MYZTERY HORO ::: EP.39

- 11.42 AM –

@ Treatise Univ.

“เฮ่อออออ งงอ่ะเฮีย -3-”

ฉันบ่นๆใส่เฮียพายแล้วเอามือเท้าคางทำหน้าเซ็ง หลังจากใช้เวลาที่อาจารย์ยกคลาสคาบนี้มาขลุกอยู่กับเขาที่ตึก IST

“แค่ code ง่ายๆ เทพแล้วซะเปล่า”

เหอะ! ถามจริงค่ะเฮีย คนที่เทพจริงๆนั่นมันเขาต่างหากเล่า -*-

“คือหนูไม่ค่อยมีสมาธิ -/////-”

ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะมันกวนใจอยู่ตลอดเลยอ่ะ ไอ้เหตุการณ์เมื่อเช้า เหตุการณ์เมื่อวันก่อน เหตุการณ์ตอนนั้นตอนนี้ ก็แบบว่า คือแบบว่า ก็คือเฮียคินอ่ะ เขา.... >//////<

“หน้าแดง ไข้เปล่า?”

แกร๊กๆๆๆ

“ปะ...เปล่าค่ะ ก็แค่คิดไม่ออกเฉยๆ นี่เฮีย ถามหน่อยสิคะ”

“……”

พอฉันพูดไปแบบนั้น เฮียพายก็หันหน้ามาทั้งที่มือยังพิมพ์ Code ที่แก้อยู่ในจอแบบไม่ต้องมองแป้นด้วยซ้ำ

ง่าาา... เอาจริงหรอเนี่ย ถึงมีเรื่องจะถามมากมาย แต่จะถามออกไปได้จริงๆใช่มั้ย เพราะฉันกับเฮียพายน่ะ...ส่วนใหญ่แล้วเราจะคุยกันแต่เรื่องจริงจัง เช่นเรื่องการบ้าน เรื่องสาขาที่เรียน (ก็อย่างที่รู้ว่าฉันย้ายตามเขามาทั้งนั้น) เรื่องแก้ Code นู่นนี่นั่น แถมเขายังเป็นคนที่สนใจเรื่องส่วนตัวของฉันน้อยสุดเลยนะ แล้วก็ดุมากที่สุดเลยด้วยในบรรดาเฮียๆทั้งสาม

ฮึ่ยยยย! แต่มันคาใจอ่ะ คาใจมาก คาใจสุดๆยังไงก็ต้องถาม!!

“ผู้ชายบอกว่าจะมาขอ หมายความว่ายังไงหรอคะ?”

แกร๊กๆๆๆ กึก!

“.....”

พอฉันยิงคำถามโต้งๆออกไป นิ้วมือเรียวสวยก็ชะงักไปนิดหน่อยแล้วเฮียก็ยังคงเงียบ ก่อนที่เขาเหลือบตามามองฉันที่จดจ่อรอฟังแค่แว๊บเดียว และรัวนิ้วลงบนคีย์บอร์ดต่อไป

“อ้าวเฮีย ที่เงียบคือไม่รู้ใช่ม้า”

“...ใคร?”

น้ำเสียงเข้มสุดถามออกมา แม้จะไม่ได้สบตาฉันก็สัมผัสได้ว่าโทนเสียงนี้มันดูต่างออกไป

โอ้วม่ายยย ถ้าบอกความจริงว่าเป็นเฮียคิน พวกเฮียๆจะเอาไปซุบซิบกันมั้ย แล้วเฮียคินจะมีชีวิตรอดรึเปล่า?! เห็นแบบนี้จะบอกให้เลยว่าพวกเฮียๆของฉันหมัดหนักจะตาย ตอนอยู่เมกาเคยมีคนมาลวนลามโรส โดนกระทืบไส้เกือบทะลักอ่ะ ก็ลองคิดดูว่าโหดแค่ไหน ว๊ากกกก ลำพังแค่ศิษย์พี่ที่รัวคีย์บอร์ดของหนูตอนนี้ จังหวะกระทืบคนนี่คือฮาร์ดคอร์มาก เตะรัวไม่ยั้งหนูจำด้ายยยย =[]=!

“หึ๊ยยย ไม่มีใครพูดนะ ไม่มีใครพูดกับหนูเลย ก็แบบว่า คือว่าหนู หนูหมายถึงว่า...”

อ๊ากกกก =[]=! แก้ตัวก่อน จะไปทางไหนดี เอาทางนี้แล้วกันเฮียไม่น่าจะรู้หรอก ดูเขาจะสนใจ Code ตรงหน้ามากกว่าฉันซะอีก

“คือว่าหนูจำจากซีรี่ย์มาอ่ะ พอพระเอกบอกว่าเดี๋ยวเคลียร์เรื่องที่บ้านเสร็จแล้วจะมาขอ นางเอกเซ่อบ๊องก็ดูงงๆ หนูก็งงตามเพราะว่าไม่เห็นผู้กำกับเค้าจะมีคำอธิบายเลยนี่นา ว่าอะไรกันน้าที่ผู้บ่าวคนนั้นเค้าจะมาขออ่ะ ^_^”

ฉันไขว้นิ้วชี้กับนิ้วกลางไว้ข้างหลังแล้วโกหกคำโต ก่อนจะส่งยิ้มกว้าง จังหวะเดียวกันเฮียพายก็หันมามอง

“แก้ปัญหาเบื้องต้น เลิกดูซีรี่ย์ดึกๆแล้วนอน”

แกร๊กๆๆๆๆ

ง่ะ ตอบแบบนี้นี่เสียชื่อคนที่พึ่งพาได้ที่สุดในเรื่องเป็นการเป็นงานนะเฮียบอกก่อน - -*

“เชอะ ตอบหน่อยก็ไม่ได้ แล้วเฮียคิดจะไปขอ...แฟนเฮียมั้ย”

“ก็ต้องคิด”

พอฉันแกล้งแย๊บๆถามไป เฮียพายก็ตอบกลับมาแบบไม่ลังเลและไม่หยุดคิดสักนิด เนี่ย! ไอ้การขออะไรเนี่ย มันต้องเป็นเรื่องยิ่งใหญ่อลังการบานตะไทแน่นอน

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง แปลว่าคนเป็นแฟนต้องขอ”

“ถ้ามั่นใจว่าใช่ ก็ขอ”

...เอ๋???

“ใช่? ใช่อะไรหรอ? สรุปว่าจะขอได้ต้องใช่ก่อน แล้วขอนี่ขออะไรเนี่ย ใช่คืออันดับหนึ่ง ขอคืออันดับสอง o_O?”

ฉันเรียงลำดับตามที่เฮียบอกแล้วก็ยิ่งงง ก็เฮียคินไม่ยอมขอเป็นแฟน บอกว่าแฟนไม่ต้องเป็นแล้ว แต่ว่าเดี๋ยวจะมาขอ โอ๊ะ...แต่เฮียพายบอกว่าเป็นแฟน แล้วถ้าใช่ก็ไปขอ แล้วเฮียคินเค้าบอกว่าจะมาขอเลยนะ แต่ไม่เห็นจะเคยบอกว่าใช่ก่อนอ่ะ อะไรกันล่ะเนี่ย =_=^

“เซ่อบ๊อง”

ระหว่างที่ฉันหยุดคิดคำพูดซับซ้อนของคนสองอยู่พักนึง เฮียพายที่น่าจะมองอยู่ก็พูดออกมา อือ...เซ่อบ๊อง

“ใช่ค่ะ บุคลิกนางเอกเรื่องนั้น”

ฉันตอบกลับแบบขอไปทีแล้วคิดต่อ ก็คือว่าเฮียคินเค้าลัดขั้นตอนหรือว่ายังไงเนี่ย แล้วขอนี่มันต้องขออะไรล่ะเนี่ย ฉันจะมีสิ่งที่เขาต้องการให้มั้ย =3=

“โคตรอ๊อง”

“อ้าวนี่เฮีย -3-”

แต่ถึงจะใช้ความคิดกับเรื่องซับซ้อนนี้อยู่ ไอ้คำว่าโคตรอ๊องของพวกเฮียๆมันต้องหมายถึงฉันแน่ ฉันเลยหันไปจิกตาแล้วเฮียพายก็ชี้มาที่จอแถมยังส่งเสียงขู่ยกใหญ่

“แก้!”

“ม่ายยยย หนูหลอนไปหมดแล้ว ขอติดไว้ก่อนได้ม้ายยย >[]<”

โว๊ะ ใครมันจะไปแก้ลง สมงสมองคิดแต่เรื่องขอๆใช่ๆ

“เสร็จใน 5 นาทีจะบอก”

เฮียพายพูดขึ้นแล้วเอนหลังไปพิงกับพนักพิงเก้าอี้แถมยังจ้องฉันตาไม่กะพริบเหมือนจับผิด แต่...

“จะจริงหร๊ออออ?”

“เคยหลอก?”

อ่าฮะ ถ้าข้อเสนอจากศิษย์พี่จะแจ่มแมวขนาดนี้ เดี๋ยวหนูจัดให้ก็ได้!

“เอาสิ๊! แต่เฮียต้องอธิบายอย่างละเอียดเลยนะ เรื่องขอๆใช่ๆอ่ะ ต้องอธิบายยาวๆเลยนะ ห้ามมาพูดสั้นๆห้วนๆโอเคมั้ยถ้าหนูแก้ได้?”

“...2 นาทีผ่านไป”

“เย้ยยยย หนูจะแก้เดี๋ยวนี้แหละศิษย์พี่!!!”

ไม่กี่นาทีต่อมา...

“เย่! เสร็จแล้วค่ะ เนี่ย ตรงเป๊ะตามที่ต้องการเลยใช้ม้า หนูตั้งใจมากเลยนะเฮียขอบอกกกก ^_^ ว่าแต่....”

Rrrrrrrrrr…

ฉันแก้ Code และหันจอโน้ตบุ๊คไปให้เฮียพายดู แต่ยังไม่ทันจะทวงสัญญาที่เขาให้ไว้ เสียงเรียกเข้ามือถือฉันก็ดังขึ้นมาและใช่....

- คุณพระอาทิตย์ –

หึ๊ยยย ลืมไปเลยอ่ะว่าเฮียคินบอกไว้ตอนที่มาส่งว่าจะรับตอนเที่ยงตรงไง แล้วนี่มันก็เที่ยงกว่าแล้วด้วย โอ่ยยย แล้วยังไม่ทันจะได้ฟังคำตอบยาวๆจากปากเฮียพายเลยอ่ะ งั้นไว้ก่อนละกัน - -*

“เอ่อ... ถ้างั้นวันนี้หนูกลับก่อนนะคะ พอดีว่า...”

ฉันไม่ได้รับสาย กดปิดเสียงและรีบเก็บกระเป๋า แล้วจังหวะที่กำลังจะก้าวขาเฮียพายก็ถามขึ้นมา

“ไม่เอาคำตอบ?”

งื้ออออ เอาสิ อยากฟัง แต่ไม่อยากให้เฮียคินรอเดี๋ยวจะมีคนขู่เค้าฟ่อๆ

“ไว้ก่อนละกันค่ะเฮีย พอดีหนูมีนัด กว่าเฮียจะอธิบายจบคงไม่ทั....”

“ขอแต่งงาน”

กึก!

“หาาา =[]=!”

จังหวะที่ตอบเฮียและกำลังจะก้าวขาอีกครั้ง อยู่ๆเขาก็พูดออกมาสั้นๆ เล่นเอาฉันชะงักจนอ้างปากค้าง

วะ...ว่าไงนะ ขอ...เอ่อคือ ขอ....

ได้ฟังเฮียพายพูดแบบนั้น เชื่อมั้ยใจฉันก็กระตุกวูบ หน้าทั้งหน้านี่ร้อนมาก ภาพเดียวในหัวที่แว๊บเข้ามาคือภาพคนที่น่าจะนั่งหน้าบูดตากแอร์รอฉันในรถอยู่ข้างล่าง แบบ...ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน -//////-

“ตกใจไรวะ”

“กะ...ก็ที่เฮียพูดเมื่อกี๊ ขะ...ขอ ขอคือ...ขอแต่งงานงั้นหรอ O[]O!”

ฉันทวนคำพูดของเฮียออกไปเสียงสั่น บะ...บ้าหรอ บ้าไปแล้ว บ้าชัดๆ นี่เฮียคินเขา...บ้าไปแล้วมั้ง -*-

“อืม ผู้หญิงที่ไหนก็รู้ทั้งนั้น -_-”

เฮียพายไม่พูดเปล่า เขาส่งสายตาตำหนิเล็กๆมาให้ฉัน

“ตะ...แต่หนูไม่รู้นี่นา ไม่เคยรู้มาก่อน ขอแต่งงานก็คือขอแต่งงาน มาพูดย่อๆสั้นๆว่าขอเฉยๆทำไมกัน >//////<”

“แล้วไมต้องเขินขนาดนั้น”

เฮียพายที่นั่งเอนหลังชิลๆเลิกคิ้วเล็กๆแล้วหันมาถาม แต่เดี๋ยวนะ ถ้าขอคือขอแต่งงาน....

“งะ...งั้นคนที่ใช่ งั้น... งั้นคนที่ใช่ก็คือ...”

ฉันหยุดคิดไปนิดหน่อยแล้วพูดออกมาแบบลิ้นพันกันพัลวัน มะ...มันก็มีแค่แบบดียวเท่านั้นที่จะต้องแต่งงานกัน หรือว่า...

“คนที่ใช่ก็คือคู่ชีวิตกันแบบนิจนิรันดร์ >[]<!”

คำพูดลิเก๊ลิเกที่จำมาจากละครหลังข่าวถูกโพล่งออกไปจากปากฉันเสียงดัง เฮียพายพอได้ฟังก็พยักหน้าและตอบกลับมาสั้นๆ

“ทำนองนั้น”

“งั้นถ้าผู้ชายบอกว่าจะมาขอ ก็คือเค้าแน่ใจว่าเราคือคู่ชีวิตของเค้าแล้วงั้นหรอ โอ้วมายก๊อดดดด นี่มันอะไรกัน O[]O!”

ฉันรัวคำถามพร้อมกับคุยคนเดียวออกไป เฮียพายก็แค่พยักหน้าและมองมาเท่านั้น

“อืม”

แต่ในทางกลับกัน ยิ่งมีศิษย์พี่มาคอนเฟิร์มและ Translate คำพูดเฮียคินให้ หัวใจฉันมันก็พองโตมากกกก พองแบบใหญ่เบ้อเร่อ ข้างในไม่ใช่แก๊สนะ มันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกอะไรก็ไม่รู้ งื้ออออ ไปหาเฮียคินดีกว่ารอไม่ไหววว

“วี๊ดดดดดดด >[]<”

พรึ่บ!

“ขอบคุณนะคะเฮีย ขอบคุณมากเลย หนูรักเฮียนะจุ๊บๆ อุ๊ยเฮียมีแฟนแล้วจุ๊บไม่ได้ ขอบคุณนะงุงิ ไปก่อนนะหนูไปก่อน วันหลังจะมาใหม่ ^_^”

“บาย - -*”

ฉันโดดไปเกาะแขนเฮียพาย นวดๆ บ่นๆไรให้เขาฟัง แล้วรีบวิ่งลงมาข้างล่าง ก่อนจะ...

เอ๊??? สีอะไรน้าาา เมื่อเช้าเขาเอาสีแดงมา แต่ตอนนี้หน้าตึกไม่ยักกะมีรถสีแดงเลยสักคัน แล้วตอนเที่ยงเฮียก็ไม่ได้บอกว่าจะใช้รถสีอะไรมารับด้วยนี่นา

ฟิ้วววว....เอี๊ยดดด!

“เย้ยยยย”

ครืดดดด หมับ!

“ชักช้า”

แล้วทุกอย่างก็เกิดขึ้นเร็วมาก อยู่ๆรถสปอร์ตสีม่วงแปลกตาก็แล่นมาจอดตรงหน้าฉันที่กำลังมองหารถเฮียคินอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะเปิดกระจกและรวบชีท แฟ้ม และกระเป๋าจากมือฉันไปพร้อมกับส่งสายให้ฉันไปขึ้นรถ

หึ...ดุสุดๆ แต่ก็น่ารักจัง >/////<

ตึงงง!

...จุ๊บ!

“ขอโทษนะคะที่หนูมาช้า”

ไม่รู้อะไรดลใจ รู้แค่มันมีความรู้สึกบางอย่างเอ่อล้นในใจ พอขึ้นรถมาฉันก็ขยับตัวไปจุ๊บแก้มเฮียคินและพูดออกไปแบบทั้งเขินทั้งอาย ส่วนเขา...ก็หันมามองนิดหน่อยด้วยสีหน้าแปลกใจ

“…..”

“อะไรคะ ก็อยากหอมไม่ได้รึไง แล้วทำไมไม่คาดเข็มขัดเนี่ย”

พรึ่บ! หมับ!

พูดจบฉันก็ยื่นแขนพร้อมกับโน้มไปดึงเข็มขัดนิรภัยฝั่งเฮียให้ จังหวะเดียวกันเขาก็คว้าร่างฉันดึงเข้าไปใกล้ จนคว้ากันท่าไหนไม่รู้ อยู่ๆฉันดันขึ้นมานั่งคร่อมอยู่บนตักเฮียซะได้

“งื้อออ >/////<”

แล้วพอนึกถึงคำพูดของเฮียพาย และได้มองหน้าเฮียคินใกล้ๆจนปลายจมูกกับริมฝีปากเราแทบจะแตะกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ ใจฉันยิ่งเต้นแรงจนทำไรไม่ถูก เลยเลือกจะหลับตาปี๋ข่มความเขินเกินพิกัดของตัวเองเอาไว้

ตึกตักๆๆๆ

“>_<”

“หึ...ไปกินไรผิดมารึไง”

ริมฝีปากของเฮียขยับแนบชิดอยู่กับริมฝีปากของฉันจนรู้สึกได้ มือหนาถูกส่งมาลูบผมฉันอย่างอ่อนโยน ยิ่งทำใจฉันเตลิดเข้าไปใหญ่

ฟุ้บ!

แล้วความเขินที่มีมากเกิน ก็ทำให้ฉันเลือกจะซุกหน้าลงบนบ่าเฮียคินก่อนจะกำเสื้อเขาแน่นแล้วส่งเสียงอู้อี้แบบลิ้นพันกันอย่างเดิมออกไป

“งื้ออออ คนบ้า เฮียคินคนบ้า เค้ารู้แล้วนะ เค้ารู้แล้วด้วย เค้ารู้แล้วว่ามาขอแปลว่าอะไร >[]<”

“….…..”

แต่แล้วความเงียบที่เกิดขึ้นในหลังจากนั้น ก็กลับทำให้ฉันที่โพล่งออกไปเป็นฝ่ายเงยหน้า และพบว่าเฮียคินกำลังกลั้นยิ้ม เขา...กลั้นมันจนหน้าแดง แดงมาก แถมยังแกล้งทำเป็นหันไปมองอะไรนอกรถ แล้วยังมีหน้ามาทำเฉไฉ

“ขอ? ขอไรหรอ เฮียจำไม่ได้ :)”

“ก็....อื้อออ”

แล้วพอฉันทำท่าจะตอบ ริมฝีปากของคนบางคนก็แอบมาขโมยจูบฉันไป เขาแทรกลิ้นเข้ามาไล่ต้อนลิ้นฉันแบบอมยิ้มตลอดเวลาจนฉันเขินตัวแทบแตก อยากสลบคาอกเฮียให้ได้ ไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน

นะ...นี่เขา จะจูบฉันบนรถทุกคันเลยใช่มั้ย >[]< จะจุ๊บกันเช้าเย็น นี่เขา...นี่เขา... ไม่คิดว่าฉันจะเขินบ้างเลยรึไงงงงง

“อื้ออออ”

“กลับไปโดนชุดใหญ่ :)”