การต่อสู้เพื่อความหวัง

ทันทีที่เงาปีศาจหมูป่าปรากฏกายขึ้นจากความมืดมิด ไอโกะและโชต่างก็ยืนนิ่งอยู่กับที่ ร่างกายของพวกเขาสั่นเทาด้วยความเหนื่อยล้า แต่แววตาของพวกเขากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น แรงกดดันมหาศาลจากเงาปีศาจหมูป่าแผ่ซ่านออกมาจนอากาศรอบตัวหนาวเย็นยะเยือก กลิ่นคาวคล้ายเลือดที่รุนแรงกว่าเดิมหลายเท่าปะทะจมูก

ไอโกะเหลือบมองไปยังตัวอาคารวิทยาศาสตร์ที่อยู่ด้านหลังเธอ และในใจก็คิดถึง สมุดบันทึกการทดลองสร้างระเบิด ที่เธอเพิ่งเก็บไว้ในกระเป๋า เธอรู้ว่าสมุดเล่มนั้นอาจจะเป็นกุญแจสำคัญในการไขปริศนาทั้งหมด และอาจจะเป็นความหวังเดียวที่จะช่วยให้พวกเขาจัดการกับพวกปีศาจทั้งหมดได้

เธอหันไปสบตาโช ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความจริงจังและเด็ดเดี่ยว “โช…ฟังฉันดี ๆ นะ” เสียงของเธอหนักแน่นและมั่นคง “ถ้าฉันนับถึง 3 แล้ว…ให้วิ่งไปทางด้านหลังโรงเรียนนะ…ยังไงก็จะให้มันทำลายอาคารนี้ไม่ได้เด็ดขาด!”

โชเบิกตากว้างเล็กน้อย เขาเข้าใจทันทีว่าไอโกะกำลังจะทำอะไร เธอเลือกที่จะปกป้องความหวังที่ริบหรี่นั่นเอาไว้ แม้จะต้องแลกมาด้วยการเผชิญหน้ากับปีศาจหมูป่าที่น่าสะพรึงกลัวนี้โดยตรง

“แต่ไอโกะ…” โชพยายามจะคัดค้าน

“ไม่มีแต่โช!” ไอโกะตัดบท สีหน้าของเธอมุ่งมั่นจนโชไม่อาจโต้แย้งได้อีกต่อไป “ความหวังเดียวของเราตอนนี้คือการศึกษาและทดลองทำระเบิดนั่นให้เสร็จ! เพื่อที่เราจะได้กำจัดปีศาจพวกนี้ให้หมดไปจากที่นี่!” เธอรู้ดีว่านี่เป็นทางเลือกที่เสี่ยง แต่ก็เป็นทางเลือกเดียวที่พวกเขาจะเอาชนะสงครามนี้ได้

โชพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขากำมีดอาคมแน่น มือของเขาสั่นเทาเล็กน้อยแต่แววตากลับมุ่งมั่น

“โอเค…ฉันเข้าใจแล้ว” โชตอบรับ เสียงของเขาหนักแน่น “ฉันจะล่อมันออกไปให้ไกลที่สุด!”

“หนึ่ง…สอง…สาม! ไป!!” ไอโกะตะโกนสุดเสียง

ทันทีที่เสียงของไอโกะขาดคำ ทั้งคู่ก็พุ่งตัวออกไปพร้อมกัน โชพุ่งตรงไปข้างหน้าเพื่อดึงความสนใจของเงาปีศาจหมูป่า ในขณะที่ไอโกะหันหลังและวิ่งสุดฝีเท้าไปยังทิศทางด้านหลังโรงเรียนอย่างรวดเร็ว

เงาปีศาจหมูป่าคำรามด้วยความโมโห มันรับรู้ถึงการหลบหนีของไอโกะ และพุ่งตรงตามโชไปอย่างบ้าคลั่ง ด้วยความเร็วอันเหลือเชื่อของมัน ร่างของมันพุ่งผ่านต้นไม้และพุ่มไม้ที่เหี่ยวเฉาราวกับสายฟ้าฟาด ต้นไม้ที่มันวิ่งผ่านต่างพังทลายเป็นหน้ากอง เผยให้เห็นถึงพลังทำลายล้างอันมหาศาลของมัน เสียงครืนโครมของต้นไม้ที่หักโค่นดังก้องไปทั่วบริเวณ สร้างความหวาดผวาให้แก่ไอโกะที่กำลังวิ่งหนี

โชวิ่งสุดฝีเท้า พยายามล่อให้เงาปีศาจหมูป่าวิ่งตามเขาไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาใช้ความว่องไวของนักกีฬาหลบหลีกการโจมตีจากเขี้ยวที่แหลมคมของมันอย่างหวุดหวิด ท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุด เขาต้องอาศัยเพียงสัญชาตญาณและแสงไฟฉายจากนาฬิกาข้อมือของไอโกะที่ส่องนำทางเท่านั้น

“ไอโกะ! เร็วเข้า!” โชตะโกน เมื่อรู้สึกว่าเงาปีศาจหมูป่าเริ่มจะเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ

พอมาถึงด้านหลังโรงเรียน ซึ่งเป็นลานกว้างที่เต็มไปด้วยเศษซากปรักหักพัง ทั้งคู่ก็หยุดวิ่งทันที โชหันกลับมาเผชิญหน้ากับปีศาจหมูป่าอย่างเต็มตัว มีดอาคมในมือของเขาส่องประกายวาววับท่ามกลางความมืดมิด ดวงตาของเขาจ้องมองไปยังดวงตาสีแดงก่ำของปีศาจด้วยความท้าทาย

“มาเลย! แกไม่มีทางทำลายที่นี่ได้หรอก!” โชคำราม

เงาปีศาจหมูป่าส่งเสียงคำรามตอบโต้ มันพุ่งเข้าใส่โชอย่างดุดัน ร่างใหญ่โตของมันเคลื่อนไหวด้วยความเร็วอันบ้าคลั่ง เขี้ยวที่แหลมคมของมันพุ่งตรงเข้าใส่โชอย่างรุนแรง โชหลบการโจมตีอย่างฉิวเฉียด เขาใช้มีดอาคมตวัดใส่ขาหน้าของมันหวังจะสร้างความเสียหาย แต่คมมีดกลับทำได้เพียงเฉือนผ่านผิวหนังที่แข็งกร้าวของมันไปเท่านั้น ไม่สามารถสร้างบาดแผลที่รุนแรงได้เลย

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือดและรุนแรง โชต้องใช้พละกำลังทั้งหมดที่มี เขาเคลื่อนไหวไปมาอย่างรวดเร็ว หลบหลีกการจู่โจมอันบ้าคลั่งของเงาปีศาจหมูป่า เขาใช้มีดอาคมฟัน สับ แทง ใส่ร่างของมันทุกครั้งที่มีโอกาส แต่ดูเหมือนมันจะแข็งแกร่งเกินกว่าที่เขาจะทำอะไรได้ง่าย ๆ ร่างกายของเขายิ่งอ่อนล้าลงเรื่อย ๆ พลังจากคาถาฟื้นฟูของไอโกะใกล้จะหมดลงแล้ว ทำให้ความเจ็บปวดจากการบาดเจ็บก่อนหน้านี้เริ่มกลับมาแล่นแปลบไปทั่วร่าง

“อึก!” โชร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อเขี้ยวของเงาปีศาจหมูป่าเฉียดสีข้างเขาไปอย่างหวุดหวิด ทิ้งรอยขีดข่วนลึกบนเสื้อนักเรียนของเขา

ไอโกะที่ยืนดูการต่อสู้อยู่ห่าง ๆ เธอเห็นร่างของโชที่เริ่มโซซัดโซเซ และรู้ว่าเขาใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว หากปล่อยไว้นานกว่านี้ โชอาจจะบาดเจ็บหนักกว่าเดิม หรือเลวร้ายที่สุดคือ…

เธอตัดสินใจแล้ว เธอรู้ว่าเธอต้องช่วยเขา เธอหลับตาลง รวบรวมสมาธิทั้งหมดที่เหลืออยู่ เธอเริ่มต้น ร่ายคาถาถ่ายโอนพลัง เสียงสวดของเธอดังก้องแผ่วเบาในความมืด คราวนี้ไม่ใช่คาถาฟื้นฟู แต่เป็นการถ่ายโอนพลังปราณจากตัวเธอเองไปสู่โชโดยตรง เป็นการเสี่ยงครั้งใหญ่เพราะอาจทำให้เธอเองอ่อนแอลงจนหมดสติได้

ทันทีที่คาถาเริ่มต้น แสงสีขาวจาง ๆ ก็เริ่มเปล่งประกายออกมาจากฝ่ามือของไอโกะ แสงนั้นค่อย ๆ แผ่ซ่านเข้าสู่ร่างของโชอย่างช้า ๆ โชรู้สึกได้ถึงพลังงานที่อบอุ่นและคุ้นเคยไหลเวียนเข้าสู่ร่างของเขา ความเหนื่อยล้าที่เคยถาโถมเข้ามาเริ่มจางหายไป ความเจ็บปวดจากบาดแผลก็ทุเลาลงอีกครั้ง

“ไอโกะ! เธอทำอะไรน่ะ!” โชตะโกนด้วยความตกใจ เมื่อรู้สึกถึงพลังงานที่ถ่ายโอนมาจากไอโกะ

“นายต้องรับมันไว้โช!” ไอโกะตะโกนตอบกลับไป เสียงของเธอเริ่มสั่นเครือจากความเหนื่อยล้าในการใช้คาถา “ฉันจะไม่ยอมให้นายแพ้หรอก! เราจะผ่านมันไปด้วยกัน!”

พลังที่ถ่ายโอนมาทำให้โชมีพละกำลังเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล เขากำมีดอาคมแน่นอีกครั้ง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและพลังที่ได้รับจากไอโกะ เขาพุ่งเข้าใส่เงาปีศาจหมูป่าอย่างบ้าคลั่ง ใช้ความเร็วที่เพิ่มขึ้นหลบหลีกการโจมตีของมัน ก่อนจะตวัดมีดอาคมแทงเข้าที่ “คอหอย” ของมันอย่างรวดเร็วและแม่นยำ

“คำรามมมมมมมมมมม!!!”

เงาปีศาจหมูป่าส่งเสียงคำรามด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง มันบิดตัวไปมาอย่างทรมาน ดวงตาสีแดงก่ำของมันเริ่มสั่นไหวและริบหรี่ลง โชดึงมีดออกอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะกระโดดถอยห่างออกมา

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างยาวนานและดุเดือดกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา โชใช้พลังงานทั้งหมดที่ได้รับจากไอโกะในการต่อสู้ เขาทั้งหลบหลีกและโจมตีอย่างไม่หยุดหย่อน ไอโกะเองก็ยังคงร่ายคาถาถ่ายโอนพลังอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าร่างกายของเธอจะรู้สึกราวกับถูกดูดพลังออกไปจนหมดสิ้น แต่เธอก็ไม่ยอมหยุด

ในที่สุด หลังจากที่โชแทงมีดอาคมเข้าใส่จุดอ่อนของมันอีกหลายครั้ง ท่ามกลางเสียงคำรามที่อ่อนแรงลงของมัน ร่างของปีศาจหมูป่าก็เริ่มสลายตัว มันส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างมหึมาของมันจะแตกสลายกลายเป็นละอองควันดำกระจายไปในอากาศ เหลือไว้เพียง ดวงจิตสีม่วงเข้มขนาดใหญ่ ที่ลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ เปล่งแสงเรืองรองในความมืด

ทันทีที่ร่างของปีศาจหมูป่าแตกสลาย ไอโกะก็รีบร่ายคาถาผนึกดวงจิตอย่างรวดเร็ว เธอเปิดขวดอาคมและดูดดวงวิญญาณสีม่วงเข้มนั้นเข้ามาในขวดกักเก็บวิญญาณจนหมดสิ้น เสียง "ป๊อก!" ดังขึ้นเบา ๆ เป็นการประกาศชัยชนะครั้งสำคัญของพวกเขา

โชทรุดตัวลงคุกเข่า เขาสูดลมหายใจลึก ๆ ร่างกายของเขาอ่อนล้าอย่างหนัก พลังงานจากคาถาฟื้นฟูและคาถาถ่ายโอนพลังของไอโกะกำลังจะหมดลงพร้อมกันในไม่ช้า ไอโกะเดินโซซัดโซเซเข้ามาหาเขา เธอทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ ด้วยความโล่งใจที่ถาโถมเข้ามา ดวงตาของเธอฉายแววเหนื่อยล้าอย่างถึงที่สุด

“เรา…เราทำได้แล้วโช!” ไอโกะร้องด้วยความดีใจ เสียงของเธอแหบพร่าแต่ก็เต็มไปด้วยความปิติยินดีที่ยากจะบรรยาย

โชพยักหน้า เขายิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน “ใช่…เราทำได้แล้วไอโกะ” เขาเหลือบมองไปที่ขวดอาคมในมือของเธอ “เก่งมาก…เราเอาชนะมันมาได้จริง ๆ”

ไอโกะพยุงตัวขึ้นยืนช้า ๆ “ต่อไป…เราต้องไปหาผ้ายันต์ผืนที่ 3 กันเถอะ” เธอกล่าว เสียงของเธอแผ่วลงเล็กน้อย แต่แววตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น พวกเขารู้ว่าภารกิจยังไม่จบลงง่าย ๆ และอุปสรรคข้างหน้าอาจจะยากลำบากยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า แต่ด้วยความร่วมมือกัน พวกเขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมันทุกอย่างเพื่อช่วยเพื่อน ๆ และปกป้องโลกของพวกเขา