บทที่ 14

[HUSBAND]

:คอกเทล?

20 นาทีผ่านไป...

หญิงสาวกำลังสำรวจตัวเองในกระจกว่าชุดนี้เรียบร้อยดีหรือเปล่า เธอสวมใส่กระโปรงทรงเอลายสก๊อตสีกรมพร้อมกับสวมเสื้อไหมพรมสีน้ำตาลเข้มปล่อยผมยาวสลวยสีดำสนิทแผ่เต็มแผ่นหลัง

แล้วนั่งแต่งเติมใบหน้าเรียวเล็กด้วยแป้งฝุ่นเพียงเล็กน้อยแล้วทาลิปสติกสีชมพูนู้ดก็เป็นอันเสร็จสิ้น หลังจากนั้นเธอก็เดินลงบันไดมายังชั้นหนึ่ง โดยมีชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มกำลังจ้องมองเธออยู่ด้วยสายตาแทะโลมจนคนตัวเล็กเริ่มวิตกกังวล

"เธอสาย 5 นาที!!" เธอถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอกที่เขาพูดแบบนั้น

"ขอโทษค่ะคราวหน้าฉันจะพยายามมาให้ไวกว่า..."

"ไม่มีครั้งหน้าสำหรับเธอ!"น้ำเสียงเคร่งขรึมพูดแย้งขึ้นมาในขณะที่เธอกำลังกล่าวขอโทษ เธอชะงักเล็กน้อยสติแทบกระเจิงแต่ก็เรียกคืนมันมาได้

"ค่ะ"เธอตอบรับไปสั้นๆ เธอไม่อยากจะมีเรื่องกับคนตรงหน้า ตอนนี้เธอยังด้อยกว่าเขามากไม่มีทางที่จะชนะได้แน่นอน

"แล้วของในมือล่ะ จะเอาไปไหน!"ชายหนุ่มชายตาไปมองกล่องสีฟ้าที่เธอเก็บของมาจากอพาร์ทเม้นท์เก่าจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"คือว่า หลังจากที่คุณเวลพาผิงไปทำธุระเสร็จผิงก็จะไปหาที่อยู่ใหม่เลยค่ะ"

"ฉันไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น!!"

"คะ?"

"หูตึงหรอ!"เขาเอื้อมมือไปแย่งกล่องกระดาษที่อยู่ในมือเธอมาอย่างรวดเร็ว

"อ..อ้าวคุณ!" หลังจากนั้นคนตัวสูงก็เดินไปยังห้องห้องหนึ่งที่อยู่ข้างๆห้องนอนแขกที่เธอพักเมื่อคืน

แอดดดดดด

เมื่อเธอก้าวขาเข้ามาในบริเวณห้องก็ต้องเบิกตากลมโตขึ้นทันทีเมื่อภายในห้องทาสีเป็นโทนแดงดำ มีเตียงสีแดงขนาดใหญ่ มีโซ่แส้กุญแจมือ ผ้าปิดตา เข็มขัดสีดำ และอะไรก็ไม่รู้เหมือนไม้ขนไก่ ห้อยไว้อยู่รอบห้อง และยังไม่ใช่แค่นั้นยังมีเฟอร์นิเจอร์ที่เป็นรูปร่างแปลกๆเหมือนไม่ได้ผลิตไว้ให้คนนั่งธรรมดา

นี่มันห้องเชือดชัดๆ

"มองอะไรนักหนา ตาจะถลนออกมาแล้ว!!" เธอสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงเขา

"คะ คุณเวลเอาของมาคืนผิงเถอะค่ะ"เธอเอ่ยเสียงสั่น เมื่อคนเจ้าเล่ห์เห็นปฏิกิริยาที่เธอแสดงออกก็รู้ในทันทีว่าเธอนั้นกำลังกลัวเขาอยู่คนเจ้าเล่ห์แสยะยิ้มด้วยความสะใจก่อนที่จะโยนของในมือลงบนเตียงพร้อมกับเดินมาใกล้เธอ เขาดันตัวเธอไปเรื่อยๆจนชิดกำแพง

"หึ กลัวฉันหรอ?"

"ปะ เปล่านะคะ เอาของมาคืนผิงเลยค่ะผิงจะไปจากที่นี่ตอนนี้เลย"

พรึ่บ!

เขาใช้มือทั้งสองข้างดันกำแพงเพื่อกั้นเธอไว้ไม่ให้หนี ก่อนที่คนเจ้าเล่ห์จะโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า

"ในฐานะที่เธอเป็นหนี้บุญคุณฉัน ฉันขอสั่งห้ามไม่ให้เธอไปไหนเด็ดขาดจนกว่าฉันจะปล่อยเธอไป!!" เมื่อคนตัวเล็กได้ฟังแบบนั้นโทสะก็เริ่มเข้ามาครอบงำเธออีกครั้งก่อนที่จะใช้แรงทั้งหมดผลักเขาออก

"ฮะ! คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ!!"

"หึ! ฉันบ้าได้มากกว่านี้อีกนะอยากลองไหมล่ะ รู้ไหมว่าผู้หญิงหน้าไหนที่เดินเข้ามาในห้องนี้ไม่มีใครรอดออกไปสภาพดีเลยสักคน" สาวน้อยตัวสั่นเหมือนลูกนกตกน้ำก่อนที่จะทำเสียงเเข็งแล้วเอ่ยว่า

"ลองบ้าลองบออะไร ผิงจะไปจากที่นี่ผิงไม่มีเวลามาเล่นสนุกกับคุณเวลนะคะว้าย!!ปล่อยนะ" ชายหนุ่มช้อนร่างเธอขึ้นพร้อมกับตรงดิ่งออกไปจากตัวบ้านก่อนที่จะยัดเธอเข้าไปข้างในรถหรูอย่างทุลักทุเล เวลาผ่านไปไม่นานล้อรถหรูก็เคลื่อนที่มุ่งหน้าไปที่ Demon club

@Demon club

ไฟสปอร์ตไลท์หลากสีสาดไปมาทั่วคลับเมื่อคล้อยไปกับเสียงเพลงตื้ดๆยิ่งทำให้กระชุ่มกระชวยหัวใจสมกับเป็นคลับแห่งสวรรค์จริงๆ

"มินนี่ ฉันฝากเฝ้าเด็กคนนี้หน่อยนะคืนนี้อย่าให้หนีไปไหนได้ล่ะ" ชายหนุ่มฝากฝังคนตัวเล็กไว้กับมินนี่หัวหน้าแผนกเอนเตอร์เทนที่ตอนนี้เธอกำลังดูแลแขกที่หน้าโต๊ะบาร์

"ค่ะคุณเวล" เธอตอบรับสั้นๆ ชายหนุ่มชายตามามองเธอก่อนที่จะยักคิ้วแบบน่าหมั่นไส้แล้วก็เดินจากไป

"ทำไมต้องเฝ้าผิงด้วย!" เธอตะคอกกลับตามหลังคนตัวสูงถึงตอนนี้เขาจะไม่ได้ยินก็ตาม

"น้องผิงมีอะไรกับแดดดี้หรือเปล่า" มินนี่เอ่ยถามด้วยความสงสัย แต่คนตัวเล็กกลับคิดลึกนึกว่าเธอถาม ว่าตนเองนั้นมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้เป็นนายหรือเปล่า

"ฮะ! ม..ไม่มีนะคะ! ไม่มี๊ไม่มี!" เธอตอบตะกุกตะกัก

"พี่ไม่ได้หมายถึงแบบนั้นนะ พี่หมายถึงน้องผิงไปทำอะไรให้แดดดี้เขาโกรธหรือเปล่า ทำไมเขาถึงทำหน้าเคร่งขรึมขนาดนั้น" สาวน้อยลอบถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเอ่ยว่า

"ก็ไม่รู้สิคะ ผิงยังไม่ได้ทำอะไรเลย"

"พี่ว่าน้องผิงก็ทำตามที่แดดดี้บอกละกันอย่าหนีไปไหน"

"ก็ได้ค่ะ แต่ว่าทำไมพี่มินนี่ถึงเรียกคุณเวลว่าแดดดี้คะ"เธอตั้งคำถามด้วยความสงสัยเพราะตั้งแต่มานั่งอยู่ที่นี่เห็นคนตรงหน้าเรียกผู้เป็นนายว่าแดดดี้ไม่ขาดคำเลย

"ลูกน้องทุกคนก็เรียกคุณเวลว่าแดดดี้กันทั้งนั้นแหละ น้องผิงก็เรียกบ้างสิ"

"เหอะ! เอาไว้คราวหน้าละกัน แต่ตอนนี้ผิงขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" ฉันลุกขึ้นพร้อมกับแอบตรงดิ่งไปยังประตูด้านหลังของคลับ เพื่อจะหนีออกไปจากที่นี่เพราะถ้าขืนอยู่ต่อคนที่จะเป็นอันตรายก็คือเธอเอง

เธอเดินออกมาจากคลับได้สำเร็จ ในขณะที่เธอกำลังจะก้าวขาเดินต่อนั้นก็พบกับหญิงสาวสองคนกำลังยืนคุยกันอยู่ ซึ่งเธอก็รู้ดีว่าพวกเขาเป็นใคร

"นั่นมันพี่แพนกับพี่แพรนิ" เธอนั่งลงหลบด้านหลังถังขยะขนาดใหญ่เพื่อแอบฟัง

"ยัยแพร ได้ยินข่าวว่าแกมาเสนอตัวให้คุณเวลหรอ"

"พ...พี่แพนรู้ได้ยังไงแพรน่ะชอบพี่เวลได้เดือนหนึ่งแล้วล่ะแพรเจอเขาครั้งแรกอยู่สิงคโปร์ และแล้วก็ตกหลุมรักเขาเลย" แพรบิดตัวไปมาอย่างเขินอาย

"หึ แล้วแกรู้ไหมล่ะว่าทำไมฉันถึงรู้ ก็เพราะคุณเวลเขาบอกฉันน่ะสิว่าแกมันง่ายมาเสนอตัวให้เขาถึงที่ แต่เขาไม่เอาแกแล้วเขาก็สั่งให้ฉันมาบอกแกด้วยนะว่าเลิกยุ่งกับเขาได้แล้ว แกมันง่ายเกินไป" ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างขึ้นพร้อมกับเอ่ยว่า

"พี่เวลพูดแบบนั้นจริงๆหรอพี่!!"

"เออ!"

"ทำไมต้องว่าฉันขนาดนี้ด้วย! ง่ายแล้วไงอย่างน้อยก็ง่ายกับพี่เวลคนเดียวนั่นแหละ"

"โอ๊ยอีโง่!! คุณเวลเขาด่าแกว่าแกแรดร่าน แค่นี้ก็ไม่เข้าใจหรือไง"

"ทำไมพี่เวลพูดแบบนี้อ่ะ เสียงแรงที่รัก หึ!"

"แกอยากแก้แค้นไหมล่ะ"

"แก้แค้นหรอยังไง?"

"ตอนนี้ฉันกำลังวางแผนกับพ่อเตรียมฮุบกิจการของมันทั้งหมดและก็ฆ่ามันทิ้งซะ!"

"ฆ..ฆ่าเลยหรอ พ..พี่"

"ใช่ แก้แค้นให้สาสมกับที่มันย่ำยีศักดิ์ศรีแกไง"

ผิง Talk

หลังจากที่ฉันได้ยินพี่สาวทั้งสองคนของฉันคุยกันถึงแผนการอันชั่วร้ายที่พวกเขาคิดจะทำ จู่ๆฉันก็รู้สึกเป็นห่วงเขาอย่างบอกไม่ถูกจึงเปลี่ยนใจเดินกลับมาหาพี่มินนี่เพื่อรอเขาตามคำสั่งดังเดิม

"ผิง! ผิง! น้องผิง!!"

"คะ! มีอะไรคะพี่มินนี่"ฉันสะดุ้งเฮือกตื่นขึ้น เมื่อได้ยินเสียงคนข้างๆเรียก

"เป็นอะไรทำไมเหม่อลอย"

"อ้อ เปล่าค่ะ เอ่อพี่มินนี่คะคุณเวลไปไหนหรอคะ"

"แดดดี๊ของเราก็อยู่แถวนี้ล่ะ มีธุระอะไรหรือเปล่า"

"ไม่มีค่ะ"ตอนนี้ฉันกระวนกระวายมองซ้ายมองขวาไปมาเพื่อกวาดสายตามองหาเขาจนทั่วคลับ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววที่จะเจอเขาเลย

"นั่นไงเดินมากับลูกสาวท่านธเนศนั่นไง"ฉันหันขวับไปมองทันทีคอแทบเคล็ด และก็เป็นดังนั้นจริงเขาเดินมาพร้อมกับพี่สาวฉันแล้วมุ่งหน้าไปที่โต๊ะโซน VIP

"คุณแพนมาหาผมถึงที่เนี่ย มีธุระอะไรสำคัญหรือเปล่า"เขาเอ่ยเสียงเรียบนิ่งสีหน้าไม่แสดงอาการอะไร

"แหม คนอย่างแพนต้องมีธุระด้วยหรอคะถึงจะมาหาคุณเวลได้"เมื่อเธอพูดจบประโยค เธอก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อยจ้องมองใบหน้าหล่อคมด้วยสายตาหยาดเยิ้มจ้องที่จะกินตลอดเวลา พี่แพนยื่นมือเรียวยาวลูบไล้ที่ท่อนแขนของเขาเบาๆ โทสะจึงแผ่ซ่านมาที่ร่างกาย ฉันกำหมัดแน่นจนเหงื่อชุ่มอย่างเกรี้ยวกราด

"แพนก็แค่อยากจะมาขอโทษแทนคุณพ่อที่พูดไม่ดีกับคุณ แพนขอโทษนะคะ"

"หึ ไม่เป็นไรหรอกครับคำพูดไร้สาระจากคนไร้สาระผมไม่เคยฟังอยู่แล้ว"เขาพูดกระแทกกระทั้นพร้อมกับทำสายตาดุดัน เมื่อพี่แพนเห็นดังนั้นจึงรีบพูดเปลี่ยนเรื่องทันที

"คลับคุณเวลนี่ ใหญ่จังเลยนะคะเพลงก็สนุกเห็นทีแพนคงต้องมาบ่อยๆแล้วล่ะ งั้นวันนี้เรามาดื่มต้อนรับคุณเวลากลับมาบริหารธุรกิจที่ไทยกันดีกว่า น้องคะคอกเทลสองที่ค่ะ!" พี่แพนสะกิดเด็กเสริฟที่เดินผ่านมาพร้อมกับสั่งเครื่องดื่มสองแก้ว และในจังหวะนี้นี่เองพี่แพนก็คงเห็นฉันพอดีจึงแสยะยิ้มเหยียดฉันแบบนั้น แต่ฉันก็ไม่ได้ทำปฏิกิริยาเลวทรามคืนแต่อย่างใดกลับเบือนหน้าหนีด้วยซ้ำไม่อยากมีเรื่องกับพี่สาวตัวเองอีก

"ผิง เอาคอกเทลไปเสริฟให้หน่อย"

"เอ่อ..ดะ ได้ค่ะ" ฉันหยิบถาดขึ้นมากำลังจะเอาไปเสริฟ แต่ก็มีผู้ชายคนหนึ่งมาแย่งถาดเครื่องดื่มไปจากมือฉันอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเดินไป

"ไม่ต้องเดี๋ยวผมเอาไปเสริฟเอง!!"พี่มินนี่ได้แต่พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าปล่อยมันไป

ฉันนั่งมองพฤติกรรมเด็กเสริฟคนนั้นมันดูแปลกๆ เพราะจู่ๆเขาก็เอื้อมมือไปหยิบซองสีน้ำตาลขนาดเล็กแล้วเทของที่อยู่ข้างในลงแก้วที่มีน้ำสีม่วง ก่อนที่จะเอาไปเสริฟที่โต๊ะของเขาและพี่สาวฉัน

พี่แพนสั่งคนวางยาพิษเขาหรอ นี่กะเล่นให้ถึงตายจริงๆหรอเนี่ย

เขาหยิบแก้วขึ้นมาแกร่งวนช้าๆ และกำลังจะดื่มมัน เมื่อฉันเห็นดังนั้นจึงรีบพุ่งตรงไปยังแก้วไปนั้นแล้วคว้ามันทันที

หมับ!

"เดี๋ยวก่อนค่ะคุณเวล!"

"นี่แกทำบ้าอะไรของแก!"พี่แพนลุกพรวดขึ้นก่อนที่จะตะคอกด่าฉันลั่นคลับ

"มีมารยาทกับแขกหน่อย!"เขากัดฟันพูดด้วยความไม่พอใจที่อยู่ๆฉันก็วิ่งมาแย่งเครื่องดื่มแก้วนี้และตอนนี้ทุกสายตาก็จับจ้องมาที่ฉันเต็มร้านด้วย

"ขอโทษที่เสียมารยาทนะคะ คือว่าคอกเทลแก้วนี้มัน..."

"มันอะไร!"เขาเอ่ยน้ำเสียงดุดัน

"คือ..แก้วนี้มันเป็นของผิงค่ะ ผิงกินไปแล้ว เดี๋ยวไปเปลี่ยนมาให้ใหม่นะคะ" ฉันกำลังทำท่าจะเดินจะไป แต่พี่สาวต่างแม่ของฉันกลับพยายามแย่งคอกเทลแก้วนี้คืน

"เอาคืนมา! ทำแบบนี้ต้องการอะไร!!"

"แก้วนี้ของผิงจริงๆ เดี๋ยวกินให้ดูเลยก็ได้"

อึก! อึก! อึก!

โอ้ววววว!!! ไม่นะนี่ฉันเผลอกินแก้วที่มียาพิษหรอเนี่ยตายแล้ว!!

ฉันชะงักไปชั่วขณะเพราะฉันกลืนมันลงไปในลำคอจนหมดแก้ว พอรู้ตัวว่าในแก้วมียาพิษอยู่ความรู้สึกกลัวตายก็ผุดขึ้นมา ในระบบประสาทในหัวร้องว่า ตายแน่ๆ ยังไงก็ตายแน่ๆ!! ไม่นะเราจะตายที่นี่ไม่ได้

ฉันเดินหนีออกมาจากตรงนั้นด้วยความรีบร้อนก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหาเพื่อนรักให้รีบมาช่วยแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าคนปลายสายจะรับ

"ถ้าคุณแพนไม่มีธุระอะไรแล้ว ผมขอตัวนะครับ"

"เดี๋ยวค่ะ! คุณจะไปไหนคะ"

"คุณเสือกไรด้วย?"เขามองคนตรงหน้าด้วยสายตาเหยียดยามยิ้มมุมปากอย่างสมเพช แล้วรีบเร่งฝีเท้าก้าวยาวๆตามคนตัวเล็กไป

"กรี๊ด! ปากเก่งไปเถอะมึง กูฆ่ามึงตายได้เมื่อไหร่จะสับศพมึงให้เป็นชิ้นๆเลย!!!"

_______________________________

มันคือยาอะไรนะ! ยาพิษหรือเปล่า??😱😱😱😱

ใครใจดีให้ดาวน้องลิ้นเพื่อเป็นค่าขนมหน่อยนะคะ คริๆ