เขาวงกตแห่งภาพลวงตา

หลังจากพักหายใจได้ไม่นาน ไอโกะและโชก็ตัดสินใจที่จะเดินหน้าต่อไป ท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุดของโรงเรียนร้าง พวกเขาไม่สามารถอยู่เฉยได้อีกแล้ว เพราะเวลาของพวกเขามีจำกัด และพลังของคาถาฟื้นฟูที่ไอโกะใช้กับโชก็กำลังจะจางลงอย่างช้า ๆ

“ดูเหมือนสัญญาณจะนำเราไปทางด้านนอกอาคารเรียนหลักนะโช” ไอโกะพึมพำขณะก้มดูนาฬิกาข้อมือของเธอ แสงจากหน้าปัดเป็นประกายสีเขียวเรืองรองท่ามกลางความมืดมิด “มันชี้ไปที่สนามด้านหลังโรงเรียน…ที่เคยเป็นลานกว้างก่อนที่มันจะถูกทิ้งร้าง”

โชพยักหน้า เขากำมีดอาคมแน่น “ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ”

พวกเขาเดินผ่านโถงทางเดินที่เงียบสงบลงกว่าเดิมมาก หลังจากที่จัดการกับเงาปีศาจอินทรีได้สำเร็จ แต่ความรู้สึกถูกจ้องมองยังคงไม่จางหายไปจากความรู้สึกของไอโกะ ทุกย่างก้าวของพวกเขาก้องกังวานในความมืดที่ไร้เสียงอื่นใด นอกจากเสียงลมที่พัดผ่านช่องหน้าต่างที่แตกหัก

เมื่อก้าวพ้นประตูหลังอาคารเรียน ไอโกะและโชก็ต้องหยุดชะงัก ลานกว้างที่เคยมีอยู่ในแผนผังโรงเรียนได้หายไปแล้ว เบื้องหน้าของพวกเขาคือ “เขาวงกตขนาดใหญ่” ที่ถูกสร้างขึ้นจากพุ่มไม้หนาทึบและสูงเสียดฟ้า ราวกับกำแพงสีดำที่ดูดกลืนแสงจันทร์จนหมดสิ้น กลิ่นอับชื้นของดินและพืชพรรณที่เน่าเปื่อยคละคลุ้งในอากาศ ทางเข้าเขาวงกตดูมืดมิดและน่าขนลุกเกินกว่าที่พวกเขาจะจินตนาการได้

“นี่มัน…อะไรกันเนี่ย?” โชถามเสียงแผ่ว ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “เขาวงกตงั้นเหรอ? ลานกว้างหายไปไหน?”

“สัญญาณผ้ายันต์…มันอยู่ในนี้แหละโช” ไอโกะตอบ น้ำเสียงของเธอตึงเครียดขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย เธอชี้ไปที่หน้าปัดนาฬิกาที่แสดงค่าพลังงานที่พุ่งสูงขึ้นอย่างต่อเนื่องเมื่อพวกเขาเข้าใกล้เขาวงกต “มันต้องเป็นฝีมือของพวกปีศาจแน่ ๆ ที่สร้างเขาวงกตนี้ขึ้นมาเพื่อปกป้องผ้ายันต์”

“แต่แบบนี้เราจะเข้าไปได้ยังไง? มันไม่มีทางออกเลยนะ” โชพึมพำ “แล้วถ้าเราหลงทางล่ะ? เวลาเราก็เหลือน้อยเต็มทีแล้ว”

ไอโกะถอนหายใจ “เราไม่มีทางเลือกหรอกโช” เธอตัดสินใจแล้ว “เราต้องเข้าไปหาผ้ายันต์ผืนที่สองในนี้ให้ได้” เธอชูกำมีดอาคมในมือแน่นพลางปรับท่ายืน “พร้อมนะ?”

โชพยักหน้า เขารวบรวมสมาธิทั้งหมดที่เหลืออยู่ “พร้อม…ลุยเลย!”

ทั้งคู่ก้าวเท้าเข้าสู่ความมืดมิดของเขาวงกต ทันทีที่เข้ามา กิ่งไม้และพุ่มไม้ก็เคลื่อนไหวราวกับมีชีวิต ปิดทางเข้าด้านหลังของพวกเขาจนมิดชิด ความมืดในเขาวงกตนั้นหนาทึบจนมองไม่เห็นแม้แต่ปลายเท้า พวกเขาต้องใช้ไฟฉายจากนาฬิกาข้อมือและไฟฉายของโชส่องนำทางเท่านั้น เสียงลมที่พัดผ่านช่องว่างของพุ่มไม้ดังเป็นเสียงกระซิบกระซาบ ชวนให้รู้สึกขนลุกยิ่งนัก

“ฉันรู้สึกเหมือน…ทางเดินมันเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ เลยนะไอโกะ” โชพูด น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ พวกเขาเดินไปตามทางแคบ ๆ ที่คดเคี้ยวไปมา บางครั้งก็เป็นทางตัน บางครั้งก็วนกลับมาที่เดิม

“ใช่แล้วโช…มันคือเขาวงกตแห่งภาพลวงตา” ไอโกะตอบ “พวกปีศาจที่นี่อาจจะสามารถบิดเบือนการรับรู้ของเราได้ ไม่ใช่แค่การมองเห็น แต่รวมถึงความรู้สึกทางทิศทางด้วย” เธอหยุดเดินพลางก้มลงมองนาฬิกาอีกครั้ง สัญญาณบนหน้าปัดเต้นระริก “สัญญาณมันยังคงแกว่งไปมา…พวกมันคงพยายามหลอกเรา”

ทันใดนั้น เสียงหัวเราะแหลมสูงก็ดังขึ้นจากด้านในเขาวงกต เสียงนั้นฟังดูเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ กำลังเล่นซน แต่กลับแฝงไปด้วยความอำมหิตที่น่าขนลุก

“ใครน่ะ!” โชตะโกน เขายกมีดอาคมขึ้นตั้งท่าเตรียมพร้อม

“อย่าตอบโต้โช!” ไอโกะเตือน “มันคือ ‘ภูตปีศาจ’ ที่อาศัยอยู่ในเขาวงกตนี้ พวกมันจะพยายามหลอกล่อและเล่นงานเราด้วยภาพลวงตาและเสียงหลอน ๆ”

เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ดังมาจากหลายทิศทางพร้อมกัน ราวกับว่ามีภูตปีศาจหลายสิบตนกำลังล้อมรอบพวกเขาอยู่ จู่ ๆ ภาพตรงหน้าของพวกเขาก็เริ่มบิดเบี้ยว กำแพงพุ่มไม้ดูเหมือนจะเคลื่อนที่เองได้ ทางเดินที่เคยเห็นก็หายไป ปรากฏเป็นทางตันที่ไม่เคยมีอยู่จริง

“เห็นไหมโช? มันพยายามหลอกเรา” ไอโกะกระชับขวดอาคมในมือแน่น “เราต้องเชื่อแค่สิ่งที่เราเห็นด้วยตาเท่านั้น”

“แต่ฉันมองไม่เห็นอะไรเลยนี่สิไอโกะ!” โชโต้กลับด้วยความหงุดหงิด “ทุกอย่างมันมืดไปหมด! แถมไอ้เสียงหัวเราะนั่นมันยิ่งทำให้ฉันสับสนไปหมดแล้ว!”

ขณะที่โชกำลังโต้เถียง จู่ ๆ ร่างของภูตปีศาจตัวเล็ก ๆ โปร่งแสงคล้ายควัน ก็พุ่งตรงเข้ามาจากด้านข้าง มันมีรูปทรงคล้ายเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ใบหน้าซีดเซียว ดวงตาโบ๋กลวง มันกรีดร้องใส่หูของโชด้วยเสียงแหลมสูงจนโชต้องยกมือขึ้นมาปิดหูด้วยความเจ็บปวด

“อ๊าก! เสียงอะไรเนี่ย!” โชร้องด้วยความเจ็บปวด

ไอโกะไม่รอช้า เธอร่ายคาถาบทสั้น ๆ แล้วใช้ขวดอาคมฟาดเข้าใส่ร่างโปร่งแสงของภูตปีศาจนั้นอย่างแรง แม้จะไม่มีผลกระทบทางกายภาพ แต่มันก็ส่งเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจก่อนจะถอยห่างออกไป

“โช! ตั้งสติไว้! อย่าไปเชื่อเสียงหรือภาพลวงตาของพวกมัน!” ไอโกะเตือน เธอดึงแขนโชให้เดินตามเธอไปอีกทางหนึ่ง “ฉันรู้แล้วว่าผ้ายันต์อยู่ไหน!”

โชมองไอโกะด้วยความประหลาดใจ “อะไรนะ!?”

“สัญญาณของนาฬิกามันชัดเจนขึ้นตอนที่ฉันพยายามจะร่ายคาถาพลิกตำรานะ!” ไอโกะอธิบายอย่างรวดเร็ว “พวกภูตปีศาจพวกนี้มันสร้างภาพลวงตาได้ แต่ดูเหมือนมันจะเกลียดชังพลังอาคมของพวกเรา! เมื่อใดที่เราใช้พลังเวทมนตร์ มันจะรบกวนพลังของพวกมัน และทำให้สัญญาณของผ้ายันต์ชัดเจนขึ้น! เราต้องเดินตามสัญญาณที่แท้จริง ไม่ใช่ตามภาพลวงตา!”

“งั้นเราก็ต้องใช้พลังเวทมนตร์ไปเรื่อย ๆ ในเขาวงกตนี้งั้นเหรอ?” โชถาม

“ใช่!” ไอโกะพยักหน้า “และฉันคิดว่าผ้ายันต์ผืนที่สองน่าจะอยู่ตรงใจกลางของเขาวงกตนี้! เราต้องเดินตรงไปข้างหน้า ไม่ว่าจะเจอทางแยกกี่ครั้ง นายต้องเชื่อสัญญาณของนาฬิกาและสัญชาตญาณของฉัน!”

พวกเขาเริ่มเดินไปตามทางที่นาฬิกาของไอโกะชี้ แม้ว่าภาพตรงหน้าจะบิดเบี้ยว ทางเดินจะเปลี่ยนไปมา เสียงหัวเราะของภูตปีศาจจะดังขึ้นล้อมรอบตัวพวกเขา แต่ไอโกะก็ยังคงร่ายคาถาบทสั้น ๆ เป็นระยะ ๆ เพื่อให้สัญญาณจากนาฬิกายังคงชัดเจนอยู่ตลอดเวลา ทุกครั้งที่เธอร่ายคาถา แสงสีเขียวจาง ๆ จากนาฬิกาจะสว่างวาบขึ้นเล็กน้อย และเสียงกรีดร้องของภูตปีศาจก็จะดังขึ้นอย่างไม่พอใจ

โชพยายามจะเชื่อในตัวไอโกะ เขาใช้มีดอาคมฟาดฟันไปในอากาศเพื่อขับไล่ร่างโปร่งแสงของภูตปีศาจที่พยายามจะเข้ามาใกล้ แม้ว่าพวกมันจะไม่มีตัวตนทางกายภาพ แต่การสัมผัสกับพวกมันก็ทำให้รู้สึกเย็นยะเยือกจนขนลุกและพลังงานลดลง

“มันเยอะขึ้นเรื่อย ๆ เลยไอโกะ!” โชตะโกน เมื่อภูตปีศาจเริ่มเข้ามาใกล้มากขึ้น พวกมันพยายามจะเข้าสิงร่างของพวกเขา สร้างความรู้สึกหวาดกลัวและสิ้นหวังในจิตใจ

“เราต้องรีบแล้วโช! ฉันรู้สึกได้ว่ามันใกล้เข้ามาแล้ว!” ไอโกะตอบ เธอกำลังใช้พลังงานมหาศาลในการร่ายคาถาต่อเนื่องและต้านทานพลังงานลบจากภูตปีศาจ

และแล้ว เมื่อพวกเขาเดินมาถึงจุดหนึ่ง สัญญาณจากนาฬิกาก็พุ่งสูงขึ้นอย่างรุนแรงจนหน้าปัดเปลี่ยนเป็นสีแดงสด

“เจอแล้วโช! มันอยู่ตรงนี้แหละ!” ไอโกะตะโกนด้วยความดีใจ

แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้ทำอะไรลงไป ร่างของภูตปีศาจหลายสิบตนก็รวมตัวกัน ก่อร่างเป็น ภูตปีศาจตนใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิม มันมีรูปทรงคล้ายหญิงสาวในชุดกิโมโนโบราณที่ขาดวิ่น ใบหน้าของมันซีดขาวไร้แววตา มีเพียงดวงตาสีดำสนิทที่กลวงโบ๋เท่านั้น มันส่งเสียงร้องแหลมสูงราวกับไซเรนที่กำลังส่งสัญญาณเตือนภัย และในมือของมันกลับถือ ผ้ายันต์สีขาวซีดผืนหนึ่ง ไว้แน่น ผ้ายันต์ที่ควรจะบริสุทธิ์กลับดูดซับพลังงานด้านลบจนเปลี่ยนเป็นสีเทาหม่น

“ผ้ายันต์ผืนที่สอง!” ไอโกะอุทานด้วยความตื่นเต้น

“มันจะไม่ยอมให้เราเอาไปง่าย ๆ หรอกนะไอโกะ!” โชบอก เขาเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้

ภูตปีศาจหญิงสาวพุ่งตรงเข้ามาหาพวกเขาด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ มันปลดปล่อยพลังงานด้านลบออกมาเป็นคลื่นกระแทกเข้าใส่ร่างของพวกเขา ทำให้รู้สึกเหมือนถูกบีบอัด ไอโกะรู้ว่านี่คือบอสของเขาวงกตนี้

“นายดึงความสนใจมันไว้นะโช! ฉันจะพยายามฉกผ้ายันต์มา!” ไอโกะสั่ง โชพยักหน้า เขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่พุ่งเข้าใส่ภูตปีศาจหญิงสาวอย่างไม่กลัวตาย

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด ภูตปีศาจหญิงสาวเคลื่อนไหวได้รวดเร็วราวกับสายลม โชพยายามจะโจมตีด้วยมีดอาคม แต่คมมีดของเขาทำได้เพียงตัดผ่านร่างโปร่งแสงของมันไปเท่านั้น ไม่สร้างความเสียหายทางกายภาพ แต่กลับทำให้มันหวาดกลัวและถอยห่างออกไปชั่วครู่ ไอโกะอาศัยจังหวะนั้นร่ายคาถาพลางตัวอีกครั้ง และพยายามจะเข้าใกล้ภูตปีศาจหญิงสาวเพื่อแย่งชิงผ้ายันต์

“โช! ฉันจะฉกผ้ายันต์มาเอง!” ไอโกะตะโกน เธอเห็นจังหวะที่ภูตปีศาจหญิงสาวกำลังจดจ่ออยู่กับการโจมตีโช

ภูตปีศาจหญิงสาวส่งเสียงกรีดร้องเมื่อเห็นไอโกะพุ่งเข้ามา มันพยายามจะใช้ผ้ายันต์ในมือฟาดใส่เธอ แต่ไอโกะก็เร็วกว่า เธอหลบการโจมตีอย่างหวุดหวิด ก่อนจะใช้มือคว้าผ้ายันต์จากมือของภูตปีศาจนั้นได้อย่างฉิวเฉียด

ทันทีที่ผ้ายันต์หลุดจากมือของภูตปีศาจหญิงสาว ร่างของมันก็เริ่มสั่นไหวและสลายไปอย่างรวดเร็ว เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่มันจะหายไปในความมืดมิด เหลือเพียงผ้ายันต์ในมือของไอโกะที่กลับมาเปล่งประกายสีทองจาง ๆ อีกครั้ง

“เราทำได้แล้วโช! ผ้ายันต์ผืนที่สอง!” ไอโกะร้องด้วยความดีใจ เธอชูผ้ายันต์ในมือขึ้น

โชทรุดตัวลงคุกเข่า เขาสูดลมหายใจลึก ๆ “เก่งมากไอโกะ…เก่งมากจริง ๆ” เขายิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน

ไอโกะรีบเก็บผ้ายันต์ผืนที่สองลงในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง แม้จะดีใจ แต่เธอก็ยังคงสัมผัสได้ถึงความเหนื่อยล้าที่ถาโถมเข้ามา พร้อมกับสัญญาณบนนาฬิกาที่ยังคงเตือนถึงผ้ายันต์ที่เหลืออีกหลายผืน

“ต่อไป…เราไปตามหาผ้ายันต์ผืนที่ 3 กันเถอะ” ไอโกะกล่าวเสียงแหบพร่า แต่แววตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น พวกเขารู้ว่าภารกิจยังไม่จบลงง่าย ๆ และอุปสรรคข้างหน้าอาจจะยากลำบากยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า แต่ด้วยความร่วมมือกัน พวกเขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน