ตอนที่ 6 ไม่ได้แอบนะคะ

ตอนที่ 6

ไม่ได้แอบนะคะ

"สนุกมากมั้ยครับแอบดูคนอื่นแบบนี้"

"ไม่ได้แอบนะคะ"

"ก็เห็นอยู่ว่าแอบหลังเสามองนานแล้ว"

"คุณศิวะพูดเกินไป๊"

เบญญาลากเสียงสูงแล้วตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะแหะๆ คนกำลังเดินอยู่ดีๆ ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆ จะมีซิทคอมให้ดู แล้วนี่เขาไม่ต้องรีบเข้าไปเคลียร์งานหรือยังไง ถึงมีเวลามาถามคำถามจับผิดแม่บ้านอยู่ได้

"แล้วนี่มันเวลาอะไรแล้วครับ ทำไมถึงได้ยืนแทะไก่ย่างอยู่อีก ไม่ต้องทำงานแล้วเหรอ"  ถามได้ใจตรงกันเป๊ะ

"อุ้ย! ทำสิคะ จะรีบไปทำงานเดี๋ยวนี้ค่ะ"

"เดี๋ยวครับ"

เบญญาหันกลับมาโปรยยิ้มหวาน

"ตอนเข้าไปทำความสะอาดห้องของผม ไม่ต้องไปหยิบจับอะไรบนโต๊ะย้ายไปย้ายมา ผมไม่ชอบ"

ถึงแม้จะหน้าชานิดหน่อยแต่เบญญาก็ยังยิ้มได้อยู่ ที่เขาไม่ชอบคงไม่ใช่แค่เรื่องงานแต่ไม่ชอบขี้หน้าเธอเสียมากกว่า

"เข้าใจแล้วค่ะ ต่อไปเบลจะไม่หยิบจับอะไรบนโต๊ะทำงานของคุณศิวะอีก"

ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินนำหน้าเข้าไปในบริษัท ส่วนเบญญาตามหลังไปติดๆ มองแผ่นหลังกว้างแล้วแยกเขี้ยวยิงฟัน ถ้าไม่ติดว่าหล่อและรวยมากจะทุบเข้าให้

ศิวะเข้าไปนั่งในห้องทำงานได้ไม่ถึงห้านาที เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น จากนั้นร่างอรชรเปิดประตูเดินเข้ามา เธอคือคนที่ขอติดรถของเขามาทำงานเมื่อเช้านี้ รดาทำหน้าที่เป็นเลขาของเขามาห้าปีแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเธอจะอยากเป็นมากกว่าเลขา ให้พูดกันตามตรงก็หวังจะปีนขึ้นเตียงเจ้านาย เพียงแต่ว่าโอกาสไม่อำนวยความสัมพันธ์ไม่ค่อยคืบหน้า

"คุณศิวะคะ ฝ่ายบุคคลส่งรายชื่อพนักงานใหม่มาให้เซ็นค่ะ มีพนักงานฝ่ายการตลาดหนึ่งคน พนักงานบัญชีหนึ่งคน และแม่บ้านอีกหนึ่งคนค่ะ"

รดาวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะ ศิวะเงยหน้าขึ้นมองวูบสั้นๆ แล้วพยักหน้ารับทราบ เสร็จหน้าที่แล้วรดาไม่ได้ออกไปทันทีแต่ยังพยายามหาเรื่องชวนคุยก่อน

"เช้านี้อยากได้กาแฟมั้ยคะ"

"ดีครับ ขอเป็นกาแฟร้อน เอาร้านใกล้ๆ นี้ก็ได้ ร้านที่ผมชอบอยู่ไกลลำบากคุณรดาเปล่าๆ"

"ไม่เป็นไรค่ะ รดาเต็มใจทำเพื่อคุณศิวะ เดี๋ยวรดาไปซื้อให้นะคะ"

รดาเดินออกมาจากห้องทำงานเจ้านายหนุ่มอย่างอารมณ์ดี มองเห็นเบญญาที่กำลังดันฝุ่นอยู่จึงเดินอาดๆ เข้าไปหา พอไปถึงก็ยื่นแบงก์ร้อยสามฉบับส่งให้

"ไปซื้อกาแฟที่มูนบัคส์ให้หน่อยสิ"

"ฉันเหรอคะ?"

เบญญาชี้นิ้วเข้าหาตัวเองพลางเลิกคิ้วงง พอมองดีๆ จึงรู้ว่าแม่สาวสะบึ้มคนนี้เป็นคนเดียวกันกับที่นั่งรถมากับศิวะเมื่อเช้านี้

"เป็นแม่บ้านไม่ใช่เหรอ หรือว่าเรียกใช้งานไม่ได้"

โอ้ยเจ๊ รู้จักแคร็บฟูดส์กับฟูดส์โคอาล่ารึเปล่าเนี่ย แอปส่งอาหารน่ะสั่งเป็นมั้ย

"ของคุณศิวะน่ะ แต่ซื้อมาแล้วไม่ต้องเสนอหน้าเอาเข้าไปให้นะ เดี๋ยวฉันจะเป็นคนเอาเข้าไปให้คุณศิวะเอง แล้วไม่ต้องสั่งแอปให้เอามาส่ง คุณศิวะไม่ชอบรออะไรนานๆ"

ยังไม่ทันได้ตอบตกลง รดาก็ยัดเงินสามร้อยบาทใส่มือของเบญญา จากนั้นก็เดินส่ายสะโพกกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง เบญญาหายใจเข้าออกเสียงดังฟืดๆ นับหนึ่งถึงสิบในใจนับแล้วนับอีก

ยุบหนอพองหนอ ห้ามเหวี่ยงห้ามวีน ห้ามหยุมหัวคนหนอ...

ท้ายที่สุดก็จำใจเดินออกไปซื้อกาแฟร้านดังมาให้ตามคำสั่ง วันนี้อะไรๆ ก็ไม่ได้ดั่งใจเลยสักอย่าง มองไปทางไหนก็หงุดหงิดงุ่มง่าม อยากหวงแต่ไม่มีสิทธิ์หวง จะใช้สิทธิ์ความเป็นภรรยาที่ถูกต้องก็ทำไม่ได้อีก

ศิวะเซ็นเอกสารสำคัญอื่นๆ เสร็จแล้วจึงหยิบเอาแฟ้มพนักงานใหม่มาเปิดดู เปิดไปหน้าแรกเป็นพนักงานบัญชีหญิงอายุสามสิบ เขาอ่านประวัติคร่าวๆ แล้วจรดปลายปากกาเซ็นโดยไม่ต้องคิดนาน เปิดไปหน้าที่สองเป็นพนักงานการตลาด ประวัติการทำงานห้าปีก็ถือว่าไม่เลว ชายหนุ่มเซ็นแล้วก็เปิดไปหน้าที่สาม สายตาคมเลื่อนไปยังรายชื่อของผู้สมัครก่อนจะอ่านทวน

"เบญญา สว่างไสว"

เขาให้คนส่งหนังสือขอหย่าไปที่บ้านหลังนั้น มีหรือที่จะจำชื่อจริงของภรรยาในนามไม่ได้ ถึงไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อนก็จริง แต่ศิวะจำชื่อเต็มนามสกุลเต็มของเธอได้แม่น ไม่รู้ว่าเธอกำลังเล่นปาหี่อะไรอยู่ถึงได้สมัครเป็นแม่บ้านที่บริษัทของเขา

ศิวะกัดฟันจนกรอบหน้าขึ้นสันด้วยความขุ่นเคือง ยังไม่ทันได้เซ็นอนุมัติก็ปิดแฟ้มลงแทบทันที จากนั้นลุกเดินออกไปจากห้องด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เบญญากลับจากซื้อกาแฟพอดี  เธอวางกาแฟไว้บนโต๊ะเลขาแล้วหมุนตัวเตรียมไปทำงานอย่างอื่นต่อ ทว่าเห็นสามีเปิดประตูออกมาจึงหยุดมอง เขาเองก็ชะงักสบตากับเธอหลายวินาที

“คุณศิวะคะ” รดารีบหยิบแก้วกาแฟยื่นให้ศิวะพร้อมโปรยยิ้มหวาน “รดาซื้อกาแฟมาให้แล้วค่ะ"

"คุณรดาเอาไปได้เลยครับ ผมไม่เอาแล้ว" พูดแล้วก็เลื่อนสายตามายังภรรยาในนาม "ส่วนคุณมากับผม"

ยังไม่ทันได้ตั้งตัวศิวะก็ลากเบญญาเข้าไปในห้อง  รดามองตามหลังอย่างงงๆ ครั้นจะวิ่งตามเข้าไปข้างในก็กลัวว่าจะถูกไล่ตะเพิดออกมา

"คุณศิวะมีอะไรคะ"

เบญญาเสร้งทำท่าทางกระมิดกระเมี้ยนแล้วบิดตัวปัดปอยผมทัดหู แม้ว่าเรือนร่างจะไม่สะบึ้มละฮึ้มเท่าเลขาหน้าห้อง แต่ก็มั่นใจว่าตัวเองไม่เป็นรองผู้หญิงคนใด แม่เลขานั่นได้เห็นภาพเมื่อครู่ก็คงจะอึ้งกิมกี่ แบบนั้นแหละดีแล้ว  ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร