บทที่ 117 : หลง

"ไป! ,ไป! ,ไป!, เดินหน้าเร่งฝีเท้าหน่อยทุกคน! ใกล้จะค่ำแล้วอย่าแตกแถวดูแลกันและกันด้วย!"

เสียงหัวหน้าหน่วยหันมากำชับ

.

"อีกราว 500 เมตรก็จะถึงประตูหน้าวิลเลจแล้ว ในนั้นทุกคนจะปลอดภัยสบายใจได้"

แกผินหน้ากลับมามองตรงพลางกระชับปืนคู่ใจแนบวงแขน แบกเป้ประทับบ่าเดินจ้ำอ้าวรวดเร็วปานจรวด

.

ที่ด้านหลังมีสมาชิกกลุ่มเพิ่มจำนวนขึ้นกว่า 20 ชีวิต มีทั้งเด็กและผู้หญิงแล้วก็คนแก่ ทุกคนต่างอยู่ในสภาพเหนื่อยล้าอิดโรย โดยมีสมาชิกหน่วยลาดตระเวนกระจายตัวล้อมรอบพวกเขาไว้อีกชั้นหนึ่ง พวกเขาต่างปฏิบัติหน้าที่อย่างแข็งขันแล้วก็โชคดีมากที่ไม่มีใครเสียชีวิตจากการปะทะกันเมื่อตอนบ่ายเลย

.

แต่ถ้าเป็นช่วงเวลาโพล้เพล้ใกล้ค่ำแบบนี้ก็ไม่แน่ ไม่มีใครอยากเสี่ยงกับกลุ่มผู้ติดเชื้อเวอร์ชั่นกลางคืนหรอก หัวหน้าหน่วยก็เลยพยายามย้ำนักย้ำหนาว่าให้ทุกคนเร่งฝีเท้าต้องไปให้ถึงวิลเลจก่อนตะวันตกดินให้ได้ ภาษากายดูจริงจังน่าเกรงขาม แต่ใครเล่าจะรู้ว่าในใจลึก ๆ นั้นหัวหน้าเป็นห่วงเจนิสมากขนาดไหน

.

"โถ่.. เจนิสเอ๊ย! อุตส่าห์บอกแล้วว่าให้รักษาแนวด้านหลังเอาไว้ ทำไมถึงทำอะไรโดยพลการนะ"

"นี่เธอคิดจริง ๆ เหรอว่าตัวเองเก่งพอจะอาสาไปช่วยเหลือคนอื่นเขาได้"

"ยัยเด็กบ๊อง! เอ๊ย!"

.

แกบ่นพึมพำแบบนี้มาตลอดทางด้วยเพราะก่อนหน้านี้เพิ่งได้รับข้อมูลจากผู้หญิงคนที่ขาเจ็บ ว่าเจนิสได้แอบผละตัวออกจากกลุ่มไปช่วยสามีกับลูก ๆ ของเธอที่เขตป่าบนภูเขา

.

แต่แทนที่หัวหน้าหน่วยจะระดมพลไปช่วยเจนิส แกกลับตัดสินใจทำในสิ่งที่สำคัญกว่านั่นก็คือการออกคำสั่งให้ทุกคนกลับเข้าวิลเลจโดยทิ้งเจนิสเอาไว้! เหตุผลก็เพราะปัจจัยทางด้านเวลาที่จะไม่ทันการณ์เอา ตกกลางคืนพวกผู้ติดเชื้อจะทั้งเร็วขึ้น แกร่งขึ้น และสัญชาตญาณการล่าก็จะยิ่งเฉียบคม ลำพังกระสุนปืนจากพวกเขาก็คงจะต้านทานไว้ไม่ไหว ขี้คร้านจะตายห่ากันหมด

.

การตัดสินใจทิ้งเจนิสไว้หนนี้จึงเปรียบเสมือนการตัดแขนขารักษาชีวิต หัวหน้าจำเป็นจะต้องเอาชีวิตของคนส่วนใหญ่ไว้ก่อน แม้จะมีความรู้สึกเสียใจอยู่บ้างแต่ก็จำเป็น

.

"เธอทำตัวเองนะนังหนู.. กลับมาให้ได้ล่ะ.. หวังว่าคงยังจำเครื่องหมายสัญลักษณ์ตามต้นไม้ได้อยู่นะ"

.

แกทิ้งคำอวยพรสุดท้ายไว้ให้ ก่อนที่จะแหงนหน้าขึ้นมาปะทะเข้ากับประตูค่ายวิลเลจแบบพอดิบพอดี

.

"แอ๊ดดดด.. ด.. ด.. ด.. ด"

"ตรึม!!!"

.

บานประตูถูกเปิดออกพลันถูกรับช่วงต่อโดยหน่วยสอบสวนโรคที่มาพร้อมกับอุปกรณ์ชุดตรวจเข้าประจำที่ พวกเขาคัดกรองผู้อพยพทุกคนเป็นอย่างดี ใครติดเชื้อจะถูกกันตัวไว้ต่างหาก ใครที่บาดเจ็บก็จะมีพยาบาลเข้ามาทำแผลให้ เลยเถิดไปถึงการเช็คชื่อตรวจนับจำนวนคนซึ่งพอถึงขั้นตอนนี้หัวหน้าหน่วยลาดตระเวนก็ถอนหายใจยาว พลางแหงนหน้าขึ้นไปมองดวงจันทร์แล้วก็พูดขึ้นว่า..

.

"ไม่ต้องเช็คหรอกครับหมอ ขาดหนึ่งคน! เจนิสไม่ได้กลับมาพร้อมพวกเรา!"

.

.

ตัดภาพข้ามฝั่งไปยังเนินเขาสูง ณ จุดที่เจนิสอยู่

.

มืดเท่าที่มืดได้สลัวทึมเทาจนแทบจะมองไม่เห็นฝ่ามือตัวเอง หุบเขาเทวดาคือชื่อเรียกขานของมันแต่สภาวการณ์ที่ถูกกระทำนั้น ช่างเหมือนกับเดินอยู่ในขุมนรกมิผิดเพี้ยน ผืนป่าแถบนี้แห้งแล้งมาก สิ่งมีชีวิตตามธรรมชาติทุกอย่างถูกโควิดกลืนกินไปซะหมด ใบไม้แห้งกรอบ ต้นไม้กะเทาะเป็นกาบ ๆ แม้แต่ภูผาหินก็ร่วนซุยเป็นผุยผงชนิดที่แค่จะป่ายปีนขึ้นไปก็ยังแตกพังทลายลงมา

.

"โอ๊ยยย!"

.

"ตุบ!"

.

เด็กสาวร่วงหล่นลงจากหน้าผาเป็นรอบที่ห้า เธอพยายามจะปีนขึ้นไปข้างบนตามเบาะแสที่ได้รับมาจากคุณน้าขาเจ็บ แต่ดูทรงแล้วเห็นทีจะไม่เวิร์ค ผนวกรวมเข้ากับดวงตะวันที่ลับขอบฟ้าไป เมื่อความมืดเข้าปกคลุมเธอก็เข้าสู่โหมดเด็กหลงไปโดยปริยาย

.

เจนิสปัดไม้ปัดมือจัดเก็บข้างของด้วยความคล่องแคล่ว เธอรู้ว่าตกกลางคืนตัวอะไรจะโผล่มา เธอหลงป่าก็จริงแต่ก็ไม่กล้าไปลองดีกับฝูงผู้ติดเชื้อในยามค่ำคืนหรอก สิ่งที่คิดได้ในตอนนี้จึงมีแค่การพยายามขึ้นไปยังที่สูง แล้วก็ก่อกองไฟใหญ่ ๆ ขึ้นมาสักกองหนึ่ง เพื่อใช้เป็นตัวล่อให้พวกมันมาออกันที่จุด ๆ เดียวเยอะ ๆ

.

"ความร้อนจะช่วยเบนความสนใจของพวกมัน อย่างน้อยถ้าทำตัวเย็น ๆ เข้าไว้คืนนี้เราก็จะรอด"

"โถ่เอ๊ย..เรานะเราไม่น่าพลาดเลย! ดันคิดว่าจะกลับเข้ากลุ่มได้ด้วยการสังเกตเสียงกับประกายไฟจากปลายกระบอกปืน ใครจะไปรู้ว่าพอใกล้ค่ำพวกพี่ ๆ เขาจะหยุดยิง ฉันก็หลงสิทีนี้! ยิ่งดูสัญลักษณ์บนต้นไม้ไม่เป็นอยู่ด้วย! เวรแท้ ๆ ! เวร ๆ ๆ !"

เจนิสบ่นเป็นหมีกินผึ้ง

.

ปากเธอขมุบขมิบไปแต่ขาก็ยังก้าวเดินไต่ระดับความสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ เพื่อหาทางอ้อมขึ้นไปบนภูเขาเพื่อที่จะได้ทำตามแผนที่คิดไว้

.

จะเห็นว่าหล่อนไม่ได้มีความตื่นตระหนกใด ๆ เลย เธอโดนมาเยอะเจ็บมาเยอะล้มลุกคุกคลานกับแพรวมาก็มาก แค่หลงป่าแค่นี้ถือเป็นเรื่องจิ๊บ ๆ แล้วก็ไม่แคร์ด้วยว่าทำไมถึงไม่มีหน่วยลาดตระเวนคนอื่นมาช่วย เจนิสเข้าใจดีว่าพวกพี่ ๆ ต้องทำตามกฎ เพราะฉะนั้นการที่ต้องอยู่ในป่าคนเดียวท่ามกลางผู้ติดเชื้อจึงเป็นเรื่องของชะตากรรมที่ต้องยอมรับ

.

"แค่คืนเดียว! แค่ผ่านคืนนี้ไปได้ทุกอย่างก็จะคลี่คลายในเช้าวันรุ่งขึ้น"

เจนิสคิดในใจ

.

"ฮึบ!"

.

"อืมมม.. ม.. ม"

"โอเค๊! เดินอ้อมขึ้นมาถึงยอดได้แล้ว.. ว.. ว ! , วู้ววว! มืดกว่าทีคิดอีกนะเนี่ยะ แต่ก็เป็นลานหินที่กว้างขวางใช้ได้อยู่ทีเดียวเหมาะมากที่จะใช้เป็นที่จุดไฟล่อพวกมัน"

.

เธอควักเอาอุปกรณ์จุดไฟออกมาจากเป้ พลางเร่ิมขั้นตอนเดินสำรวจเล็กน้อยเพื่อหาจุดที่เหมาะสมที่สุด แต่แล้วก็ต้องชะงักงันเข้ากับบางสิ่งที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ซอกเขาลงไป

.

"หืม.. แสงไฟนี่?"

"ในซอกหลืบแบบนี้เนี่ยะนะ อะไรที่จะมุดลงไปในร่องหินแบบนั้นได้?"

.

ความมืดสีดำทมิฬตัดกับแสงสว่างจากดวงไฟสีส้มในห้องโดยสารได้อย่างชัดเจน จากบนยอดเขาที่อยู่ห่างจากข้างใต้นี้ราว 20 เมตร เจนิสมองออกว่ามีส่วนของใบพัดแล้วก็มีส่วนของหาง ขาตั้งห่าง ๆ จอดอยู่ในท่าเอียงกระเท่เร่ ก่อนที่เธอจะอุทานออกมาซะดังลั่นว่า..

.

"เฮ๊ยยย! นั่นมันเฮลิคอปเตอร์นี่นา!"