กัดกินดวงวิญญาน

ทันทีที่เงาปีศาจตนสุดท้ายถูกโชตวัดมีดอาคมจัดการจนสลายไปเหลือเพียงดวงจิตสีม่วงเข้ม ไอโกะก็ปิดจุกขวดอาคมผนึกดวงจิตลงอย่างรวดเร็ว เสียง "ป๊อก!" เบา ๆ ที่ดังขึ้นบ่งบอกถึงการผนึกพลังงานชั่วร้ายได้อย่างสมบูรณ์ เธอกระชับขวดในมือแน่น มองดูแสงสีม่วงจาง ๆ ที่ยังคงเต้นระริกอยู่ภายใน ก่อนจะรีบวิ่งตรงไปหาโชทันที ใบหน้าของเขามีเหงื่อผุดพราย เสื้อนักเรียนเปรอะฝุ่น และมีรอยขีดข่วนเล็กน้อยตามแขนที่เกิดจากการต่อสู้เมื่อครู่

“เป็นยังไงบ้างโช! บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” ไอโกะถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน มือของเธอเอื้อมไปสำรวจตามแขนของเขาอย่างเป็นห่วง

โชยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ไหลย้อยลงมาจากหน้าผาก เขาหอบหายใจเล็กน้อย แต่แววตาของเขายังคงเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น “ไม่เป็นไร… แค่หอบไปหน่อย ยังไหวอยู่” เขาพยายามยิ้มให้ไอโกะ เพื่อคลายความกังวลในแววตาของเธอ

ไอโกะหยิบ ขวดบรรจุยาเพิ่มกำลัง ขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋า เธอได้รับมันมาจากอาจารย์โมริพร้อมกับคำแนะนำว่ามันจะช่วยฟื้นฟูพลังงานร่างกายและจิตใจได้อย่างรวดเร็ว “จะกินยาเพิ่มกำลังหน่อยไหม? พักสักหน่อยก่อนก็ได้นะ” เธอเสนอ

โชส่ายหน้า “ยังเลยไอโกะ เก็บไว้ใช้ตอนเจอบอสใหญ่ของพวกมันเถอะ” เขามองกวาดไปยังโถงทางเดินที่บัดนี้กลับมาเงียบสงบ แต่ก็ยังคงสัมผัสได้ถึงพลังงานด้านลบที่คุกรุ่น “แค่พวกเงาลูกสมุนแบบนี้ ฉันยังไม่เหนื่อยเท่าไหร่หรอก”

ไอโกะถอนหายใจโล่งอกเล็กน้อย “แบบนั้นก็ได้… แต่ถ้าไม่ไหวก็บอกนะ” เธอเก็บขวดยาคืนกระเป๋า ก่อนจะยก นาฬิกาข้อมือตรวจจับดวงวิญญาณ ขึ้นมาดูอีกครั้ง

“แล้วสัญญาณยังแจ้งเตือนอยู่ไหม?” โชถาม สีหน้าเขาฉายแววแปลกใจเล็กน้อย “จัดการไปได้เยอะขนาดนั้นแล้วแท้ ๆ”

ไอโกะขมวดคิ้วแน่น ดวงตาจ้องมองไปที่หน้าปัดของนาฬิกา หน้าปัดยังคงแสดงค่าพลังงานที่สูงลิบลิ่ว และเข็มทิศก็ยังคงหมุนวนอย่างต่อเนื่อง ก่อนจะชี้ไปยังทิศทางที่ลึกเข้าไปในอาคารอย่างไม่เปลี่ยนแปลง

“แปลกจัง… จริงอย่างที่นายว่าเลยโช ทั้ง ๆ ที่เราจัดการพวกมันได้มากขนาดนั้นแล้วแท้ ๆ สัญญาณกลับไม่ลดลงเลย” ไอโกะพึมพำกับตัวเอง “มันเหมือน…พวกมันไม่ได้หายไปไหน เพียงแค่ถูกผลักดันให้ลึกเข้าไปอีก”

โชเดินเข้ามายืนข้าง ๆ เขาชะโงกหน้ามองหน้าปัดนาฬิกา ก่อนจะมองไปรอบ ๆ ตัว “หรือว่า…ไอ้พวกเงาปีศาจพวกนี้มันจะไม่ได้มีแค่ดวงจิตของวิญญาณทั่วไป แต่พวกมัน…ดูดกลืนดวงวิญญาณบริสุทธิ์ ที่เคยเป็นนักเรียนที่นี่เข้าไปด้วย”

คำพูดของโชทำให้ไอโกะใจหายวาบ เธอหันไปสบตาเขา ใบหน้าซีดเผือด “หมายความว่าไงนะโช? ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ…ก็แปลว่าพวกมันไม่ได้มาจากหีบปริศนาแค่ส่วนหนึ่ง แต่พวกมันกำลังแข็งแกร่งขึ้นจากการรวมตัวกับวิญญาณที่ถูกกักขังอยู่ในโรงเรียนร้างแห่งนี้ใช่ไหม?”

“ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ” โชพยักหน้า สีหน้าเขาเคร่งขรึม “ยิ่งพวกมันดูดกลืนวิญญาณมากเท่าไหร่ จำนวนของพวกมันก็ยิ่งไม่ลดลง แถมพลังงานของมันก็ยิ่งสูงขึ้น”

ไอโกะกัดริมฝีปากแน่น ความรู้สึกสิ้นหวังฉายวูบขึ้นมา “แล้วแบบนี้…เราจะไหวเหรอโช? ถ้าพวกมันเพิ่มจำนวนได้เรื่อย ๆ เราจะจัดการพวกมันหมดได้ยังไงกัน?”

โชยื่นมือไปจับมือไอโกะแน่น เขากระชับมือเธอเบา ๆ เป็นการปลอบประโลมและให้กำลังใจ “ไหวอยู่แล้วไอโกะ” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น “เรามาถึงขนาดนี้แล้ว จะถอยตอนนี้ไม่ได้หรอกน่า เราไม่ได้มาแค่กำจัดพวกมันอย่างเดียวไม่ใช่เหรอ?”

คำพูดของโชทำให้ไอโกะเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของเธอฉายแววเข้าใจ เป้าหมายของพวกเขาไม่ได้มีแค่การไล่ล่าและผนึกดวงจิตของเงาปีศาจเท่านั้น แต่ยังรวมถึง การค้นหา "ผ้ายันต์ศักดิ์สิทธิ์ทั้ง 7 ผืน" ที่กระจายอยู่ทั่วโรงเรียนแห่งนี้ ซึ่งอาจารย์โมริบอกว่ามันเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการทำพิธีขั้นสุดท้ายเพื่อผนึกพลังของเงาปีศาจทั้งหมดให้กลับไปสู่ห้วงแห่งความว่างเปลเปล่า หรืออย่างน้อยก็ทำให้พวกมันอ่อนแอลงจนไม่สามารถคุกคามโลกภายนอกได้อีก

“ใช่…ผ้ายันต์ทั้ง 7 ผืน” ไอโกะพึมพำ “เราต้องหาพวกมันให้เจอ”

หลังจากเอ่ยจบ ทั้งคู่ก็จับมือกันแน่นอีกครั้ง ค่อย ๆ เดินสำรวจเข้าไปในห้องต่าง ๆ ที่เรียงรายอยู่ตามโถงทางเดิน พวกเขาเปิดประตูห้องเรียนที่พังทลาย ห้องสมุดที่เต็มไปด้วยหนังสือผุพัง ห้องวิทยาศาสตร์ที่อุปกรณ์แตกหัก แต่ละห้องเต็มไปด้วยความมืดมิดและกลิ่นอับชื้นที่น่าเวียนหัว ไอโกะใช้ไฟฉายจากนาฬิกาสำรวจทุกซอกมุมอย่างละเอียด ในขณะที่โชใช้ไฟฉายของเขาตรวจดูทางเข้า-ออก และมุมอับต่าง ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีเงาปีศาจตนใดซุ่มโจมตีพวกเขาได้อีก

“ไอโกะ…เธอคิดว่าผ้ายันต์พวกนั้นมันจะหน้าตาเป็นยังไง?” โชถามขณะก้มลงมองซากโต๊ะเรียนที่พังยับเยิน

“อาจารย์โมริบอกว่ามันเป็นผ้าที่ทำจากใยไหมโบราณ มีสัญลักษณ์พิเศษของพิธีกรรมโบราณประทับอยู่” ไอโกะตอบ “แต่ด้วยสภาพของโรงเรียนแบบนี้…ไม่รู้ว่าจะยังอยู่ในสภาพดีอยู่หรือเปล่า” เธอชี้ไปที่กำแพงที่มีรอยคราบเชื้อราและเถาวัลย์ปกคลุม “ถ้าพวกมันดูดกลืนวิญญาณที่นี่ไปมากขนาดนี้ บางทีผ้ายันต์พวกนั้นอาจจะถูกพวกมันซ่อนไว้ หรือทำลายไปแล้วก็ได้”

“ไม่หรอกน่า” โชสวนขึ้นทันควัน “ถ้ามันเป็นของสำคัญขนาดนั้น มันต้องมีวิธีรอดจากการถูกทำลายสิ ไม่ว่าจะเป็นพลังของยันต์เอง หรืออาจารย์โมริอาจจะรู้อะไรบางอย่างที่เรายังไม่รู้ก็ได้”

พวกเขาเดินเข้าไปในห้องโถงกว้างที่ดูเหมือนจะเป็นโรงยิมเก่า เพดานถล่มลงมาบางส่วน แสงจันทร์เล็ดลอดผ่านช่องว่างบนหลังคาลงมาเป็นลำแสงสลัว ๆ พื้นไม้มีคราบเลือดแห้งกรังเป็นปื้นขนาดใหญ่ ไอโกะรู้สึกถึงพลังงานด้านลบที่แผ่ซ่านออกมาจากบริเวณนั้นมากกว่าที่อื่น ดวงตาของเธอเหลือบไปเห็นบางอย่างที่ผนังด้านในสุดของโรงยิม มันเป็นรอยจารึกคล้ายยันต์โบราณที่เลือนราง

“โช! ดูนั่นสิ!” ไอโกะชี้ไปยังผนังนั้น

โชหรี่ตา เขาใช้ไฟฉายส่องไปที่รอยจารึกนั้นอย่างระมัดระวัง “นี่มัน…สัญลักษณ์เดียวกับที่อาจารย์โมริเคยโชว์ให้ดูเลยนี่นา”

“ใช่! และมันเป็นส่วนหนึ่งของผ้ายันต์” ไอโกะพูดด้วยความตื่นเต้น “แสดงว่าผ้ายันต์บางส่วนน่าจะถูกใช้เป็นส่วนหนึ่งของโครงสร้างอาคารนี้ หรือถูกผนึกไว้ในนี้แหละ!”

ทันใดนั้นเอง นาฬิกาข้อมือของไอโกะก็ส่งเสียงเตือนดังขึ้นเป็นจังหวะถี่ ๆ หน้าปัดเปลี่ยนเป็นสีแดงสด ตัวเลขพลังงานพุ่งทะยานจนเกินขีดจำกัด เข็มทิศหมุนติ้วอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะชี้ตรงไปยังกึ่งกลางของโรงยิมที่มืดมิดและมีคราบเลือดแห้งกรัง

“แย่แล้วไอโกะ! สัญญาณมันแรงขึ้นกว่าเมื่อกี้เป็นร้อยเท่า! ไม่ใช่แค่เงาลูกสมุนแล้ว…” โชพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ดวงตาของเขาจับจ้องไปยังจุดกึ่งกลางนั้น

เสียงครวญครางต่ำ ๆ เริ่มดังขึ้นจากจุดที่นาฬิกาชี้ไป เงาดำขนาดใหญ่กว่าเงาปีศาจที่เคยพบมาหลายเท่า กำลังค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นจากพื้นดิน มันแผ่พลังงานความมืดมิดออกมาอย่างมหาศาล ทำให้แสงจันทร์ที่ลอดลงมาดูมืดสลัวลงไปถนัดตา

“มันมาแล้ว…บอสใหญ่ของพวกมัน!” ไอโกะกระซิบ เสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อย แต่แววตาของเธอกลับมุ่งมั่นกว่าเดิม “เตรียมตัวนะโช…ครั้งนี้ไม่เหมือนเมื่อกี้แน่!”