เงามรณะ

เสียงเตือนอันบ้าคลั่งจากนาฬิกาข้อมือของไอโกะดังกึกก้องไปทั่วโรงยิมร้างที่มืดมิด ทันใดนั้น แรงกดดันมหาศาลก็ถาโถมเข้าใส่จนทั้งไอโกะและโชแทบหายใจไม่ออก เงาดำทมิฬที่เคยเป็นเพียงมวลควันตรงกลางโรงยิม ค่อย ๆ ก่อร่างสร้างตัวขึ้นอย่างช้า ๆ แต่ละอณูของความมืดดูดกลืนแสงจันทร์จนมิด ก่อเกิดเป็นรูปทรงที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าสิ่งใดที่พวกเขาเคยเผชิญหน้ามา

ร่างของมันบิดเบี้ยวและขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ คล้ายเงาของ กระทิงตัวมหึมา ที่ถูกสร้างจากฝันร้าย ดวงตาเพียงคู่เดียวที่ปรากฏบนใบหน้าไร้รูปนั้น เปล่งแสง สีแดงก่ำ ราวกับถ่านที่กำลังลุกโชน แสงนั้นฉายแววความอาฆาตแค้นและความกระหายที่จะทำลายล้าง ไอโกะรู้สึกได้ถึงลมหายใจแห่งความตายที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างนั้น และเมื่อมันผงาดขึ้นเต็มตัว มันก็สูงใหญ่จนเกือบจะจรดเพดานที่พังทลายของโรงยิม สูงเท่าต้นไม้ใหญ่ที่อยู่นอกอาคาร และนั่นทำให้แสงที่เคยส่องเข้ามาไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยวเดียว

“ให้ตายเถอะ… ใหญ่ชะมัด” โชพึมพำ น้ำเสียงเขาแหบพร่า ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง แต่ในแววตานั้นกลับไม่มีความกลัวหลงเหลืออยู่ มีเพียงความมุ่งมั่นที่จะปกป้องไอโกะ เขาจับ มีดอาคม ในมือแน่นจนข้อขาวขึ้น เส้นเลือดปูดโปนตามแขน แสดงถึงความเครียดและพละกำลังที่เตรียมระเบิดออกมา

ไอโกะไม่ได้ตอบอะไร เธอสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากพื้นดินทุกครั้งที่เงากระทิงเคลื่อนไหว เธอพยายามตั้งสมาธิให้แน่วแน่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในมืออีกข้างที่ว่างจากการจับนาฬิกา เธอรวบรวมลมปราณและเริ่ม สวดบทอาคมป้องกัน เสียงของเธอแผ่วเบาในตอนแรก ก่อนจะค่อย ๆ หนักแน่นขึ้นเมื่อเธอสัมผัสได้ถึงพลังงานศักดิ์สิทธิ์ที่ก่อตัวขึ้นรอบตัวเธอและโช เป็นเกราะป้องกันที่มองไม่เห็น แต่เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่าน

“โช! ฉันจะสร้างเขตอาคมคุ้มกันให้นาย! นายต้องดึงความสนใจมันเอาไว้!” ไอโกะตะโกน เธอรู้ดีว่านี่คือการต่อสู้ที่แท้จริง ไม่ใช่แค่การจัดการพวกเงาลูกสมุนอีกต่อไป

แต่เงากระทิงดูเหมือนจะไม่มีเวลาให้พวกเขาเตรียมตัว ทันทีที่มันก่อร่างสมบูรณ์ ดวงตาสีแดงก่ำของมันจับจ้องไปยังโช ราวกับรับรู้ว่าเขาคือภัยคุกคามหลักต่อการดำรงอยู่ของมัน

“คำราม!”

เสียงคำรามก้องสะเทือนเลือนลั่น ไม่ใช่เสียงของสัตว์ แต่เป็นเสียงที่มาจากห้วงลึกของความมืดมิดที่ไร้ก้นบึ้ง อากาศรอบกายพลันบิดเบี้ยวรุนแรง เศษฝุ่นและเศษซากปรักหักพังปลิวว่อน พลังงานมหาศาลที่ถูกปลดปล่อยออกมาพุ่งเข้าใส่โชโดยตรง ราวกับหมัดที่มองไม่เห็น

โชไม่มีเวลาแม้แต่จะคิด เขากระโจนหลบไปด้านข้างด้วยความเร็วปานสายฟ้าแลบ เสียง "ตูม!" ดังสนั่น เมื่อเงากระทิงพุ่งทะลุผ่านจุดที่เขาเคยยืนอยู่ กำแพงด้านหลังถึงกับแตกร้าวเป็นรอยขนาดใหญ่ การโจมตีนั้นรุนแรงเกินกว่าที่เขาจะรับได้โดยตรง

“เร็วชะมัด!” โชสบถ เขารู้สึกถึงแรงกดอากาศที่ยังคงกระแทกใส่ร่าง “นี่มันแค่การโจมตีแรกนะเนี่ย!”

เงากระทิงไม่ได้หยุดแค่นั้น มันหมุนตัวอย่างรวดเร็ว พุ่งเข้าใส่โชอีกครั้ง คราวนี้มันใช้ “เขา” ที่แหลมคมดุจดาบแห่งความมืด ทิ่มแทงเข้าใส่ โชหลบหลีกอย่างฉิวเฉียด เขาใช้ทักษะการเคลื่อนไหวของนักกีฬา หลบไปทางซ้าย หลบไปทางขวา พุ่งไปข้างหน้า ถอยกลับมา ราวกับเต้นรำไปกับการโจมตีของความตาย เขาตวัดมีดอาคมสวนกลับไปทุกครั้งที่มีโอกาส เสียง "แคว๊ก!" เบา ๆ ดังขึ้นทุกครั้งที่คมมีดปะทะกับร่างไร้รูปของเงากระทิง แต่ดูเหมือนมันจะสร้างความเสียหายได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ไอโกะยังคงสวดคาถาอย่างต่อเนื่อง เหงื่อผุดพรายบนใบหน้าของเธอ แสงสีขาวจาง ๆ ที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า ค่อย ๆ แผ่ขยายออกมารอบตัวโช และเป็นเกราะบาง ๆ ที่ช่วยลดทอนแรงปะทะจากการโจมตีที่เฉียดฉิวของเงากระทิง

“มันแข็งแกร่งเกินไปโช! มีดอาคมนายแทบจะทำอะไรมันไม่ได้เลย!” ไอโกะตะโกนเตือน เธอเห็นชัดว่าคมมีดของโชแม้จะแทงทะลุร่างเงากระทิงได้ แต่มันกลับฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว ราวกับไร้ซึ่งจุดอ่อน

“รู้แล้วน่า! แต่มันต้องมีจุดอ่อนสิ!” โชตอบกลับไป เขากลิ้งตัวหลบการกระทืบเท้าของเงากระทิงที่ทำให้พื้นโรงยิมสั่นสะเทือน เขาพุ่งเข้าใส่เงากระทิงอย่างรวดเร็วหมายจะแทงเข้าที่ดวงตาสีแดงก่ำ แต่เงากระทิงก็ตอบโต้ด้วยการเหวี่ยง “หาง” ที่แข็งแกร่งราวแส้เหล็กเข้าใส่

“อั๊ก!” โชร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แม้จะหลบพ้นการปะทะโดยตรง แต่แรงสะบัดของหางก็กระแทกเข้าที่ซี่โครงเขาอย่างจัง จนร่างเขากระเด็นไปกระแทกกับกองเศษเหล็กที่สนิมเกรอะ เขาพยายามลุกขึ้นยืน แต่ก็รู้สึกปวดแปลบไปทั้งตัว

“โช!” ไอโกะร้องด้วยความตกใจ เธอเกือบจะหลุดสมาธิจากการสวดคาถา

เงากระทิงไม่ปล่อยให้โชได้พัก มันพุ่งเข้าหาเขาด้วยความเร็วอันบ้าคลั่ง หมายจะขวิดเขาซ้ำ โชพยายามจะตั้งหลัก แต่ด้วยอาการบาดเจ็บและความเร็วของศัตรู ทำให้เขาไม่สามารถหลบพ้นได้ ร่างเงากระทิงพุ่งเข้าชนเขาอย่างจัง

“ตู้มมมมมม!”

เสียงปะทะดังกึกก้องไปทั่วโรงยิม ร่างของโชถูกแรงกระแทกจากเงากระทิงจนปลิวไปตามแรง ส่งผลให้ร่างของเขาไป กระแทกกับกำแพงด้านในสุดของโรงยิมอย่างรุนแรง เศษปูนและฝุ่นผงฟุ้งกระจายไปทั่ว กำแพงส่วนนั้นถึงกับยุบลงไปเป็นรอยบุ๋มขนาดใหญ่

“โช! ไม่นะ!” ไอโกะกรีดร้องลั่น เธอพยายามจะวิ่งเข้าไปหาเขา แต่ก็รู้ว่าเธอต้องรักษาอาคมป้องกันเอาไว้ หากเธอหยุดสวด โชจะไม่มีอะไรป้องกันอีกต่อไป

ร่างของโชทรุดลงกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ เลือดสีแดงสดเริ่มซึมออกมาจากมุมปาก แขนข้างหนึ่งบิดผิดรูปจากแรงกระแทก มีดอาคมหลุดจากมือกระเด็นไปตกอยู่ห่างออกไป ดวงตาของเขากระพริบช้า ๆ พยายามจะโฟกัสไปที่ร่างของเงากระทิงที่กำลังคืบคลานเข้ามาอย่างช้า ๆ ด้วยดวงตาสีแดงก่ำที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ

ไอโกะมองภาพนั้นด้วยความเจ็บปวด น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาในดวงตา เธอไม่เคยเห็นโชบาดเจ็บหนักขนาดนี้มาก่อน ความกลัวเข้าครอบงำหัวใจของเธอ แต่ในวินาทีเดียวกันนั้นเอง ความโกรธก็ปะทุขึ้น เธอรู้ว่าตอนนี้เธอคือความหวังสุดท้าย

“แก…แกกล้าทำร้ายโชงั้นเหรอ!?” ไอโกะคำรามออกมา เสียงของเธอสั่นสะท้านไปด้วยความโกรธ เธอเพ่งสมาธิไปที่บทอาคมที่ยังคงสวดไม่เสร็จ พลังงานสีขาวรอบตัวเธอและโชเริ่มสว่างวาบขึ้นอย่างรุนแรง บ่งบอกว่าเธอได้ปลดปล่อยพลังทั้งหมดที่มีแล้ว

เงากระทิงหยุดชะงักเล็กน้อย เมื่อรับรู้ถึงพลังงานที่แปลกไปจากร่างเล็ก ๆ ของไอโกะ แต่มันก็ยังคงมุ่งหน้าเข้าหาโชที่นอนหมดสภาพอยู่ เพื่อปิดฉากการต่อสู้

“ไม่ยอมหรอก…ไม่มีทาง!” ไอโกะตะโกน เธอรู้ว่าเธอต้องทำอะไรบางอย่าง แม้จะไม่ใช่การต่อสู้โดยตรง แต่เป็นวิธีที่เธอจะปกป้องโชได้