บทที่ 116 : วีรสตรี

ทิ้งกระเป๋าเป้ปลดสัมภาระที่คิดว่าจะเป็นภาระในภายภาคหน้าไว้ที่พื้น เจนิสทำตามอย่างว่าง่าย เธอไม่มีแม้แต่อารมณ์ขี้งอนหรืองี่เง่าใด ๆ ด้วยเพราะรู้สถานการณ์ดี สิ่งที่ติดตัวมาจึงมีแค่ปืนหน้าไม้กับซองใส่ลูกดอก ในทิศหกนาฬิกาด้านตรงกันข้าม ร่างบางเคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยการคลานศอก เธอกดตัวให้ต่ำกระดืบ ๆ คืบคลานไปอยู่ในแนวด้านหลังสุดตามที่รุ่นพี่ออกคำสั่ง

.

"เข้าใจแล้วค่ะ.. ไว้ใจหนูได้เลยหนูจะระวังหลังให้เอง ถ้าเจอผู้รอดชีวิตบอกให้ตามมาทางนี้ได้เลยนะคะ!"

แม้แต่ซุ่มเสียงก็ดุดันจริงจังขึ้น ตอกย้ำว่าเธอไม่ได้มาเล่น ๆ

.

ด้วยความสัตย์จริงว่าการบู้นั้นไม่ใช่สไตล์ของเจนิสมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เธอเป็นนักรบสายซับพอร์ตไม่ใช่ตัวแทงค์ และถ้านับสถิติการฆ่าผู้ติดเชื้อแล้วล่ะก็ในแคลนก็คงจะเป็นเธอนี่แหละที่ตัวเลขอยู่ในลำดับต่ำสุด กลับกันแต่ถ้าหากเป็นการหนีเพื่อเอาตัวรอดแล้วล่ะก็ เจนิสก็จะพลิกสถิติกลับขึ้นมาเป็นผู้นำแห่งวงการได้เลย

.

จากคลานเริ่มค่อย ๆ ลุกขึ้นกระหยิ่มย่อง มือเรียวเกี่ยวตะขอขึ้นสายหน้าไม้เตรียมไว้ พลันกระโดดยิงหนึ่งดอกออกไปเมื่อเห็นเป้าหมายชัดเจน

.

"ฟิ้ววว!"

.

"ปั๊ก!"

.

"หัว" เหมือนกันแต่เป็น "หัวเข่า" เอาน่าถึงมันจะไม่เฮดช็อตแต่ก็ถือว่าช่วยคนได้มากอยู่

.

หญิงสาวรีบลุกขึ้นวิ่งพลันกระชากแขนผู้อพยพหญิงรายหนึ่ง ออกมาจากวงแขนสาปเน่าของผู้ติดเชื้อ แรงกระชากเพียงแผ่วเบาก็ทำให้หมอนั่นล้มทั้งยืน ครั้นพอจะไล่ตามก็ไล่ไม่ไหวเพราะเจ็บหัวเข่า สุดท้ายแล้วสตรีนางนี้ก็เลยเป็นผู้โชคดีรายแรกที่ถูกเจนิสช่วยเอาไว้ เธอถูกนำตัวมาหลบด้านหลังแนว ส่วนด้านหน้าก็ปล่อยให้พวกพี่ ๆ ลั่นกระสุนปืนกล MP5 ใส่ผู้ติดเชื้อกันอย่างเมามันส์ต่อไป

..

"ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง!"

เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวไปทั้งป่า เหล่านกกาบินกระจายแตกตื่นกระเจิดกระเจิง เจนิสจึงรีบหันมากำชับ

.

"คุณรออยู่ตรงนี้นะอย่าขยับเขยื้อนไปไหนแล้วจะปลอดภัย พวกเราจะพาคุณไปที่วิลเลจ!"

.

"ค่ะ.. เข้าใจแล้วค่ะ.. คือว่า"

เหมือนเธอจะพยายามพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่ทันเจนิส เพราะรายนั้นเล่นเล็งยิงลูกดอกออกไปจากจุดนี้ถึง 2 ดอกรวด

..

"ฟิ้ววว! , ฟิ้ววว!"

..

"ปั๊ก! , ปั๊ก!"

.

ส้นตีนเหอะ! เพราะไม่โดนเหี้ยอะไรเลย! หนำซ้ำยังเฉี่ยวสีข้างพี่หน่วยลาดตระเวนแนวหน้าไปถึงสองคนเช่นกัน ทำให้พวกเขาต้องหันมามองต้นตออย่างเธอ สบช่องให้เจนิสรีบโผตัวขึ้นแล้วก็ชี้นิ้วพรึบพรับ ๆ ไปที่มุมป่าอีกฝั่ง ซึ่งมีเด็กตัวเล็ก ๆ กำลังวิ่งหนีการตามล่าของฝูงผู้ติดเชื้อกลุ่มใหญ่

.

รุ่นพี่ก็เลยจัดให้ พวกเขาลั่นกระสุนเข้าเป้าอย่างแม่นยำจนพวกมันล้มคะมำเป็นทิวแถว เหล่าเด็ก ๆ ต่างตื่นกลัวร้องไห้กันระงมแล้วก็เป็นเจนิสนี่แหละที่รีบวิ่งกรูเข้าไปปลอบ พลางนำตัวทุกคนมานั่งรวมกันที่แนวด้านหลังในจุดปลอดภัย

.

นี่คือกลยุทธ์ของเจนิส เธอสู้ไม่เก่งยิงปืนก็ไม่เป็นขนาดหน้าไม้หรือธนูก็แค่พอถู ๆ ไถ ๆ แต่สมองของเธอนี่สิที่ถือว่าเป็นประโยชน์มาก เธอทำแบบนี้อยู่เป็นสิบ ๆ รอบแล้วก็ช่วยเหลือผู้คนได้มากมาย นับ ๆ ดูแล้วการมาของเธอหนนี้เหมือนจะมีประสิทธิพลในแง่ของการช่วยเหลือสังคม มากกว่าที่พวก ๆ พี่มืออาชีพทำได้เสียอีก

.

จึงไม่แปลกใจที่ทำไมแพรวถึงไว้ใจเธอนัก จวบจนกระทั่งเสียงปืนเร่ิมซาลงและบรรดาผู้ติดเชื้อเริ่มบางตา หญิงสาวผู้โชคดีรายแรกถึงได้ใช้จังหวะนี้เข้าไปขอร้องกับเจนิสอีกครั้ง

.

"แม่หนู! แม่หนูจ๋า! วานไปช่วยสามีกับลูก ๆ ฉันหน่อยได้ไหม?"

เธอตะปบฝ่ามือเข้าที่ข้างเอวเจนิส ทำเอาสาวมัธยมที่กำลังชะเง้อคอมองหาผู้รอดชีวิตคนอื่น ๆ อยู่ถึงกับสะดุ้ง

.

"อุ๊ย! อะไรค่ะเนี่ยะคุณน้า?"

หล่อนรีบย่อตัวลงในทันใด

.

"ครอบครัวของเราพลัดหลงกันที่บนเนินเขา เราหนีมาด้วยกันแต่มีฉันแค่คนเดียวที่ถูกช่วยไว้ ฉันไม่อยากให้พวกเขาตายถ้าเป็นพรรคพวกของแม่หนูล่ะก็ต้องช่วยพวกเขาได้แน่ ขอร้องล่ะจ่ะ ช่วยฉันอีกสักครั้งเถิดนะ!"

สาววัยกลางคนถึงกับฟุบตัวลงแทบเท้า สภาพเธอดูน่าสังเวชใจมากหมดปัญญาที่เจนิสจะปฏิเสธลงเธอก็เลยลองหันมองดูรอบ ๆ ก่อนจะพบว่าพวกพี่ ๆ แต่ละคนเองก็ต่างวุ่นกันมาก พื้นที่แนวหน้ายังไม่เคลียร์ร้อยเปอร์เซ็นต์ดี

.

แต่เธอก็ยังอยากช่วย จึงเปล่งวาจาออกไปว่า

.

"เอาวะ! , เอาก็เอา! ไปทางไหนน้าภูเขาลูกไหนนำหน้าหนูไปเลย!"

"กลางป่ากลางเขาคงมีพวกมันไม่กี่ตัวหรอก ไอ้พวกนี้ชอบมาจากในเมือง หน้าไม้หนูน่าจะเอาอยู่หนูจะไปช่วยลูกกับผัวน้าเองค่ะ"

เลือดวีรสตรีในตัวสูบฉีดแผ่ซ่าน หัวใจเต้นตึกตัก ๆ ระลึกถึงคุณพระศรีรัตนตรัย

.

"ฉันไปไม่ได้จ่ะแม่หนู.. ขาฉันเจ็บ.. แต่ฉันบอกทางคร่าว ๆ ให้ได้ ได้โปรดให้อภัยฉันด้วย.."

พูดไม่พูดเปล่ายังอุตส่าห์ถลกตีนผ้าถุงให้ดูความบวมเป่งของข้อเท้าที่ช้ำจนเปลี่ยนเป็นสีม่วง อย่าว่าแต่เดินนำทางเลยแค่ลุกขึ้นยืนยังลำบาก ครั้นจะกลับไปวิลเลจในสภาพนี้ก็ยังถือว่าเป็นภาระ

.

เจนิสจึงเข้าตาจนซะแล้ว เธอต้องพบกับการตัดสินใจที่ยากลำบากอีกครั้ง งานนี้ไม่มีที่ปรึกษาเพราะพวกพี่ ๆ ต่างก็มือเป็นระวิงอยู่กับตับกระสุนปืน ไอ้ครั้นจะปฏิเสธผู้ใหญ่ที่เกาะขาร้องห่มร้องไห้อยู่ก็แลดูไม่ดี ยิ่งเหลือบไปเห็นกลุ่มเด็ก ๆ ตัวมอมแมมที่จ้องหน้าเธอสลอนด้วยแล้ว

.

แม้ไม่ได้เป็นอะไรกันและไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่คำว่า "เพื่อนมนุษย์" ก็มีน้ำหนักพอสำหรับคนที่รักเพื่อนมากอย่างเจนนิสอยู่ดี