MYZTERY HORO ::: EP.58

@ Dark Shadow Castle

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะกลิ่นหอมๆของชาเอิร์ลเกรย์ในห้องที่ดูแปลกตา ที่บอกว่าแปลกก็เพราะว่า... ที่นี่ไม่มีเฮียคิน ทั้งที่ก่อนจะหลับไปฉันยังนอนอยู่บนตักเขาเลยอ่ะ แต่ตอนนี้กลับนอนอยู่บนโซฟา

แล้วแถมตอนนี้รอบตัวฉันก็มีแต่ใครไม่รู้ใส่ชุดดำเดินผ่านไปผ่านมา บางคนก็ก้มหัวทำความเคารพคนที่นั่งเด่นเป็นสง่าและกำลังจิบชาห่างไปจากฉันไม่ไกล บางคนก็เดินมาทำท่ารายงานอะไรไม่รู้ฉันฟังไม่ค่อยถนัด ดูเหมือนไม่ใช่ภาษาไทย แล้วก็ดูท่าทางพวกเขาน่าจะเป็นเหมือนลูกน้องกับเจ้านาย

หรือว่า.... O_O!

“กรี๊ดดดดดดดด >[]< ผะ...ผี! ผีหลอก! ทุกคนเป็นผีกันหมดเลยใช่มั้ย?! นู่นก็ผี! นี่ก็ผี! นี่หนูหลับแล้วฝันแน่ๆ เฮียคินช่วยด้วยยย เฮียคินไปไหนทำไมไม่อยู่ที่นี่ >[]<!!!”

พอสมองมันฉุกคิดอะไรบางอย่างได้ ฉันก็กรี๊ดสุดเสียงและโวยวายออกไป เพราะต้องใช่! ต้องใช่แน่! ถ้ามีคนเดินป้วนเปี้ยนเยอะแยะขนาดนี้ ที่นี่ก็คงจะเป็น...

Oh My Goshhhhhhh!

Castle ข้างบนของคุณปู่เจ้าที่ O[]O!!!

“หึ...เสียงแสบแก้วหูดีนี่”

พอฉันกรี๊ดเสร็จ แทนที่ทุกคนจะตกใจกลับไม่เลย เสียงทุ้มของคนที่กำลังจิบชาอย่างสบายอารมณ์ถูกส่งมาให้ฉันพร้อมกับสีหน้าที่ดูขำๆ

นั่นไง... นั่นแหละ... คุณปู่แก่ๆคนนั้นต้องเป็นผีคุณปู่เจ้าที่แน่ๆ! อย่าเพิ่งห้อยหัวนะคะท่านเจ้าที่ อย่าเพิ่งยืดแขนมาจับไหล่หนูตอนนี้ ขอเวลาให้หนูได้ตั้งสติ!

“วี๊ดดดดด...หนูไม่ได้ตั้งใจมาลบหลู่จริงๆนะคะ เฮียคินก็แค่พาหนูมาตามหาขนนกนำโชคกับล่าท้าผีในปราสาทร้อยปีเท่านั้น ไม่ได้คิดจะมาขโมยอะไรที่นี่พูดจริงจริ๊งงง >[]<”

พูดไปฉันก็ยกมือสองข้างขึ้นพนมต่อหน้าคนที่มองมาทันที แล้วคุณปู่คนนั้นก็ขำอีก

“เอ๋? หนูพูดอะไรผิดหรอคะ ทำไมคุณปู่เจ้าที่ถึงเอาแต่ขำแบบนี้ o_O?”

แต่โอ๊ะ! ไม่ได้สิ นี่เรากำลังจะญาติดีกับผีหรอเนี่ย??? หยึ๋ยยย หรือว่าเขาจะทำให้เราตายใจแล้วจะเอาเราไปอยู่ด้วย

“โอ้วม่ายยย...อย่ายิ้มแบบนั้นค่ะ หนูยังไม่อยากตายตอนนี้ =[]=“

พรึ่บ!

คิดได้แบบนี้ฉันก็รีบหดขาขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนโซฟาด้วยท่าเตรียมพร้อมทันที ผิดกับคุณปู่คนนั้น ที่กำลังมองฉันเหมือนดูสนอกสนใจในคำพูดก่อนหน้านี้

“เจ้าที่? แล้วนอกจากคุณปู่เจ้าที่ ไอ้แสบนั่นมันพูดอะไรถึงที่นี่อีก”

ถ้วยชาที่เป็นต้นเหตุของกลิ่นหอมๆ ถูกยกขึ้นจิบเบาๆอีกครั้งอย่างสบายใจแล้วท่านก็เอาแต่อมยิ้ม แต่ไอ้แสบที่ว่านี่หมายถึงเฮียคิน?

“กะ...ก็อย่าไป Castle ฝั่งซ้ายค่ะ ให้อยู่แต่ฝั่งขวาเพราะว่าฝั่งนี้มีผีน้อยนิด U_U”

ฉันตอบไปตามความจริง แล้วชายชุดดำรอบๆที่เผลอหันมาสบตาฉัน พวกเขาก็ก้มหน้ากันนิ่งแบบเลิ่กลั่กเหมือนคนทำผิด

“ผี? อืม... แล้วผี Castle ตรงกลางล่ะ ไม่มี?”

“อ้อ เฮียคินบอกว่าตรงกลางมันถูกปล่อยร้างค่ะ แต่หนูว่าต้องมีกุ๊กๆกู๋อยู่บ้างแหละ แต่ว่าแต่ของแต่และแต่ๆๆ อันที่จริงหนูก็กำลังคุยกับเจ้าแห่งผีทั้งปวงอยู่นะ ฮื้อฮืออออ คุณปู่เจ้าที่อย่าโกรธหนูเลยนะคะ หนูเพลียมากไปหน่อยเลยเผลอหลับไป อีกแป๊บเดียวก็จะตื่นแล้วล่ะค่ะ แล้วสาบานได้เลยว่าหนูจะทำบุญให้ทุกคนอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาไม่ให้ตกหล่นสักคนสบายใจได้ >_<”

หมับ!

พูดจบฉันก็คว้าหมอนบนโซฟามาบังหน้า แถมยังแอบชะเง้อมองคุณปู่คนนั้นอีกสักนิด แต่วี๊ดดดด >_< ขนลุกอ่ะ ขนลุกจริง! คุณปู่คนนั้นมองมาอีกละ แต่ยังง่วงอยู่เลยนะ อยากนอนต่อแต่จะกลายเป็นฝันซ้อนฝันมั้ยอ่ะ ฮ้าวววว....

“ชาร้อนสักแก้วมั้ยล่ะ”

“โอ้ววว ไม่ค่ะ ไม่เอาแน่นอน หนูยังไม่อยากอยู่เป็นเพื่อนจิบชาคุณปู่ที่นี่ และขอร้องเลยนะคะคุณปู่เจ้าที่ หนูจะรีบหยิกตัวเองให้ตื่นเดี๋ยวนี้ แต่ช่วยปรานีด้วยการไม่มาแบบหน้าเละๆนะคะ Pleaseeeeee >_<”

ฉันตอบกลับความปรารถนาดีของคนที่เอาแต่ขำ คืออีกนิดคุณปู่คนนั้นต้องสำลักแน่ เพราะเขาหัวเราะซะแก้วชาในมือสั่นเลยแหละ

“ฮ่ะๆ นี่สินะ สีสันในชีวิตของไอ้คิน”

พูดจบท่านก็หันไปส่งซิกส์เหมือนรู้กันกับพี่ชายคนนึงที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วพี่ชายคนนั้นก็พยักหน้าแล้วอมยิ้ม

“ถะ...ถ้างั้นหนูขอนอนต่อเลยนะคะ กะว่าจะรีบตื่นแล้วไปทำบุญสัก 9 วัดให้เลยค่ะ”

“ไม่เห็นต้องรีบขนาดนั้น ตื่นตอนนี้ไอ้คินมันก็ไม่ว่างอยู่ดี”

“ไม่ว่าง?”

ฉันตั้งท่าจะนอนอีกที แต่พอคุณปู่พูดมาก็เลยทำหน้างงออกไป แล้วคุณปู่เจ้าที่ก็วางแก้วชาลง แถมยังลุกมานั่งตรงข้ามกับฉันบนโซฟาในขณะที่ฉันยกหมอนขึ้นบังหน้า =[]=

“งื้อออ อย่าถอดหัวให้หนูดูนะคะ เดี๋ยวหนูช็อคตายค่ะ แล้วก็อย่ามองแบบนั้นได้มั้ยคะ บอกตามตรงยังไม่เคยสบตากับผีเลยค่ะตั้งแต่เกิดมา....“

“ลิซ่า...รวิษฎา”

“ขะ...ค่ะ นั่นชื่อหนูเองแต่ว่า...”

“อยากไปเดินเล่นรอบๆ Castle มั้ยล่ะ”

“เอ๋ o_O???”

พอได้ยินแบบนั้นฉันเลยโผล่หน้าที่ถูกบังไว้ด้วยหมอนออกไป แล้วคุณปู่เจ้าที่ก็ยิ้มๆ

“แน่นอน รวมถึง Castle ฝั่งซ้าย พาไปได้นะ...”

แล้วคำพูดนั้นก็ไม่ทำให้ฉันหยุดคิดเลยสักนิด

“ไปค่ะ! อะ...เอ่อ หนูหมายถึงไปก็ได้แต่ว่า...คุณปู่เจ้าที่จะเอาหนูไปอยู่ด้วยมั้ยคะ คือหนูยังมีพ่อแม่และพี่สาวกับคนที่รักมากๆอย่างเฮียคินที่ต้องสั่งลา T^T”

พูดไปน้ำตาก็เริ่มเอ่อออกมาเลยนะเนี่ย ฮึก... นี่ฉันจะไม่ได้เจอกับทุกคนเพราะถูกผีคุณปู่ในปราสาทหลอกหรอเนี่ย โถ...เพราะความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองแท้ๆ แงงงงง~

“ต้องเอาไปสิ วันนึงก็ต้องได้ไปอยู่ด้วยกันแน่ๆ”

คุณปู่เจ้าที่ตอบกลับมาแล้วก็ยังยิ้มๆ แต่ฮะ? ต้องเอาไปแน่ๆ โหยยย อุตส่าห์ชมเมื่อกี๊ แท้จริงแล้วนั่นเป็นรอยยิ้มที่เชือดเฉือนแหละ!

“งั้นหนูไม่ปะ...”

“ต้องไป”

“ไม่ค่ะ!”

“ใครจะยอมให้ปฏิเสธได้”

พรึ่บ!

พูดจบคุณปู่เจ้าที่ก็ลุกขึ้น ตะ...แต่ฉันบอกว่าไม่ไปไง

“เชิญครับนายหญิง”

พอลุกปุ๊บคุณปู่เจ้าที่ก็เดินนำออกไป แล้วอยู่ๆก็มีพี่ชายคนนึงมาผายมือเชิญฉันให้ลุกขึ้น

“ยังไงหนูก็ไม่ปะ....”

“ขนนกนำโชคไม่ดูรึไง”

คุณปู่เจ้าที่พูดมาสั้นๆ แล้วท่านก็เดินออกไป ฉันเลยหันมองหน้าพี่ชายคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ พี่เขาก็เอาแต่ก้มหน้ามองพื้นหลบตากันอยู่ได้

...งื้ออออ ทำไงดี ขนนกแห่งรักแท้อยู่ใกล้แค่นี้ แงงงงขนนกนำโชคสีกาแล็คซี่~~~

พรึ่บ!

คิดได้แบบนั้นฉันเลยลุกพรวดขึ้นมาแบบไม่บอกไม่กล่าวจนพี่ชายชุดดำในห้องหลายคนตกใจ แต่อย่ามามองกันแบบนั้นเซ่ >[]<

“จะ... เอ่อ อะแฮ่ม! จะบอกเอาไว้เลยด้วย! ห้ามลอบทำร้ายหนูจากข้างหลังนะคะ พวก-พี่-ชาย-อะ! ถ้าลอบฆ่าหนูจนตายหนูจะไปเข้าฝันเฮียคินให้เรียกหมอผีมาจับพวกพี่ลงหม้อกันทุกคนเลยนะ! เฮียคินอ่ะเฮียคิน รู้จักมั้ยคะคุณพระอาทิตย์ของหนูอ่ะ!”

แล้วพอขู่เสร็จ ฉันก็อาศัยจังหวะที่ทุกคนในห้องก้มหน้ารีบวิ่งตามหลังคุณปู่เจ้าที่มา แต่เหมือนได้ยินแว่วๆว่าพวกพี่ๆในห้องบอกว่า ‘รับทราบครับนายหญิง!’ ด้วยนะ

“อยากไปฝั่งไหนก่อน”

“หนะ...หนูก็ไม่รู้ค่ะ”

“งั้นตรงกลาง”

พอตอบกลับมาคุณปู่เจ้าที่ก็เดินนำไปเลย แต่ว่า...

“เย้ยยย แต่ที่นั่นมันจะมีผีเยอะรึป่าวล่ะคะ ถ้าขึ้นชื่อว่าปราสาทร้างน่ะ อาจจะ...”

“อยู่บ้านตัวเอง เค้าไม่กลัวผีกันหรอกนะ”

คุณปู่ตอบกลับมาหน้าซื่อแล้วเดินนำฉันลิ่วๆลงไปชั้นล่าง แต่เป็นผีที่มีขาแฮะ ผีสมัยนี้อัพเกรดตัวเองแล้วหรอ สัมผัสนั่นนี่ได้เหมือนคนจริงๆเลยเร๊อะ แล้วถึงจะพูดแบบนั้นก็...

“ไม่กลัวสิคะแปลก ก็ที่นี่ไม่ใช่บ้านหนูนี่นา -3-“

แต่พอพูดจบคุณปู่ก็สวนกลับมา

“ที่นี่เราไม่ต้อนรับคนแปลกหน้า”

แล้วคุณปู่เจ้าที่ก็ทำแบบเฮียคินเปี๊ยบเลย คือแสกนนิ้วมือบนแท่นอะไรสักอย่างตรงทางขึ้นบันไดที่เราเดินลงมา และ...

‘กรุณาไปที่ Iris Scanner เพื่อยืนยันตัวตนเปิดใช้พื้นที่ Castle ส่วนกลาง’

เสียงอัตโนมัติเสียงเดิมที่ฉันได้ยินตอนเดินเข้ามาพร้อมเฮียคินดังขึ้น แล้วคุณปู่เจ้าที่ก็เดินนำฉันลงมาที่ห้องโถงด้านล่าง

“โห...ใหญ่โตไม่ต่างจากฝั่งขวาเลย สมกับเป็นปราสาท Dark Ghost Mafia นะคะเนี่ย” แล้วคุณปู่ก็ทำหน้างง

“Dark Ghost...อะไรนะ?”

“ก็ Dark Ghost Mafia ไงคะ”

ฟังฉันพูดก็ดูเหมือนคุณปู่เจ้าที่จะหยุดคิดไปนิดนึงเลยแหละ ก่อนที่อยู่ๆจะหัวเราะร่า หัวเราะจริงๆนะ หัวเราะแบบขำกลิ้งอ่ะ

“ฮ่ะๆๆๆ Dark Ghost Mafia เออนะ เข้าท่าๆ”

หืม...เข้าท่าอะไรของคุณปู่เค้าน่ะ - -*

“โอ้โห ข้างบนมีดาวห้อยเต็มเลยค่ะ”

พอนึกแปลกใจกับท่าทางของคุณปู่ได้ไม่เท่าไหร่ ฉันก็เพิ่งสังเกตว่าบนเพดานของ Castle ส่วนกลางถูกตกแต่งด้วยไฟ LED เป็นดวงดาว พระจันทร์ ก้อนเมฆระยิบระยับห้อยลงมา แล้วคุณปู่เจ้าที่ก็พยักหน้า

“ใช่ เจ้าของมันบ้า”

และแปลก...แปลกมาก ทั้ง Castle ฝั่งขวาและข้างบน ถูกตกแต่งแบบทันสมัย และดูใหม่มากๆ แต่ Castle ตรงกลางกลับดูร้างอย่างที่เฮียคินว่า เพราะตั้งแต่ที่ฉันเดินเข้ามา ทั้งบรรยากาศหรือแม้แต่ข้าวของและเฟอร์นิเจอร์รอบด้าน ก็มีแต่กลิ่นไอเก่าๆ อย่างกับมีใครสตาฟทุกอย่างที่นี่เอาไว้ อะไรทำนองนั้นเลยล่ะ แล้วก็เอ๊ะ...ดูนั่นสิ

“นี่มันของเล่นเด็กทั้งนั้นเลยนี่คะ”

“อืม เล่นแบบทิ้งๆขว้างๆซะด้วยนะ”

พอเดินสำรวจรอบๆ ฉันก็ยิ่งพบสิ่งที่บ่งบอกถึงความเก่าแก่ของที่นี่มากขึ้นจนเริ่มขนลุกขึ้นมาเบาๆซะได้ แอบหลอนเหมือนกันแฮะ ทั้งรถของเล่น อุปกรณ์ทำครัว กล้องถ่ายรูป และกาแล็คซี่จำลองมากมาย แถมใครจะเชื่อว่าในห้องโถงตอนนี้มีแม้แต่พื้นที่ให้จอดจักรยาน

โอ้วม่ายยยย นี่คือข้าวของและจักรยานของคนตาย =[]=!

แต่มันคงจะเป็นความทรงจำที่ดีมากจริงๆนะฉันรู้สึกได้ เพราะคุณปู่เจ้าที่มองมันแล้วก็ยิ้ม...ก่อนจะมีแว๊บนึงที่มองไปทาง Castle ฝั่งซ้ายแล้วถอนหายใจออกมานิ่งๆ แววตาก็ดูเปลี่ยนไปเลยจริงๆ

แล้วพอฉันมองตามไป ก็เหมือน Castle ฝั่งซ้ายจะมีคนเดินสวนกันไปมาให้วุ่นวาย โอ๊ะ! ฝั่งขวาที่จากเดิมไม่มีคน ตอนนี้ก็มีเพียบเลย อย่าบอกนะ...อย่าบอกกกก

“นะ...นั่นคือผี ทะ...ทั้งหมดเลยหรอคะ ก่อนหนูจะหลับไม่มีใครเลย โอ้วม่ายยย ตอนนี้หนูเบิกเนตรเห็นผีแล้วใช่มั้ย O_O”

ทั้งที่ตอนแรกว่าจะเดินไปแอบดู Castle ฝั่งซ้าย แต่ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็ดูวุ่นวาย แต่เอ๊ะ! นี่ฉันตาฝากรึเปล่า คนที่เดินอยู่ Castle ฝั่งซ้ายและเห็นหลังไวๆว่ากำลังเดินออกไปคือเฮียโยกับเฮียพาย

“ไม่มีไรหรอก ไปดูห้องอื่นเถอะ เรื่องนั้นไม่ต้องไปสนใจ”

คุณปู่เจ้าที่พูดแล้วเดินนำฉันไปอีกห้องทันที และพอเดินผ่านห้องโถงลึกเข้ามาก็น่าตื่นเต้นมาก เพราะในนี้มีห้องอะไรก็ไม่รู้แยกย่อยเยอะแยะไปหมดเลย โดยห้องที่ทำให้ฉันตื่นเต้นเป็นพิเศษคือห้องปามีดกับห้องยิงปืน

“อ๋อเพราะแบบนี้นี่เอง เฮียคินเลยให้หนูฝึกก่อนมาที่นี่ เพราะปราสาทผีมาเฟียจะมีด่านลึกลับแบบนี้”

“ฝึกแล้ว?” ได้ฟังฉันพูด คุณปู่เจ้าที่ก็เลิกคิ้วนิดหน่อยอย่างสนใจทันที

“ค่ะ แต่ว่าหนูยิงปืนแย่มาก นกกับปลาโลมาน่าจะตายไปเป็นฝูงแล้วค่ะ ฮ่ะๆๆ อยากดูหนูยิงมั้ยคะคุณปู่เจ้าที่”

“ได้นะ”

“แล้วถ้าหนูยิงโดนจะปล่อยหนูไปมั้ยคะ”

“เอาสิ”

หมับ!

พอคนตรงหน้าพูดแบบนี้ ฉันเลยดีใจเนื้อเต้นไปหน่อย รีบโดดเกาะแขนคุณปู่ทันที

“จริงๆนะคะ รับปากว่าจะไว้ชีวิตหนูแล้วนะ!”

“อื้ม ถ้า Score มี X ให้ดูสักทีน่ะนะ”

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

หลังจากเจรจากับคุณปู่เจ้าที่ฉันก็โชว์สกิลปืนลั่นปังๆให้ท่านดูทันที แต่เหมือนจะไม่รอดแฮะ เพราะปืนมันก็ยังสั่นอยู่ดี

“เห็นทีจะกลายเป็นผีเฝ้าที่นี่”

“โถ่ คุณปู่ขา เนี่ยถ้ามีพี่ไคยะล็อคเป้าให้เหมือนตอนปามีดก็ดี -3-“

“ปามีด?”

“ใช่ค่ะ เฮียคินสอนหนูปามีดด้วยนะ งั้นเราพักยกยิงปืนไปปามีดกันมั้ยคะ หนูก็อยากจะรู้ ว่าถ้าพี่ไคยะไม่ล็อคเป้ามันจะปาถูกมั้ยเนี่ย แถมวันนั้นหนูประหม่ามากๆเลยค่ะ เพราะมีแต่คนแอบดู”

แล้วคุณปู่ก็จะสนใจในทุกอย่างที่ฉันพูดแบบเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ แถมยังเดินนำทางฉันออกจากห้องยิงปืนมาที่ห้องปามีดอีก

“คือเราไปฝึกกันที่เกาะค่ะ คนเยอะมาก แต่บอกชื่อไปคุณปู่ก็ไม่รู้จักหรอก”

“ฟีนิกซ์สินะ”

“เย้ยยยย อ๋อก็ต้องรู้อยู่แล้วเพราะคุณปู่เป็นผีอ่ะเนาะ”

แล้วท่านก็พยักหน้า แต่โอ๊ะ พอเดินมาเห็นมีดสั้นที่วางเรียงรายอยู่ตอนนี้ ทำไมมีดสั้นของที่นี่กับที่เกาะถึงเหมือนกันเปี๊ยบเลยล่ะเนี่ย มีตัวอักษร DS สลักอยู่ที่เดียวกันเลยนี่

“เอาสิ”

คุณปู่เจ้าที่พูดมาอย่างรอลุ้น แต่แหม... ถ้าจะเป็นแบบนั้นล่ะก็...

“ได้เล้ยยย จับตาดูให้ดีๆนะคะ หนูปามีดไม่แย่เท่ายิงปืนหร๊อกกก คุณปู่ตั้งใจดูนะ!”

ฉึก!

พูดจบฉันปามีดออกไปขำๆทันที แต่ทั้งที่คิดว่ามันจะเบี้ยวบ้างเป๋บ้างเพราะไม่ตั้งใจ ก็ไม่เลย

“โอ๊ะ! ที่นี่ก็ล็อคเป้าเหมือนกันหรอ =[]=”

เย้ยยย ทำไมมันปักตรงกลางเหมือนเคย ฉันยังไม่ตั้งใจด้วยซ้ำ พี่ไคยะก็ไม่อยู่ ไม่มีใครล็อคเป้าแน่ๆ คิดได้แบบนั้นฉันก็ปามีดไปที่เป้าอื่นซึ่งห่างออกไปด้วยความสงสัยรัวๆ

ฉึก! ฉึก! ฉึก!

แล้วมันก็ปักลงกลางเป้าพอดีแม้จะยืนอยู่ในระยะเฉียงแบบนี้นี่แหละ ฉันเลยหันไปทำหน้าเหวอใส่คุณปู่เจ้าที่ยืนอมยิ้มเหมือนคินวันนั้นเป๊ะๆ ก่อนจะโดนท่านคว้ามือฉันไปทาบฝ่ามือลงบนแท่นอะไรสักอย่างในห้องนี้

‘บันทึกการฝึกซ้อมสำเร็จ แต่ไม่พบข้อมูลบุคคลในฐานข้อมูลปัจจุบัน กรุณาไปที่ Iris Scanner เพื่อยืนยันตัวตนอีกครั้....’

ติ๊ดดดดด

เสียงอัตโนมัติยังพูดไม่ทันจบ คุณปู่เจ้าที่ก็เดินไปที่เครื่องสแกนที่ว่า แล้วแสกนม่านตาก่อนจะมีเสียงอัตโนมัติเอ่ยทักทายขึ้นมา

‘สวัสดีค่ะท่านผู้นำ’

แล้วท่านก็เอ่ยปากสั่งระบบอัตโนมัติที่ว่าอย่างไม่รีรอ ตัวระบบอัตโนมัติในห้องเองก็ตกปากรับคำ

“บันทึกข้อมูลก่อนขึ้นทะเบียนบุคคลอย่างเป็นทางการ

รวิษฎา ภัทรเดชา... สกิลอาวุธเพิ่มเติม มีดสั้น”

‘รับทราบ!’

แต่เดี๋ยวนะ... ภัทรเดชา งั้นหรอ?

อีกด้านหนึ่ง @ Phoenix Island

“นักกีฬาว่ายน้ำหญิง? น่าทึ่งจริงๆ”

เสียงยียวนของคิระที่นั่งอ่านประวัตินิลลาฆ่าเวลา และจ้องไปที่เธออย่างเอาเรื่องระหว่างรอ Nightshade ติดต่อกลับมา

แต่ก็ไม่... แถมคนของสภายังรายงานว่า Nightshade พร้อมปะทะเต็มที่ และคาดว่าอีกไม่กี่นาที Nightshade จะมาถึงที่นี่

“แบบนี้ต่อให้น้ำลึกแค่ไหนก็สบายเลยดิ”

พูดไป คิระก็ร่อนประวัตินิลลาทีละหน้าจนเกลื่อนไปทั่วทั้งห้องอย่างปั่นประสาท เล่นเอานิลลาที่มองอยู่ออกอาการหมั่นไส้

“ก็ไม่สบายเท่าคนลอบกัดแบบนาย!”

“หรือสบายใจที่สุดคือคนพาลที่จะตบใครเมื่อไหร่ก็ได้!”

พรึ่บ!

สิ้นเสียงนิลลา คิระก็ตะคอกสวนกลับไป แล้วโยนเอกสารที่ค้างในมือใส่หน้าเธอแบบเอาเรื่องเต็มที่ ซึ่งคำพูดนั้นทำให้โรเซ่ที่ฟังอยู่เข้าใจได้ทันที

“เฮีย เรื่องนั้นมันก็แค่....”

“หึงไม่เข้าท่า มีสมองป้ะถามจริง”

“พูดบ้าอะไรของนายวะ!”

นิลลาเงยหน้าท้าทายคิระ ที่แม้จะปากเก่งใส่เขา แต่บรรดาอาวุธที่เรียงรายอยู่ตรงหน้าก็ทำให้กล้าๆกลัวๆเวลาสบตา

“ลิซ วันนั้นเจ๊จะตบลิซ”

โรเซ่ตอบแทนแล้วคิระก็หันไปยักคิ้วให้นิลลา ก่อนจะลุกขึ้นตรงเข้าไปหา แต่ก็ชะงักฝีเท้าเพราะโรเซ่เอาตัวเองเข้ามาขวาง

“อย่านะเฮียคิระ”

พรึ่บ!

“ห่วงลูกตัวเองนู่นป่ะ”

“จิ๊!”

เสียงสบถเล็กๆหลุดจากปากโรเซ่ที่ถูกดันตัวให้หลบทาง ส่วนนิลลาพอได้ยินชื่อลิซ่าก็เหมือนจะเริ่มเข้าใจ

“นี่นายกับ...”

พรึ่บ!

“มือข้างไหนนะ ที่วันนั้นง้างสูงๆแล้วไอ้วาโยมารับแทนน่ะ”

“O_O”

ได้ยินแบบนั้นนิลลาก็ถึงกับหน้าซีด เพราะคิระตั้งคำถามไปพร้อมกับเลื่อนปากกระบอกปืนมาเชยคางเธอที่ถูกมัดเอาไว้ โรเซ่เองก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างกลัวใจ

“อึก ฮะ...เฮียคิระ”

“ถามว่าข้างไหนไงวะ?!”

“พอเถอะน่า! ลิซขอโทษเจ๊แล้วก็จบกันไปเถอะนะ!”

แม้จะกลัวปืนในมือคิระ แต่เพราะโรเซ่ค่อนข้างจะคุ้นเคยกับเขาเลยหลุดปากตะคอกออกไป เพราะนิลลาในตอนนี้....

“ขอโทษ?! ยัยนี่รึป่าวต้องขอโทษ น้องไม่ได้ทำอะไรเลย แถมกลับมาร้องไห้!”

“มะ...มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด”

“ก็ไปขอโทษลิซ่า!”

คิระตะคอกใส่โรเซ่และหันกลับมาหานิลลาที่พอปริปากพูดออกมาก็โดนตะคอกใส่จนหน้าเสียและถึงกับต้องหลบตา

“จับพิกัด Nightshade ได้แล้วครับ! คาดว่าจะถึงเราใน 15 นาทีนี้”

แล้วไม่นานคนของสภาวิ่งเข้ามารายงานและรอรับคำสั่งจากคิระที่ยังคงจ่อปากกระบอกปืนเฉี่ยวหน้านิลลาไปมา ก่อนคิระจะสั่งออกไปเสียงเข้ม

“ลากตัวประกันไปมัดกลางทะเล! เอาลงไปให้ลึกสัก...ประมาณนี้ คงไม่เกินความสามารถของนักกีฬาว่ายน้ำหรอก ใช่มะ :)”

ปากกระบอกปืนที่ค้างในมือคิระถูกเลื่อนไปบอกระดับน้ำแบบส่งๆตามเลเวลความโกรธและกวนประสาทของคนสั่ง ซึ่งถึงแม้ระดับที่บอกจะดูไม่สูงมาก แต่เมื่อเทียบกับความสูงของนิลลาและโรเซ่แล้วก็เล่นเอาท่วมอกพวกเธอเลยเหมือนกัน แถมนับรวมแรงซัดจากเคลื่อนระดับนั้น พวกเธอก็สำลักน้ำได้ง่ายๆ

“ว่าแต่คนอื่นพาล นายมันก็พาลเหมือนกันแหวะว่ะ!”

นิลลาเห็นโรเซ่ที่ดูตกใจ มองแว๊บแรกก็รู้ทันทีว่าเธอว่ายน้ำไม่เป็นแน่ แต่คิระกลับยิ่งนึกสนุก จ้องไปที่โรเซ่แล้วลอยตาลอยหน้าใส่

“ให้ผัวโชว์แมนบ้างไง เห็นงอนกันไม่เว้นวันอยู่ได้”

ก่อนที่คนของสภาจะลากตัว Nightshade’s Lady ออกไป...

15 นาทีต่อมา...

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงกราดกระสุนของ Nightshade แว่วมาตั้งแต่ทุกคนเหยียบลงบนพื้นเกาะ คนของเตโชปะทะคนของสภาที่อยู่ภายใต้การสั่งการของคิระอย่างไม่มีการเจรจาต่อรองใดๆ ทั้งนั้น

และแน่นอนสิ่งที่ทำให้ Nightshade ยิ่งบ้าระห่ำเข้าไปใหญ่ คือร่างของนิลลาและโรเซ่ที่แข่งกันสำลักน้ำอยู่กลางทะเล แต่แม้จะเป็นคนสั่ง ปฏิกิริยาของตัวประกันทั้งคู่นั้น ก็อยู่ในสายตาคิระตลอดเวลาเหมือนกัน

แต่ถึงอย่างนั้นคิระก็ไม่ได้จะฆ่า Nightshade’s Lady จริงๆหรอก ก็แค่อยากมีโมเม้นต์พอใจตอนเห็นเตโชตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่งเวลาอะไรไม่ได้ดั่งใจบ้าง....

“ไอ้เหี้ยคิระ!!!”

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

คิระมองคนของสภาถูก Nightshade ยิงร่วงลงไปต่อหน้าต่อตาอย่างไม่รู้สึกรู้สา เพราะคนของเตโชก็ไม่ต่างกันนี่นา เรียกว่าร่วงสลับกันจนพื้นที่เกาะที่เห็นเงาลิซ่าวิ่งเล่นลางๆ กลายเป็นทรายสีเลือดแดงที่กว่าจะกลับสู่สภาพปกติก็คงอีกนาน และถ้าคำนวณจำนวนคนของ Nightshade จากสายตา ฝั่งนั่นมาน้อยกว่าคนที่เขามีแบบครึ่งต่อครึ่ง

“หึ.. แล้ว Leader’s Wife ของกูล่ะ ไม่ได้มาด้วยงั้นหรอ?”

ถึงจะรู้ดีว่าที่ Nightshade มาที่นี่เพื่อชิงตัว Nightshade’s Lady พวกเขาไม่ได้มาเพื่อเจรจา แต่คิระก็ไม่วายส่งเสียงยียวนออกมาอย่างสบายอารมณ์ นั่นทำให้เตโชยิ่งโมโหเมื่อเขาเอ่ยถึงโมเน่ต์

แต่ทั้งวาโยและพายุกลับไม่สนใจคำพูดพวกนั้นสักนิด พวกเขาตรงลิ่วเข้าไปหานิลลาและโรเซ่ที่ถูกมัดไว้ แต่กลับต้องชะงักฝีเท้าเพราะคนของคิระนับสิบคนพุ่งเข้าไปล้อม Nightshade’s Lady เอาไว้และใช้ปืนจ่อไปที่พวกเธออย่างพร้อมลั่นไก จน Nightshade ทุกคนที่มองไปถึงกลับโกรธจนตัวสั่น

“กูบอกว่าอย่ายุ่ง...กับครอบครัวกู!!!”

เตโชกัดฟันแน่นส่งเสียงเล็ดลอดไรฟันออกมาอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ แล้วจ้องหน้าคิระอย่างโกรธจัดเหมือนอยากจะฆ่าให้ตาย อีกด้านของคิระที่มองท่าทางเป็นห่วงเป็นใย Nightshade และฟังเขาพูดเต็มปากว่าพวกนั้นคือคนในครอบครัวก็ยิ่งสะใจ

แต่ในความสะใจนั้นก็ต้องยอมรับว่าความรู้สึกข้างในมันกระตุกวูบจนไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน รู้แค่มันยิ่งโมโหมากเข้าไปใหญ่ พอย้อนกลับมานึกถึงความจริงบางอย่างที่คนตรงหน้าเคยเป็นพี่น้อง เป็นคนที่แม้ว่าเขาจะงอแงแค่ไหนตอนเด็กก็ออกตัวปกป้อง เป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ แต่แล้วตำแหน่ง อำนาจ ก็ทำลายทุกอย่างให้จบสิ้น สถาบันครอบครัวที่อบอุ่นตอนนั้น หลงเหลือเอาไว้แค่ความเศร้าหมอง นั่นทำเอาคิระหัวร้อนขึ้นมาและตะคอกออกไปเสียงดัง ก่อนจะลั่นไกลงน้ำรัวๆ ระหว่างเสาที่มัดนิลลากับโรเซ่เอาไว้แบบไม่หันไปมอง

“มึงรักครอบครัวมึง กูรักครอบครัวกู!!!”

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

“กรี๊ดดดดด”

ร่างเล็ก Nightshade’s Lady พอรู้สึกได้ถึงสัมผัสเฉียดฉิวที่เจาะลงไปใต้น้ำเฉี่ยวขาแบบหวุดหวิดก็ถึงกับสะดุ้งเฮือกและกรี๊ดออกมาทั้งลั่นไปทั่วทั้งเกาะ เตโชเห็นแบบนั้นเลยพุ่งเข้าไปประจันหน้ากับคิระ แล้วใช้ด้ามปืนในมือฟาดใส่เขาอย่างแรงจนหน้าสะบัด

ผลัวะ!

“พ่อมึงต่างหากที่สั่งฆ่าพ่อแม่กู!”

คนเป็นพี่ตวาดออกมาเสียงดังลั่นอย่างเข้าใจในความหมายนั้น แม้จะเป็นเรื่องที่พวกเขาไม่เคยพูดถึงเลย แต่ความเจ็บปวดที่สุดที่ทั้งคู่ฝังมันไว้ในหัวตลอดเวลา คือพ่อแม่เขาถูกฆ่าโดยพ่อแม่อีกฝ่าย

ซึ่งนี่แหละคือจุดหักเหของความสัมพันธ์!

แล้วประโยคตอบกลับของคิระก็มีเพียงรอยยิ้มเย้ยหยันอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรในคำพูดนั้น ก่อนที่คิระจะพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อเตโชคืนบ้าง แล้วตวาดใส่เขาด้วยท่าทางไม่สำนึกอะไร แต่ความรู้สึกข้างในพังเละ ซึ่งเตโชไม่สังเกตเห็นความผิดปกติพวกนั้นเลยด้วยซ้ำ!

“หึ..งั้นขอร้องกูสิ กูอาจจะใจดีก็ได้ ถ้ามึงยอมตายแทนพวกมัน ตายตามพ่อแม่มึงไป!”

ได้ยินแบบนั้นเตโชที่ได้ฟังก็ฟิวส์ขาดทันที ก่อนจะสะบัดมือหนาที่กำคอเสื้อเขาเอาไว้ออกไปอย่างแรง แล้วเลื่อนปากกระบอกปืนไปจ่อหัวคิระด้วยแววตาแน่วแน่และกำลังจะลั่นไก

พรึ่บบบ

แต่แค่เตโชทำแบบนั้นปากกระบอกปืนทั้งหมดของลูกน้องคิระก็เลื่อนตำแหน่งขึ้นจ่อหัว Nightshade’s Lady ในทันทีเหมือนกัน แถมยังมีกำลังคนมากมายของคิระวิ่งเข้ามาล้อม Nightshade เอาไว้ทันตา นั่นยิ่งทำให้อำนาจต่อรองของ Nightshade มีน้อยกว่า

และช่วงนาทีสั้นๆ ที่เตโชบันดาลโทสะคิดจะฆ่าคิระให้ตาย คนเป็นพี่ก็ไม่รู้เลยว่า...คนเป็นน้องที่จ้องหน้าเขาอย่างแน่วแน่อยู่ตอนนี้กำลังรู้สึกยังไง

‘...มันจะต้องเป็นมึงอีกกี่ครั้ง ที่เอาปืนมาจ่อหัวกูในฐานะว่าที่ผู้นำ!’

“ยิงดิวะ! กูตาย ครอบครัวมึงตาย ยิง!!!”

ช่องว่างระหว่างอารมณ์ของคนที่เตรียมใจมาแล้วอย่างคิระ ทำให้เขาเอ่ยปากท้าทายเตโชออกไปเสียงดัง และ...

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

อยู่ๆ กระสุนปืนมากมายก็ถูกยิงกราดเข้ามาจากมุมต่างๆภายในเกาะจนบรรดาคนของสภาร่วงลงไปทีละคน ก่อให้เกิดเหตุการณ์ชุลมุนขึ้นทันทีตามสั่ง

Nightshade ทุกคนยิงกราดใส่ลูกน้องของคิระที่อยู่ใกล้ตัว และพุ่งเข้าไปคุ้มกันนิลลากับโรเซ่อย่างรีบร้อน ก่อนจะเผยให้เห็นกำลังเสริมมากมายของ Dark Shadow ที่วิ่งวุ่นเข้าชาร์จตัวคนของคิระทั้งหมด พร้อมกับตัวแทนสภากฎที่เดินฝ่ากระสุนมาพร้อมกับการคุ้มกันของชายชุดดำมากกว่าจำนวนคนของคิระหลายเท่าตัว แล้วคนกลุ่มนั้นก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเตโชที่กำลังเอาปืนจ่อหัวคิระ พร้อมกับประกาศกร้าวออกมาด้วยน้ำเสียงทรงพลังท่ามกลางความวุ่นวายที่กำลังเกิดขึ้น

“ติณณวัชร์ ภัทรเดชา คำขอ Emergency Privilege ของคุณ ได้รับการอนุมัติ!”

“O_O”

สิ้นสุดเสียงนั้น คิระก็จ้องมาที่เตโชด้วยแววตาเหลือเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เพราะสำหรับ Dark Shadow แล้ว Emergency Privilege เป็นสิทธิพิเศษของว่าที่ Leader และ Leader’s Wife เพื่อใช้ป้องกันตัวในกรณีฉุกเฉิน

ทุกคำสั่งของผู้เปิดใช้ Emergency Privilege จะมีผลบังคับใช้ทันทีกับผู้ที่มีตราประทับของ Dark Shadow หากใครคิดฝ่าฝืน โทษที่จะได้รับจากการพิพากษาของสภากฎก็มีแต่ตายกับตายเท่านั้น นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ Member ที่ร่วมกันคิดร้ายมากมายก็ถึงกับอ่อนยวบ ทิ้งปืนในมือลงไปทันทีอย่างตอนนี้

เพราะแม้จะเป็นคนของสภาเอง... ก็ยังต้องยอมแพ้ให้กับคำขอที่แน่วแน่มากพอถึงยอมทำตามเงื่อนไขของมัน นั่นก็คือหากจะเปิดใช้ Emergency Privilege ให้ตัวเองอยู่สูงเกินกว่าใครๆตามที่ได้กล่าวมานั้น ผู้เปิดใช้จะต้องยอมแลกหนึ่งชีวิตเพื่อปกป้องอีกหลายชีวิต

...ซึ่งเตโช เลือกจะใช้มันหยุดเขา!

ก่อนเตโชจะออกแรงผลักคิระให้เซถอยออกไปและสาดกระสุนเข้าใส่คิระจนหมดแม็กจนคิระร่วงลงไปต่อหน้าต่อตา

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

ความเจ็บจี๊ดที่รู้สึกได้จากแรงอัดของกระสุนที่ถูกบังไว้ด้วยเสื้อเกราะหนา มาพร้อมกับความไม่เข้าใจจนคิระได้แต่จ้องไปที่เตโชอย่างไม่รู้จริงๆว่าเขาควรรู้สึกอะไรกับคนตรงหน้า

เสี้ยวนาทีหนึ่ง...เตโชคิดจะฆ่าเขาให้ตายแบบไม่มีการยั้งมือใดๆ ซึ่งหากจะทำ ก็สามารถทำได้ แต่มาตอนนี้กลับยอมแลกชีวิตเพื่อปกป้อง Nightshade จากเขาที่ถูกมองเป็นตัวอันตราย

...มันจะเปิดใช้ Emergency Privilege เพื่ออะไร?

ทั้งที่มันแค่ลั่นไกเจาะหัวเขานัดเดียวเรื่องก็จบ

ในทุกลมหายใจเข้าออกของแม่ง...

ก็เก่งแต่เอาปืนมาไล่จ่อหัวเขาจนวันนี้ไม่ใช่?

หลังจากโดนยิงจนทรุดลงไปกับพื้น ร่างของคิระก็ถูกคนของสภากฎช้อนตัวขึ้นมาทันที ก่อนที่เสียงของตัวแทนสภากฎก็ประกาศกร้าวขึ้นอีกครั้งท่ามกลาง Dark Shadow Member ทุกคนบนพื้นที่เกาะที่ก้มหน้ารับฟังด้วยความภักดี

“อคิราห์ ภัทรเดชา คุณถูกจับกุมรอพิพากษาโดยสภากฎ ฐานก่อการกบฏต่อว่าที่ผู้บังคับบัญชา!”