บทที่ 1 พนักงานใหม่

แนะนำตัวละคร

ภวินทร์(วิน):นักธุรกิจหนุ่มอายุสามสิบปีเป็นเจ้าของ night club ที่พราวฟ้าทำงานอยู่และเป็นเจ้าของบริษัทที่เธอกำลังจะมาฝึกงาน

พราวฟ้า(ฟ้า):เด็กกำพร้าใช้ชีวิตอยู่ลำพังต้องทำงานเพื่อส่งตัวเองเรียน เป็นนักศึกษาปีสี่คณะอักษรศาสตร์ เอกภาษาอังกฤษ อายุยี่สิบสามปีเธอกำลังจะได้ไปฝึกงานที่บริษัทเกี่ยวกับธุรกิจสื่อสารมวลชน ผลิตสื่อโฆษณา ในตำแหน่งผู้ช่วยเลขา ชีวิตของเธอกำลังจะหลุดพ้นจากวงจรชีวิตที่มืดมนนี้เสียที

ก้องภพ(ก้อง):หุ้นส่วน night clubและเป็นเพื่อนสนิทของภวินทร์

อคิณ:เพื่อนสนิทอีกคนของภวินทร์และเป็นแฟนของพอใจ

พอใจ:เพื่อนสนิทของคนของพราวฟ้า เป็นคุณหนูลูกคนรวยมีชีวิตที่แตกต่างจากพราวฟ้าโดยสิ้นเชิงและเป็นแฟนสาวของอคิณ

บทที่ 1 พนักงานใหม่

“ทำใจให้สบายๆนะฟ้าไม่ต้องกลัว จำไว้ว่าแค่เสิร์ฟไม่รับงานอื่นต่อ ถ้าไม่ไหวให้รีบบอกพี่”

“ค่ะพี่เมย์”

วันนี้เป็นวันแรกที่พราวฟ้าเข้ามาทำงานใน night club จากการชักชวนของเมย์พี่สาวข้างบ้าน เพราะช่วงนี้เธอต้องการเงินเพื่อไปจ่ายหนี้ที่ค้างธนาคารอยู่

พ่อกับแม่ของพราวฟ้าประสบอุบัติเหตุเมื่อห้าปีที่แล้ว จากอุบัติเหตุในครั้งนั้นทำให้เธอสูญเสียพ่อและแม่ในทันที ซ้ำร้ายกว่านั้นคือเธอพึ่งมารู้ว่าพ่อเอาบ้านไปจำนองกับธนาคารเพื่อเอาเงินช่วยเหลือญาติแต่พอพ่อของเธอจากไปไปทวงถามหาเงินคืนก็ไม่ได้หนำซ้ำญาติที่เคยไปมาหาสู่กันก็ตัดขาดความสัมพันธ์ไม่สนใจใยดีเธอเลยแม้แต่น้อย มีเพียงครอบครัวของเมย์ที่เป็นเพื่อนบ้านคอยดูแลถามไถ่พราวฟ้าจึงรักและเคารพพวกเขามาก เพื่อเก็บบ้านที่เป็นความทรงจำของเธอกับพ่อแม่ไว้ ตั้งแต่นั้นมาพราวฟ้าจึงต้องหางานทำเพื่อส่งตัวเองเรียนและผ่อนชำระหนี้ที่มี เพื่อรักษาสมบัติเพียงชิ้นเดียวที่เหลืออยู่ตอนนี้คือบ้านครึ่งตึกครึ่งไม้เก่าๆหลังนี้ แม้จะลำบากขนาดไหนพราวฟ้าก็ไม่เคยคิดจะทิ้งการเรียน เธอหวังเสมอว่าสักวันเมื่อเธอเรียนจบ มีงานดีๆทำจะทำให้ชีวิตเธอดีขึ้นกว่านี้

“สู้ๆนะฟ้า แกเก่งอยู่แล้ว”พราวฟ้าคุยกับตัวเองในกระจกหลังจากแต่งตัวเสร็จ วันนี้เธอเลือกใส่ชุดเดรสสั้นรัดรูปสีดำตัดกับผิวพรรณที่ขาว ดวงตากลมโต ปล่อยผมยาวสลวยทำให้เธอดูสวยและเซ็กซี่มาก

“ไหวแน่นะฟ้า”

“ไหวค่ะ เพื่อเงินงานอะไรฟ้าก็ไม่เกี่ยงหรอกค่ะ ขอแค่ไม่ผิดกฎหมายก็พอ”

“ถ้าไม่ไหวอย่าฝืนนะ ถ้าเดือดร้อนจริงๆพี่ก็พอมีเงินให้ยืมอยู่”เมย์บอกพราวฟ้าอย่างเป็นห่วง เพราะใจจริงเธอก็ไม่อยากให้น้องสาวมาทำงานนี้นักเพราะเธอไม่เหมาะกับงานแบบนี้และกลัวจะไม่ทันคน แต่เพราะรายได้ค่อนข้างดีเธอจึงลองถามพราวฟ้าดู ไม่คิดว่าเธอจะตอบตกลงด้วยซ้ำ

“ฟ้าสบายมากค่ะ ฟ้าพร้อมแล้วค่ะ”พราวฟ้าสูดหายใจเข้าลึกเต็มปอดก่อนบอกเมย์

“งั้นก็ไปกัน พี่พาไปแนะนำให้ทุกคนรู้จัก”เมย์พาพราวฟ้าเด็กใหม่ของร้านเข้าไปทักทายกับรุ่นพี่คนอื่นๆ ทุกคนในร้านที่ได้ฟังประวัติของเธอจากเมย์มาบ้างให้การต้อนรับเธออย่างดี

“เด็กใหม่หรอ สวยดีนี่”ก้องภพหุ้นส่วนของร้านถามเมย์เมื่อเห็นเด็กใหม่

“ค่ะบอส น้องสาวคนสนิทของเมย์เองค่ะ ช่วงนี้ร้อนเงินเลยชวนมาทำงานด้วย แต่มาเสิร์ฟอย่างเดียวนะคะไม่รับงานอื่น”

“อืม สร้างโปรไฟล์ได้น่าสนใจดี เห็นมาหลายรายแล้วตอนแรกว่าไม่รับงานอื่น เผลอแป๊บเดียวไปเป็นเด็กเสี่ยซะแล้ว”

“คนนี้ไม่เหมือนคนอื่นค่ะ เมย์ขอนะคะปล่อยให้น้องมันมาทำแค่หน้าที่นี้พอ พวกบอสก็อย่าไปยุ่งกับน้องมันเลยนะคะ”เมย์บอกบอสของตนเพราะรู้ดีว่าเขาเป็นเสือผู้หญิง เห็นใครสวยๆหน่อยเป็นต้องได้ลิ้มรสทุกคน ซึ่งพราวฟ้าก็เป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่งผิวขาวอมชมพู ตาโต ใบหน้ารูปไข่ ปากนิด จมูกหน่อย ยิ่งใส่ชุดสีดำยิ่งขับกับผิวของเธอยิ่งทำให้ดูสวยสะดุดตามากขึ้น

“โอเค แต่ถ้าเด็กมันยั่วก็ช่วยไม่ได้นะ”ก้องภพเองถึงแม้จะเป็นเสือผู้หญิงแต่ถ้าผู้หญิงไม่เต็มใจเขาก็ไม่เคยคิดจะขืนใจใคร และส่วนใหญ่แล้วก็มีแต่สาวๆที่อยากเข้าหาเขาก่อนทั้งนั้น

“คุยอะไรกัน”ภวินทร์ที่พึ่งเดินเข้ามาในร้านถามก้องภพ

“พนักงานใหม่”ก้องภพตอบเพื่อนรักพร้อมทั้งหันมองสาวน้อยในชุดสีดำ ทำให้ภวินทร์มองตามสายตาของเพื่อน

ทันทีที่เห็นสาวน้อยภวินทร์ก็มองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าและพยายามนึกว่าเคยเจอเธอที่ไหนเพราะรู้สึกคุ้นหน้าเธอมาก ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเป็นคนเดียวกันกับเด็กส่งอาหารที่พึ่งเอาอาหารไปส่งเขาที่บ้านเมื่อตอนเที่ยง

เขานึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อบ่ายที่เธอหน้ามืดจะเป็นลมจนเขาต้องพยุงเธอไปนั่งพักที่โซฟา ภาพของสาวน้อยเรียบร้อยแสนหวานเมื่อบ่ายกับภาพของผู้หญิงที่เขาเห็นตรงนี้ช่างต่างกันลิบลับเหมือนเป็นคนละคนกันเลย

“ยัยเด็กส่งอาหารไม่ใช่หรอทำไมมาอยู่นี่ได้ หึ ทำเป็นอ่อนแอจะเป็นลมที่แท้ก็แค่อ่อยเหยื่อ”ภวินทร์บ่นพึมพำเพราะคิดว่าเธอแกล้งเป็นลมเพราะต้องการอ่อยเขา ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เมย์พาพราวฟ้ามาสวัสดีบอสทั้งสอง

“ฟ้านี่บอสก้อง นี่บอสวินเจ้าของ night club”

“สวัสดีค่ะ พราวฟ้าค่ะเป็นเด็กเสิร์ฟคนใหม่ค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ เอ่อบอสวินฟ้าขอบคุณนะคะเมื่อตอนบ่ายที่ช่วยฟ้านะคะ”พราวฟ้าจดจำใบหน้าหล่อเหลาของเขาได้แม่น แถมยังแอบชื่นชมเขาในใจที่มีแก่ใจช่วยเหลือเธอ

“หึ อ่อยเหยื่อเก่งเหมือนกันนะ”ภวินทร์แสยะยิ้มพูดกับเธอก่อนเดินขึ้นชั้นสองไปที่ห้องทำงานทันที ทำให้ก้องภพและเมย์ยืนงงว่าเกิดอะไรขึ้น

“ฟ้ารู้จักคุณวินด้วยหรอ”

“ไม่รู้จักหรอกค่ะ แค่เคยเจอกันฟ้าไปส่งอาหารให้เขาเมื่อตอนบ่ายค่ะแล้วหน้ามืดคุณเขาก็เลยพาไปนั่งพักในบ้านค่ะ”

“อ้อ แบบนี้นี่เอง”

“เฮ้ยไอ้วินมึงรู้จักเด็กใหม่ด้วยหรอวะ”

“ไม่รู้จักแค่เคยเห็น”ยิ่งนึกเขาก็ยิ่งเจ็บใจที่เกือบหลงเชื่อมารยาหญิงอุตส่าห์เป็นห่วง และหลงคิดว่าเธอเป็นเด็กเรียบร้อย น่ารัก ใสๆ

“แล้วไปเผื่อจะเอามาเป็นเด็กกูจะได้ไม่ทับทางกัน”

“ผู้หญิงแบบนี้มึงยังจะเอาอีกหรอวะ”

“ถ้าได้กูก็เอา แต่เสียดายเมย์บอกว่าคนนี้แค่มาทำงานไม่รับงานอื่น”

“หึ ให้มันแน่”ภวินทร์แค่นหัวเราะ

“ฟ้าวันนี้พี่ไม่ได้กลับบ้านพร้อมฟ้านะ”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่เมย์ ฟ้าขอตัวกลับก่อนนะคะ”พราวฟ้าลาเมย์หลังเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วและเดินไปรอรถเมล์ที่ป้ายใกล้ๆร้าน ส่วนเมย์เหลือบดูนาฬิกาข้อมือเป็นเวลาตีสองแล้วก็แอบเป็นห่วงพราวฟ้าในใจ

ภวินทร์เมื่อขับรถออกมาจากร้านเพื่อกลับบ้าน สายตาเหลือบไปเห็นพนักงานใหม่ของตนกำลังก้าวขาขึ้นรถเมล์ก็นึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย เขาคิดว่าคนสวยอย่างเธอน่าจะขับรถมาหรือไม่ก็มีผู้ชายมารับ ไม่น่าจะขึ้นรถประจำทางกลับบ้าน

“ดึกขนาดนี้ยังนั่งรถเมล์กลับอีกหรอ หรือจะเดือดร้อนจริงๆ ช่างเถอะจะไปสนใจทำไม”ภวินทร์พึมพำกับตัวเองและพยายามสลัดเรื่องเธอออกจากหัว