EP5 คนรู้จัก

ฉันเดินเข้าคลาสเรียนถึงแม้จะเลยเวลาไปเนอะแล้วก็เถอะ ฉันก้มมองเสื้อคลุมนี่ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อยเดี๋ยวค่อยหาเวลาเอาไปคืนก็แล้วกัน... แต่กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆนี่.. ให้ความรู้สึกเหมือนรุ่นพี่อยู่ข้างๆตลอดเวลาเลยแฮะ..-///-

"..ขออนุญาติคะ" ฉันค่อยๆชะโงกหน้าเข้าไปในคลาสก่อนจะขออนุญาติอาจารย์เจ้าของคลาส ฉันเลือกเรียนคลาสสบายๆอย่างศิลปะ สงสัยใช่ไหมละว่าทำไมถึงเรียนคลาสศิลปะทั้งๆที่เรียนเอกสื่อสารภาษาอังกฤษ ส่วนหนึ่งคงเพราะฉันเข้าใจแทบทุกอย่างเกี่ยวกับการสอนแล้วละคงเป็นทุนที่ฉันเคยอยู่ต่างประเทศมา เลยขอเลือกคลาสที่ง่ายๆละกันฉันไม่ชอบความวุ่นวาย ผิดกับดาวที่ยัยนั่นยังคงเลือกคลาสที่เกี่ยวพันกับภาษาอังกฤษ *(คลาส=ชมรม)

"สายนะนักศึกษา"

"ขอโทษคะ" ฉันก้มหัวเชิงขอโทษและเดินเข้าไปในห้อง ...แต่สายตาก็ดันเหลือบไปเห็นผู้หญิงกลุ่มหนึ่งกำลังจับกลุ่มพูดอะไรสักอย่างแล้วมองมาที่ฉัน.. สายตาไร้ความเป็นมิตรจนสัมผัสได้...

ฉันหย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้หลังห้องแล้วเปิดกระดาษวาดเขียนตามคนอื่นๆ

"กลายเป็นเป้าสายตาเลยนะ มาช้าก็งี้" ชายคนข้างๆพูดขึ้นแล้วยิ้มบางๆให้ฉัน ฉันเลยยิ้มตอบกลับไป

"ฉันพอร์ช เธอละ"

"..ฟ้าคะ"

"อืมม~" ที่ที่เขานั่งไม่มีกระดาษวาดเขียน ไม่มีดินสออย่างคนอื่นๆ มีแต่กล้องที่ถืออยู่เท่านั้น

"อยู่ปีไหนเหรอ"

"3นะ"

"คะ.. แล้วอยู่คลาสนี้?" ฉันมองไปที่กล้องที่เขาถือ แต่เขาก็เอาแต่จ้องรูปในกล้องแต่ก็ตอบสิ่งที่ฉันถามไป

"เปล่า อยู่คลาสphoto แต่ยังไม่มีงานส่งอาจารย์เลยเดินถ่ายมาเรื่อย"

"อ้อ..." พูดเหมือนรุ่นพี่เลยอ่ะ ฉันก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ แล้วก้มลงหยิบดินสอในกระเป๋าออกมา

"เสื้อคลุมมันใหญ่ไปเปล่า ไม่ลำคานไง"

"อ้อ.. เอ่อ ไม่ใช่ของฉันหรอกคะ แต่..ต้องใส่ไว้นะ"

"แฟนสั่ง?"

"ฉันไม่มีหรอกแฟนนะ ของคนรู้จักนะคะ"

"เหรอ... ฟ้า"

"คะ?"

แช๊ะ!

"พี่คะ" ฉันหันไปตามเสียงเรียกของเขาแล้วก็ต้องโดนถ่ายเป็นครั้งที่2ของวันนี้ ผู้ชายถือกล้องนี่ยังไงกันชอบถ่ายรูปคนอื่นตามใจจริงๆเมื่อเช้าก็รุ่นพี่ตอนนี้ก็ยังจะเขาอีก

"...ได้เฉย"

"อย่าแอบถ่ายคนอื่นแบบนี้สิ"

"ช่วยไม่ได้ฉันไม่มีงานส่งอาจารย์นิ ขอบคุณนะ ไปละ" แล้วเขาก็ลุกจากเก้าอี้เอาดื้อๆ

::TEMP::

Class Photo (พิเศษ)

พรึบ~

ฮือฮา~

ซุบซิบๆ~

"เอาล่ะๆ เงียบ!" อาจารย์ประจำคลาสพิเศษกำชับเสียงแข็งหลังจากมอนิเตอร์ฉายภาพถ่ายที่ผมถ่ายไว้เมื่อถึงคิวผม

คลาสพิเศษนี่เป็นชั่วโมงอิสระที่นักศึกษาสามารถเลือกเองได้ว่าจะเรียนอะไร ซึ่งผมเลือกเรียนคลาสถ่ายภาพ เพราะมันแทบจะเป็นแค่สิ่งเดียวที่ผมชอบ

"ไหนอธิบายความหมายของภาพนี้มาสิ"

"...ไม่มีความหมายครับ" ผมตอบตามความจริง เพราะผมเองก็ไม่ได้คิดมาตั้งแต่ต้นว่าจะถ่ายภาพนี้เพื่อสื่อถึงอะไร มันเป็นแค่ภาพถ่ายตอนคนในรูปเผลอก็เท่านั้น ไม่ได้อยู่ในความคิดผม ถ้าจะถามถึงความคิดที่จะถ่ายรูปในตอนแรก ก็คงจะเป็นดอกไม้.. ผมเป็นคนถ่ายดอกไม้ออกมาไม่ได้เรื่องที่สุดในบรรดาทุกแขนง ไม่เข้าใจเหมือนกัน ทั้งที่มันง่ายกว่าการถ่ายคนแท้ๆแต่ที่เลือกครั้งนี้ก็แค่อยากท้าทายตัวเอง ซึ่ง...ไม่มีห่าไรดีเลยสักนิด เสียเวลาไปอีก..

"ธัชญ์ธนนท์.. ช่วงนี้อาจารย์ว่าเธอไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่นะ"

"..เหรอครับ ก็ไม่นิครับผมปกติดี"

"นี่แหละยิ่งไม่ปกติ... เห้ออ~ รูปนี้มันดีมากเลยนะ ทั้งอารมณ์ที่ไร้การปรุงแต่ง จังหวะ สีสัน คนในรูปแสดงออกได้ดีมาก" มันก็ต้องดีสิ ก็ผมถ่ายเธอตอนเผลอ ทุกอย่างมันก็ต้องRealอยู่แล้ว

"..แต่เอาเถอะ ช่วงนี้งานเธอคงจะเยอะไป อาจารย์เข้าใจ... กลับไปไปนั่งได้" แล้วผมก็ไม่ต้องอธิบายความหมายของรูปนั่น ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่เดิมของผม

"ถ่ายดีนี่หว่า ว่าแต่... ใครว่ะ" ไอ้สนที่นั่งอยู่ข้างๆถามขึ้น มันเป็นคนเดียวในคลาสนี้ที่ผมกล้าพูดว่าสนิทนอกจากไอ้เดฟ ไอ้บี

"..คนรู้จัก"

"แน่เร๊อะ.. น้องใหม่ไม่ใช่เหรอว่ะ หรือมึงกับน้องเขา..~><~<" ไอ้สนทำมือบิดไปบิดมาพร้อมกับเอี้ยวตัวอย่างล้อเลียน ไอ้ห่านิ เห็นผมเกี่ยวข้องเกี่ยวพันกับผู้หญิงคนไหนไม่ได้เลยจริงๆ

"เลอะเทอะ"

"จ้าาาา~ พ่อเจ้าชายน้ำแข็ง พ่อคนใจเย็น พ่อคนใจตายยย~"

"ขออนุญาติครับ" เสียงใครสักคนดังขึ้นที่หน้าประตู ผมเองก็หันมอง

"สายนะธีร์ดล มาเลยเอางานมาส่ง" เป็นไอ้พอร์ชที่อยู่ที่3 ถ้าจำชื่อไม่ผิดก็เคยทำงานกลุ่มเดียวกันบ้าง มันเป็นคนทำงานดีเลยละ ถ้าในคลาสนี้พูดตามปากที่คนอื่นพูดๆกันก็... ผมอันดับ1 มันก็อันดับ2

พรึบ!

ซุบซิบ~ ซุบซิบ~

ฮือฮา~

"เข้~ เอาแล้วมึง" ภาพที่ไอ้พอร์ชถ่ายมาปรากฎขึ้น ทุกคนก็เล่นซุบซิบมองผมกับไอ้พอร์ชสลับกัน ไม่เว้นแม้กระทั้งไอ้สนที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมมองไปที่รูปของมัน ส่วนมันก็ยืนงงอย่างไม่เข้าใจ แต่มันก็นิ่งไม่ต่างจากผมเพราะงั้น ท่าที่มันแสดงออกมาก็เลยแค่นิ่งแบบสังสัย

"คนเดียวกันเด๊ะว่ะ^^"

"..."

"มันจะมีกลิ่นทะแม่งๆปะว๊าา~ ทั้งมึงและมันไม่เรยถ่ายรูปผู้หญิงมาส่งนี่หว่า~"

"..."

"เอาละ.. อธิบายความหมายของรูปให้ฟังหน่อยสิ" เสียงของอาจารย์ดังขึ้นกลบเสียงของทุกคนในห้อง แล้วทุกคนก็ตั้งใจรอฟังไอ้พอร์ชพูด ผมก็แค่นั่งควงปากกาแล้วมองไปหน้าห้องอย่างเคย

"...ผมคิดว่า ผู้หญิงจะดูมีเสน่ห์ที่สุดก็ตอนเผลอ ซึ่งมันก็ตรงกับความรู้สึกที่ผมได้รับ จากภาพนี้ ก็แค่นั้นครับ"

งื้ออ~

ซุบซิบๆ~

"ก็ไม่ค่อยตรงโจทย์ แต่..ก็ใช้ได้ ให้ความรู้สึกอย่างที่พูดจริงๆ"

"ผิดกับมึงเลยว่ะฮ่าๆ"

"อะไรของมึง"

"ถ้าให้มึงสองคนจีบน้องในรูปคนนั้น กูว่าน้องเขาเลือกไอ้พอร์ชว่ะ^^"

"..."

"ถึงจะพูดน้อยมันเองก็หล่อ แต่ก็ดีกว่าผู้ชายหล่อๆใจตายอย่างมึงอ่ะ"

"ไร้สาระ" ผมกลับมามองหนังสือที่หยิบติดมาอ่านฆ่าเวลาต่อ

'...ผมคิดว่า ผู้หญิงจะดูมีเสน่ห์ที่สุดก็ตอนเผลอ ซึ่งมันก็ตรงกับความรู้สึกที่ผมได้รับ จากภาพนี้'

คำพูดของไอ้พอร์ชทำให้ผมชะงักสายตาจากตัวหนังสือ.. พร้อมๆกับไอ้สนที่ถามขึ้น

"กระดุมหลุดเหรอว่ะ?"

"อืม"

"แล้วเสื้อคลุมมึงอ่ะ เมื่อเช้าเห็นใส่มาไม่ใช่ไง"

"..."

"วันนี้แปลกนะมึงอ่ะ แต่งตัวแบบนี้ไม่ใช่มึงเลย"

"..ก็แค่ร้อน กระดุมหลุดให้ทำไง"

"เออๆ เรื่องของมึงเหอะ แดกข้าวป่ะหิวว่ะ" มันชวนกินข้าวทั้งๆที่เข้าคลาสมาได้แค่30นาทีแท้ๆ ปวดกะบาลกับแม่งแล้ววันนี้ก็ขยันพูดห่าไรเยอะแยะ ผมเก็บหนังสือเก็บของใส่กระเป๋าเป้แล้วก็หยิบกล้องที่ยังเปิดคารูปของคนเมื่อเช้า ผมมองมันสักพัก... แล้วก็สะพายกล้องแล้วลุกเดินออกจากคลาส ระหว่างทางก็ดันได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดกับเพื่อนของเธอ

'เสื้อคลุมที่ยัยนั่นใส่เหมือนของพี่เทมป์เลยอ่ะ ต้องใช่แน่ๆ!'

'คิดเหมือนกัน เมื่อเช้าก็เห็นพี่แกใส่แบบนี้เลย!'

'หื้มมม!!! มาใหม่แท้ๆใสๆไม่มีจริงนะคะ!'

ผมหยุดเดินแล้วหันกลับไปมองพวกเธอที่เดินอยู่ไม่ไกล ผู้หญิงน่ารำคานชะมัดกับเรื่องแบบนี้

"...ไปดูเธอคนนั้นหน่อยไหม ท่าทางจะโดนรับน้องแน่ๆ" ไอ้สนพูดพร้อมยืนกอดอกมองผมยิ้มๆ ผมหยิบโทรศัพท์กดโทรออกหาไอ้บี

[เออ]

"...ขอรายละเอียดของเด็กปี2คณะเอกสื่อสารEngหน่อยดิ เด็กใหม่ที่เข้ามาทุกคน"

[...มึงเข้ามาดูง่ายกว่าป่ะ]

"วันนี้ไม่เข้า ส่งให้กูด้วย ด่วน"

..........

ง่าาาา~ พุดเยอะขึ้นนะเคอะ~

พี่พอร์ช พี่เทมป์ ความบังเอิญในบังเอิญ บังเอิญหรือเปล่า บังเอิญหรือยังไง~~~~