ห้องทดลอง

หลังจากที่ทั้งไอโกะและโชสามารถเอาชนะภูตปีศาจแห่งเขาวงกตและคว้าผ้ายันต์ผืนที่สองมาได้อย่างยากลำบาก ความเหนื่อยล้าก็ถาโถมเข้าใส่พวกเขาอย่างหนัก แต่ด้วยความรู้สึกเร่งรีบจากข้อจำกัดของเวลา พวกเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเดินหน้าต่อไปในความมืดมิดอันไร้สิ้นสุดของโรงเรียนร้างแห่งนี้

“สัญญาณจากนาฬิกามันนำเรามาทางอาคารเรียนที่สามนะโช” ไอโกะพึมพำ เสียงของเธอแหบพร่าจากความเหนื่อยล้า แสงจากหน้าปัดนาฬิกาข้อมือยังคงส่องประกายสีเขียวอ่อน ๆ นำทางพวกเขา “เป็นอาคารที่เรายังไม่ได้สำรวจเลย”

โชพยักหน้า เขากำมีดอาคมแน่น “ไปกันเถอะไอโกะ” เขาเดินนำหน้าไอโกะเล็กน้อย เพื่อเป็นโล่กำบังให้กับเธอ “ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังรอเราอยู่ข้างในนั้น”

พวกเขาเดินผ่านทางเดินที่เต็มไปด้วยซากปรักหักพังและความเงียบที่น่าขนลุกเข้าไปยังอาคารเรียนที่สามซึ่งตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า มันเป็นอาคารที่ดูเก่าแก่กว่าอาคารอื่น ๆ ผนังมีรอยร้าวขนาดใหญ่ หน้าต่างทุกบานแตกละเอียดและมีเถาวัลย์หนาทึบปกคลุมจนแทบจะมองไม่เห็นด้านใน ทันทีที่ก้าวเท้าผ่านธรณีประตูเข้าไป บรรยากาศวังเวงน่ากลัว ก็เข้าปะทะอย่างจัง ความเงียบสนิท ปกคลุมไปทั่วทั้งอาคาร ไม่มีแม้แต่เสียงลมพัด หรือเสียงกรอบแกรบของฝุ่นละออง ราวกับเวลาได้หยุดนิ่งไปแล้ว

“เงียบชะมัด” โชกระซิบ เสียงของเขาแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน “เงียบกว่าที่อื่น ๆ ที่เราเจอมาอีกนะเนี่ย”

ไอโกะพยักหน้า เธอรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่แตกต่างไปจากที่อื่น ๆ มันไม่ใช่พลังงานด้านลบที่คุ้นเคยจากพวกเงาปีศาจ แต่เป็นความรู้สึกที่กดดันและอึดอัด เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างถูกเก็บซ่อนไว้ในความเงียบนี้

พวกเขาเดินสำรวจไปตามโถงทางเดินที่มืดมิดและไร้ที่สิ้นสุด แสงไฟฉายจากอุปกรณ์ของพวกเขาเป็นสิ่งเดียวที่ให้ความสว่าง ห้องเรียนต่าง ๆ ที่พวกเขาเดินผ่านล้วนอยู่ในสภาพทรุดโทรม มีโต๊ะเรียนเก้าอี้ล้มระเนระนาด แต่กลับไม่มีร่องรอยของการต่อสู้รุนแรงเหมือนในอาคารเรียนหลัก

ในที่สุด นาฬิกาของไอโกะก็ส่งสัญญาณถี่ขึ้น เมื่อพวกเขาเดินมาถึงประตูบานหนึ่งที่ดูแตกต่างไปจากบานอื่น ๆ มันเป็นประตูเหล็กที่หนาและดูแข็งแรงกว่าประตูไม้ทั่วไป มีสัญลักษณ์ประหลาดบางอย่างถูกสลักไว้บนนั้น

“สัญญาณแรงมากที่นี่เลยโช” ไอโกะบอก “น่าจะเป็นห้องที่เราต้องเข้าไป”

โชใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักประตูเหล็กให้เปิดออก มันส่งเสียงดัง “เอี๊ยดดดดดดดด!” ลั่นไปทั่วอาคาร ก่อนจะเผยให้เห็น ห้องทดลองร้าง ขนาดใหญ่ภายใน ห้องเต็มไปด้วยเคมีภัณฑ์ที่หกเลอะเทอะ เครื่องแก้วที่แตกหัก และอุปกรณ์วิทยาศาสตร์ที่ไม่รู้จักที่พังเสียหาย เศษซากปรักหักพังกระจัดกระจายไปทั่วพื้น กลิ่นสารเคมีบางอย่างยังคงคละคลุ้งอยู่ในอากาศแม้จะผ่านไปนานหลายปีแล้วก็ตาม

“ห้องทดลองงั้นเหรอ?” โชพึมพำด้วยความประหลาดใจ เขาเดินสำรวจไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง ไอโกะเดินตามเข้าไป เธอใช้ไฟฉายส่องไปที่โต๊ะทดลองเก่า ๆ ตัวหนึ่ง และสายตาของเธอก็พลันไปสะดุดเข้ากับ สมุดบันทึกบางอย่าง ที่วางอยู่บนโต๊ะ มันเป็นสมุดปกแข็งสีดำที่ดูเก่าแก่ แต่ยังคงอยู่ในสภาพที่ดีอย่างน่าประหลาด

“ดูนี่สิโช” ไอโกะบอก เธอหยิบสมุดบันทึกขึ้นมาเปิดอ่านอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอไล่อ่านตัวอักษรที่เขียนด้วยลายมือหวัด ๆ

โชเดินเข้ามาดูข้าง ๆ เขาหรี่ตาอ่านข้อความบนสมุดบันทึก และทันทีที่เขาเห็นคำบางคำบนหน้ากระดาษ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความตกตะลึง

“นี่มัน…การทดลองสร้างระเบิด!” โชเอ่ยออกมาด้วยเสียงอันดัง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

ไอโกะพยักหน้า สีหน้าของเธอยังคงซีดเผือด “บ้าน่า…นี่มันโรงเรียนมัธยมนะโช จะมีการทดลองแบบนี้ได้ยังไงกัน?” เธอพลิกหน้ากระดาษไปเรื่อย ๆ พบกับไดอะแกรมและสูตรเคมีที่ซับซ้อน ซึ่งดูไม่เหมือนวิชาวิทยาศาสตร์ระดับมัธยมปลายเลยแม้แต่น้อย

“มันอาจจะเป็นการทดลองที่ใหญ่กว่าที่เราคิดก็ได้ไอโกะ” โชบอก เขามองไปรอบ ๆ ห้องทดลองที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์แปลก ๆ “บางที…มันอาจจะเป็นการทดลองเพื่อนำไปเสนอให้กองทัพ หรือหน่วยงานลับบางอย่างก็ได้”

ไอโกะเงียบไปครู่หนึ่ง เธอพยายามประมวลผลข้อมูลทั้งหมดที่เห็นในสมุดบันทึก “จริงที่นายพูด…ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ แสดงว่าโรงเรียนนี้ไม่ได้มีแค่เรื่องเหนือธรรมชาติอย่างเดียว แต่มันยังมีความลับบางอย่างที่มืดมิดซ่อนอยู่ด้วย” เธอเหลือบมองไปยังซากปรักหักพังและคราบเขม่าบนผนัง “อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้เงาปีศาจพวกนี้แข็งแกร่งขึ้น…เพราะมันดูดกลืนพลังงานที่ชั่วร้ายเหล่านี้เข้าไปด้วย”

“แล้วเราจะทำยังไงกับสมุดบันทึกนี่ดี?” โชถาม

“เดี๋ยวฉันจะเก็บเอกสารนี่ไว้” ไอโกะตัดสินใจ เธอปิดสมุดบันทึกและเก็บมันลงในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง เธอรู้ว่าข้อมูลในนี้อาจจะเป็นเบาะแสสำคัญบางอย่างที่จะช่วยพวกเขาไขปริศนาทั้งหมดได้ “เรารีบออกไปจากที่นี่ก่อนจะดีกว่าโช…ก่อนที่พวกเงาปีศาจจะมารู้เข้า แล้วทำลายหลักฐานสำคัญพวกนี้ไป”

หลังจากเอ่ยจบ ทั้งคู่ก็รีบหันหลังออกจากห้องทดลองและตัวอาคารทันที ความเงียบวังเวงยังคงติดตามพวกเขาไปทุกที่ จนกระทั่งพวกเขาเดินพ้นประตูเหล็กบานใหญ่ออกมายังสนามหญ้าด้านนอกอาคาร

และยังไม่ทันจะได้ก้าวไปไหนไกล ทันใดนั้น เสียงคำรามต่ำ ๆ ที่ฟังดูเหมือนเสียงสัตว์ป่าก็ดังขึ้นจากความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุดเบื้องหน้า ไอโกะและโชหยุดชะงักพร้อมกัน ไฟฉายจากนาฬิกาข้อมือของไอโกะกะพริบถี่ขึ้นอย่างรวดเร็ว บ่งบอกถึงพลังงานด้านลบที่พุ่งสูงขึ้นอย่างกะทันหัน

ร่างของ เงาปีศาจหมูป่า ขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นจากความมืด มันมีเขี้ยวที่แหลมคมยาวผิดปกติ ดวงตาของมันเปล่งแสงสีแดงก่ำดุจถ่านไฟ และมีขนสีดำที่แข็งกร้าวราวกับหนามแหลม มันคำรามอย่างดุดัน ก่อนจะกระทืบเท้าลงบนพื้นดินและพุ่งตรงเข้ามาหาพวกเขาด้วยความเร็วอันบ้าคลั่ง

“บ้าจริง! มาอีกแล้วเหรอเนี่ย!” โชสบถ เขาดึงมีดอาคมขึ้นตั้งท่าเตรียมพร้อม “คราวนี้มาเป็นหมูป่าเลยงั้นเหรอ! ไม่ให้เราได้พักหายใจกันบ้างเลยรึไงนะ!”

ไอโกะไม่ได้ตอบอะไร เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานของเงาปีศาจหมูป่าที่แข็งแกร่งกว่าเงาปีศาจหมูที่เคยเจอมาหลายเท่า และในความมืดมิดนี้ มันดูน่าเกรงขามยิ่งกว่าเดิมหลายเท่าตัว เธอรู้ว่าการต่อสู้ครั้งใหม่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น และครั้งนี้เดิมพันอาจจะสูงกว่าที่เคย