ความสิ้นหวัง

ความเงียบสงัดเข้าปกคลุมหอสมุดเก่าแก่หลังจากที่เหล่าเงาปีศาจแห่งความเงียบสลายไป ไอโกะและโชต่างก็ทรุดตัวลงบนพื้น ฝุ่นละอองฟุ้งกระจายไปทั่วอากาศ ร่างกายของพวกเขาสั่นเทาด้วยความอ่อนล้า แต่ผ้ายันต์หกผืนที่อยู่ในกระเป๋าของไอโกะคือเครื่องยืนยันถึงชัยชนะที่แลกมาด้วยความยากลำบากแสนสาหัส

“โช…เราได้ผ้ายันต์ผืนที่หกมาแล้วนะ” ไอโกะพึมพำ เสียงของเธอแหบพร่าจนแทบจะไม่ได้ยิน แต่แววตาของเธอกลับฉายแววแห่งความหวัง

โชพยักหน้า เขายิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน “ใช่ไอโกะ…เหลืออีกแค่ผืนเดียวเท่านั้น”

ทั้งคู่พักหายใจกันอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อฟื้นฟูพละกำลังที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด ท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุดของหอสมุด เสียงหัวใจของพวกเขาเต้นระรัวในความเงียบงัน ไอโกะก้มดูนาฬิกาข้อมือของเธอ แสงสีเขียวจากหน้าปัดกะพริบถี่ขึ้นอย่างรวดเร็ว บ่งบอกถึงผ้ายันต์ผืนสุดท้ายที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขาแล้ว

“สัญญาณบอกว่าผ้ายันต์ผืนสุดท้าย…อยู่ใจกลางโรงเรียนเลยโช” ไอโกะพึมพำ “ในหอประชุมใหญ่”

โชขมวดคิ้ว “หอประชุมใหญ่เหรอ? นั่นมันเป็นจุดที่ปีศาจปรากฏตัวครั้งแรกเลยนี่นา…” น้ำเสียงของเขาบ่งบอกถึงความกังวล

“ใช่…แต่เราต้องไปที่นั่นโช…ผ้ายันต์ผืนสุดท้ายรอเราอยู่” ไอโกะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น แม้ร่างกายของเธอจะรู้สึกเหมือนจะล้มลงได้ทุกเมื่อ

พวกเขาพยุงกันลุกขึ้นยืนช้า ๆ และเดินหน้าต่อไปยังหอประชุมใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางโรงเรียนร้าง แสงไฟฉายจากอุปกรณ์ของพวกเขาเป็นสิ่งเดียวที่ให้ความสว่างนำทางในความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุด ก้าวแล้วก้าวเล่า เสียงหอบหายใจของพวกเขาดังก้องไปทั่วความเงียบงัน

เมื่อมาถึงประตูทางเข้าหอประชุมใหญ่ ไอโกะและโชต่างก็หยุดชะงัก ประตูไม้ขนาดใหญ่ที่เคยปิดสนิทบัดนี้เปิดอ้าออก เผยให้เห็นความมืดมิดที่ลึกเข้าไปข้างใน และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือ แสงสีแดงก่ำ ที่เรืองรองอยู่ภายในหอประชุมใหญ่ ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างที่น่าสะพรึงกลัวกำลังรอคอยพวกเขาอยู่

“แสงนั่นมันอะไรน่ะไอโกะ?” โชถาม เสียงของเขาเบาลงเล็กน้อย

“ฉันไม่รู้โช…แต่ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย” ไอโกะตอบ

ทันทีที่ก้าวเท้าผ่านธรณีประตูเข้าไปในหอประชุมใหญ่ ไอโกะและโชต่างก็สัมผัสได้ถึง พลังงานด้านลบที่รุนแรงมหาศาล ที่แผ่ซ่านออกมาจากใจกลางของห้องโถงกว้างใหญ่ แสงสีแดงก่ำที่เรืองรองอยู่เบื้องหน้าทำให้บรรยากาศดูน่าขนลุกยิ่งนัก เก้าอี้ไม้ที่เรียงรายอยู่กระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบ บางตัวก็พังเสียหาย แสงไฟฉายจากนาฬิกาของไอโกะส่องไปกระทบกับพื้นไม้ที่เต็มไปด้วยฝุ่นและเศษซากปรักหักพัง

และที่น่าตกใจที่สุดคือ ร่างของเงาปีศาจขนาดมหึมา ที่ยืนตระหง่านอยู่กลางเวที มันมีรูปร่างคล้ายสัตว์ร้ายผสมผสานกันหลายชนิด มีเขาแหลมคม ดวงตาสีแดงก่ำเรืองรองดุจถ่านไฟ และปีกขนาดใหญ่ที่กางออกราวกับจะปกคลุมไปทั่วทั้งหอประชุม มันส่งเสียงคำรามต่ำ ๆ ที่ทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน พลังงานด้านลบที่แผ่ออกมาจากมันรุนแรงกว่าปีศาจตัวไหน ๆ ที่พวกเขาเคยเจอมา ราวกับมันคือ บอสที่แท้จริง ของฝันร้ายทั้งหมดนี้

และที่มือของเงาปีศาจตนนั้น ก็คือ ผ้ายันต์ผืนสุดท้าย ที่เปล่งแสงสีทองจ้าส่องสว่างท่ามกลางความมืดมิด มันดูเหมือนจะถูกตรึงไว้กับร่างของบอสด้วยพลังงานบางอย่าง

“นั่นมัน…บอส!” ไอโกะอุทานด้วยความตกใจ น้ำเสียงของเธอสั่นเครือจนแทบจะไม่ได้ยิน

โชกำมีดอาคมแน่น แขนของเขาสั่นเทาอย่างรุนแรง “มันแข็งแกร่งกว่าที่ฉันคิดไว้มากนะไอโกะ…ฉันไม่แน่ใจว่าเราจะเอาชนะมันได้ไหม”

“เราต้องชนะโช!” ไอโกะตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “เรามาถึงขนาดนี้แล้ว…เราจะยอมแพ้ไม่ได้!”

การต่อสู้ครั้งนี้เป็นที่สุดของความดุเดือดและทารุณ เงาปีศาจบอสพุ่งเข้าใส่พวกเขาด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ ร่างกายขนาดมหึมาของมันเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่ว ราวกับมันเป็นเพียงแค่เงา การโจมตีของมันรุนแรงและรวดเร็วเกินกว่าที่พวกเขาจะหลบหลีกได้ง่าย ๆ

“อ๊ากกกก!” โชร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อกรงเล็บขนาดใหญ่ของบอสฟาดเข้าใส่เขาอย่างจัง ทำให้เขากระเด็นไปกระแทกกับเก้าอี้ไม้ที่อยู่ด้านหลังอย่างแรง เสียงกระดูกร้าวเบา ๆ ดังขึ้น พร้อมกับเลือดสีแดงสดที่ไหลซึมออกมาจากบาดแผลขนาดใหญ่บนไหล่ของเขา

“โช!” ไอโกะกรีดร้องด้วยความตกใจ เธอเห็นเลือดของโชไหลอาบเสื้อของเขา และเงาปีศาจบอสที่กำลังส่งเสียงคำรามอย่างพึงพอใจ มันไม่รอช้า พุ่งเข้าหาโชอีกครั้ง หวังจะบดขยี้เขาให้สิ้นซาก

ไอโกะไม่มีเวลาคิด เธอรีบใช้คาถารักษาโชทันที แสงสีเขียวอ่อน ๆ ก็พลันเปล่งประกายออกมาจากฝ่ามือของเธอ แสงนั้นแผ่ซ่านเข้าสู่ร่างของโชอย่างรวดเร็ว บาดแผลของเขาเริ่มสมานตัวกันอย่างน่าอัศจรรย์ แต่ไอโกะรู้ว่าเธอไม่สามารถใช้คาถารักษาได้บ่อยนัก เพราะมันจะดูดพลังงานของเธอไปมากเกินไป

“ไอโกะ! เธอต้องหลบ!” โชตะโกนบอก เขามองเห็นบอสที่กำลังพุ่งเข้าหาไอโกะ

ไอโกะหลบการโจมตีของบอสได้อย่างหวุดหวิด แต่มันก็ยังคงโจมตีพวกเขาอย่างไม่หยุดหย่อน การโจมตีของมันรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ บังคับให้พวกเขาต้องถอยร่นไปเรื่อย ๆ

“มันแข็งแกร่งเกินไปไอโกะ!” โชตะโกนบอก เขารู้สึกได้ถึงพลังที่ถูกดูดกลืนไปอย่างรวดเร็ว “ฉันไม่แน่ใจว่าเราจะจัดการมันได้ยังไง!”

ไอโกะกัดริมฝีปากแน่น เธอกำลังใช้พลังงานมหาศาลในการร่ายคาถาป้องกันและโจมตี แต่บอสก็ยังคงยืนหยัดอยู่ตรงนั้น ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอรู้ว่าหากยังคงเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเขาจะต้องเป็นฝ่ายแพ้แน่นอน

“โช! นายต้องใช้พลังของดวงวิญญาณ!” ไอโกะตัดสินใจ เธอเปิดขวดอาคมที่กักเก็บดวงวิญญาณของปีศาจไว้ และเริ่มร่าย ‘คาถาอาคมผสานขั้นสุดยอด’ เสียงสวดของเธอดังก้องกังวานในความมืดมิด แสงสีม่วงเข้มจากขวดอาคมของเธอก็พลันเปล่งประกายออกมาอย่างรุนแรง พลังงานมหาศาลจากดวงวิญญาณที่ถูกกักเก็บไว้พุ่งตรงเข้าใส่เงาปีศาจบอสอย่างจัง

“คำรามมมมมมมมม!!!”

เงาปีศาจบอสส่งเสียงคำรามด้วยความเจ็บปวดทรมาน ร่างกายของมันสั่นไหวอย่างรุนแรง แสงสีม่วงเข้มที่พุ่งเข้าใส่ดูดกลืนพลังงานจากมันไปทีละน้อย แต่บอสก็ยังคงแข็งแกร่งเกินกว่าที่จะสลายไปได้ง่าย ๆ

“มันไม่พอไอโกะ!” โชตะโกนบอก เขารู้สึกได้ว่าพลังของไอโกะกำลังจะหมดลงแล้ว

ไอโกะหอบหายใจอย่างแรง ใบหน้าของเธอซีดเผือด “ฉัน…ฉันหมดแรงแล้วโช…” เธอพึมพำ

แต่ในวินาทีวิกฤตนั้นเอง โชก็พลันเหลือบไปเห็น ผ้ายันต์ผืนสุดท้าย ที่อยู่ในมือของบอส มันเปล่งแสงสีทองจ้าส่องสว่างท่ามกลางความมืดมิด

“ไอโกะ! ผ้ายันต์ผืนสุดท้ายนั่นแหละ!” โชตะโกนบอก “มันน่าจะเป็นจุดอ่อนของมัน!”

ไอโกะพยักหน้า เธอรวบรวมพละกำลังเฮือกสุดท้าย เธอเปลี่ยนคาถาที่กำลังร่ายอยู่เป็น ‘คาถาโจมตีระยะไกล’ แสงสีม่วงเข้มจากขวดอาคมของเธอพุ่งตรงเข้าใส่ผ้ายันต์ที่อยู่ในมือของบอสอย่างรวดเร็วและแม่นยำ

“ตูมมมมมมมมมม!!!”

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งหอประชุมใหญ่! แสงสีม่วงเข้มปะทะเข้ากับผ้ายันต์อย่างจัง ทำให้เกิดแรงระเบิดมหาศาล แสงสว่างจ้าเข้าปกคลุมไปทั่วบริเวณ ทำให้มองไม่เห็นอะไรเลย

เมื่อแสงสว่างจางลง ไอโกะและโชต่างก็มองไปยังจุดที่บอสเคยยืนอยู่ด้วยความลุ้นระทึก และสิ่งที่พวกเขาเห็นก็ทำให้ทั้งคู่ถึงกับต้องเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง

ร่างของเงาปีศาจบอสได้หายไปแล้ว! ไม่เหลือแม้แต่เศษซากของมัน! เหลือเพียง ผ้ายันต์ผืนสุดท้าย ที่ร่วงหล่นลงมาสู่พื้นเวที และ ดวงจิตสีม่วงเข้มขนาดใหญ่ ที่ลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ

“เรา…เราชนะแล้วเหรอ?” ไอโกะพึมพำ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

โชพยักหน้า เขายิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน “ใช่ไอโกะ…เราชนะแล้ว”

ไอโกะรีบเดินโซซัดโซเซเข้าไปเก็บผ้ายันต์ผืนสุดท้ายด้วยความตื่นเต้น ผ้ายันต์ในมือของเธอเปล่งประกายสีทองอร่าม ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานศักดิ์สิทธิ์ที่เข้มข้นแผ่ออกมาจากมัน เธอรีบเก็บมันใส่กระเป๋าคาถาที่พกติดตัวอย่างระมัดระวัง และในจังหวะนั้นเอง ดวงจิตสีม่วงเข้มที่เกิดจากการสลายไปของเงาปีศาจบอสก็ถูกดูดเข้าไปในขวดกักเก็บวิญญาณโดยอัตโนมัติ ทำให้ขวดอาคมของเธอเปล่งประกายสีม่วงเข้มและสว่างจ้าขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า บ่งบอกถึงพลังงานมหาศาลที่ถูกกักเก็บไว้ภายใน

ทั้งคู่ทรุดตัวลงบนพื้นเวทีด้วยความโล่งใจที่ถาโถมเข้ามา ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็ฉายแววแห่งความสุขและภาคภูมิใจในชัยชนะที่แลกมาด้วยเลือด เนื้อ และหยาดเหงื่อ

“เราทำได้แล้วโช!” ไอโกะร้องด้วยความดีใจ เสียงของเธอแหบพร่าแต่เต็มไปด้วยความปิติยินดีจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

โชพยักหน้า เขายิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน “ใช่…เราทำได้แล้วไอโกะ…เราเอาชนะมันมาได้จริง ๆ”

แต่ในขณะที่พวกเขากำลังชื่นชมกับชัยชนะ ทันใดนั้น แสงสีแดงก่ำ ที่เคยเรืองรองอยู่ภายในหอประชุมใหญ่ก็พลัน สว่างวาบขึ้นมาอีกครั้ง! คราวนี้มันสว่างจ้ากว่าเดิมหลายเท่า จนแสบตา

“แกคิดว่าจะเอาชนะข้าได้ง่าย ๆ อย่างนั้นรึ…มนุษย์ผู้โง่เขลา!”

เสียงทุ้มต่ำที่น่าสะพรึงกลัวดังก้องไปทั่วทั้งหอประชุมใหญ่ เสียงนั้นเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นและพลังงานด้านลบที่รุนแรงจนทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน ไอโกะและโชเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง พวกเขามองไปยังจุดที่เสียงดังขึ้น และสิ่งที่พวกเขาเห็นก็ทำให้ทั้งคู่ถึงกับตัวแข็งทื่อด้วยความหวาดกลัว

เบื้องหน้าของพวกเขา เงาปีศาจขนาดมหึมา ที่ใหญ่กว่าบอสตัวเมื่อครู่หลายเท่า กำลังก่อตัวขึ้นอย่างช้า ๆ กลางเวที ร่างกายของมันสูงใหญ่จนเกือบจะชนเพดานของหอประชุม ดวงตาของมันเปล่งแสงสีแดงก่ำราวกับเพลิงนรก พลังงานด้านลบที่แผ่ออกมาจากมันรุนแรงจนแทบจะทำให้พวกเขาหายใจไม่ออก

และที่น่าตกใจที่สุดคือ รูปร่างของมันคล้ายกับบอสตัวเมื่อครู่…แต่กลับดูสมบูรณ์และแข็งแกร่งกว่ามาก!

“แกคิดว่าบอสตัวเมื่อครู่คือข้าอย่างนั้นรึ…ฮ่า ฮ่า ฮ่า! มันเป็นแค่…ภาพลวงตาที่ข้าสร้างขึ้นมาเพื่อทดสอบพลังของพวกแกเท่านั้นแหละ!” เสียงของมันดังก้องไปทั่วหอประชุมใหญ่ เต็มไปด้วยความเหยียดหยามและน่าสะพรึงกลัว

ไอโกะและโชต่างก็เบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง ใบหน้าของพวกเขาซีดเผือดด้วยความสิ้นหวัง ผ้ายันต์ผืนสุดท้ายที่อยู่ในกระเป๋าของไอโกะพลันดับแสงลงอย่างรวดเร็ว ราวกับมันกำลังถูกดูดกลืนพลังงานไป

“ไม่จริงน่า…” ไอโกะพึมพำ เสียงของเธอสั่นเครือ “ทั้งหมดที่เราสู้มา…มันเป็นแค่ภาพลวงตาอย่างนั้นเหรอ?”

โชทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ดวงตาของเขาว่างเปล่า “เรา…เราพลาดไปแล้วเหรอไอโกะ? เราสู้กับสิ่งที่ไม่มีตัวตนจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ?” เขาไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะถูกหลอกได้ขนาดนี้

ความรู้สึกสิ้นหวังถาโถมเข้ามาในจิตใจของพวกเขา พวกเขาทั้งสองต่างเหนื่อยล้าจนแทบหมดแรง บาดแผลที่ได้รับจากการต่อสู้กับภาพลวงตาของบอสเมื่อครู่ยังคงสร้างความเจ็บปวดให้กับร่างกายของพวกเขา การที่จะต้องเผชิญหน้ากับบอสตัวจริงที่ดูแข็งแกร่งกว่ามากในสภาพเช่นนี้ ทำให้พวกเขารู้สึกหมดหวังอย่างแท้จริง

“กว่าจะเอาชนะได้…พวกเราก็เกือบเอาตัวไม่รอดแล้วนะ” ไอโกะพึมพำ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความท้อแท้

แต่แล้ว โชก็เงยหน้าขึ้นมองไอโกะ ดวงตาของเขาแม้จะเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่ก็ยังคงฉายแววแห่งความมุ่งมั่น เขาเอื้อมมือไปจับมือของไอโกะแน่น

“ไม่นะไอโกะ…เรายังไม่แพ้” โชกล่าว น้ำเสียงของเขาหนักแน่น “เราอาจจะถูกหลอก…แต่เราก็ยังได้ผ้ายันต์มาครบทุกผืนแล้วนี่นา”

ไอโกะมองไปยังผ้ายันต์ทั้งหกผืนที่อยู่ในกระเป๋าของเธอ มันเป็นความจริงที่พวกเขายังคงมีอาวุธสำคัญอยู่ในมือ

“เราต้องทำได้โช” ไอโกะพึมพำ เธอรวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ เธอกำมือของโชแน่น “เราต้องเอาชนะมันให้ได้…เพื่อเพื่อน ๆ ของเรา!”

โชพยักหน้า เขายิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน “ใช่ไอโกะ…เราจะทำมันให้สำเร็จด้วยกัน!”

แม้จะรู้สึกหมดหวังจากการที่ต้องเผชิญหน้ากับบอสตัวจริงที่แข็งแกร่งกว่ามาก แต่การให้กำลังใจกันและกันก็ทำให้พวกเขามีแรงที่จะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เพื่อเผชิญหน้ากับความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่รอคอยพวกเขาอยู่เบื้องหน้า