Hahamakin Ko ang Lahat Chapter 6

Ilang oras ang lumipas.

Tahimik na nakaupo si Jason sa gilid ng kama ni Lorie, marahang pinupunasan ang gilid ng labi nito matapos kumain.

“Mom,” mahinang sabi niya, hindi tumitingin. “About the papers... kailan natin ipapakita sa kanya?”

Nakasandal si Pia sa pader, mga braso’y nakatawid, malamig ang tinig.

“Soon. Kapag medyo nakabawi na siya. Sa ngayon, we make her feel safe. Gusto kong umasa siya na kami ang pamilya niya.”

Tumango si Jason, seryoso ang mukha.

“Gagawin ko. Hindi ako titigil hangga’t hawak ko na siya sa palad ko.”

Ngumisi si Pia, marahang lumapit at hinawakan ang pisngi ng anak.

“Good. Remember, anak  pag napaibig at nakuha mo si Lorie,makukuha natin ang lahat ng naiwan ng Philip. She’s the key.”

Ngumiti si Jason, puno ng kumpiyansa.

“The key... and soon, she’ll open every door I need.”

Kinagabihan.

Tahimik ang bar sa downtown. Sa madilim na sulok, naroon si Jason kasama ang isang babaeng may mapusok na ganda — si Necy, ang babaeng tunay niyang minamahal.

“Jason,” mariing sabi ni Necy, habang pinupunasan ang luha sa gilid ng mata, “I will not allow you to live sa bulag na babaeng iyon! Lalo na maging asawa mo pa!”

“Shhh…” bulong ni Jason habang hinahaplos ang buhok ni Necy. “Honey, please understand. Hindi ito habambuhay. Pag nakuha ko na lahat ng kayamanan ng mga Philip, magbubuhay reyna ka.”

“Reyna?” matigas na tugon ni Necy, umiwas ng tingin. “Reyna sa anong mundo, ha? Sa mundo ng panlilinlang mo?”

Lumapit si Jason, marahang hinalikan ang leeg ng babae.

“Trust me, honey. Ito na ang huling beses na kailangang magsakripisyo tayo. May pakiusap ako.”

“Anong pakiusap?” malamig niyang sagot.

“Papayag ka ba na maging tagapangalaga ni Lorie?” tanong ni Jason, marahang hinahaplos ang balikat nito. “At least, magkasama tayo magdamag, araw-araw. Tutal… bulag naman siya.”

“WHAT?!” halos pasigaw na tugon ni Necy. “Ako? Tagapangalaga? Mukha ba akong yaya?! Never!”

“Please, honey…” bulong ni Jason, nilapit ang mukha, puno ng lambing. “Help me this time. Anything you want, I’ll give it to you.”

Tahimik si Necy, ngunit hindi rin siya immune sa mga halik at haplos ni Jason.

Unti-unti siyang lumambot.

“Sige na nga…” aniya, pabulong, “basta honey, akin ka lang. At gusto ko ‘yung diamond necklace na nakita natin kagabi. Bilhin mo.”

Ngumisi si Jason. “Sure, honey. I’ll buy it tomorrow. But for now…” hinawakan niya ang bewang ni Necy, “akin ka muna ngayon.”

At sa ilalim ng malamlam na ilaw, naglaho ang moralidad, at umalingawngaw ang mga halik at mga ungol  mga panlilinlang na tinakpan ng kalibugan.

Kinabukasan.

Maaga nagising si Lorie.

Dama niya ang lamig ng umaga at ang tahimik na alon ng kalungkutan.

“Jason,” mahina niyang sabi, “gusto kong pumunta sa morgue. I-claim ko na ang mga labi nina Mom at Dad. Kailangan kong maghanda ng libing.”

“Okay,” sagot ni Jason, kunwaring mabait, “sasamahan kita. Ako bahala sa lahat.”

Sa loob ng isang araw, tinulungan ni Jason si Lorie sa lahat — mula sa pag-aasikaso ng dokumento hanggang sa pagpili ng bulaklak.

At tuwing nahahawakan ni Jason ang kamay ni Lorie, parang natutunaw ang tiwala ng babae sa bawat galaw nito.

Sa mismong araw ng libing.

Tahimik ang buong kapilya.

Ang bango ng mga puting liryo at rosas ay sumisingaw sa hangin, naghalo sa amoy ng kandila at kahoy na lumang altar.

Sa gitna, magkatabing nakahimlay ang mga kabaong ng mag-asawang Philip — mga magulang ni Lorie.

Nakatayo siya sa harap, tangan ang rosaryo, ngunit ang bawat dasal ay nauuwi sa hikbi.

Ang kanyang mga mata bagaman wala nang liwanag ay tila patuloy pa ring nakikita ang sakit ng pagkawala.

Sa tabi niya, si Jason. Maingat nitong hinahawakan ang kamay ni Lorie.

Sa kabilang dulo ng silid, si Pia Curry, nakasuot ng itim na bestida, abala sa pakikipagkamay sa mga board members at shareholders ng Philip Group of Companies.

“Kawawang bata… ulila na, bulag pa,”

“Ang yaman pa naman ng pamilya… sino na kaya ang magmamana?”

Naririnig ni Lorie ang bawat bulungan, bawat sutsot ng inggit at intriga.

Napakapit siya kay Jason, nanginginig ang tinig.

“Jason… ang dami nilang sinasabi. Parang tinatalakay nila ang buhay ko habang nakaburol ang mga magulang ko…”

“Don’t mind them,” bulong ni Jason, may bahid ng malasakit sa boses. “I’m here. Hindi ka nag-iisa, Lorie.”

Ngumiti siya, marahang tumango.

Hindi niya alam, ang mga salitang iyon ay may halong lason ng kasinungalingan.

Maya-maya, isang lalaking naka-itim na suit ang lumapit, dala ang makapal na sobre.

“Miss Lorie Philip?”

“Yes?” sagot niya, marahan.

“Ako po si Attorney Yanson, legal counsel ng iyong ama. Narito ako upang ipaliwanag ang nilalaman ng kanyang huling habilin.”

Napakunot ang noo ni Lorie. “Huling habilin?”

Tumikhim ang abogado.

“Ayon sa testamento ni Mr. Philip, lahat ng kanyang assets, shares, at properties ay ililipat sa iyo — kapag ikaw ay ikinasal.”

Halos sabay na napatitig sina Jason at Pia sa isa’t isa.

Sa likod ng lungkot ay sumilay ang ngiti ng ambisyon.

“Kapag ikinasal…” mahinang ulit ni Pia, saka marahang lumapit sa anak at bumulong.

“Jason… this is it. Ito na ang pagkakataon. Kailangan mong pakasalan siya bago pa makahalata.”

Tumango si Jason, ang mga mata’y tila nagliliyab sa sabik.

“Yes, Mom. We’ll do it discreetly, elegantly, our way.”

“Excellent,” bulong ni Pia, ang kanyang tinig halos pabulong sa kasamaan. “In a few weeks, magiging atin ang Philip Empire.”

Samantala, nakaupo si Lorie, tahimik.

Dahan-dahan niyang hinaplos ang papel na inilatag sa harap niya.

“Attorney,” mahinahon niyang wika, “pipirma po ako. I want to honor my parents. Kahit wala na sila, gusto kong ipagpatuloy ang naiwan nilang legacy.”