บทนำ

[พาร์ท : ตะขวด]

ตอนนี้ผมมาหยุดยืนอยู่หน้าป้ายที่ขึ้นว่า ‘BTS สำโรง’

มือผมกำชับของแข็งที่เหน็บในกางเกงรุ่นเก๋าที่จิ๊กเงินพ่อมาซื้อประมาณตัวละสามพันไว้แน่น ใส่แบบไม่ซักจนแม่งเปื้อนฝุ่นในโรงรถเต็มไปหมด แต่นี่แหละคือความคลาสสิกของลูกผู้ชาย

ไม่ต้องถามว่าของแข็งที่ว่าคืออะไร มันไม่ใช่*วยแน่นอน

ก็แค่พกมีดยาวเท่าแขนเอง คิดอะไรกันมาก

“ไอ้เหี้ยเจ BTS ขึ้นไงวะ” ผมหันไปถามเพื่อนที่มาเป็นกลุ่ม เพราะแม่งเป็นครั้งแรกที่นั่ง BTS เอาจริงๆ พวกผมมันถนัดรถเมล์ไม่ก็วินมอไซค์หน้าปากซอยมากกว่า “มึงไม่นั่งรถเมล์ไปวะ กูไม่เคยขึ้น BTS”

“ไอ้ห่านั่นมันอยู่สยาม ป่านนี้รถติดจะตายห่า ถ้าจะขึ้นรถเมล์ไปมึงคงถึงตอนสามทุ่มอ่ะ เอามั้ยล่ะไอ้ขวด”

“แล้วถ้ายามแม่งตรวจจับมีดที่กูพกในกางเกงอ่ะ”

“เมียกูบอกมันขึ้น BTS บ่อย เดี๋ยวนี้ยามหละหลวม มึงไม่ต้องห่วงหรอก” ไอ้เจเพื่อนรักตบบ่าผมหนักแน่น เพราะช่วงหลังๆ เหมือนน้องนิดหน่อยแฟนมันบอกว่ายามปล่อยปละละเลยไม่ค่อยได้สแกนตรวจโลหะแล้ว “ก่อนห่วงเรื่องมีดกูว่ามึงห่วงรองตีนส้นเหล็กที่มึงใส่มาก่อน”

อีกฝ่ายว่าพลางพยักเพยิดไปทางรองเท้าหนังประจำสายอาชีวะหัวร้อน ที่ทั้งหัวรองเท้าและส้นรองเท้าต่างทำด้วยโลหะแข็งชะงัดมันวาว ซึ่งมันจะมีผลเวลากระทืบคน

“ถ้ามึงอยากจะลองก็ได้นะ” ผมหยอกเพื่อนรักไปหนึ่งที แต่ไม่คิดจะมีปัญหากับรุ่นตัวเองหรอก ยิ่งกับเพื่อนรักแบบนี้ ก่อนที่จะกวักมือเรียกพวกน้องๆ ที่พกกันมาเป็นรุ่นๆ ให้เดินตามมา เห็นที่กดบัตรอยู่ไม่ไกล แต่ผมกดไม่เป็น ผมจะไปถามพนักงานทีเดียว “พวกมึงมากี่คน”

“ยี่สิบ” ไอ้เจกวาดสายตามองพวกรุ่นเราคร่าวๆ แล้วหันกลับมาพูดเรียบๆ “มึงกดทีเดียวเลย แล้วออกค่ารถให้ด้วย”

“ได้ วันนี้กูรวย” ผมพูดถึงเรื่องไถเงินที่ทำเป็นประจำกับเด็กสายอาชีพหัวอ่อน เด็กรุ่นใหม่เดี๋ยวนี้พ่อแม่ค่อนข้างรวย ไถคนละห้าร้อยก็ได้มาเป็นหมื่น ผมเลยเน้นไถวันละสองสามคน คนละสองพันสามพัน หักค่าเหล้าค่ายาก็เหลือหลายพันอยู่

เรียกได้ว่าเป็นตัวตึงตัวจี๊ดแห่งอาชีวะศึกษาแถวนี้ก็ย่อมได้ (เป็นพฤติกรรมที่ไม่วรเอาเยี่ยงอย่าง)

“สยาม ยี่สิบคน” ผมพูดกับพนักงานผู้ชายที่อยู่ในนั้น ที่ลางๆ ว่าจะเป็นกะเทยแก่ มันก้มหน้าก้มตาคิดเงินส่งบัตรยี่สิบใบให้พวกกูที่ยืนล้อมกันต่อหน้ามัน คนรอบข้างก็มองมาที่พวกกูอย่างไม่อยากจะยุ่งสักเท่าไหร่นัก

ผมไม่ใช่พวกเหยียดเพศ แค่เป็นคนคิดอะไรตรงๆ แล้วก็เลยพูดออกมาเลยตรงๆ

ลืมแนะนำตัวไปเลยว่ะ

ผมชื่อ ‘ตะขวด’ เป็นลูกชายคนรองของพ่อผมที่มีชื่อที่โคตรจี้ว่าตะเข้ (เพราะพ่อชื่อตลกแบบนี้ พอผมที่เป็นลูกชายคนสุดท้องเกิดมา แม่ผมเลยตั้งให้ชื่อผมคล้ายคลึงพ่อไปด้วย) ผมมีพี่น้องอีกสอง และแน่นอนว่าผมไม่ถูกกับพ่อ เพราะพ่อไม่เคยเข้าใจผมเลยสักครั้ง ส่วนปู่นั้นผมเคารพรัก เพราะปู่ผมเคยเรียนอาชีวะแล้วเป็นตัวตึงมาก่อน ผมนับถือท่านมากเพราะท่านเข้าใจผม ปู่ผมมีชื่อโคตรจี๊ดว่าฉลามดุ

โอเค จบเรื่องวงศ์ตระกูลไว้แค่นี้ก็แล้วกัน เพราะเรื่องของผมแม่งน่าสนใจกว่าเยอะ

ผมเป็นคนแหวกแนวมาตั้งแต่เด็ก พ่อที่มองเห็นพรสวรรค์ในการทำชั่วเป็นนิจของผมเลยจับส่งสายอาชีพตั้งแต่จบประถม ผมที่ราวกับถูกบ่มเพาะด้วยสภาพแวดล้อมรอบตัวให้เลือดร้อนตั้งแต่เยาว์วัยเลยกลายเป็นตัวตั้งตัวตีในวิทยาลัยจนได้ขึ้นมาเป็นหัวหน้ากลุ่ม ได้แหวนรุ่นจากรุ่นพี่มาแล้วรอจะส่งต่อกับรุ่นน้องที่มันโดนใจผมเป็นพิเศษ ในขณะที่ ‘ไอ้เจ’ ที่เป็นอีกคนที่ได้แหวนรุ่นเหมือนผม พวกเราจะจับมือกันแล้วจะสานฝันชายสายเถื่อนให้ได้ไปจนสุดทาง

ทุกๆ วันพวกผมจะมีเรื่องประจำ พวกผมโดนลงข่าวหน้าหนึ่งอยู่บ่อยๆ ที่ว่าเด็กช่างกลยกพวกขึ้นตีกันกระหน่ำ โหนรถเมล์ยิงกันตายอะไรประมาณนั้น เข้าตารางเป็นบ้านหลังที่สอง ถูกตราหน้าว่าเป็นพวกไอ้เด็กเปรต สังคมส่วนใหญ่หันหลังให้พวกเรา

แต่แล้วยังไง? ไม่ได้สนสักหน่อย

จนกระทั้งวันนี้เรื่องก็เกิดอีก เมื่อ ‘ไอ้เต้’ อริอีกวิทยาลัยนึงที่เขม่นกับวิทยาลัยผมอยู่เงียบๆ เริ่มเปรี้ยวตีน โพสต์ท้าทายอ้อนบาทาลงในเฟส และมีท่าทีเหมือนจะวางแผนกันไปถล่มวิทยาลัยผมอย่างโจ่งแจ้ง แต่ผมก็เพิกเฉยเพราะช่วงนี้เปื่อยๆ ไม่กระหายศึก จนวันหนึ่ง...

มันไปเอาเสื้อช็อปวิทยาลัยผมมาจากที่ไหนไม่รู้ แล้วจุดเผาโชว์ประจานลงเฟส

นั่นเท่ากับหยามหน้าวิทยาลัยผมแบบยอมไม่ได้

ช็อปคือศักดิ์ศรี สตรีคือรางวัล แหวนรุ่นคือของหมั้น ที่โจษจันต้องเป็นวิทยาลัยผมเท่านั้น

แล้วคิดว่าเผาช็อปวิทยาลัยผมไป แล้วตัวตั้งตัวตีอย่างผมจะทำยังไง?

ก็แค่แทงมันสักแผล ตะลุมบอนทั้งกลุ่มมันให้กระดูกหักสักซี่สองซี่ ให้ไปนอนโรงบาลเล่นๆ สักอาทิตย์นึง ส่วนผมก็จ่ายค่าปรับไปแบบเจ๋งๆ (เป็นวิธีคิดที่ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่างเป็นที่สุด)

พวกผมขึ้นมาบน BTS แต่เพราะพวกมียี่สิบกว่าชีวิตก็เลยเหมือนเด็กช่างมายึดรถไฟ ผมยืนกำมีดปลายแหลมยาว 15 นิ้วข้างกางเกงยีนส์ตัวโปรดพร้อมกับเดาะลิ้น ยืนอยู่หน้าประตูอย่างอ้อนตีน ผู้คนต่างมองพวกเราอย่างกล้าๆ กลัวๆ

ผมเลยหันไปยักคิ้วให้ไอ้เจ

“กูมันสุดเท่ เห็นปะ” ผมชื่นชมตัวเองทั้งที่ความจริงพวกมันอาจมองมาเพราะรังเกียจก็ได้ ไอ้เจเลยยกนิ้วกลางให้

“เมียเก่ายังดูแลไม่ได้ นับประสาอะไรกับเสื้อช็อปที่โดนเผา”

“ไอ้ควาย” ผมสบถด่าเลย อย่ามาจี้ปมกันแบบนี้ “เพราะมีไอ้หน้าโง่ที่ไหนเข้าไปในถิ่นมันนั่นแหละว่ะ ไม่ก็ไอ้เหี้ยนั่นแม่งอ่อนด๋อยเกินไป เสื้อช็อปตัวเดียวยังดูแลไม่ได้”

“กูไม่เกี่ยว ไม่ต้องมาด่ากู”

“ไอ้ควาย” ผมด่ามันซ้ำอีกคำ ก่อนที่จะได้ยินเหมือนรถไฟถึงสถานีอะไรสักอย่าง พร้อมๆ กับที่สายตาสะดุดอยู่กับคู่รักในชุดนักเรียนคู่นึงที่เดินเข้ามาหลังจากที่ประตูเลื่อนฝั่งที่ผมยืนท้าวแขนอยู่เปิดออก

ไม่เชิงแฟน แต่เด็กผู้หญิงอ่ะ

น่ารักสัสๆ

“ไอ้เจ มึงดูเด็กคนนั้น” ผมเริ่มเบนความสนใจไปที่ผู้หญิง ตบหัวไอ้เจให้หันไปดูในจังหวะที่พวกนั้นก้าวเข้ามาในอีกชานชาลานึง “น่าจิ้ม”

“เอาเรื่องเมียเก่ามึงให้รอดก่อน” มันมองตามไปยังรูปร่างบอบบางและผมสวยๆ นั่น “แต่สวยจริง”

“กูไม่ใคร่มีเมียคนเดียวว่ะ” กูยักไหล่ “สองคนก็ไหว พอดีของกูมันร้อน”

“มึงมันเหี้ยเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ” ไอ้เจผู้ที่อุทิศตัวให้เมียมันคนเดียวถึงกับรับไม่ได้ในความหน้าตัวเมียของผม ส่ายหน้าเป็นพัลวันอย่างชินชากับสันดานของเพื่อนตัวเอง แล้วเหลียวหลังกลับไปมองอีกครั้ง “แต่น้องมันมากับแฟน ดูแล้วอายุไม่ถึงสิบแปดด้วยซ้ำมั้ง มึงแน่ใจ?”

กูแค่นหัวเราะ ตบบ่ามันแล้วบอกมันทางสายตาว่า ‘ถึงมีแฟนแล้ว แต่พอดีว่ากูชอบ กูก็จะเอาว่ะไอ้สัส’