ทำได้แล้ว

หลังจากที่ไอโกะใช้คาถาผนึกวิญญาณโจมตีจัดการกับฝูงเงาปีศาจนับสิบตนได้สำเร็จ ทั้งคู่ก็ทรุดตัวลงบนพื้นดินด้วยความเหนื่อยล้าขั้นสุด ร่างกายของไอโกะสั่นเทาจากการใช้พลังงานมหาศาล ใบหน้าของเธอซีดขาวจนแทบจะกลืนไปกับความมืดมิด โชเองก็หอบหายใจอย่างหนัก มีดอาคมในมือของเขาสั่นระริก

“เรา…เราทำได้แล้วโช!” ไอโกะพึมพำ เสียงของเธอแหบพร่าแต่เต็มไปด้วยความปิติยินดีจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

โชพยักหน้า เขายิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน “ใช่…เราทำได้แล้วไอโกะ…สุดยอดไปเลย” เขาพยายามประคองร่างของไอโกะให้ลุกขึ้นช้า ๆ

แม้จะดีใจกับชัยชนะที่เพิ่งได้มา แต่ทั้งคู่ก็รู้ดีว่าพวกเขายังไม่สามารถพักผ่อนได้ สัญญาณจากนาฬิกาข้อมือของไอโกะยังคงส่องแสงสีเขียวอ่อน ๆ นำทางพวกเขาไปในความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุดของโรงเรียนร้างแห่งนี้ บ่งบอกว่าผ้ายันต์ผืนที่ห้ายังคงรอคอยพวกเขาอยู่

“ไปกันเถอะโช…เราต้องรีบไปหาผ้ายันต์ผืนที่ห้า” ไอโกะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น แม้ร่างกายของเธอจะรู้สึกเหมือนจะล้มลงได้ทุกเมื่อ

โชพยักหน้า “ฉันจะปกป้องเธอเองไอโกะ”

พวกเขาเดินโซซัดโซเซไปตามทางเดินที่มืดมิดและเต็มไปด้วยซากปรักหักพังอีกครั้ง แสงไฟฉายจากอุปกรณ์ของพวกเขาเป็นสิ่งเดียวที่ให้ความสว่างนำทางในความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุด ก้าวแล้วก้าวเล่า เสียงหอบหายใจของพวกเขาดังก้องไปทั่วความเงียบงัน

ทันใดนั้นเอง สัญญาณจากนาฬิกาข้อมือของไอโกะก็พลันพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว แสงสีเขียวเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ บ่งบอกถึงพลังงานด้านลบที่รุนแรงผิดปกติ และสิ่งที่ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของพวกเขาก็ทำให้ทั้งคู่ถึงกับหยุดชะงัก

เบื้องหน้าของพวกเขาคือ สนามเด็กเล่นเก่า ๆ ที่มีอุปกรณ์เครื่องเล่นที่พังเสียหายกระจัดกระจายไปทั่ว สนามเด็กเล่นแห่งนี้ถูกปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์หนาทึบและเศษซากปรักหักพังที่น่าขนลุก ท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุด มีร่างของ เงาปีศาจยักษ์ ตนหนึ่งยืนตระหง่านอยู่ มันมีรูปร่างคล้ายสัตว์ประหลาดขนาดมหึมาที่ประกอบขึ้นจากเงาสีดำทมิฬ ดวงตาของมันเปล่งแสงสีแดงก่ำราวกับถ่านไฟที่ลุกโชน ร่างกายของมันสูงใหญ่จนเกือบจะชนกับต้นไม้ที่อยู่รอบ ๆ มันส่งเสียงคำรามต่ำ ๆ ที่ทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน

และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือ ผ้ายันต์ผืนที่ห้า ที่เปล่งแสงสีทองจาง ๆ อยู่ในมือของเงาปีศาจยักษ์ตนนั้น มันกำลังกำผ้ายันต์ไว้แน่น ราวกับไม่ต้องการให้ใครเข้าใกล้

“นั่นมัน…ผ้ายันต์ผืนที่ห้า!” ไอโกะอุทานด้วยความตกตะลึง น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ “แล้วนั่นมันตัวอะไรกันเนี่ยโช!”

โชกำมีดอาคมแน่น แขนของเขาสั่นเทา “มันคือ…ผู้พิทักษ์ผ้ายันต์ แน่ ๆ ไอโกะ…มันแข็งแกร่งกว่าปีศาจตัวไหน ๆ ที่เราเคยเจอมา”

เงาปีศาจยักษ์คำรามอีกครั้ง มันทุบกำปั้นลงบนพื้นดินอย่างแรง ทำให้พื้นดินสั่นสะเทือนและเกิดรอยร้าวขนาดใหญ่ พวกมันรู้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้จะเป็นการต่อสู้ที่ยากที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเผชิญมา

“โช…เราจะทำยังไงดี?” ไอโกะถาม น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความกังวล

“เราต้องจัดการมันไอโกะ!” โชตอบ น้ำเสียงของเขาหนักแน่น “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราต้องเอาผ้ายันต์ผืนนั้นมาให้ได้!”

ไอโกะพยักหน้า เธอรู้ว่าโชพูดถูก พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว นอกจากต้องสู้!

การต่อสู้ครั้งนี้เริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือดและทารุณที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเผชิญมา เงาปีศาจยักษ์พุ่งเข้าใส่พวกเขาด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ ร่างกายขนาดมหึมาของมันเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่ว ราวกับมันเป็นเพียงแค่เงา โชพยายามจะหลบหลีกการโจมตีของมัน แต่กรงเล็บขนาดใหญ่ของมันก็ฟาดเข้าใส่เขาอย่างจัง ทำให้เขากระเด็นไปกระแทกกับพื้นดินอย่างแรง

“อ๊ากกกก!” โชร้องด้วยความเจ็บปวด เขารู้สึกเหมือนซี่โครงของเขาหักไปแล้ว แต่เขาก็ยังคงพยายามที่จะลุกขึ้น

“โช! นายเป็นอะไรไหม!” ไอโกะร้องด้วยความตกใจ เธอเห็นเลือดไหลซึมออกมาจากมุมปากของโช

เงาปีศาจยักษ์ไม่สนใจมัน มันพุ่งเข้าหาโชอีกครั้ง หวังจะบดขยี้เขาให้สิ้นซาก ไอโกะไม่มีเวลาคิด เธอรีบใช้คาถารักษาโชทันที แสงสีเขียวอ่อน ๆ ก็พลันเปล่งประกายออกมาจากฝ่ามือของเธอ แสงนั้นแผ่ซ่านเข้าสู่ร่างของโชอย่างรวดเร็ว บาดแผลของเขาเริ่มสมานตัวกันอย่างน่าอัศจรรย์

“ไอโกะ! เธอต้องเก็บพลังไว้!” โชตะโกนบอก “อย่าใช้คาถารักษาฉันเลย!”

“ฉันไม่ยอมให้นายตายหรอกโช!” ไอโกะตอบ น้ำเสียงของเธอหนักแน่น เธอรู้ว่าเธอต้องรักษากำลังของโชไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะโชคือความหวังเดียวของพวกเขาในการต่อสู้ครั้งนี้

เงาปีศาจยักษ์ส่งเสียงคำรามด้วยความโมโห มันรู้ว่าไอโกะกำลังพยายามจะช่วยโช มันหันมาพุ่งตรงเข้าใส่ไอโกะทันที หวังจะจัดการกับเธอให้สิ้นซาก

“ไอโกะ! ระวัง!” โชตะโกน เขาพยายามจะลุกขึ้นยืน แต่ร่างกายของเขายังคงอ่อนล้าเกินไป

ไอโกะหลับตาลง เธอรวบรวมพลังปราณทั้งหมดที่มี เธอรู้ว่าเธอต้องใช้คาถาที่รุนแรงที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ เธอเปิดขวดอาคมที่กักเก็บดวงวิญญาณของปีศาจไว้ และเริ่มร่าย ‘คาถาอาคมผสาน’ เสียงสวดของเธอดังก้องกังวานในความมืดมิด แสงสีม่วงเข้มจากขวดอาคมของเธอก็พลันเปล่งประกายออกมาอย่างรุนแรง แสงนั้นพุ่งตรงเข้าใส่เงาปีศาจยักษ์

“ฟู่!!!”

แสงสีม่วงเข้มปะทะเข้ากับร่างของเงาปีศาจยักษ์อย่างจัง มันส่งเสียงคำรามด้วยความเจ็บปวดทรมาน ร่างกายของมันสั่นไหวอย่างรุนแรง แสงสีม่วงเข้มที่พุ่งเข้าใส่ดูดกลืนพลังงานจากมันไปทีละน้อย แต่เงาปีศาจยักษ์ก็ยังคงแข็งแกร่งเกินกว่าที่จะสลายไปได้ง่าย ๆ

“มันแข็งแกร่งเกินไปไอโกะ!” โชตะโกนบอก เขามองเห็นว่าพลังของไอโกะกำลังจะหมดลงแล้ว

ไอโกะกัดริมฝีปากแน่น เธอกำลังใช้พลังงานมหาศาลในการร่ายคาถาอาคมผสาน แต่เงาปีศาจยักษ์ก็ยังคงยืนหยัดอยู่ตรงนั้น ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอรู้ว่าหากยังคงเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเขาจะต้องเป็นฝ่ายแพ้แน่นอน

ทันใดนั้น โชก็พลันเหลือบไปเห็นบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ด้านหลังเงาปีศาจยักษ์ มันคือ กระดานหกเก่า ๆ ที่หักพังอยู่บนสนามเด็กเล่น

“ไอโกะ! กระดานหกนั่นแหละ!” โชตะโกนบอก “ใช้มันเป็นจุดรับแรงกระแทก!”

ไอโกะไม่รอช้า เธอเข้าใจแผนการของโชทันที เธอเปลี่ยนคาถาที่กำลังร่ายอยู่เป็น ‘คาถาผลักดัน’ แสงสีม่วงเข้มจากขวดอาคมของเธอพุ่งตรงเข้าใส่เงาปีศาจยักษ์อีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่เพื่อทำลาย แต่เพื่อผลักดันมันไปข้างหลังอย่างรุนแรง

“คำรามมมมมมมมม!!!”

เงาปีศาจยักษ์ส่งเสียงคำรามด้วยความโมโห มันถูกพลังของไอโกะผลักกระเด็นไปข้างหลังอย่างรุนแรง ร่างกายขนาดมหึมาของมันพุ่งตรงเข้าชนกับกระดานหกเก่า ๆ ที่พังเสียหายอย่างจัง

“โครมมมมมมมมมมมมมม!!!”

เสียงกระแทกดังสนั่นไปทั่วบริเวณ พร้อมกับร่างของเงาปีศาจยักษ์ที่ ถูกตรึงไว้กับกระดานหก! กระดานหักงอและบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง แต่ก็สามารถตรึงร่างของเงาปีศาจยักษ์ไว้ได้ชั่วขณะ

“ตอนนี้แหละโช!” ไอโกะตะโกนบอก เธอหอบหายใจอย่างแรง แต่แววตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

โชไม่รอช้า เขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ เขากระโดดพุ่งเข้าใส่เงาปีศาจยักษ์ที่ถูกตรึงไว้ด้วยความเร็วอันบ้าคลั่ง มีดอาคมในมือของเขาส่องประกายวาววับ เขาเล็งไปที่ “ดวงตาที่สาม” ของมัน ซึ่งเป็นจุดอ่อนที่เขาเพิ่งค้นพบ

“อ๊ากกกกกกก!!!”

โชแทงมีดอาคมเข้าที่ดวงตาที่สามของเงาปีศาจยักษ์อย่างรวดเร็วและแม่นยำ มันส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ร่างของมันสั่นไหวอย่างบ้าคลั่ง แสงสีแดงก่ำจากดวงตาของมันริบหรี่ลงอย่างรวดเร็ว

โชดึงมีดออกอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะกระโดดถอยห่างออกมา

การต่อสู้ครั้งนี้ยาวนานและทรมานที่สุด พวกเขาต้องใช้ทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขามี ทั้งพลังเวทมนตร์ พละกำลัง ไหวพริบ และความร่วมมือกันอย่างสมบูรณ์แบบ ไอโกะคอยสนับสนุนโชจากด้านหลัง เธอร่ายคาถาสกัดกั้นและโจมตีเพื่อถ่วงเวลาและสร้างโอกาสให้โชโจมตีได้ตรงจุด โชเองก็ใช้มีดอาคมของเขาฟัน สับ และแทง ใส่เงาปีศาจยักษ์อย่างไม่ยั้งมือ เขาสู้ด้วยชีวิตและจิตวิญญาณ เพื่อปกป้องไอโกะและเพื่อความหวังที่ริบหรี่ของพวกเขา

ในที่สุด หลังจากที่โชแทงมีดอาคมเข้าใส่จุดอ่อนของมันอีกหลายครั้ง ท่ามกลางเสียงคำรามที่อ่อนแรงลงของมัน ร่างของเงาปีศาจยักษ์ก็เริ่มสลายตัว มันส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างมหึมาของมันจะแตกสลายกลายเป็นละอองควันดำกระจายไปในอากาศ เหลือไว้เพียง ผ้ายันต์สีทองที่เปล่งแสงจ้า ลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ พร้อมกับ ดวงจิตสีม่วงเข้มขนาดใหญ่ ที่ลอยอยู่เคียงข้าง

ไอโกะไม่รอช้า เธอพุ่งตรงเข้าไปเก็บผ้ายันต์ผืนที่ห้าด้วยความตื่นเต้น ผ้ายันต์ในมือของเธอเปล่งประกายสีทองอร่าม ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานศักดิ์สิทธิ์ที่เข้มข้นแผ่ออกมาจากมัน เธอรีบเก็บมันใส่กระเป๋าคาถาที่พกติดตัวอย่างระมัดระวัง และในจังหวะนั้นเอง ดวงจิตสีม่วงเข้มที่เกิดจากการสลายไปของเงาปีศาจยักษ์ก็ถูกดูดเข้าไปในขวดกักเก็บวิญญาณโดยอัตโนมัติ ทำให้ขวดอาคมของเธอเปล่งประกายสีม่วงเข้มและสว่างจ้าขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า บ่งบอกถึงพลังงานมหาศาลที่ถูกกักเก็บไว้ภายใน

โชทรุดตัวลงคุกเข่า เขาสูดลมหายใจลึก ๆ ร่างกายของเขาอ่อนล้าอย่างหนัก ไอโกะเดินโซซัดโซเซเข้ามาหาเขา เธอทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ ด้วยความโล่งใจที่ถาโถมเข้ามา ดวงตาของเธอฉายแววเหนื่อยล้าอย่างถึงที่สุด

“เรา…เราทำได้แล้วโช!” ไอโกะร้องด้วยความดีใจ เสียงของเธอแหบพร่าแต่เต็มไปด้วยความปิติยินดีที่หาที่สุดไม่ได้

โชพยักหน้า เขายิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน “ใช่…เราทำได้แล้วไอโกะ…เราเอาชนะมันมาได้จริง ๆ”

ไอโกะพยุงตัวขึ้นยืนช้า ๆ “เหลืออีกแค่สองผืนเท่านั้นโช!” เธอกล่าว เสียงของเธอแผ่วลงเล็กน้อย แต่แววตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น พวกเขารู้ว่าภารกิจยังไม่จบลงง่าย ๆ และอุปสรรคข้างหน้าอาจจะยากลำบากยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า แต่ด้วยผ้ายันต์ที่อยู่ในมือถึงห้าผืน พวกเขาก็ใกล้จะถึงจุดสิ้นสุดของเรื่องราวทั้งหมดนี้แล้ว