ผ้ายันอาคมผืนที่ 3

หลังจากที่เงาปีศาจหมูป่าสลายไปในความมืดมิด ไอโกะและโชต่างก็ทรุดตัวลงด้วยความเหนื่อยล้าขั้นสุด ลมหายใจของพวกเขาหอบแรง ร่างกายสั่นระริกราวกับจะล้มลงได้ทุกเมื่อ ไอโกะรู้ดีว่าคาถาฟื้นฟูและคาถาถ่ายโอนพลังที่เธอร่ายให้โชกำลังจะเสื่อมลงในไม่ช้า และความเจ็บปวดจากบาดแผลของเขาก็จะกลับมาอีกครั้งอย่างรุนแรง

“โช…ไหวไหม?” ไอโกะถาม เสียงของเธอแผ่วพร่า แต่แววตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

โชพยักหน้าอย่างยากลำบาก “ไหว…แต่…ฉันคิดว่าเราต้องหาที่พักก่อนนะไอโกะ…ฉันไม่ไหวแล้วจริง ๆ” เขาแทบจะทรงตัวไม่อยู่

ไอโกะมองไปรอบ ๆ สภาพอากาศยังคงมืดมิดไร้แสงดาว ความหนาวเย็นที่กัดกินเข้ามาในกระดูกทำให้เธอรู้ว่าพวกเขาไม่สามารถอยู่นอกอาคารนานกว่านี้ได้ เธอเหลือบไปเห็นเงาของอาคารพละที่อยู่ไม่ไกลจากจุดที่พวกเขายืนอยู่ มันเป็นอาคารที่ดูแข็งแรงกว่าอาคารอื่น ๆ ที่พังทลายไปแล้ว

“โอเคโช…ไปที่อาคารพละกันเถอะ” ไอโกะตัดสินใจ เธอใช้แรงทั้งหมดที่เหลืออยู่พยุงโชให้ลุกขึ้นช้า ๆ “มันน่าจะปลอดภัยกว่าตรงนี้”

ทั้งคู่เดินโซซัดโซเซไปตามทางเดินที่มืดมิดและเต็มไปด้วยเศษซากปรักหักพัง การเดินเพียงไม่กี่ก้าวก็ดูเหมือนจะเป็นระยะทางที่ยาวไกลแสนไกลสำหรับพวกเขา ก้าวแล้วก้าวเล่า เสียงหอบหายใจของพวกเขาดังก้องไปทั่วความเงียบงัน ไอโกะสัมผัสได้ถึงน้ำหนักของโชที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อพลังจากคาถาของเธอเริ่มเสื่อมลง

ในที่สุด พวกเขาก็มาถึงประตูทางเข้าของอาคารพละ มันเป็นประตูไม้เก่า ๆ ที่มีรอยขีดข่วนมากมาย ไอโกะใช้ไหล่กระแทกมันให้เปิดออก เสียง "เอี๊ยดอ๊าด" ดังลั่นไปทั่วบริเวณ ภายในอาคารพละกว้างใหญ่และมืดมิดกว่าที่คิด แสงไฟฉายจากนาฬิกาของไอโกะส่องไปกระทบกับพื้นไม้ที่เต็มไปด้วยฝุ่นและอุปกรณ์กีฬาที่พังเสียหาย

ไอโกะพยุงโชไปนั่งลงที่มุมหนึ่งของห้อง โดยใช้เสาคอนกรีตขนาดใหญ่เป็นที่พิง มันเป็นจุดที่ดูปลอดภัยที่สุดเท่าที่จะหาได้ในตอนนี้

“ดีขึ้นไหม?” ไอโกะถามอีกครั้ง หลังจากที่โชนั่งลงได้แล้ว เธอรีบหยิบตำราคาถาของแม่เธอออกมาทันที เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาลังเล

โชพยักหน้าอย่างช้า ๆ “ดีขึ้นกว่าเมื่อกี้มาก…ขอบใจนะไอโกะ” เสียงของเขาเบาลง แต่ก็ยังคงเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง เขาพยายามจะขยับแขนที่เคยบาดเจ็บ แต่ก็ทำได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ไอโกะหลับตาลง เธอรวบรวมสมาธิทั้งหมดที่เหลืออยู่ เธอรู้ว่าครั้งนี้เธอต้องใช้คาถารักษาที่ลึกซึ้งกว่าเดิม เพื่อให้โชสามารถฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บและฟื้นฟูพละกำลังที่สูญเสียไปจากการต่อสู้ เสียงสวดคาถาของเธอดังก้องแผ่วเบาในความมืดของอาคารพละ แสงสีเขียวอ่อน ๆ เริ่มเปล่งประกายออกมาจากฝ่ามือของเธอ แสงนั้นค่อย ๆ แผ่ซ่านเข้าสู่ร่างของโชอย่างช้า ๆ

โชรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามาในร่าง ความเจ็บปวดที่เคยแล่นแปลบไปทั่วเริ่มทุเลาลงอย่างรวดเร็ว กล้ามเนื้อที่เคยตึงเครียดค่อย ๆ คลายตัว รอยฟกช้ำบนร่างกายเริ่มจางหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น เขาหายใจได้ลึกขึ้น ร่างกายรู้สึกสดชื่นขึ้นกว่าเดิมมาก ราวกับได้พักผ่อนมาอย่างเต็มที่

เมื่อคาถาจบลง ไอโกะก็ลืมตาขึ้น ใบหน้าของเธอซีดเผือดลงกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด เหงื่อผุดพรายเต็มหน้าผาก เธอหอบหายใจเล็กน้อยจากการใช้พลังงานมหาศาล แต่แววตาของเธอก็ยังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“เป็นไงบ้างโช?” ไอโกะถามอีกครั้ง

โชลองขยับร่างกาย แขนของเขาเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ ไม่มีความเจ็บปวดใด ๆ หลงเหลืออยู่แล้ว “ดีขึ้น…ดีขึ้นมากเลยไอโกะ…ขอบใจนะ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจและซาบซึ้งใจ

ไอโกะยิ้มจาง ๆ “ไม่เป็นไร…นายพักตรงนี้ก่อนนะ ฉันจะลองสำรวจดูว่ามีอะไรผิดปกติในอาคารนี้อีกไหม”

ขณะที่ไอโกะกำลังจะลุกขึ้น เพื่อสำรวจรอบ ๆ ทันใดนั้น สายตาของเธอก็พลันไปสะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ด้านนอกอาคาร ผ่านช่องหน้าต่างบานใหญ่ที่แตกร้าว ซึ่งมองออกไปเห็นลานโล่งด้านหลังอาคาร

“นั่นมัน…!” ไอโกะอุทานเสียงแผ่ว ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง เธอชี้มือออกไปนอกหน้าต่าง “โช! นั่นมันผ้ายันต์อาคม!”

โชรีบหันไปมองตามที่ไอโกะชี้ และเขาก็เห็นเช่นเดียวกัน ท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุด มีแสงสีทองจาง ๆ เปล่งประกายอยู่บนยอดของ ต้นไม้สูงใหญ่ ต้นหนึ่งที่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลจากอาคาร มันคือ ผ้ายันต์อาคมผืนที่สาม! ผ้ายันต์นั้นแขวนอยู่บนกิ่งไม้ที่สูงที่สุด ราวกับมันจงใจจะรอคอยให้พวกเขาไปถึง

“จริงด้วย! นั่นมันผ้ายันต์ผืนที่สาม!” โชอุทานด้วยความดีใจ เขาลุกขึ้นยืนอย่างกระฉับกระเฉง พลังจากคาถารักษาของไอโกะทำให้เขารู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่

“เราไปเอากันเถอะ!” โชบอกด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น เขาไม่รอช้า พุ่งตรงไปยังหน้าต่างที่แตกร้าวหวังจะกระโดดออกไปทันที

“เดี๋ยวก่อนโช!” ไอโกะร้องห้าม เธอรีบคว้าแขนเสื้อของโชไว้ “ใจเย็น ๆ สิ! เราไม่รู้ว่ามันมีอะไรดักรอเราอยู่ข้างนอกนั่นอีกหรือเปล่านะ!”

“แต่ไอโกะ! ผ้ายันต์มันอยู่ตรงหน้าแล้วนะ!” โชโต้กลับ น้ำเสียงเขาบ่งบอกถึงความอดใจไม่ไหว

“ฉันรู้! แต่เราต้องระวังให้มากกว่านี้! สถานที่แห่งนี้มันไม่เคยปลอดภัยเลยนะโช!” ไอโกะย้ำเตือน แม้จะอยากได้ผ้ายันต์ใจจะขาด แต่สัญชาตญาณของเธอก็ยังคงเตือนให้ระวังภัยที่อาจจะมาถึง

ในที่สุด โชก็ยอมทำตาม ไอโกะเดินนำหน้าออกไปจากอาคารพละอย่างระมัดระวัง พวกเขาเดินย่องไปตามพื้นดินที่มืดมิดและเต็มไปด้วยเศษซากปรักหักพัง สายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่ผ้ายันต์ที่แขวนอยู่บนยอดต้นไม้อย่างไม่คลาดสายตา

แต่ไม่ทันที่พวกเขาจะก้าวไปถึงต้นไม้ต้นนั้น ทันใดนั้น พื้นดินรอบ ๆ ตัวพวกเขาก็เริ่มสั่นสะเทือน เสียงกรีดร้องแหลมสูงหลายสิบเสียงดังขึ้นจากความมืดมิดรอบตัวพวกเขา

“แคว๊กกกกกกกก!” “อ๊ากกกกกก!”

ร่างของ เหล่าลูกสมุนของเงาปีศาจ นับสิบตนก็พุ่งเข้าใส่พวกเขาจากทุกทิศทาง พวกมันมีรูปร่างคล้ายสัตว์ร้ายต่าง ๆ ทั้งหมาป่า แมว หรือแม้กระทั่งหนูตัวมหึมา แต่ทั้งหมดล้วนเป็นเงาดำทมิฬที่มีดวงตาสีแดงก่ำเรืองรอง มันพุ่งเข้าใส่พวกเขาพร้อมกัน หวังจะรุมทึ้งพวกเขาให้แหลกเป็นชิ้น ๆ

“แย่แล้ว! มาเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!” โชสบถ เขาดึงมีดอาคมขึ้นตั้งท่าเตรียมพร้อม แสงไฟฉายจากนาฬิกาของไอโกะส่องให้เห็นร่างของพวกมันที่กำลังโอบล้อมพวกเขาไว้

“โช! ระวังตัว!” ไอโกะเตือน เธอรีบตั้งสมาธิเพื่อเตรียมร่ายคาถาป้องกัน

ลูกสมุนปีศาจตัวแรกพุ่งเข้าใส่โชอย่างรวดเร็ว มันมีรูปร่างคล้ายหมาป่าตัวใหญ่ เขี้ยวแหลมคมของมันพุ่งตรงเข้ามา โชหลบหลีกการโจมตีอย่างฉิวเฉียด เขาตวัดมีดอาคมสวนกลับไปอย่างรวดเร็ว มีดของเขาเฉือนผ่านร่างของมันไปอย่างง่ายดาย ทำให้มันส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนจะสลายไปในอากาศ

แต่ทันทีที่ตัวแรกสลายไป ตัวที่สองและสามก็พุ่งเข้าใส่ทันที โชต้องต่อสู้กับพวกมันอย่างดุเดือด เขาฟัน สับ แทง ใส่พวกมันอย่างไม่หยุดหย่อน ร่างกายของเขาเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วและคล่องแคล่ว berkat พลังที่ไอโกะถ่ายโอนมาให้ แต่จำนวนของพวกมันมีมากเกินไป

“พวกมันเยอะเกินไปโช! เราต้องหาทางจัดการพวกมันทีเดียว!” ไอโกะตะโกนบอก เธอเห็นว่าโชกำลังถูกพวกมันรุมล้อม ดวงตาของเธอเหลือกมองไปที่ผ้ายันต์บนยอดไม้ที่ยังคงเปล่งแสงจาง ๆ

ลูกสมุนปีศาจตัวหนึ่งพุ่งเข้าใส่ไอโกะจากด้านข้าง มันมีรูปร่างคล้ายหนูตัวมหึมา ดวงตาสีแดงก่ำจ้องมองมายังเธออย่างหิวโหย ไอโกะใช้ขวดอาคมฟาดเข้าใส่ มันกรีดร้องด้วยความตกใจก่อนจะถอยห่างออกไป

“ฉันรู้แล้วโช!” ไอโกะตะโกนบอก “เราต้องไปให้ถึงต้นไม้ต้นนั้น! ผ้ายันต์บนยอดไม้น่าจะมีพลังบางอย่างที่ช่วยเราได้!”

โชพยักหน้า เขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ เขาพุ่งเข้าใส่พวกปีศาจที่กำลังล้อมเขาอยู่ และแหวกทางออกไปอย่างรวดเร็ว โดยมีไอโกะวิ่งตามหลังอย่างกระชั้นชิด พวกเขาวิ่งฝ่าดงปีศาจที่พยายามจะขัดขวางทุกย่างก้าว เสียงกรีดร้องของพวกปีศาจดังก้องไปทั่วบริเวณ แต่พวกเขาก็ไม่ยอมหยุด

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือดกลางสนามที่มืดมิด ไอโกะและโชต่างก็ใช้ทักษะของตนเองอย่างเต็มที่ เพื่อหาทางไปให้ถึงต้นไม้ต้นนั้นให้ได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พวกเขาก็ต้องคว้าผ้ายันต์ผืนที่สามมาให้ได้