วางแผนการ

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของโชยังคงก้องกังวานในความมืดมิด ไอโกะเห็นภาพกรงเล็บแหลมคมของเงาปีศาจฟาดเข้าใส่แขนของเขาอย่างจัง เลือดสีแดงสดที่ไหลซึมออกมาจากบาดแผลของโชดูราวกับหยดหมึกสีดำในความมืดมิดที่ไร้แสงสว่างใด ๆ หัวใจของไอโกะแทบจะหยุดเต้นด้วยความตกใจและเจ็บปวด เธอเห็นแววตาของโชที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่ก็ยังคงมุ่งมั่นที่จะปกป้องเธอ นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดและโกรธตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

“โช!” ไอโกะกรีดร้องด้วยความสิ้นหวัง เธอพยายามจะขยับตัว แต่ร่างกายที่อ่อนล้าจากการตกต้นไม้และความตื่นตระหนกทำให้เธอทำได้เพียงทรุดตัวลงกับพื้นเท่านั้น

เงาปีศาจไม่สนใจคำพูดของโช มันเห็นว่าโชบาดเจ็บหนักแล้ว จึงพุ่งเข้าจู่โจมซ้ำอีกครั้ง คราวนี้มันมุ่งเป้าไปที่ลำตัวของโช หวังจะสังหารเขาให้สิ้นซาก ไอโกะมองดูภาพตรงหน้าด้วยความสิ้นหวัง เธอต้องทำอะไรบางอย่าง! เธอรู้ว่าเธอไม่มีเวลาแล้ว!

ด้วยพลังเฮือกสุดท้ายที่เหลืออยู่ ไอโกะกัดริมฝีปากแน่นจนได้กลิ่นคาวเลือด ดวงตาของเธอฉายแววเด็ดเดี่ยว เธอหลับตาลง รวบรวมสมาธิทั้งหมดที่เหลืออยู่ เธอเริ่มต้น ร่ายคาถาคุ้มกันอาณาเขต เสียงสวดของเธอดังก้องแผ่วเบาในความมืด คราวนี้ไม่ใช่คาถารักษาหรือคาถาโจมตี แต่เป็นคาถาที่สร้างม่านพลังที่มองไม่เห็นขึ้นมารอบตัวพวกเขา เป็นคาถาที่ต้องใช้พลังปราณมหาศาลและยากที่จะร่ายให้สำเร็จในสถานการณ์คับขันเช่นนี้

ทันทีที่คาถาเริ่มต้น แสงสีน้ำเงินอ่อน ๆ ก็เริ่มเปล่งประกายออกมาจากฝ่ามือของไอโกะ แสงนั้นค่อย ๆ แผ่ขยายออกไปเป็นวงกลมรอบตัวเธอและโชอย่างรวดเร็ว ก่อตัวเป็น ม่านพลังโปร่งใส ที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า แต่มันกลับเปล่งประกายเรืองรองในความมืดมิด

ร่างของเงาปีศาจที่กำลังพุ่งเข้าใส่โชอย่างบ้าคลั่งพลันชนเข้ากับม่านพลังนั้นอย่างจัง

“ฟู่!!!”

เสียงปะทะกันดังสนั่น ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างถูกกระแทกอย่างแรง เงาปีศาจส่งเสียงคำรามด้วยความโมโห มันพยายามจะฝ่าม่านพลังเข้ามา แต่กลับถูกพลังลึกลับบางอย่างผลักกระเด็นออกไปอย่างรุนแรง ร่างของมันกระเด็นไปกระแทกกับพื้นดินด้านหลังอย่างแรง ก่อนจะลุกขึ้นยืนด้วยความสับสนและโกรธเคือง

“สำเร็จ!” ไอโกะพึมพำด้วยความโล่งใจ แต่ร่างกายของเธอกลับสั่นเทาอย่างรุนแรงราวกับใช้พลังงานไปจนหมดสิ้น แสงสีน้ำเงินจากม่านพลังยังคงเปล่งประกายจาง ๆ รอบตัวพวกเขา เป็นสัญญาณว่ามันยังคงทำงานอยู่

“โช! มานี่!” ไอโกะเรียกด้วยเสียงที่แผ่วเบา เธอพยายามยื่นมือไปหาเขา แสงจากม่านพลังที่มองไม่เห็นทำให้เธอมองเห็นร่างของโชที่กำลังทรุดตัวลงอย่างช้า ๆ

โชเงยหน้าขึ้นมองไอโกะ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่ก็ยังคงมีความมุ่งมั่น เขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ พยุงร่างที่อ่อนล้าของตัวเองให้คลานเข้ามาในเขตของม่านพลังที่ไอโกะสร้างขึ้นได้ในที่สุด ทันทีที่เขาเข้ามาในเขตอาคม ม่านพลังก็กระชับวงล้อมเข้าอีกครั้งอย่างรวดเร็ว ทำให้เงาปีศาจที่พยายามจะตามเข้ามาถูกผลักออกไปอย่างรุนแรงกว่าเดิม

เมื่อโชเข้ามาในเขตอาคมได้สำเร็จ ไอโกะก็ทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ เขา เธอไม่รอช้า รีบเปิดตำราเวทมนตร์ของแม่เธออีกครั้ง เธอพลิกหาส่วนที่เป็นคาถารักษาอย่างรวดเร็ว แม้จะรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย แต่เธอก็รู้ว่าเธอต้องช่วยโช

“ไอโกะ…พอแล้ว” โชพึมพำ ใบหน้าของเขาซีดเผือดจนขาวซีด “ไม่ต้องรักษาฉันหรอก…เดี๋ยวเธอจะอ่อนกำลังลงไปอีกนะ” เขาสัมผัสได้ถึงพลังงานที่ไหลออกจากร่างของไอโกะเพื่อรักษาบาดแผลของเขา

ไอโกะส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไรหรอกโช!” เสียงของเธอหนักแน่นแม้จะแผ่วเบา “แต่นายสิ! ดูสิ! เลือดกับเหงื่อเต็มไปหมดแล้ว! บาดแผลของนายมันลึกมากนะ!” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง เธอเริ่มร่ายคาถารักษาอย่างรวดเร็ว แสงสีเขียวอ่อน ๆ ก็เปล่งประกายออกมาจากฝ่ามือของเธออีกครั้ง แสงนั้นแผ่ซ่านเข้าสู่ร่างของโชอย่างช้า ๆ

โชรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามาในร่าง ความเจ็บปวดที่เคยแล่นแปลบไปทั่วแขนของเขาเริ่มทุเลาลงอย่างรวดเร็ว บาดแผลที่เคยมีเลือดไหลซึมอยู่ก็เริ่มสมานตัวกันอย่างน่าอัศจรรย์ เลือดที่เคยไหลออกไปก็หยุดลง

ขณะที่ไอโกะกำลังร่ายคาถา ดวงตาของเงาปีศาจที่อยู่ด้านนอกม่านพลังก็จ้องมองมายังพวกเขาด้วยความโกรธแค้นและโมโห มันพยายามจะพุ่งเข้าชนม่านพลังอีกครั้ง แต่ทุกครั้งที่ทำ ร่างของมันก็จะถูกผลักกระเด็นออกไปอย่างรุนแรง ราวกับมีกำแพงที่มองไม่เห็นกั้นเอาไว้

“มันพยายามจะทำลายม่านพลังนะไอโกะ” โชบอก น้ำเสียงของเขาเริ่มกลับมาเป็นปกติมากขึ้น เมื่อพลังจากคาถาของไอโกะเริ่มออกฤทธิ์

“ฉันรู้…” ไอโกะตอบเสียงแผ่ว “แต่คาถาคุ้มกันอาณาเขตของฉันแข็งแกร่งพอที่จะต้านทานพวกมันได้ชั่วคราว…แต่ฉันก็ไม่แน่ใจว่ามันจะอยู่ได้นานแค่ไหน” เธอกล่าวต่อ “ยิ่งพวกมันพยายามทำลายมากเท่าไหร่ มันก็จะยิ่งดูดพลังงานของฉันไปมากเท่านั้น”

“งั้นเราต้องรีบพักให้เร็วที่สุดนะไอโกะ” โชบอก เขารู้สึกผิดที่ทำให้ไอโกะต้องเสียพลังงานไปมากขนาดนี้ “ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว…เดี๋ยวฉันก็จะฟื้นตัวได้เต็มที่แล้ว”

“ดีแล้ว…” ไอโกะยิ้มจาง ๆ เธอหยุดร่ายคาถาเมื่อเห็นว่าบาดแผลของโชได้รับการเยียวยาจนหายสนิทแล้ว แต่ใบหน้าของเธอก็ยังคงซีดเผือด ดวงตาของเธอมีรอยคล้ำใต้ตา บ่งบอกถึงความอ่อนเพลียอย่างถึงที่สุด

“เธอไหวไหมไอโกะ?” โชถามอย่างเป็นห่วง เขาเห็นอาการของไอโกะแล้วก็รู้สึกเจ็บปวดแทน

ไอโกะส่ายหน้าช้า ๆ “ฉันไม่เป็นไร…แค่เหนื่อยนิดหน่อย” เธอพยายามยิ้มให้กำลังใจโช

“เราต้องหาผ้ายันต์ผืนนั้นให้ได้นะไอโกะ” โชบอก เขาเหลือบมองไปยังต้นไม้สูงใหญ่ที่ผ้ายันต์ผืนที่สามยังคงแขวนอยู่บนยอด “มันอยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว…และมันอาจจะเป็นกุญแจสำคัญที่จะหยุดยั้งพวกปีศาจทั้งหมดนี้ก็ได้”

“ใช่แล้วโช…” ไอโกะพยักหน้า เธอลอบถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เธอรู้ว่าภารกิจของพวกเขายังไม่จบลงง่าย ๆ และอุปสรรคข้างหน้าอาจจะยากลำบากยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า แต่ด้วยความร่วมมือกัน และความเชื่อมั่นในกันและกัน พวกเขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมันทุกอย่างเพื่อช่วยเพื่อน ๆ และปกป้องโลกของพวกเขา

เงาปีศาจที่อยู่ด้านนอกม่านพลังยังคงส่งเสียงคำรามและพุ่งเข้าชนม่านพลังอย่างไม่ลดละ พวกมันดูเหมือนจะรู้ว่าเวลาของม่านพลังกำลังจะหมดลง และพวกมันก็พร้อมที่จะฉีกกระชากพวกเขาเป็นชิ้น ๆ ทันทีที่ม่านพลังหายไป

“เราต้องวางแผนการใหม่โช” ไอโกะบอก “เราไม่สามารถอยู่ข้างในม่านพลังนี้ได้ตลอดไป” เธอคิดอย่างรวดเร็ว เธอเหลือบมองไปยังสมุดบันทึกการทดลองที่เธอเก็บไว้ในกระเป๋า และผ้ายันต์สองผืนที่อยู่ในขวดอาคม เธอกำลังคิดถึงวิธีการใหม่ที่จะใช้เอาชนะพวกปีศาจเหล่านี้ และคว้าผ้ายันต์ผืนสุดท้ายมาให้ได้