EP4 ฉันทำเอง

3 อาทิตย์ต่อมา

ให้ตายเถอะมาสายจนได้! ฉันรีบวิ่งเข้าคณะเพราะมันเลยคาบแรกไปแล้ว15นาที ดีนะวันนี้ใส่รองเท้าผ้าใบมาขืนเป็นส้นสูงมีหวังล้มหัวทิ่มหัวตำแน่ๆ

ตึกๆๆๆ

แช๊ะ~ แช๊ะ~

"..." ฉันชะลอความเร็วที่วิ่งอยู่ให้ช้าลงก่อนจะยืนนิ่งแล้วตั้งใจฟังเสียงที่ได้ยินให้แน่ชัด...

แช๊ะ~ เสียงกล้องถ่ายรูปนิ.. ฉันเดินตามเสียงเพราะเสียงชัตเตอร์นั่นมันดังอยู่เรื่อยๆ ใครกันมาถ่ายรูปเวลาเรียนแบบนี้นะ...

ฉันเดินตามเสียงไป ตอนนี้มันเลยคณะฉันออกมา.. เสียงนั่นดังมาจากสวนเล็กข้างคณะ ฉันยังคงเดินตามเสียงไปเรื่อยๆจนได้พบกับต้นตอของที่มา

"..." ชายร่างสูงแผ่นหลังกว้างกำลังยืนถ่ายอะไรสักอย่างอยู่ ฉันมองเห็นแค่แผ่นหลังของเขาแต่รู้สึกว่าแค่นี้เขาสามารถดึงดูดให้ฉันสนใจเขาได้อย่างง่ายดาย แม้ไม่เห็นใบหน้าก็ตาม

แช๊ะ~

"ดอกไม้ คือสิ่งต้องห้ามสินะ" ชายคนนั้นเอ่ยพูดกับตัวเองเบาๆพลางส่ายหัว เขาเสยผมด้วยมือข้างเดียวแล้วจู่ๆก็หันกลับมา! แล้วซึ่งฉันก็...ยืนมองเขาอยู่ เป็น...รุ่นพี่!

"รุ่นพี่.. เหรอคะ"

"เห็นว่าเป็นใครละ" เขาตอบนิ่งๆแล้วก็สะพายกล้องไว้ข้างตัวก่อนจะเดินผ่านฉันไปนิ่งๆ

"เลิกเรียกว่ารุ่นพี่สักที มันน่ารำคาน" เขาพูดหลังจากเดินผ่านฉันไปแล้วมันทำให้ฉันหันกลับไปหาเขาแทบจะทันที

"แล้วจะให้เรียกวะ..!"

แช๊ะ~

"เอ๊ะ?"

"....อืมม ขอรูปนี้ส่งงานละกัน" จังหวะที่ฉันหันกลับไปแล้วยังไม่ทันได้พูดจบดีเขาก็ยกกล้องขึ้นมาถ่ายฉันตอนนั้นโดยไม่บอก ก่อนจะก้มมองรูปที่ถ่ายแล้วยิ้มมุมปากหน่อยๆ เขาชูมันขึ้นให้ดูจากไกลๆแล้วบอกอย่างที่พูด แล้วก็กำลังจะหันหลังกลับไป

"ดะ..เดี๋ยวคะ ถ่ายอะไรไปนะ ถามฉันก่อนสิคะ"

"ก็บอกว่าจะส่งงาน"

"รุ่นพี่! เอามาดูก่อน อย่าเอารูปเผลอๆแบบนั้นของคนอื่นไปสิคะ ไม่อนุญาตสักหน่อย" ฉันรีบก้าวเท้าจ้ำอ้าวไปหารุ่นพี่ที่ยังไม่หยุดเดิน อะไรของเขา ถ่ายรูปคนอื่นแล้วพูดแบบนั้นฉันยังไม่ยินยอมซะหน่อย

"รุ่นพี่! ขอดูก่อน"

"..."

"รุ่นพะ..อ๊ายยยย!~"

พรึบ~

หมับ~ ฉันกำลังจะถลาลงไปที่แผ่นหลังของรุ่นพี่ที่ห่างไม่กี้เอื้อมเพราะไอ้รากต้นไม้อะไรสักอย่างมันขัดขาฉันพอดี รุ่นพี่หันกลับมาเป็นช่วงที่ฉันถลาลงไปหาเขา และถึงรุ่นพี่จะจับฉันไว้มันก็ไม่ทัน ฉันพารุ่นพี่ล้มกลิ้งไปที่พื้น จังหวะก่อนลงถึงพื้นรุ่นพี่ก็ดึงให้ฉันอยู่บนตัวของเขาแล้วใช้มือข้างที่ถือกล้องรั้งเอวฉันไว้แล้วล้มไปที่พื้น

ตุ๊บ!

ความเจ็บที่เกิดขึ้นแทบไม่ได้รับเพราะคนที่รับความเจ็บไปทั้งหมดคือเขา.. ฉันล้มลงทั้งๆที่มีร่างของรุ่นพี่รองรับ

"รุ่นพี่! เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"

"ซุ่มซ่ามชะมัด" เขาจิ๊ปากเบาๆเหมือนรู้สึกเจ็บ ฉันดันตัวขึ้นจากอกของรุ่นพี่แต่ยังคงขยับลุกนั่งไม่ได้เพราะแขนของรุ่นพี่ข้างที่มีกล้องนั่นยังรั้งเอวฉันอยู่ แล้วสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นแมงมุมตัวเล็กที่เกาะอยู่ตรงต้นคอของรุ่นพี่!

"แมงมุม! รุ่นพี่!ปล่อยคะ!!!"

"โอ้ย! โอ้ยย!! นี่ อย่าดิ้น"

"ปล่อย! ฉันกลัวคะ ระ..พี่ พี่เทมป์!"

"นี่! เจ็บ หยุดดิ้น!"

หมับ!

Oxo!!!

ฉันเบิกตากว้างทันทีที่ริมฝีปากฉันและรุ่นพี่สัมผัสกัน เพราะอย่างนั้นฉันเลยหยุดดิ้นทันที รุ่นพี่ก็มองตาฉันทั้งที่เรายังค้างอยู่ในท่าจูบกันแบบนี้จนกระทั่งฉันรวบรวมสติแล้วดันตัวจากรุ่นพี่ได้ก่อน แต่!

"อยู่อย่างนี้ก่อน" เขารั้งเอวฉันกลับแนบชิดตัวเองแบบนี้ไม่รู้กี่รอบแล้ว

"..ปล่อยคะ-///-"

"เดี๋ยว.." แล้วก็เหมือนรุ่นพี่พยายามทำอะไรสักอย่าง สายตามองต่ำมาที่หน้าอกฉัน

"รุ่นพี่!"

"นี่! เห็นไหมว่ามันติด"

"..." ฉันมองไปที่หน้าอกฉันตามสายตาที่รุ่นพี่มองอยู่ กระดุมเงินของฉันมันเกี่ยวแล้วเกยกับกระดุมเสื้อรองรุ่นพี่นี่เอง แต่มันก็แบบ... ติดกันมากไปไหม เนื้อแนบเนื้อแบบนี้ฉันก็รู้สึกอายเหมือนกันนะ>///<

รุ่นพี่พยายามใช้มือเเกะกระดุมฉันกับกระดุมตัวเองให้ไม่เกยกันมื้อข้างที่ถือกล้องรั้งเอวฉันไว้เลยรัดแน่นกว่าเก่า ฉันเอนหน้าไปด้านข้างเพราะกลัวลมหายใจที่ถอนออกมันจะไปกระทบกับใบหน้าของรุ่นพี่

"ไม่ถนัด จิ๊!"

"..เอ่อ.... ฉันทำเอง" ฉันไม่สบตารุ่นพี่เลยแล้วรีบก้มลงปลดกระดุมที่ติดกันอยู่แบบนี้ ยากจัง ติดกันได้ไงเนี่ย..

"ปะ..แป๊บนะคะ"

"..."

"..why not" ฉันยังพยายามก้มหน้าก้มตาแกะมันอยู่อย่างนั้น อุทานกับตัวเองเบาๆ

"ฉันทำเอง"

"อ๊ะ!" แต่อยู่ๆรุ่นพี่ก็เล่นคว้ากระดุมเงินที่ใหญ่กว่ากระดุมเสื้อของเขาแล้วกระตุกจนมันหลุดออกจากกันที่มันก็ทำให้ทั้งกระดุมของฉันกับเขาหลุดจากเสื้อด้วยกันทั้งคู่

"ไม่งั้นก็ไม่หลุดสักที"

"ทำอะไรแบบนี้ แล้วฉันละ!" ฉันรีบยันตัวขึ้นนั่งแล้วใช้มือปิดหน้าอกไว้เพราะถ้าไม่ทำงี้ ก็เห็นหมดนะสิ!!! รุ่นพี่เองก็ยันตัวนั่งชันเข่าเขาไม่พูดอะไรแล้วถอดเสื้อคลุมยีนส์ตัวโคร่งของตัวเองและยัดมาให้ฉันทั้งที่กระดุมเสื้อตัวเองก็หลุดจนโชว์แผงอกวับๆแวมๆ

"ใส่ซะ"

"...."

ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปนิ่งๆอย่างนั้น... เขากลับไปสะพายกล้องที่ด้านข้างตัวเองอีกรอบแล้วพับแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวนี่หลายทบลวกๆแล้วสอดมือเข้ากระเป๋ากางเกงข้างหนึ่งอย่างไม่หันกลับมา... ฉันรีบเอาเสื้อคลุมจากรุ่นพี่มาใส่แล้วติดกระดุมมันยันคอ ทำไมนิ่งแบบนี้ ท่าทางพวกนั้น... ไม่เห็นเหมือนตอนอยู่ออสฯสักนิด ที่นั่นในตอนนั้นรุ่นพี่ไม่นิ่งหรือเย็นชาขนาดนี้ เปลี่ยนไปจริงๆอ่ะ ฉันยืนกำเสื้อคลุมนี่แล้วมองตามหลังจนรุ่นพี่เดินหายไป... นิ่งจน..เหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนยังงั้นอ่ะ ทำไมกัน

ฉันยืนเม้มปากอย่างไม่เข้าใจ ถึงจะทำอะไรไม่ได้ แต่ก็ใช่ว่าทำไปแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น... ไม่ใช่ เรื่องของเราสักหน่อยนิ

..........

ง่ะ!!!! ความกระตุกกระดุม ความจุ๊ฟกันแบบไม่ได้ตั้งใจจจจ~ อ๊าาาา~ อยากโดนกระตุกกระดุมจุงงงง