FAZER LOGINPumutok ang unang liwanag ng umaga sa ibabaw ng La Oro Vista Garden Resort, ang lugar na pinili ni Marco at Jasmine para sa kanilang kasal. Isang malawak na hardin, napapaligiran ng puting gazebo, hanging orchids, at fairy lights na parang mga bituin na nahulog mula sa langit. Hindi pa man nagsisimula ang seremonya, ramdam na ang kilig sa hangin, ang saya ng bawat taong dumarating, at ang payapang ngiti ni Jasmine habang inaayusan sa bridal suite. PAGHAHANDA NG BRIDE Nakaharap si Jasmine sa malaking salamin na napapalibutan ng maliliit na ilaw. Ang makeup artist ay maingat na dumudampi ng brush sa kanyang pisngi, habang ang hairstylist naman ay inaayos ang kanyang malalambot na alon ng buhok, nilalagyan ng maliliit na perlas na kumikislap. Nakasuot siya ng simpleng robe na kulay cream, habang unti-unti nang nilalatag sa kama ang kanyang wedding gown—isang puting silk dress na may floral lace sa likod at mahaba, eleganteng train. Nanatiling tahimik si Jasmine habang minamasdan an
Ang araw ay sumisilip sa silangan, at ang mga alon ay dahan-dahang humahampas sa puting buhangin. Nakaupo si Marco sa gilid ng maliit na bangka, ang mga kamay nakayakap sa sarili habang pinagmamasdan ang malawak na dagat. Ramdam niya ang bigat sa dibdib—ang kawalan ng trabaho, ang pangungulila sa babaeng mahal niya, at ang pangarap na tila unti-unting naglalaho. Ngunit sa ilalim ng bigat na iyon, may munting pag-asa, isang tinig sa puso niya na sinasabi: “Hindi pa tapos ang lahat. May pagkakataon pa.” Narinig niya ang mga hakbang sa buhangin. Tumango siya sa simoy ng hangin, at doon niya nakita—si Jasmine. Ang buhok niya ay tinatangay ng hangin, ang mata ay kumikislap sa liwanag ng umaga, at sa unang tingin, parang tumigil ang oras. Para bang ang lahat ng lungkot, pangungulila, at hiwalay ay naglaho sa isang iglap. “Marco…” bulong niya, ang tinig mahina ngunit puno ng damdamin, halong lungkot at pag-asa. Lumapit si Marco, dahan-dahan ngunit tiyak. Ang bawat hakbang niya sa buhan
Ang lakad ko papalayo sa Talyer, at bawat hakbang ay parang pinipilit ko lang dalhin ang bigat ng mundo sa aking mga balikat. Ang toolbox sa braso ko ay parang dagdag pang pabigat sa dibdib ko—hindi lang mga gamit ang dala ko, kundi lahat ng pangarap at pag-asa na unti-unti nang parang naglaho sa harap ng mga mata ko. Ang mga mata ko ay nanlalabo, at kahit pilit kong iangat ang tingin, hindi ko maiwasang mapatingin sa mga taong nagtitrabaho pa rin sa loob. Ramdam ko ang mga bulong at titig nila—tila ba nakikita nila ang kabiguan ko, at bawat isa ay may halong awa at paghuhusga. Nakakahiya, at masakit, ngunit wala akong magagawa. Tumigil ako sa gilid ng kalsada. Ang simoy ng hangin ay malamig, at ramdam ko ito sa balat ko na basa na ng pawis at luha. Bahagyang nanginginig ang mga kamay ko habang inaayos ko ang hawak ko sa toolbox. Parang bawat hakbang palayo sa pinto ng Talyer ay pilit humihila sa akin pababa, at hindi ko maiwasang magtanong sa sarili ko: “Bakit ganito? Bakit kaila
Pagdating ni Marco sa Talyer, agad siyang sinalubong ng kanyang boss na si Ginoo Ramirez, na may nakataas na kilay at halatang galit. “Bumalik ka pa talaga! Sana hindi ka na lang bumalik… Marami na akong tauhan dito kaya puwede ka nang hindi pumasok. Kunin mo na rin lahat ng gamit mo at huwag ka nang bumalik dito!” galit na sambit ni Ginoo Ramirez, pinipigilan ang sariling pagtaas ng boses sa harap ng ibang empleyado. “Pero… Sir… kailangan ko po talaga ang trabahong ito. Sir, magpapaliwanag po ako, please,” madamdaming sabi ni Marco, habang pinipilit niyang mapanatili ang kontrol sa kanyang boses. “Hindi na kailangan umalis ka na!” putol na tugon ni Ramirez. “Paulit-ulit na kitang pinaalalahanan noon, Marco. Hindi ko na alam kung paano pa ipapaliwanag sa’yo. Hindi ito para sa’yo.” Ngunit hindi sumuko si Marco. Lumapit siya ng kaunti, pinipilit panatilihin ang kanyang tingin sa mata ng boss, na puno ng determinasyon at kaunting pangamba. “Sir, alam kong galit po kayo sa akin…
Matapos ang mabigat na usapan ng pamilya Alvarez, agad na tumayo ang tunay na Marvey at halos hindi na lumingon pa. Sinalubong siya ni Elsa sa gilid ng sasakyan, halatang balisa at nag-aalala. “Marvey… anong nangyari?” nanginginig ang boses nito. “Huwag na muna ngayon, Elsa. Umalis tayo. Kailangan natin umalis habang maaga,” mariing sagot ni Marvey habang binubuksan ang pinto ng sasakyan. Kita sa mukha niya ang pagod, galit, at determinasyong tapusin ang matagal nang gulo. Pagkasakay nila, mabilis na pinaandar ni Marvey ang sasakyan, at tuluyan silang iniwan ang mansyon. Samantala, sa loob ng kwarto ni Jasmine, nagtipon si Marco at ang kambal ni Marvey na si Mark. Tahimik sa loob, tanging malalim na buntong-hininga at kabang hindi maipaliwanag ang umiikot sa hangin. Si Jasmine ay nakaupo sa gilid ng kama, hindi makatingin nang diretso kanino man. Si Mark ang unang nagsalita, puno ng pag-aalala at tensyon ang boses. “Umalis ka na ngayon, Marco. Kailangan mong tumakas. Hindi mo al
Kinabukasan, tahimik ang Alvarez Mansion. Si Elsa ay nanatili sa sasakyan, nakaupo sa tabi ng bintana, ang mga daliri’y nakapadyak sa dashboard habang sinusubukang kalugin ang kaba. Alam niyang hindi madali ang harapin ang loob ng mansyon—lalong-lalo na si Jasmine, at ang buong Alvarez na handa nang masundan ang bawat galaw ng kanyang minamahal. Ngunit pinilit niyang magpakatatag. Sa loob, si Marvey ang totoong sentro ng eksena. Ang dibdib niya ay puno ng kaba, ngunit mas malaki ang determinasyon. Alam niyang wala nang atrasan—ang katotohanan ay kailangan na niyang harapin. Habang unti-unting naglalakad papasok, nakikita niya si Marco, ang impostor, na tahimik na nakatayo sa sulok, may maliit na ngiti sa labi, alam ang kanyang papel ngunit walang ideya kung paano lalabas sa laban na ito nang hindi nabubunyag. Nang tumigil sa gitna ng sala, tinutok ni Marvey ang mga mata sa bawat miyembro ng pamilya. “Magandang umaga po,” boses niya’y mahinang nanginginig sa umpisa, pero pilit pina







