ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้ร่างบางที่นอนหลับอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ก่อนที่จะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู ปรากฏเบอร์ที่หน้าจอคือแม่ของเธอ
"ฮัลโหล"
(แม่โทรมารบกวนลูกใช่มั้ยของขวัญ)
"แม่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ"
(ตอนนี้ขวัญเอยยังไม่กลับบ้านเลย แม่เป็นห่วงน้องมากๆ)
"......" ของขวัญมองนาฬิกาก็เห็นว่าเป็นเวลา5ทุ่มแล้วพลางคิดในใจว่าทำไมน้องสาวของเธอยังไม่กลับบ้านอีก
(ขวัญช่วยตามให้แม่หน่อยได้มั้ยลูก แม่เป็นห่วงน้อง)
"เดี๋ยวขวัญจะลองโทรหาน้องเองค่ะ"
(แม่ฝากด้วยนะลูก ถ้าได้เรื่องยังไงโทรหาแม่ด้วยนะขวัญ)
"ได้ค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"
หลังจากที่คุยกับแม่ของเธอเสร็จ ร่างบางจึงรีบโทรหาน้องสาวของเธอทันทีและคนที่รับสายนั้นไม่ใช่น้องสาวของเธอ แต่เป็นเพื่อนของขวัญเอย เธอจึงคุยต่อและรู้ที่อยู่ของน้องสาวจึงลุกขึ้นจัดการตัวเองเพื่อออกไปหาน้องสาวทันที....
____________
Mystic Pub
ตอนนี้ร่างบางยืนอยู่หน้าผับแห่งหนึ่งที่เธอรู้จัก เพราะทุกครั้งเธอก็ผ่านทางนี้ตลอดเวลากลับคอนโด แต่ไม่เคยเข้าไปเลยและไม่คิดจะมาที่นี่แบบนี้ด้วย
"ขอดูบัตรหน่อยครับ"
"อ่อ ค่ะ" ฉันยืนบัตรประชาชนให้คนที่ดูแล ก่อนที่เขาจะมองหน้าฉันนิ่งๆ จนฉันอดถามเขาไม่ได้ "มีอะไรหรือเปล่าคะ?"
"เปล่าครับ เชิญครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
ร่างบางเดินเข้าไปข้างในผับด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เสียงดนตรีที่ดังมากรวมถึงนักท่องราตรีที่กำลังดื่มกันอย่างนึกสนุกพลางคิดในใจ
ฝนตกหนักขนาดนี้ทำไมถึงมาดื่มกันได้นะ...
ตุบ!
"อะไรเนี่ย!"
"ขอโทษค่ะ"
"แต่งตัวแบบนี้มาเที่ยวผับเหรอเนี่ย! เหอะ!"
"ขอตัวค่ะ" ของขวัญพูดเสร็จก็เดินเลี่ยงออกมาจากกลุ่มผู้หญิงที่เธอเดินชนเพราะความไม่ตั้งใจ
หมับ!
"พี่ของขวัญคะ"
"อ้าว! นารา แล้วขวัญเอยล่ะ?"
"ตามนารามาดีกว่าค่ะ ยัยนั่นเมาหนักมากเลยค่ะพี่ขวัญ"
"ดื่มหนักขนาดนั้นเลยเหรอนารา" ของขวัญถามนารา เพื่อนของน้องสาวเธอพร้อมกับเดินตามเพื่อไปหาขวัญเอยที่กำลังฟุบบนโต๊ะนั้นกับกลุ่มเพื่อนอีกหลายคน
"สวัสดีค่ะพี่ของขวัญ"
เพื่อนของน้องสาวทักทายของขวัญที่เป็นที่รู้จักดีในมหาวิทยาลัยและเป็นคนที่ใครๆ ต่างชื่นชอบ
หมับ!
"ขวัญเอย" ฉันแตะไหล่น้องสาวเบาๆ เพื่อปลุก
"ยัยเอยคงเมาแล้วหลับไปเหมือนทุกครั้งน่ะค่ะ พี่ขวัญมายังไงคะ?"
"พี่มาแท็กซี่น่ะ แล้วเอยล่ะ ได้เอารถมามั้ย ถ้าเอามาพี่จะขับพาเอยกลับเอง"
"ยัยเอยมากับเพื่อนนาราเองค่ะ ส่วนรถของเอยอยู่ที่คอนโดนารา"
"งั้นเหรอ งั้นช่วยพี่พาเอยไปด้านนอกหน่อยได้มั้ย เดี๋ยวพี่จะเรียกรถมาเอง"
"ให้ผมไปส่งมั้ยครับ พอดีผมว่าจะกลับแล้วเหมือนกัน" เสียงผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ในกลุ่มพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่เขาจะลุกจากที่นั่งแล้วมาประคองขวัญเอยขึ้น
"เอ่อ...แต่ว่า..."
"ให้พี่ไมค์ไปส่งเถอะค่ะพี่ของขวัญ พี่ไมค์เป็นญาติกับนาราเองค่ะ ปลอดภัยหายห่วงค่ะ นารารับประกัน"
"พี่ว่าพี่พา..."
"ข้างนอกในตกหนักเลยนะครับ ให้ผมไปส่งคุณกับน้องสาวคุณดีกว่านะครับ"
"เอ่อ...งั้นรบกวนด้วยนะคะ"
"ไปกันเถอะครับ"
"นาราจะกลับเลยมั้ย พี่ว่ามันดึกมากแล้วนะ" ก่อนที่จะเดินออกไป ของขวัญไม่บืมที่จะถามเพื่อนน้องสาวของเธออีกครั้ง เพราะดูจากท่าทางแล้วเด็กคนนี้ก็คงอยากจะกลับแล้วเหมือนกัน
"งั้นนารากลับด้วยเลยดีกว่า ไปก่อนนะเพื่อนๆ"
"ไว้เจอกันครั้งหน้า สวัสดีค่ะพี่ของขวัญ"
หลังจากนั้นทั้งสี่คนก็พากันออกไปจากผับแห่งนี้ แต่ระหว่างที่ร่างบางกำลังจะเดินออกไปนั้นเธอก็ได้ยินเสียงคนทะเลาะวิวาทกันด้วย นั่นทำให้เธอรีบเดินออกไปทันทีโดยไม่ได้หันหลังไปมอง.....
บรื้นนนนน!
ทันทีที่ร่างบางออกมาจากผับก็เห็นว่ามีรถคันหนึ่งขับเข้ามาจอดด้านหน้าของพวกเธอและทำให้เธอแปลกใจได้ไม่นานก็ทำให้เธอเข้าใจได้ในทันที เพราะเป็นรถของคุณไมค์นี่เอง
"ไปกันเถอะค่ะพี่ของขวัญ"
"จ๊ะ ^_^"
ระหว่างทางที่นั่งมาบนรถ ร่างบางไม่ได้พูดอะไร เพราะเธอแค่นั่งฟังเพื่อนของน้องสาวของเธอที่ชวนคุย
"ขอโทษอีกครั้งนะคะพี่ของขวัญที่พายัยเอยมาเที่ยวที่แบบนี้"
"ไม่เป็นไรหรอก พี่รู้นะว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกของพวกเรา"
"แหะๆๆ" นารายิ้มแห้งเมื่อของขวัญรู้ทันเธอ "อ่อ ยังไม่แนะนำอย่างเป็นทางการเลย นี่พี่ของขวัญ พี่สาวขวัญเอยค่ะพี่ไมค์"
"ครับ"
"พี่ไมค์ เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศน่ะค่ะพี่ขวัญ"
"พอดีบังเอิญเจอนาราน่ะครับ ผมก็เลยมาทักทายน้องสาวสักหน่อย"
"อ่อ ค่ะ รบกวนคุณด้วยนะคะที่มาส่งฉันกับน้องสาวแบบนี้"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็อยากจะกลับแล้วเหมือนกัน"
หลังจากนั้นรถยนต์ก็ขับมาจอดที่หน้าคอนโดของเธอแล้ว ร่างบางไม่อยากรบกวนทั้งสองคนจึงให้รปพ.มาช่วยประคองน้องสาวของเธอแล้วจึงบอกลาพร้อมกับกล่าวคำขอบคุณกับทั้งสองคน....
แกร๊ก!
"อื้อออ!"
พรึ่บ!
"เฮ้อออ...."
ของขวัญมองน้องสาวของตัวเองอย่างเป็นห่วง ก่อนที่จะเช็ดตัวให้กับขวัญเอยและไม่ลืมที่จะโทรศัพท์บอกแม่ของเธอ
___________
อีกด้านหนึ่ง
พรึ่บ!
"พี่ไมค์คะ"
"หืม"
"คืนนี้อยู่กับนาราได้มั้ยคะ" เสียงอ้อนของนาราพร้อมกับมือที่จับแขนเขาไว้อย่างหวงแหน ทำให้ไมค์ปรายตามองนิ่งๆ
"คืนนี้พี่ไม่ว่างครับน้องนารา"
"แต่ว่านารา..."
"พรุ่งนี้พี่จะมารับไปส่งที่มหาวิทยาลัยดีมั้ยครับ"
"จริงนะคะ!" นาราตื่นเต้นมากเมื่อได้ยินที่ไมค์พูดขึ้น
"ครับ ว่าแต่นั่นพี่สาวเพื่อนเราเหรอครับ"
"ใช่ค่ะ พี่ของขวัญ สวยใช่มั้ยล่ะคะ"
":-)"
"พี่ของขวัญเป็นที่รักของพวกรุ่นน้องเลยนะคะ ทั้งสวย ทั้งเก่งแล้วก็นิสัยดีมากๆ เลยนะคะ"
"ขนาดนั้นเลย"
"ใช่ค่ะ ไอดอลนาราเลยนะคะพี่ไมค์" นาราพูดพร้อมกับยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงพี่สาวของเพื่อนสนิทเธอ ที่เธอมักจะชอบมองอยู่บ่อยๆ
"ชักอยากรู้จักมากขึ้นแล้วสิ"
"ไม่ได้นะคะ!"
"หืม"
"ก็พี่ไมค์น่ะต้องมองแค่นาราคนเดียวสิคะ อีกอย่างพี่ของขวัญไม่มองผู้ชายคนไหนเลยนะคะ นาราจะบอกให้"
"หรือว่าผู้หญิงคนนั้นจะชอบ..."
"มีแต่คนคิดแบบนั้นค่ะ นาราก็คิดแบบนั้นนะคะ เพราะฉะนั้นพี่ล้มเลิกความคิดนี้ไปเลยนะคะพี่ไมค์"
"ถึงแล้วครับ"
จุ๊บ!
"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ" นาราจูบปากไมค์พร้อมกับบอกลา
"น้อยไปนะครับนารา"
"บ้า >.<"
"ต้องแบบนี้ครับ"
จุ๊บ!
จ๊วบ! จ๊วบ! จ๊วบ!
"อืมมม"
"หึ! พรุ่งนี้เช้าพี่จะมารับนะครับ"
"ค่ะ >.<"
🔹🔹🔹🔹🔹🔹
💢แม๊...
💢เอ๋? เอ๊ะๆๆๆ
🔶อะไรยังไงคะ....
พรึ่บ!"พี่จอมคะ""หืม""ขวัญเอารายงานคลังสินค้าของเดือนที่แล้วมาคำนวณดูอีกที ดูเหมือนว่ามันจะไม่ตรงกันค่ะ" ฉันยื่นเอกสารให้กับพี่จอม ที่เป็นคนรับผิดชอบเกี่ยวกับการฝึกงานของฉัน รวมถึงเป็นคนให้ฉันลองคำนวณค่าใช้จ่ายของเดือนที่แล้วให้เธอดูซึ่งมันไม่ตรงกันเลย"ไม่ตรงงั้นเหรอ...""หรือว่าขวัญทำผิดพลาดตรงไหนหรือเปล่าคะ?""ขอพี่ดูก่อนนะ""ค่ะ"หลังจากนั้นร่างบางก็กลับมานั่งโต๊ะของตัวเองพร้อมกับเขียนรายงานต่อตอนนี้ร่างบางเข้ามาฝึกงานที่บริษัทแห่งนี้เป็นเวลา 1 สัปดาห์แล้ว ซึ่งการฝึกงานในครั้งนี้จะใช้เวลาฝึกงานเพียง 1 เดือนเท่านั้น เป็นการฝึกที่สั้นมากแต่เป็นแบบนี้ทุกคณะในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ทำให้เธอต้องเร่งเก็บเกี่ยวประสบการณ์เพื่อเอาไว้ใช้ในการทำงานในอนาคตที่กำลังจะจบในเดือนหน้า และที่บริษัทแห่งนี้พนักงานที่นี่น่ารักและเป็นกันเองมาก เธอรู้สึกดีมากที่ได้เข้ามาฝึกงานที่นี่"น้องของขวัญ ท่านประธานเรียกพบจ๊ะ""ขวัญเหรอคะ?""ใช่จ้ะ แต่พี่ไม่รู้หรอกนะว่าท่านเรียกทำไม เรารีบไปเถอะ เดี๋ยวจะโดนว่าเอา""เอ่อ...ได้ค่ะ" ฉันรีบลุกออกไปทันที แต่ทว่า...ก็ถูกพี่พรักงานอีกคนพูดขึ้นมาทำให้ฉันถึงกับต้องแปลกใจ"
พรึ่บ!"นี่ก็เทอมสุดท้าย อย่าลืมส่งเอกสารให้อาจารย์ด้วยนะคะ วันนี้วันสุดท้ายแล้วพรุ่งนี้อาจารย์จะประกาศสถานที่ฝึกงานของแต่ละคนในเว็บบอร์ดของคณะเรานะคะ"นักศึกษาปี 4 ที่กำลังนั่งฟังอาจารย์พูดในเรื่องของการฝึกงานที่ให้เวลาพวกนักศึกษาเลือกแหล่งฝึกเองในเทอมหนึ่งไปแล้วและนี่ก็เป็นวันสุดท้ายที่นักศึกษาทุกคนจะต้องส่งเอกสารสำหรับฝึกงานในปีสุดท้ายก่อนที่จะจบของทุกคนรวมถึงตัวเธอด้วย"พวกแกหาที่ฝึกงานกันได้หรือยัง""ฉันได้แล้วล่ะ ^_^""ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าแกจะฝึกที่ไหน เพราะคู่หมั้นแกคงไม่ปล่อยให้ไปฝึกงานที่อื่นหรอกยะยัยขวัญ""เอาล่ะค่ะ วันนี้เลิกคลาสได้ค่ะ ขอให้สนุกแล้วก็โชคดีในการฝึกงานค่ะ"พออาจารย์พูดจบก็เดินออกไปทันที ตอนนี้ร่างบางและพวกเพื่อนๆ กำลังคุยกันเรื่องที่จะฝึกงาน เพราะเอกของพวกเธอนั้นสามารถเลือกที่ฝึกงานเองได้ แต่ละแหล่งฝึกจะต้องฝึกได้ไม่เกิน 3 คน"เฮ้อออ...ชีวิตในมหาลัยจะจบลงแล้วเหรอเนี่ย""จบที่ไหนยะยัยแจม เดี๋ยวเราก็ต้องกลับมาสอบอีก แต่ฉันนี่สิไม่อยากฝึกงานบริษัทของที่บ้านเลยอ่ะ" เรนโบว์บ่นทันที "ฉันขอไปฝึกกับแกได้มั้ยอ่ะแจม""แกคิดว่าแกเปลี่ยนที่ได้?""นั่นสิเรน ฉันว่าพ่อแม่
กุกกัก!พรึ่บ!"พี่ลีวายคะ ขวัญเก็บของเสร็จแล้วนะคะ" ของขวัญตะโกนเรียกชายหนุ่มที่กำลังแต่งตัวอยู่ในห้องน้ำวันนี้เป็นวันที่เขาสามารถกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้แล้วหลังจากที่อยู่โรงพยาบาลมา 4 วัน ทั้งหมอและพยาบาลต่างแปลกใจที่แผลของเขาหายเร็วขนาดนี้ แต่นั่นมันก็ทำให้เธอรู้สึกดีมากๆ เพราะไม่อยากเห็นเขาเจ็บอีก"พี่ลีวายคะ"เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเงียบ ไม่ตอบ ทำให้เธอรู้สึกเป็นห่วงเขาจึงรีบเดินไปเคาะประตูที่ห้องน้ำและเรียกเขาเสียงดังอีกครั้งทันทีแกร๊ก!"พี่...ว้าย!"หมับ!พรึ่บ!"เฮือกกก!"ร่างบางตกใจมากที่อยู่ๆ เธอก็ถูกเขากระชากเข้าไปในห้องน้ำทั้งๆ ที่ตัวเองยังไม่ได้ใส่เสื้อเลยทำให้เธอรีบปิดตาตัวเองทันที"พี่ลีวายทำอะไรคะ!" ฉันถามเขาเสียงดังพร้อมกับมือที่ยังคงปิดตาอยู่ด้วยความเขินอาย"เอามือออกได้แล้ว"ลีวายดึงมือของขวัญออก แต่เธอยังคงหลับตาอยู่และนั่นทำให้เขาทำเสียงในลำคออย่างไม่พอใจ ก่อนจะพูดย้ำกับเธออีกครั้ง"ถ้ายังไม่ลืมตาพี่จะทำอย่างอื่นแทน!"พรึ่บ!หมับ!"หยุดๆๆ เลยค่ะ นี่มันโรงพยาบาลนะคะ พี่จะมาหื่นแบบนี้ไม่ได้นะ >.ฉันลืมตาขึ้นมาแล้วรีบจับมือเขาออกเพื่อหยุดการกระทำของเขาจุ๊บ!"อื้อ
พรึ่บ!"พวกพี่จะกลับไปเคลียร์เรื่องทางนั้นก่อน ฝากดูแลไอ้ลีวายด้วยนะครับ""ไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้นะคะ เดี๋ยวขวัญจะอยู่ดูแลพี่ลีวายเองค่ะ" ของขวัญพูดกับเพื่อนของลีวาย"เราก็ต้องพักผ่อนด้วยนะของขวัญ ถ้าไอ้ลีวายมันฟื้นขึ้นมาแล้วเห็นเราเป็นแบบนี้มันคงโทษตัวเองแน่ๆ ยิ่งคลั่งรักอยู่ด้วย" แจ็คกี้พูดเล่นกับของขวัญ เพราะไม่อยากให้เธอเครียด"ขอบคุณมากนะคะที่เป็นห่วง แต่ขวัญไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ""งั้นพวกพี่กลับก่อนแล้วกัน เคลียร์ทางนั้นเสร็จจะมาเยี่ยมมันใหม่ อย่าลืมพักผ่อนด้วยนะครับ" คาร์ลพูด"ค่ะ"หลังจากที่คาร์ลและแจ็คกี้เดินออกไปจากห้องพักฟื้น ตอนนี้ภายในห้องจึงเหลือเพียงแค่ของขวัญกับลีวายที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย โดยที่ตั้งแต่ที่เขาถูกนำมาส่งที่โรงพยาบาลจนถึงตอนนี้ยังไม่ฟื้นร่างบางเหม่อมองไปที่ชายหนุ่มอย่างเศร้าใจ เพราะเธอไม่รู้ว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาตอนไหน ถึงแม้หมอจะบอกว่าเขาอยู่ในระยะปลอดภัยแล้วหลังจากที่ผ่าตัดเอากระสุนออกแล้ว แต่ก็ยังคงต้องรอดูอาการต่อไป เธอก็ยังคงอดเป็นห่วงเขาไม่ได้และไม่ยอมไปไหนเลยตั้งแต่เมื่อคืนจนกระทั่งถึงเช้าวันนี้"รีบๆ ตื่นสักทีสิคะพี่ลีวาย...." น้ำเสียงสั่นเครือเอื้อนเ
กึก!ตุบ!"อ่ะ! ซี๊ดดดด!"เพราะถูกกระชากอย่างแรงจนทำให้เธอล้มลงไปกับพื้น ทำให้ร่างบางถึงกับร้องออกมาด้วยความเจ็บเธอมองไปรอบๆ ก็ถึงกับนิ่งไปทันที เมื่อเห็นว่ารอบๆ ท่าเรือที่คริสเตียนจับตัวเธอมานั้นเต็มไปด้วยชายชุดดำจำนวนมากที่เดินเข้ามา เธอคิดว่าคนพวกนี้คือคนของคริสเตียนอย่างแน่นอน แต่เธอไม่คิดว่าคนของเขาจะมีคนมากมายขนาดนี้ขออย่าให้พี่ตามขวัญมาเลยนะคะ ฮึก!ตอนแรกที่เธอถูกคริสเตียนจับขึ้นรถมาเธอภาวนาขอให้พี่ลีวายมาช่วยเธอ แต่ตอนนี้ในความคิดของเธอนั้นมันร้องห้ามไม่ให้พี่ลีวายมาที่นี่ เพราะถ้าเขาตามมาที่ท่าเรือแห่งนี้มันคงไม่ปลอดภัยสำหรับเขาแน่"พี่ลีวายไม่มีทางมาที่นี่!""หึ! เธอคิดอย่างงั้นเหรอ""ฮึก!""มาพนันกันมั้ยล่ะว่ามันจะมาตามที่ฉันล่อมันหรือเปล่า เธอนี่มันเหยื่อชิ้นดีเลยจริงๆ ฮ่าฮ่าฮ่า" คริสเตียนหัวเราะออกมาอย่างนึกสนุก เพราะที่เขาเอาตัวยัยนี่มาก็เพื่อจะล่อให้มันมาติดกับ เขารู้ว่ามันไม่มีทางปล่อยให้ผู้หญิงที่มันรักตายไปต่อหน้าต่อตามันอีกเป็นครั้งที่สองแน่ หึ!"ฉันกับพี่ลีวายเราไม่ได้เป็นอะไรกัน! คุณคิดผิดแล้ว!!"เพี๊ยะๆๆหมับ!"กรี๊ดดดด!""ใครมันดูไม่ออกบ้างว่าเธอเป็นอะไรกับมัน
ฟิ้วววว~~สายลมพัดผ่านหญิงสาวที่ยืนทอดมองไปยังเบื้องหน้าที่มีคลื่นน้ำทะเลซัดเข้ามาเป็นระยะ บรรยากาศที่เงียบสงบทำให้สมองเธอรู้สึกสบายใจอย่างมากที่ได้มาที่นี่หมับ!"ออกมาข้างนอกทำไมไม่เรียกพี่ หืม"ชายหนุ่มสวมกอดร่างบางจากทางด้านหลังพร้อมกับกระซิบถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและอ่อนโยนเหมือนทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน"ขวัญเห็นพี่หลับอยู่เลยไม่อยากปลุกค่ะ"วันนี้เป็นวันหยุดของทั้งสองคนและเป็นเธอเองที่ชวนเขามาเที่ยวทะเล ทั้งสถานที่และที่พักเธอเป็นคนจัดการทุกอย่างด้วยตัวเองโดยได้รับความช่วยเหลือจากเลียมเล็กน้อยที่บอกว่าเขามีรีสอร์ตตากอากาศที่ชายทะเล ทำให้เธอคิดแผนได้อย่างง่ายดาย เพราะเธอรู้สึกว่าสองสามวันที่ผ่านมาเขาเหมือนมีเรื่องอะไรภายในใจและใบหน้าที่เคร่งเครียดของเขาที่เธอสังเกตเห็น มันทำให้เธอต้องชวนเขามาเที่ยวเพื่อให้เขาได้พักผ่อนและปล่อยใจไม่ให้คิดถึงเรื่องที่มันยังไม่มาถึงพรึ่บ!"นั่งลงสิ" ลีวายเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับกระตุกมือเธอให้นั่งลงข้างๆ เขา "ทำไมถึงอยากมาเที่ยวที่นี่ ปกติทุกวันหยุดพี่คิดว่าเราจะของานพี่ทำซะอีก" ลีวายพูดพร้อมกับยิ้มออกมา เพราะทุกครั้งเมื่อถึงวันหยุดทีไร ของขวัญจะของานเขาทำต