บทที่ 3

เวลาประมาณสองทุ่ม พัชชาเดินกลับบ้านหลังจากที่ทำงานเสร็จ วันนี้เธอไปช่วยพี่ที่รู้จักขายเสื้อผ้าที่ตลาดนัด รายได้นิดหน่อยพอประทังชีวิต ที่เธอต้องเดินกลับเพราะจักรยานของเธอพังไปเมื่อสองวันก่อน 

"ลุงนะลุง ขี้โกหกชะมัดเลย แล้วบอกจะซื้อมาคืน หึ" จมูกปลายเชิ่ดยู่เล็กน้อย เมื่อนึกถึงมาเฟียหนุ่มต้นเหตุที่ทำจักรยานเธอพัง 

หญิงสาวเดินกลับบ้านแต่ก็ต้องแปลกใจ เมื่อเห็นรถคันหรูสีดำเงาวับจอดอยู่หน้าบ้าน ขาเรียวยาวที่จะก้าวหยุดชะงัก 

"รถใครเนี่ย" เธอเดินดูรอบรถ พลางส่องดูด้านในพบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีคนอยู่เลย 

ตุบ! เพล้ง!! ผลั่ก! 

ร่างบางหันขวับอัติโนมัติเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากในบ้าน เธอรีบวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว

"เงินที่มึงขโมยมาอยู่ไหน!!" ชายฉกรรจ์ชุดดำหลายคนกำลังยืนซ้อมนายเสน่ห์อย่างเอาเป็นเอาตาย ใบหน้าเขียวช้ำจากการโดนซ้อม เลือดไหลออกมาเป็นทาง 

"พ่อ!!" พัชชาวิ่งเข้าไปหาพ่อเลี้ยงที่นอนฟุบอยู่กับพื้น แต่ถูกตรึงไว้ด้วยมือหนาชายฉกรรจ์อีกคน เธอเบิกตากว้างอย่างตกใจ

"อึก.." 

 "พวกคุณเป็นใคร! ทำอะไรที่บ้านฉัน ออกไปนะ!" พัชชาตวาดแห้วแวดๆ ใส่ชายฉกรรจ์อย่างกล้าหาญ ทั้งที่ในใจกลัวจนตัวสั่น 

ตุบ! ผลั่ก!!

ชายชุดดำกระทืบพ่อเลี้ยงเธอซ้ำอีกรอบ พัชชาดิ้นรนอย่างร้อนใจ คนพวกนี้เป็นใครกัน แล้วมาอยู่บ้านเธอได้ยังไง 

"ไอ้พัชเอ้ย" ยายหอมเอ่ยเรียกหญิงสาวจากในครัว ยายวิ่งเข้ามาหลบเพราะหวาดกลัวคนพวกนี้ 

"ยาย! ยายเป็นอะไรไหมจ๊ะ" พัชชาสะบัดแขนหลุดจากการเกาะกุม วิ่งเข้าไปหายายที่นั่งตัวสั่นอยู่ในครัว 

"ไม่ ยายไม่เป็นอะไร พ่อหนุ่มเขาไม่ทำอะไรยาย" 

"พ่อหนุ่ม? คนใจร้ายพวกนั้นหรอยาย แล้วเขามาทำร้ายพ่อทำไม หนูจะแจ้งตำรวจ!" ร่างบางลุกขึ้นยืน ก่อนจะถูกยายดึงให้นั่งลง 

"แจ้งให้เขามาจับพ่อเอ็งรึ" 

"มะ..หมายความว่าไงจ๊ะ" พัชชาเอียงคอถามอย่างงุนงง คนพวกนั้นทำร้ายพ่อเลี้ยงเธอ แล้วทำไมตำรวจจะจับพ่อเธอล่ะ

"ก็พ่อเอ็งมันไปขโมยเงินเขามาล่ะสิ! เขาถึงตามมาซ้อมมันนี่ไง!" ยายหอมพูดอย่างโกรธเคืองที่เสน่ห์นำความเดือดร้อนมาให้

"ห๊าาา!! ขโมย!" หญิงสาวร้องดังอย่างตกใจ 

ตึก ตึก ตึก 

เสียงรองเท้าหนังดังกระทบพื้นไม้ ก่อนที่ร่างกำยำของมาเฟียหนุ่มจะมาหยุดยืนด้านหลังเธอ

"เออ ขโมย! พ่อเธอขโมยเงินฉัน แถมเป็นหนี้บ่อนอีกตั้งหลายล้าน! มีปัญญาชดใช้ไหม" เสียงทุ้มเอ่ยกระด้างอยู่ด้านหลังพัชชา ทำให้เธอต้องเงยหน้ามองเจ้าของเสียง 

"ห๊าา หลายล้าน!" แล้วเธอก็ต้องอึ้งอีกรอบ เงินไม่ใช่น้อยๆ เลย ลำพังกินวันละร้อยยังแทบแย่ 

"พ่อหนุ่ม อย่าทำอะไรฉันกับหลานเลยนะ พวกเราไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ถ้าจะทำก็ทำไอ้เสน่ห์คนเดียว" ยายหอมยกมือไหว้ชายหนุ่มอย่างอ้อนวอน เป็นห่วงหลานสาวกลัวชายหนุ่มจะทำอะไร 

"เธอเป็นลูกไอ้หมอนี่เองหรอ?" ร่างกำยำย่างสุขุมเข้าหาหญิงสาว ก่อนจะพินิจใบหน้าของเธอ เหมือนเขาเคยเจอเธอที่ไหนสักแห่ง

"เอ๋? " ปากอิ่มเม้มจนเป็นเส้นตรง จะตอบยังไงดี เธอก็เป็นลูกที่ไม่แท้ เป็นลูกเลี้ยงแต่ก็เป็นลูก เอ๊ะ สรุปเป็นหรือไม่เป็น เด็กสาวคิดอย่างสับสน 

"นี่แค่ตอบว่ามึงเป็นลูกหรือไม่เป็น ทำไมต้องคิดนานจังวะ หรือไอ้นี่ผัวมึง" มาเฟียหนุ่มเท้าเอวจ้องหน้าเด็กสาวอย่างหงุดหงิด

"บะ..บ้าหรอ เขา ปะ..เป็นพ่อ...เลี้ยงหนูค่ะ" เธอละล่ำละลักตอบ เมื่อเห็นปืนเหน็บอยู่ที่เอวมาเฟียหนุ่ม หากเขาไม่พอใจขึ้นมาอาจจะยิงเธอทิ้งก็เป็นได้ 

"อย่าทำอะไรยายกับนังพัชเลยนะพ่อหนุ่ม ปล่อยพวกเราไปเถอะ" 

"กูรู้สึกคุ้นๆหน้ามึงจัง" ลีวายหรี่ตามองเด็กสาวอย่างใช้ความคิด ทรงผมแบบนี้ ใบหน้าแบบนี้ เหมือนเขาเคยเห็นที่ไหน "ยัยเด็กเอ๋อ!" 

"เอ๋? หนูหรอ หนูไม่ได้เอ๋อนะคะ หนูปกติดี" เธอว่าพลางฉีกยิ้มแป้น 

"ก็นี่แหละเอ๋อ! คนห่าอะไร สถานการณ์มันน่ายิ้มไหม!" ลีวายสบถอย่างหัวเสีย นี่เขาเป็นถึงมาเฟียนะ เธอไม่รู้สึกกลัวบ้างหรอ 

"อึก.. ทะ..ทำไมต้องดุด้วย" แค่ขึ้นเสียงนิดเดียวเองเธอก็น้ำตาคลอแล้ว ลีวายหมุนตัวกลับไป ก่อนจะเดินไปหยุดตรงหน้าเสน่ห์ที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่กับพื้น ก่อนจะยกเท้าเหยียบที่มือหนักๆ 

"โอ้ยยๆ อ๊ากกก!!" เสน่ห์ร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด ข้อมือแทบหักเมื่อชายหนุ่มเหยียบและบี้มันอย่างแรง

"เอามีดมา! กูจะสั่งสอนคนที่มันลักขโมยของคนอื่น มันต้องโดนอะไรบ้าง" ลีวายเอ่ยเสียงเหี้ยม เอื้อมมือหยิบมีดก่อนจะวางลงบนนิ้วมือของเสน่ห์ ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ ตัวสั่นเทาอย่างหวาดกลัว 

"ยะ..อย่าทำอะไรผมเลยครับเสี่ย ได้โปรด" 

"หึ มึงคิดว่ากูจะโอกาสมึงไหม?...กูไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แค่จะเอานิ้วมึงออก ทีละนิ้ว...ทีละนิ้ว" ลีวายกดมีดลงบนนิ้วเบาๆ พอให้เลือดออกซิบๆ พัชชามองชายหนุ่มอย่างตื่นตระหนก 

"ละ..ลุงทำอะไร ลุงจะฆ่าคนหรอ" เธอเบิกตากว้างมองคนตรงหน้าอย่างหวาดกลัว มาเฟียหนุ่มไม่ตอบหากแต่หันไปหาเสน่ห์แทน 

"ไง.. มึงจะชดใช้กูยังไง หืม" ปลายมีดจี้อยู่ข้างแก้มนายเสน่ห์ หาดเขาตุกติกเพียงนิดเขาไม่รอดแน่ๆ 

"เอาบ้านไปเลย แต่ปล่อยผมไปได้ไหม" มันเอ่ยอย่างอ้อนวอน ยายหอมและพัชชาเบิกตากว้างอย่างตกใจ 

"หน๋อยย บ้านก็บ้านข้า! เอ็งจะมายกให้คนอื่นได้ยังไงวะ! พ่อหนุ่มจับมันไปฆ่าตายที่ไหนก็เชิญเลย! แต่ฉันไม่ให้บ้าน!!" ยายหอมเอ่ยอย่างโกรธแค้น มีอย่างที่ไหนมายกบ้านให้คนอื่น แล้วจะไปซุกหัวนอนที่ไหนกัน 

"หึหึ บ้านกระจอกๆนี่นะ ราคายังไม่ถึงหมื่นเลยด้วยซ้ำ!! กูจะเอาไปทำพระแสงอะไรวะ!!" 

"ได้โปรดเสี่ย ไว้ชีวิตผมด้วย เสี่ยอยากได้อะไรเสี่ยเอาไปเลย.. อะ..อีพัชไงเสี่ย เอาอีพัชไปเลยเสี่ย" มันละล่ำละลักบอกชายหนุ่มอย่างหวาดกลัว สัญชาตญาณเอาตัวรอดของมัน ไม่คำนึงถึงคนอื่นที่จะเดือดร้อนเลยสักนิด 

"พ่อ!!" พัชชาเอ่ยเสียงดังลั่นอย่างไม่อยากจะเชื่อ คิดยังไงยกเธอให้ผู้ชายแปลกหน้า ไม่รู้จะเอาเธอไปฆ่าทิ้งหรือเปล่า

"ยัยเอ๋อนี่หรอ?...จะทำอะไรได้" มาเฟียหนุ่มพูดอย่างดูถูก ทำเอาเด็กสาวหันขวับไปมองอย่างไม่พอใจ

"ทำไมจะทำไม่เป็นคะ! หนูทำเป็นทุกอย่าง อย่ามาดูถูกนะ!!" เด็กสาวแห้วอย่างไม่พอใจที่มาเฟียหนุ่มดูถูกตน 

"หึหึ หรอ.." ลีวายมองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างพินิจ "ก็ใช้ได้... งั้นกูจะเอามึงไปขัดดอกก่อนแล้วกัน" 

"เอ๋? ขัดดอกคืออะไรคะ?" เธอเอ่ยถามเพราะไม่รู้ความหมายจริงๆ ลีวายถอนหายใจพรืดใหญ่ ก่อนจะหันมาบอกทิว ลูกน้องคนสนิท

"มึงจัดการไอ้นี่ เอานิ้วมันสักนิ้วพอ จัดการให้เรียบร้อย" เขาเอ่ยก่อนจะเดินมาลากหญิงสาวให้เดินตาม

"ดะ..เดี๋ยวๆ จะพาหนูไปไหน?" พัชชาถามอย่างงงๆ เมื่อเขามาลากเธอให้เดินไปที่รถไม่มีปี่มีขลุ่ย

"พ่อหนุ่มจะเอาหลานฉันไปไหน!" ยายหอมวิ่งตามหลานสาวแต่ถูกกักไว้โดยบอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้า 

"ผมไม่ฆ่าหรอก..แต่ถ้าเธอดื้อก็ไม่แน่...ไป! ขึ้นรถ" 

"มะ..ไม่นะ! หนูไม่ไป ยายหนูล่ะ ลูกหนูล่ะ ใครจะดูแล!" เธอขืนตัวไว้อย่างหวาดกลัว เขาเป็นคนแปลกหน้า เธอกลัวเขา

"ลูก?" 

"ใช่ ลูกหนู อึก ใครจะดูแล ยายก็แก่แล้ว ได้โปรดอย่าพาหนูไปไหนเลยค่ะ" เธอยกมือไหว้อย่างอ้อนวอน 

"นี่มึงมีลูกแล้วหรอ!?" เขาไม่อยากจะเชื่อ เธอเด็กขนาดนี้แต่มีลูกแล้วนี่นะ

"ก็จะให้ทำไง! ฮือ~ ก็มันมาเองอ่ะ หนูก็ต้องเลี้ยงเขาสิ จะให้เอาไปทิ้งหนูทำไม่ลงหรอก" เด็กสาวปล่อยโฮอออกมา ร่างบางสั่นเทาอย่างหวาดกลัว 

"งั้น...กูอนุญาตให้มึงพาลูกมึงไปด้วยก็ได้" 

"ฮึก~ ฮืออ~ จริงหรอ อึก" เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือ หากต้องไปจริงๆ เธอจะได้มีเพื่อน จะได้ไม่ต้องห่วงว่าจะไม่มีคนดูแลลูกเธอ

"เออ! ไหนลูกมึง?" ลีวายมองหาเด็กที่คิดว่าจจะเป็นลูกของเด็กสาว พัชชารีบวิ่งเข้าห้องอย่างรวดเร็ว ก่อนจะออกมาพร้อมกระต่ายขาวหนึ่งตัว ในมือหอบเบาะและถือถุงหญ้าก่อนจะเดินเข้ามาหามาเฟียหนุ่ม 

"นี่ลูกมึง?" เขาชี้ไปยังกระต่ายตัวอ้วนที่นอนซบอยู่บนเบาะเน่าๆของเธอ พัชชาพยักหน้าหงึกๆ เสียงสะอื้นดังออกมาเป็นระยะๆ