญ่

“ยังไม่ได้รดน้ำลูกเลยนี่นา” พิชาญารีบตรงไปยังระเบียง เธอเลือกที่นี่เพราะระเบียงกว้างมีพื้นที่พอให้เธอปลูกพืชผักสวนครัว และยังวางเก้าอี้ไว้ตรงมุมของระเบียงเพื่อชื่นชมความงามของสวนผักเล็ก ๆ ของเธอ

“อะไรวะเนี่ย!” นางร้ายสาวแผดเสียงเมื่อเห็นดินในกระถางกระจุยกระจายเต็มพื้น คอนโดชั้นที่สามสิบห้า คงไม่มีใครปีนระเบียงเพื่อมาคุ้ยกระถางต้นไม้ของเธอแน่

“สลิด!” เธอเบิกตากว้างให้เจ้าแมวลายบ้าน ๆ ที่ตอนนี้คาบงูตัวน้อยคาปากอยู่

“กรี๊ด! ไม่ต้องเอามาให้ฉัน ไม่เอา! เอาออกไป” เสียง     กรีดร้องของนางร้ายที่วิ่งเข้าไปในห้องของตัวเอง

“ไม่เอาสลิด ไม่เอ๊า เอาออกไป!” เจ้าแมวตัวร้ายยังคงคาบงูน้อยอยู่ในปาก หากเธอไม่ได้คิดไปเอง เธอว่ามันกำลังแกล้งเธออยู่

“คุณ ๆ เป็นอะไรไหม” เสียงทุบประตูหน้าห้องทำให้นางร้ายคนสวยได้สติ เธอวิ่งตรงไปยังประตูห้อง ส่วนเจ้าแมวตัวร้ายยังเดินตามเธอมา งูในปากก็ยังคาบไว้แน่น

“คุณไนท์!!!!” เธอกรีดร้องขึ้นมา เพราะเจ้าแมวน้อยเมื่อเห็นหน้าพ่อตัวเองก็รีบวิ่งไปหาอย่างดีใจ นางร้ายคนสวยกระโดดกอดคนตัวสูง ขาเรียวรัดเอวสอบเอาไว้แน่น ส่วนแขนทั้งสองข้างกอด  รั้งคอเขาอย่างลืมตัว

เป็นภาพที่แสนทุลักทุเล คุณหมอหนุ่มที่ต้องอุ้มหญิงสาวหนึ่งคนไว้บนอก ขาข้างหนึ่งมีแมวตัวอ้วนกลมเกาะอยู่ เขาต้องรีบปิดประตูเพราะไม่อยากให้คนทั้งคอนโดออกมาดูความโกลาหลนี้

“งือ คุณไนท์ งู ๆ” พิชาญากอดเขาแน่นกว่าเดิมเมื่อ      ชายหนุ่มเริ่มเดินอย่างทุลักทุเลมาที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้อง

“ใจเย็น ๆ ก่อนคุณ”