บทที่ 5 ซ้ำซาก

เสียงเพลงเปียโนบรรเลงช้า ๆ ไหลวนในอากาศอย่างไร้จุดสิ้นสุด — เป็นทำนองเดิมที่เปิดทุกวันในคอนโดสูงชั้นสุดของใจกลางกรุงเทพมหานคร

แต่กับไลลา...มันไม่ใช่เพลงอีกต่อไป

มันคือเสียงหลอน

มันคือหลักฐานว่าเธอกำลังอยู่ในฉากซ้ำเดิมที่ไม่ใช่ของตัวเอง

เธอนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาหนังสีดำ กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ แนวฟลอรัลที่อบอวลอยู่ทั่วห้องยังคงเป็นกลิ่นเดิม — กลิ่นที่ไม่เคยเปลี่ยนมาตั้งแต่วันแรกที่เธอก้าวเข้ามาในสถานที่นี้

สถานที่ที่เธอไม่เคยรู้สึกว่าเป็น ‘บ้าน’

อคินไม่พูดมาก เขายังคงทำหน้าที่ของเขาในโรงพยาบาลอย่างเคร่งครัด แต่ทุกคืนเขากลับมาที่นี่ — พร้อมกับกิจวัตรที่เป๊ะเหมือนจับวาง

เปิดเพลงเดิม เวลาเดิม

เปิดแอร์ที่อุณหภูมิเดิม...แม้ไลลาจะปรับขึ้นให้สูงเพียงใด มันก็จะถูกเปลี่ยนกลับทุกครั้งที่เขาเข้าห้อง

ที่แย่กว่านั้นคือ...แม้แต่คำพูดของเขา

“นอนได้แล้ว ลลิน...”

นั่นไม่ใช่ชื่อเธอ

และเขาก็รู้...ว่าไม่ใช่

แต่เขาก็ยังเรียกมัน

“กินข้าวให้หมด...เหมือนทุกที”

เมนูอาหารไม่เคยเปลี่ยน — แกงจืดหมูสับ ไข่ต้มยางมะตูม และข้าวกล้องร้อน ๆ

มันไม่ใช่ของโปรดของเธอ แต่เขาไม่เคยถามว่าเธอชอบอะไร

เหมือนเขารู้ ‘แล้ว’ ว่าเธอชอบอะไร...แต่ไม่ใช่เธอคนนี้

เหมือนเขาเขียนบทไว้ล่วงหน้า และแค่รอให้เธอ “เล่น” ตาม

ไลลายืนอยู่หน้า walk-in closet ที่เธอไม่เคยเลือกเปิดด้วยตัวเองสักครั้ง

ตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่ที่อยู่ถัดจากเตียงนอน ตู้ที่เขาบอกว่า “เตรียมไว้ให้เธอหมดแล้ว”

เธอเปิดมันออก...ช้า ๆ

เสื้อผ้าทั้งหมดเรียงรายอย่างประณีต — เสื้อเชิ้ตผ้าซาตินสีขาวเดิมซ้ำ ๆ เดรสผ้าชีฟองลายดอกเล็ก ๆ สีซีด กางเกงผ้าลินินขาเต่อแบบเดียวกันหลายตัว รองเท้าไม่มีคู่ไหนเกินเบอร์ 38 และไม่มีสีอื่นนอกจากขาว ครีม น้ำตาล

ไม่ใช่สไตล์ของ ‘เธอ’

และบางชิ้น...มีกลิ่นของน้ำหอมแบบเดียวกับที่วางอยู่ในห้องน้ำ

กลิ่นเดียวกับที่เขาใช้...หรือใครอีกคนเคยใช้?

เธอลองหยิบเดรสตัวหนึ่งออกมาถือไว้ในมือ

ปลายแขนเสื้อมีรอยปักชื่อเล็ก ๆ สีขาวซีด

L.L. — หรือ...ลลิน?

เธอไม่แน่ใจว่ามันเป็นชื่อย่อ หรือแค่ความบังเอิญ

แต่ในวินาทีนั้น ร่างกายเธอกลับเย็นเยียบเหมือนถูกสาดน้ำเย็นจัดจากฝันร้าย

เธอหันกลับไปมองเตียง

ผ้าห่มลายดอกสีซีดที่เขาวางไว้ให้เธอห่มทุกคืน...เหมือนกันกับสีเสื้อผ้าที่เธอเห็นในตู้

ผืนผ้าที่เหมือนมี ‘กลิ่นของใครบางคน’

โคมไฟข้างเตียงที่เป็นลายลูกไม้...ดูไม่เข้ากับเขาเลยแม้แต่น้อย

ตุ๊กตาผ้าเล็ก ๆ ที่วางอยู่ตรงหัวเตียงฝั่งเธอ — เธอไม่ได้เอามา

แต่เขาไม่เคยเก็บมันออกไป

ราวกับว่า...

ทั้งหมดนี่เคยเป็นของใครบางคน

และเธอ...แค่ถูก ‘วางแทนที่’ ลงในภาพจำ

คืนนั้น ฝนตกหนัก

ไลลานั่งกอดเข่าบนเก้าอี้ในห้องนั่งเล่น ขณะอีกฝ่ายนอนอยู่ในห้องนอนที่พวกเขาใช้ร่วมกัน

เธอไม่ได้หนี...แต่ก็ไม่ได้เข้าใกล้เขาอีกแล้ว

เธอเคยพยายามทำความเข้าใจเขา เคยคิดว่าเขาแค่เย็นชา — ไม่รู้วิธีรักใคร

แต่ตอนนี้...เธอเริ่มแน่ใจว่าเขากำลัง ‘รักใครบางคนผ่านเธอ’

และที่น่ากลัวกว่านั้น...

เขาอาจจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ...ว่าเธอไม่ใช่ ‘ลลิน’

ตีสอง — เธอยังไม่หลับ

เสียงเพลงเปียโนยังคงบรรเลง...ช้า ๆ วนซ้ำ ๆ ทุกคีย์ที่ดังขึ้น ไม่ใช่แค่เสียงเปียโน — แต่มันคือเสียงตอกตะปูปิดโลงให้เธอช้า ๆ ทุกวัน

อคินเดินออกจากห้องนอน เสื้อยืดสีดำกับกางเกงวอร์มที่เขาใส่ทุกคืนยิ่งทำให้เขาดูเหมือนภาพซ้ำในฝัน

เขาเดินผ่านเธอไปที่ห้องครัว

“คุณจะไม่เบื่อเพลงนี้หน่อยเหรอคะ?” เธอถามเสียงเบา ขณะยังหันหน้ามองออกไปที่หน้าต่างกระจกสูง

เขาหยุดชะงักเล็กน้อย

“…ไม่” คำตอบของเขาสั้น และห้วน

“คุณเปิดมันทุกวันเลยนะคะ”

“เธอก็แค่ฟังไป อย่าคิดมาก” น้ำเสียงเขาเย็นเฉียบ

ไลลาเม้มริมฝีปาก เธอลุกขึ้นช้า ๆ แล้วเดินตามเข้าไปในครัว

“ฉันหนาวค่ะ”

“แอร์มันปรับอัตโนมัติ อย่าไปยุ่งกับมัน”

“แต่มันหนาวเกินไป ฉัน—”

“เธออยู่ได้” เขาตัดบท ไม่มองหน้าเธอแม้แต่น้อย

เธอนิ่งไป

นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ

ไม่ใช่เสื้อของเธอ ไม่ใช่กลิ่นของเธอ ไม่ใช่เพลงของเธอ ไม่ใช่เตียงของเธอ

และเขาก็ไม่ได้เห็นว่าเธอเป็น “เธอ”

เขาเห็นเธอเป็น “เธอคนนั้น”

“คุณเห็นฉันเป็นใครกันแน่คะ?” เธอถามออกมาในที่สุด

เสียงนั้นแผ่ว แต่ตรง — และตรงพอจะทำให้มือเขาหยุดค้างตรงแก้วน้ำที่กำลังจะหยิบ

อคินเงียบ — เงียบจนได้ยินเสียงหยดน้ำจากก็อกที่ปิดไม่สนิท

เธอมองเขาเต็มตา

“…คุณเรียกชื่อคนอื่นตอนหลับ” เธอพูดต่อ

“คุณกอดฉัน เหมือนกำลังกอดคนอื่น”

เขายังเงียบ

เหมือนทุกคำที่เธอพูดกำลังแทงทะลุเข้ากลางอก — แต่เขาไม่ยอมให้มันไหลออกมาทางสายตาหรือสีหน้า

“ฉันไม่ใช่ลลินค่ะ” เธอพูดชัดเจน

เขาหันมาช้า ๆ ดวงตานั้นยังคงไร้อารมณ์

“ฉันจะไม่เป็นตัวแทนของใครอีกแล้ว...” เธอกระซิบต่อ

แล้วก็เดินกลับเข้าห้องไป

เสียงเพลงยังคงเล่น

ทำนองเดิม คีย์เดิม จังหวะเดิม

แต่มันคือเสียงของความป่วยไข้ — ไม่ใช่เสียงดนตรีอีกต่อไป

บรรยากาศในห้องนอนเย็นจัด แม้ไม่มีใครแตะรีโมตปรับอุณหภูมิก็ตาม

ไลลานอนนิ่งบนเตียง ร่างกายสั่นเพราะพิษไข้เก่าที่ยังไม่หายดีนัก แต่นั่นไม่ร้ายแรงเท่าใจที่เริ่มปริแตกในแต่ละวัน

ตั้งแต่คืนนั้น...คืนนั้นที่เธอถามเขาว่าเห็นเธอเป็นใครกันแน่ — และตอบกับตัวเองว่าเธอจะไม่ยอมเป็นตัวแทนของใครอีกต่อไปแล้ว — ความเงียบก็เริ่มเปลี่ยนโทน

ไม่ใช่ความเงียบที่สงบ

แต่คือความเงียบที่เต็มไปด้วยแรงสะท้อนจากความตึงเครียดที่ไม่มีใครยอมพูด

อคินยังคงใช้ชีวิตแบบเดิม ๆ — เปิดเพลงเดิม ปรับอุณหภูมิห้องแบบเดิม จัดเตียง จัดอาหาร จัดชุดนอนเหมือนทุกวัน

และเธอ...ก็เริ่ม “ต่อต้าน”

“ไปนอนได้แล้ว” เขาสั่งขณะยืนพิงขอบประตูห้องนอน

“ฉันยังไม่ง่วงค่ะ” เธอตอบโดยไม่หันมามอง ขณะยังจ้องมองหน้าต่างเมืองยามค่ำจากโซฟาตัวเดิม

อคินนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวกลับออกไป โดยไม่พูดอะไร

แต่แววตาที่เขามองหลังเธอ — ราวกับเปลวไฟในเงาสะท้อน

วันต่อมา

“กินข้าว” เขาวางจานข้าวบนโต๊ะ กระชับเสียงสั้น ๆ

“เดี๋ยวค่ะ ฉันยังไม่หิว” ไลลาตอบอย่างนุ่ม แต่หนักแน่น

เงียบ...

เขาเดินออกไปอีกเช่นกัน

แต่ประตูห้องถูกปิดเสียงดังขึ้นกว่าเดิม

ไลลารู้ตัวดี

เธอกำลังเล่นกับ ‘เงื่อนไข’ ที่อคินไม่เคยให้ใครล้ำเส้น

และแล้ว…วันหนึ่ง

วันพฤหัสบดีที่เขาพาเธอไปเยี่ยมนที — เธอแอบใช้เงินเล็ก ๆ ที่ซ่อนไว้ติดกระเป๋า ซื้อลูกไม้ผืนบางและเสื้อมือสองตัวใหม่จากตลาดใกล้โรงพยาบาล

เสื้อนั้นเรียบง่าย สีฟ้าอ่อน ผ้าบางเบา

ไม่หรูหรา ไม่แพง...แต่คือ “เสื้อของเธอ”

เสื้อตัวนี้ไม่ใช่แค่ผ้า...แต่มันคือการประกาศว่าฉันยังมีอยู่

ไม่ใช่ของใครบางคนที่เขาเอามาให้เธอใส่จนเหมือนกลายเป็นหุ่นเชิดในความหลอนซ้ำเดิมของเขา

และนั่น...คือวันที่เขาระเบิด

หลังกลับจากโรงพยาบาล

ประตูห้องถูกปิดด้วยเสียงที่ทำให้พื้นสะเทือน

อคินก้าวเข้ามาหาเธอ — ดวงตาคมกริบเหมือนมีดผ่าตัดที่ไม่ได้ผ่านการฆ่าเชื้อ

“นั่น...เสื้อมาจากไหน?” เสียงเขานิ่ง แต่เย็นเฉียบ

ไลลากำชายเสื้อตัวเองแน่น สูดลมหายใจ

“ฉันซื้อเองค่ะ...”

“ไม่ได้ถามว่าเธอซื้อได้ยังไง — ถามว่าใครอนุญาต”

“ฉันไม่คิดว่าต้องขออนุญาตใส่เสื้อของตัวเอง...” เธอตอบช้า ๆ น้ำเสียงแผ่วแต่หนักแน่น

เสียงนั้นคือประกายไฟสุดท้าย ก่อนที่เงามืดจะครอบคลุมห้องไปทั้งหมด

เขาก้าวเข้ามา แล้วกระชากเสื้อตัวนั้นจนขาด

เส้นด้ายหลุดออกมาเหมือนหัวใจที่ฉีกกระชากในวินาทีเดียว

ผ้าเบาบางนั้นหลุดจากร่างเธอ ทิ้งไว้เพียงบราเก่าที่เขาเองก็เคยเห็นมาแล้วหลายครั้ง — เพราะมันคือหนึ่งใน ‘ของใช้ของใครบางคน’ ที่เขาไม่เคยเปลี่ยนให้

ไลลาเบิกตา น้ำตาพร่า...แต่ไม่ถอยแม้แต่ก้าวเดียว

“ถ้าเธอจะหนีจากบทที่ฉันเขียน...เธอไม่ต้องอยู่ที่นี่” เขากระซิบชิดริมใบหู

แล้วเขาก็ผลักเธอลงกับโซฟา ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง พร้อมกับ ‘ล็อกประตู’

ประตูที่เคยเปิด...กลายเป็นผนังทึบ เสียงล็อคที่ดังแกร๊กคล้ายเสียงตอกตรึงตรา — เธอไม่ใช่คนอีกต่อไป...แต่เป็นทรัพย์สินที่ถูกเก็บไว้

คืนนั้น...เธอถูกขัง

เหมือนนักโทษ

เหมือนสัตว์เลี้ยง

เหมือน ‘ร่างหนึ่ง’ ที่ไม่มีสิทธิจะเป็นตัวเอง

เธอเคยคิดว่าห้องนี้คือกรง

แต่คืนนี้...มันคือคุกจริง ๆ