6.สอนฉากรัก (1)

“ก่อนหน้านี้หนูก็ยังเขียนได้เลยนี่ลูก”

พนิดาเอ่ยขอบิดาในบ่ายวันอาทิตย์ขณะทานของว่างด้วยกันหลังจากท่านกลับมาจากไปออกรอบตีกอล์ฟกับกลุ่มเพื่อน

“สองเรื่องนั้น ลูกเขียนสมัยเรียนกับช่วงที่จบใหม่ๆ ยังไม่ได้ทำงานอะไรนี่คะ”

หญิงสาวบอกเหตุผลของตนเอง แม้จะใจเสียเล็กน้อยที่ถูกปฏิเสธทันควัน แต่เธอก็แอบกระซิบอ้อนขอมารดาแบบส่วนตัวมาแล้ว และบอกพี่ชายเอาไว้ว่าให้ช่วยพูดให้เธอด้วย

“อยากได้ฟีลส่วนตัวบ้างบางวันน่ะค่ะ ก็เลยรู้สึกว่าเปลี่ยนที่เขียนบ้างน่าจะดีแค่เฉพาะวันศุกร์กับเสาร์แค่นั้นเองค่ะ วันอาทิตย์ตอนเช้าลูกก็กลับแล้ว”

คุณไพศาลนิ่วหน้า ยังไงก็ไม่อยากให้ลูกสาวออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียว

“คุณคะ แค่สองคืนเอง ยังไงลูกก็ไม่เถลไถลหรอกค่ะ เราก็รู้นิสัยหนูวุ้นดี”

คุณดารณีช่วยลูกสาวกล่อมสามี ความจริงตัวท่านเองก็ห่วงอยู่เหมือนกัน แต่พนิดาโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ควรมีอิสระมีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง และวันหนึ่งก็ต้องมีคนรัก แต่งงานมีครอบครัว ซึ่งเรื่องนี้คงต้องคุยกันยาวหากถึงเวลานั้นขึ้นมา เพราะสามีของท่านหวงลูกสาวมาก ไม่คิดจะยกให้ใคร นั่นทำให้ท่านนึกสงสารลูก พนิดาถูกปิดกั้นสังคมจากบิดามานานเกินไปแล้ว

“นั่นสิครับคุณพ่อ คอนโดน้องก็ใกล้ที่ทำงาน เดินทางสะดวก ระบบความปลอดภัยก็ดีครับ”

พศินเอ่ยเสริมขึ้นมาบ้าง ตนเคยไปดูคอนโดกับน้องสาวมาแล้ว และเขาก็รับปากเธอว่าจะช่วยเพราะอยากให้อีกฝ่ายได้ออกไปใช้ชีวิตนอกบ้านบ้าง ในสายตาเขาพนิดาขาดการเรียนรู้ชีวิต น้องสาวเขาอยู่ในกรอบมาตลอด เมื่อเธออยากได้ชีวิตนอกกรอบ แม้จะเพียงแค่วันสองวันเขาก็ยินดีสนับสนุน

พ่อของเขาหวงลูกสาวคนเดียว หากสำหรับลูกชายแล้วท่านค่อนข้างเข้มงวดในเรื่องเรียนกับการทำงาน แต่ไม่ยุ่งเรื่องชีวิตส่วนตัวของพวกเขา น้องชายเขาอย่างพริษฐ์บิดาก็อนุญาตให้อยู่ต่างประเทศนานหลายปี กระทั่งเห็นว่าควรกลับมาช่วยงานทางบ้านจริงจังได้แล้วเพราะอายุจะสามสิบแล้ว ท่านจึงเรียกกลับ ตัวเขาเองแม้อยู่กับครอบครัวแต่เขาก็มีคอนโดของตัวเอง ทว่าไม่ได้ใกล้ที่ทำงาน เพราะมีไว้ใช้ในกิจกรรมส่วนตัว หากเขาไม่นอนบ้าน พ่อหรือแม่ก็ไม่เคยถามไถ่ต่อว่า

คุณไพศาลมองหน้าแต่ละคนแล้วก็ถอนหายใจ ไม่เห็นด้วยเลย ทว่าพอเหลือบไปมองหน้าสวยของลูกสาวที่แววตาหม่นหมองใจก็อ่อนลง รักและสงสารลูกสาวกว่าใคร ท่านเป็นห่วงและหวงพนิดามากเพราะในตอนที่ลูกสาวเกิดท่านทำแต่งานเพราะเพิ่งเริ่มธุรกิจเฟอร์นิเจอร์ ไม่ว่างแม้แต่จะไปดูตอนคลอด กระทั่งลูกสาวตัวน้อยที่เพิ่งคลอดได้ไม่กี่เดือนป่วยหนักมาก ภรรยาของท่านต้องอุ้มลูกพาไปโรงพยาบาลด้วยตัวเองอย่างยากลำบาก กว่าคุณไพศาลจะรู้เรื่องเพราะมัวแต่ทำงานท่านก็เกือบจะสูญเสียลูกสาวไปแล้ว นั่นทำให้เสียใจกับรู้สึกผิดต่อลูกคนนี้ จากนั้นท่านก็กลับบ้านตลอด ไม่เคยค้างที่ทำงานไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหนก็ตาม

“เอาเถอะ พ่อให้นอนที่คอนโดก็ได้ แต่ว่า...”

พนิดากับมารดาที่กำลังจะยิ้มต้องยั้งเอาไว้เมื่อมีคำว่า ‘แต่’

“แค่คืนวันศุกร์ได้ไหมลูก พ่อรู้ว่าหนูชอบ แต่มันไม่ต้องรีบเขียนอะไรนี่นา ค่อยๆ ทำไปก็ได้ เย็นเสาร์กลับมานอนบ้านเรา”

หญิงสาวยิ้มรับพร้อมกับไหว้ขอบคุณบิดาโดยไม่คิดแย้ง เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว เพราะเธอกลัวว่าท่านจะไม่อนุญาตด้วยซ้ำ และเธอก็ไม่ได้คิดจะเขียนเรื่องของตนให้เสร็จเร็วที่สุดเสียเมื่อไร งานเขียนต้องอาศัยอารมณ์ ฟีลลิ่ง และไฟในการทำ

บรรยากาศการทำงานวันแรกที่ไม่มีภาสกรในแผนกไม่แตกต่างจากทุกวันของพนิดานัก เพราะเธอไม่ได้ร่วมงานกับเขา โดยปกติเธอก็จะเจอหน้าเขาในช่วงที่เรียกประชุมทั้งทีมมากกว่า หรือไม่บางครั้งก็บังเอิญเดินสวนกัน ซึ่งอีกฝ่ายก็จะไหว้เธอแล้วเลี่ยงไป ทั้งคู่แทบไม่เคยสบตากันเลย มีช่วงหลังตั้งแต่ที่เขาช่วยเธอเมื่อประมาณสองเดือนก่อนที่ผ่านมา พนิดาจะยิ้มบางในเวลาที่ชายหนุ่มไหว้ทักทาย ไม่เพียงพยักหน้ารับด้วยใบหน้านิ่งเฉยเหมือนก่อนหน้านั้น

ทุกอย่างดำเนินไปเหมือนเดิมกระทั่งวันศุกร์ พนิดาเตรียมตัวกลับคอนโด และคิดไว้ว่าจะแวะไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตก่อน เธอมีเสื้อผ้าเพียงพอที่นั่นไม่ต้องขนมาเพิ่มเพราะซื้อไว้บ้าง เนื่องจากบางวันก็แวะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโดก่อนไปงานเลี้ยงที่ต้องไปหลังเลิกงาน

ครืด...ครืด...

เสียงมือถือที่สั่นในเวลาก่อนเลิกงานไม่กี่นาทีทำให้พนิดาเหลือบมอง เป็นเบอร์ที่เธอไม่ได้เมมเอาไว้และไม่คุ้น หากหญิงสาวก็รับโดยไม่คิดมาก

“สวัสดีค่ะ”

‘ผมเองครับคุณวุ้น กลัวคุณไม่รับสายจะแย่’

“ซัน”

ได้ยินเสียงทุ้มใจเธอก็กระตุก แล้วพึมพำชื่ออีกฝ่าย ทั้งที่ผ่านมาทั้งอาทิตย์เขาไม่ได้ติดต่อเธอเลย ส่วนเธอเองก็ยุ่งกับงานเอกสารของสำนักพิมพ์ที่ต้องจัดการ งานของโรงพิมพ์ที่ต้องดูไปพร้อมกัน ไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องอื่น

‘คิดถึงคุณวุ้นที่สุดเลยครับ’

ปลายสายอ้อนมาอีกแล้ว คนได้ยินถอนหายใจอย่างอ่อนใจ ภาสกรดูมุ่งมั่นเหลือเกินกับการพยายามเอาตัวเขามาผูกติดกับเธอ หญิงสาวยังไม่คิดว่าเรื่องระหว่างเธอกับชายหนุ่มเป็นเรื่องจริงจัง หากก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาทำให้ใจเธออ่อนยวบยาบแถมยังสั่นหวั่นไหวไม่น้อยเลย เธอแพ้ทางลูกอ้อนของชายหนุ่มเสมอ

‘วันนี้พักคอนโดไหมครับ’

เมื่อเธอไม่ตอบอะไรภาสกรก็ถามเข้าประเด็น

“เอ่อ...คือ...”

‘อึกอักหมายความว่าพัก’

‘ฉลาดเป็นกรดเลยนะ’

พนิดาค่อนขอดในใจ

‘ผมไปหาคุณวุ้นที่คอนโดนะครับ คงเลิกงานช้าสักหน่อย อยู่ดึกมาทั้งอาทิตย์จนวันศุกร์แน่ะ’

เดาได้ไม่ยากว่างานที่ชายหนุ่มไปเริ่มใหม่คงวุ่นวายประมาณหนึ่ง เพราะจำได้ว่าพริษฐ์เคยบอกกับพี่ชายไปว่าเขาอยากปรับปรุงเว็บไซต์ใหม่ แถมยังคิดจะจัดการระบบภายในไอทีใหม่อีกด้วย เชื่อว่าน้องชายเธอต้องการให้ภาสกรช่วยในส่วนนี้ด้วยเพราะเขาอยากได้คนที่มีความสามารถหลากหลาย มากกว่าเป็นเว็บมาสเตอร์

“ไม่เหนื่อยหรือไง ทำงานหนักมาทั้งอาทิตย์แล้ว”

เธอเองกลับถึงบ้านกินข้าวอาบน้ำแล้วยังหลับทันทีด้วยความเพลียทุกวัน

‘เพราะเหนื่อยสิครับ ถึงอยากเจอคุณวุ้น’

“อ้อนเก่งจัง”

เธอบ่นเขาแล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอมาตามสาย

‘ต้องอ้อนไว้ก่อนสิครับ แม่คุณทูนหัวจะได้เอ็นดู’

พนิดาถอนหายใจราวระอาให้อีกฝ่ายได้ยินทว่าชายหนุ่มก็ยังไม่ละความพยายาม

‘แต่ถ้าคุณวุ้นอยากอ้อนบ้างก็ได้นะครับ ผมก็ชอบให้แฟนอ้อนเหมือนกัน’

“สรุปจะมาให้ได้ใช่ไหม”

เธอตัดบทเมื่ออีกฝ่ายชวนคุยในสิ่งที่ทำให้รู้สึกอึดอัดใจ

‘ครับ’

“งั้นมาถึงแล้วก็โทรมาแล้วกันนะจ๊ะ”

หญิงสาวไม่แน่ใจว่าเธอยอมตามใจเขาเพราะใจอ่อน หรืออ่อนใจกับพฤติกรรมรุกอย่างไม่ลดละของชายหนุ่มกันแน่ ทั้งที่เข้าใจว่าภาสกรกับตนเองไม่น่าจะไปด้วยกันได้ แต่พนิดากลับไม่อยากใจดำกับเขา ไม่คิดปฏิเสธไปอย่างเด็ดขาด ในเมื่อเขาเคยบอกว่าให้เธอใช้หัวใจตัดสินใจเรื่องของเขากับเธอ หญิงสาวจึงเลือกที่จะเปิดโอกาสให้ตนเอง

เธอข้ามผ่านวัยรุ่นวัยเรียนรู้มาจนถึงอายุสามสิบสองปีโดยไร้ประสบการณ์เรื่องหัวใจ หากจะทำความรู้จักในตอนนี้ก็คงไม่แย่นัก คนเราต้องเติบโต และเธอก็ต้องศึกษาในเรื่องความรักเอาไว้บ้างเพราะอย่างไรเสียอายุก็ไม่ใช่น้อยแล้ว คงไม่เป็นไร หากเธอจะนัดเจอกับภาสกรในเย็นวันศุกร์ตามประสาคนที่เรียนรู้กันและกัน ไม่แน่ชายหนุ่มอาจสนใจเธอไม่นาน ถึงตอนนั้นการพบปะกันก็คงจบลง แล้วเธอก็จะได้ประสบการณ์เรื่องหัวใจ เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงมากขึ้น แล้วก็น่าจะเอาไปใช้ประโยชน์ในงานที่ทำอยู่ได้

นิยายของเธอขาดเสน่ห์ในเส้นรัก ก่อนหน้านี้สองเล่มเธอจ้างบรรณาธิการอิสระดูงานและต้องปรับปรุงเรื่องรักอยู่มาก อนงค์นางเองก็บอกเธอเหมือนกัน แต่อีกฝ่ายบอกว่าอยากให้บก.คนอื่นได้ดูด้วย เพราะเป็นเพื่อนกันแล้วอาจเข้าข้างเธอจนมองข้ามจุดที่เป็นปัญหาของเรื่องไป

เอาเถิด เลี้ยงผู้ชายสักคนคงไม่ลำบากเท่าไรหรอกมั้ง ในเมื่ออีกฝ่ายต้องการให้ใช้หัวใจดูแลเขา ถือเสียว่าเธอเองจะได้ประโยชน์จากการที่ภาสกรคิดจีบเธอเช่นกัน

แน่นอนว่าเรื่องนี้ต้องไม่ให้พี่ชายกับน้องชายของเธอระแคะระคายจนรู้ไปถึงหูบิดา ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่มีสิทธิ์ก้าวออกจากบ้านอีก และอาจถูกสั่งให้ขายคอนโด

=====