Episode 15 บุญคุณต้องทดแทน

Episode 15

บุญคุณต้องทดแทน

และแล้วปาร์ตีหมูกระทะกับผัวทั้งหกก็จบลง เหลือแต่ผัวคนเดียวของฉันนั่นก็คือกงยูที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ริมระเบียงอย่างเงียบเชียบ

ครืดดดด

ฉันเลื่อนประตูออก เดินเยื้องกายเข้าไปใกล้ร่างสูงในขณะที่ฮีลกำลังดับบุหรี่ลง ก่อนจะมองมาที่ฉันด้วยใบหน้าไม่ต่างจากเดิมนัก

นิ่งแบบที่เดาไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“ขอบคุณนะ” เอ่ยขอบคุณมันด้วยขอบตาที่ร้อนผ่าว ถึงชั่วโมงก่อนหน้าฉันจะยังยิ้มได้แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่เสียใจ

ฮีลไม่ได้พูดอะไร มันรวบเอวฉันเข้ามากอดก่อนจะหอมแก้มกันฟอดใหญ่ หลังจากนั้นก็ผละหน้าออกไปเล็กน้อยแล้วประสานสายตาในระยะกระชั้นชิด ประมาณสิบวิฯ เห็นจะได้มันก็จูบตรงไรผมฉันอีกครั้ง

มือที่กำลังเลื่อนขึ้นจากเอวมากอบกุมเต้าอวบถูกหยุดไว้แล้วปล่อยออกในที่สุด นั่นทำให้ฉันมุ่นคิ้วขึ้นอย่างงุนงงว่าอะไรทำให้มันหยุดการกระทำ

“โอ๊ย! ไอ้บ้า” ไม่นานนักมันก็ผลักฉันออก อะไรของมันวะ คึกอยากจะกอดก็กอด คึกอยากจะผลักไสไล่ส่งก็ทำแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

“หัวเหม็น” เชื่อเลยว่าใครได้เป็นแฟนมันคงไม่มีชั่วโมงโรมานซ์แน่ ๆ

กำลังจะเข้าโหมดซึ้งอยู่แล้วเชียว แต่มันก็ทำให้ฉันเลิกคิดเรื่องพ่อไปได้อีกหน เพราะตอนนี้ฉันกำลังโกรธ โกรธมากที่ตัวเองถูกผลักออก

“ก็ต้องเหม็นดิ ย่างหมูมา!”

“อือ”

“อืออะไร ไอ้บ้า แล้วมาผลักฉันออกแบบนี้เนี่ยนะ!”

“อยากให้กอด?”

“อ้าว! ก็นึกว่าจะเอา” ไม่ได้อยากให้กอดโว้ยยยย แต่เมื่อกี้คิดว่าจะโดนไง

“เธอเป็นเมนส์”

“ถ้าไม่เอาแล้วจะมากอดทำไม ฮะ!”

“พอดีว่าลืมไป”

ลืม? ลืมว่าฉันเป็นเมนส์เนี่ยนะ!

ตลกหน้านิ่งอีกละไอ้ห่านี่!

ฉันอ้าปากเหวอ ในขณะที่ร่างสูงพึ่งจะตอบอย่างหน้าตายว่าลืมไปชั่ววูบว่าฉันเป็นเมนส์กำลังเดินกลับเข้าไปในห้อง ถามจริง แบบนี้ก็ได้เหรอ ไอ้ลืมอะไม่ว่าหรอก แต่ถ้าไม่เอาก็แค่เดินออกไปก็ได้ไหม มันจะมาผลักฉันออกทำไม

เฮ้ออออ

เกลียดข้อเสียของมันจริง ๆ

ฉันเดินตามมันเข้ามาในห้อง หยิบผ้าขนหนูมาพาดไหล่ไว้เพื่อเตรียมจะเข้าไปอาบน้ำ

“คืนนี้ฉันจะนอนนี่” ฉันไม่อยากกลับคอนโดตัวเองเพราะต้องการหลบหน้ามิริน ถ้ากลับไปตอนนี้ฉันอาจจะโดนมันยิ้มเยาะก็ได้ เรื่องที่แม่ของมันได้เป็นที่หนึ่งสมใจ

“อือ”

เดินไปหยิบหน้ากากกงยูมาใส่ให้มันอย่างไม่ทะนุถนอมเมื่อฮีลตอบรับจบ ส่วนมันก็นั่งนิ่งเป็นรูปปั้นปูน

“ผัวจ๋า ทำหน้าแบบนี้แหละหล่อสุดแล้ว หุ้ยยยย บรรยากาศดีขึ้นเยอะเลย” พูดพร้อมทั้งชี้มือไปที่กงยู “อย่าถอดหน้ากากล่ะ เดี๋ยวเอาหัวหอม ๆ มาให้ดม”

ปึง! ว่าจบก็ปิดประตูห้องน้ำดังปึงปังเพื่อประชดมัน

คอยดูเถอะ ถ้าไม่ครบชั่วโมงฉันจะไม่มีวันออกไป จะฟอกให้ตัวหอมฟุ้งเลย อยากว่าดีนัก

เชอะ!

โกรธมัน

เมื่อกลับออกมาจากห้องน้ำไอ้ฮีลมันก็ถอดหน้ากากกงยูออก ก่อนแก้ผ้าต่อหน้าฉันเช่นเคยแล้วเข้าไปอาบน้ำ ฉันแสร้งปิดจมูกแล้วเบะปากใส่ก่อนมันจะเข้าไป เหม็นหน้ามัน ไม่ได้เหม็นกลิ่นตัวมันหรอก

เช้าวันใหม่...

คนขี้เกียจอย่างอีมินนี่ก็ไม่ไปเรียนอีกเช่นเคย ฉันต้องไปส่งแม่เพราะท่านจะไปอยู่สุราษฎร์ฯ วันนี้ ในคราแรกฉันก็อดห่วงไม่ได้ที่แม่ต้องไปอยู่ห่างไกล แต่เพราะท่านอาการดีขึ้นเยอะบวกกับแม่นมจะไปช่วยดูแลดังนั้นฉันจึงคลายกังวล

“หนูจะไปหาแม่บ่อย ๆ นะคะ” ฉันสวมกอดท่าน โดยมีแม่นมโอบกอดเอาไว้อีกชั้น

“เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีมันไวจะตาย อยู่ไกลก็เหมือนอยู่ใกล้ ถ้าหากคิดถึงก็แค่วิดีโอคอลหาแม่นะลูก” แม่พูดพลางลูบหัวฉันเบา ๆ

“ค่ะ”

“นมจะดูแลคุณนายให้ดีค่ะคุณหนู ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ส่วนคุณหนูก็ต้องดูแลตัวเองด้วยนะคะ”

“ค่ะ รักแม่นะ รักนมด้วย”

“แม่ก็รักลูก รักมาก” ฉันรัดแขนที่โอบกอดท่านให้แน่นขึ้น วินาทีนี้ฉันขอกอดแม่แน่น ๆ ทดแทนช่วงเวลาที่กำลังจะขาดหายไป

“แม่อย่าไปอยู่นานนะคะ แม่ต้องกลับมาอยู่บ้านกับหนูนะ” พ่อของฉันชอบลงทุนอสังหาฯ ซึ่งตอนนี้ทุกอย่างมันกำลังจะเป็นของฉันแล้วหลังจากเอ่ยปากขอเขาไว้ในวันเกิด มันเลยทำให้ฉันมีสมบัติมากพอที่จะดูแลแม่ มีบ้านให้ท่านอยู่เป็นสิบ ๆ หลัง และท่านก็ต้องกลับมาอยู่กับฉัน

“ปล่อยได้แล้วลูก แฟนลูกมองแล้ว อย่าร้องไห้เป็นเด็กให้ฮีลเห็นสิ” ใช่ค่ะ วันนี้มันมาด้วย เมื่อเช้าฮีลตื่นก่อนฉันและอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย แต่พอฉันบอกว่าจะไม่เข้าเรียนก็เป็นจังหวะเดียวกันที่มันทำเป๊ปซี่เลอะใส่เสื้อพอดี ไม่รู้ดื่มท่าไหนถึงได้เลอะเทอะเป็นเด็ก ๆ แล้วมันก็ให้เหตุผลว่าไม่มีชุดใส่

“ไม่ใส่ชุดนักศึกษาอะ”

“เปลี่ยนใจ ไม่ไปเรียนละ”

“ทำไมอะ”

“ก็เสื้อมันเลอะ”

“อ้าว! ก็ในตู้ไงเยอะแยะ”

“มันแขวนไว้นาน ลืมเอาไปซัก ซักแต่ตัวใหม่” ความหมายของมันก็คือหมกตู้ไว้นานจนเหม็น ส่วนเสื้อตัวใหม่ที่ซื้อมาก็ดันทำเลอะจนไม่มีจะใส่

อะจ้า ไอ้ผู้ชายตัวหอม

“แล้วแต่”

และแล้วคำว่า ‘แล้วแต่’ ของฉันก็กลายเป็นประโยคเอาใจมัน ไอ้บ้านี่มันดันทึกทักไปเองว่าฉันยอมให้มันทำอะไรก็ได้ตามใจ ในเวลานี้ตอนนี้มันถึงได้อยู่ที่สนามบินกับฉันไง

“ไม่ใช่นะแม่” ฉันปฏิเสธแม่

“อ้าว! แม่นึกว่าเป็นแฟนกันแล้ว เห็นไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยกว่าลูกพีชลูกปลาอีก”

ไม่ได้เป็นแฟนแต่มันก็ไปไกลแล้วไงแม่ ประโยคนี้ฉันแค่พูดในใจ ถ้าขืนพูดออกไปดัง ๆ มีหวังท่านต้องหัวใจวายแน่ ๆ

“ก็คนนี้ก็สนิทไง มานี่!”

ฉันลากแขนมันมา ยืนมองคนอื่นกอดกันอยู่ได้ตั้งนานแทนที่จะปฏิเสธ

“บอกแม่ไปสิว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“…” ไอ้บ้านี่! ฉันจ้องมันเขม็ง ทำแบบนี้หมายความว่าไง

“ฮีล แม่ฝากดูแลมินนี่ด้วยนะลูก” แล้วแม่ก็ไม่ได้รอคำตอบ เลือกที่จะฝากฝังฉันไว้กับมันแทน

แม่นะแม่ ไม่รู้อะไรซะแล้ว มันอะเป็นเสือที่เห็นลูกสาวแม่เป็นเนื้อสดพร้อมทาน อยากทานเมื่อไหร่มันก็จะขย้ำให้แหลกลาญแบบไม่สนสถานที่

“ครับ” ไอ้ห่านี่! คราวนี้มันตอบรับ

ดวงตาคู่คมตวัดมามองฉันก่อนจะยืนยันหนักแน่นอีกหน “ผมจะดูแลมินนี่อย่างดีเลยครับ”

“แบบนี้แม่ก็สบายใจแล้ว” แม่ยิ้มอย่างมีความสุข

เหอะ! ฉันขอย้ำอีกครั้ง ถ้าแม่รู้ความจริงมีหวังได้หัวใจวายตายแน่ ๆ งั้นฉันก็คงต้องปล่อยให้แม่ยิ้มต่อไป

แฟนก็แฟน

พอส่งแม่เสร็จเราก็ขับรถกลับคอนโด ระหว่างรถแล่นฉันก็หรี่เสียงเพลงลงก่อนจะเริ่มพูดถึงเรื่องที่มันไม่ยอมปฏิเสธแม่

“ทำไมไม่บอกแม่ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“ฉันไม่ชอบโกหก”

อะจ้า ไม่ชอบโกหก

“ฉันไม่ได้ให้นายโกหกไหมล่ะ แต่ไม่ให้พูดหมด เราไม่ได้เป็นอะไรกันจริง ๆ แต่เราแค่เอากัน แค่นี้ก็ทำให้ไม่ได้ โวะ!”

“ฉันทำเพื่อเธอมาเยอะแล้ว”

“ทำเพื่อฉัน?” ตอนไหนของมันวะ อย่ามามั่วนิ่มนะ

“อือ”

“ตอนไหน” ถ้าไม่ถามมันก็ไม่ยอมอธิบายอีก ไอ้ห่านี่! จะอมพะนำไปถึงไหน

“ทุกตอนที่เอากัน!” ว่าแล้วก็ปล่อยมือข้างหนึ่งออกจากพวงมาลัยมานวดเอว ซึ่งฉันเห็นท่าทีนั้นแล้วก็ต้องกุมขมับ แบบนี้ก็ได้เหรอ

“อย่าให้ถึงทีฉันทวงบุญคุณบ้างแล้วกัน”

“งั้นหายเมนส์ก็เริ่มสร้างบุญคุณไว้เลย” มันตอบฉันทั้งที่ตามองตรงไปยังท้องถนน

“...!”

“ฉันยินดีใช้คืนสามเท่า!”

ไอ้บ้า! ไอ้หื่น! ไอ้โรคจิต!

ได้แต่แอบด่ามันในใจเพราะพูดไม่ออก ทุกอย่างมันจุกอยู่ที่ลำคอเหมือนกำลังอึ้งที่มันกล้าเอาเรื่องบนเตียงมาทวงบุญคุณ แถมยังแนะนำให้ฉันสร้างบุญคุณไว้อีกเผื่อวันหน้าจะได้ทวงคืนแบบมันบ้าง

เฮ้อออ บุญคุณบ้าอะไร เข้าทางมันอะดิ!