Episode 14 ทำตามคำขอ

Episode 14

ทำตามคำขอ

เหตุการณ์ก่อนหน้านี้จบด้วยการผ่าไฟแดง ฉันไม่น่าบ้าจี้กับมันเลยว่าการสัมผัสเพียงแค่นั้นจะทำให้เสร็จได้ สุดท้ายก็ต้องร้องขอให้มันช่วยทำให้สิ้นความเสียดเสียว ฟาดกันเบา ๆ ไปยกหนึ่งในห้องน้ำ

เหนื่อยกับมันจริง ๆ หื่นไม่รู้เมนส์ฉันเลยไอ้ห่านี่!

ครืดดดด

ฉันเลื่อนประตูก่อนจะเดินออกไปริมระเบียง ฮีลมองฉันที่เดินเข้ามาใหม่ก่อนจะจิ้มบุหรี่ลงกับกระถางต้นไม้

“เดี๋ยวต้นไม้ได้ตายกันพอดี” ฉันว่าให้ ใช้สายตาเลื่อนลอยมองท้องฟ้าสีส้มในตอนที่พระอาทิตย์กำลังจะหมดแสงลง

“…”

พรุ่งนี้วันเกิดฉันแล้วนี่นา จะได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดนะ

“ฮีล” ฮีลไม่ได้ขานรับแต่อย่างใด เลือกที่จะสื่อการรับรู้ออกมาโดยการเอียงหน้ามามองฉัน

ฉันเท้าแขนตรงราวระเบียง เอียงหน้าไปมองฝ่ายตรงข้ามอย่างเชื่องช้า “นายเคยมีอะไรที่อยากได้ที่สุดแล้วก็ไม่อยากได้มากที่สุดในเวลาเดียวกันไหม”

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป

“มี”

“แล้วมันจะดูตลกเกินไปไหมถ้าสิ่งนั้นคือสิ่งเดียวกัน” ตลกจริง ๆ ฉันอยากให้พ่อกับแม่หย่ากัน แต่ใจจริงลึก ๆ แล้วก็ไม่ได้อยากเสียพ่อไป

“ไม่”

แล้วมันก็ตอบสั้น ๆ ตามสไตล์ แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นนิดหน่อย

“เหรอ ฉันคิดว่ามันดูตลกซะอีก”

“…”

“ฉันไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าสุดท้ายแล้วตัวเองต้องการอะไรกันแน่”

“…”

“ปิดกั้นความรู้สึก” อ่า หลังจากฟังเงียบ ๆ มันก็เริ่มตอบคำถามของฉัน

ฉันรู้ แต่ฉันแค่อยากปกป้องความรู้สึกของตัวเอง ก็เลยต้องปิดกั้นมันไว้

“แล้วนายล่ะ ปิดกั้นมันอยู่หรือเปล่า”

“…”

“นายกำลังมีความรัก ทำไมไม่ไปหาเธอล่ะ” ฉันจับสังเกตจากวันนั้น ท่าทีอินกับเพลงรักของมันทำให้ฉันเข้าใจว่าฮีลมันต้องตกหลุมรักใครสักคนอยู่แน่ ๆ

“ฉันก็กลัวแบบที่เธอกลัวนั่นแหละ”

หลังจากได้ยินก็เงยหน้ากลั้วหัวเราะ “อย่างนายเนี่ยนะ”

“อือ”

“วันเกิดปีนี้ฉันขออะไรกับนายอย่างหนึ่งได้ไหม” ฮีลพยักหน้าตอบ ซึ่งสิ่งนั้นฉันก็ไม่รู้ว่ามันจะยากเกินไปหรือเปล่าสำหรับผู้ชายอย่างมัน “ขอให้นายทำยังไงก็ได้ให้ฉันยิ้ม ทำให้ฉันยิ้มที”

ไม่รู้สิ ฉันกลัวคำตอบที่เคยขอพ่อไป

ทางไหนมันก็ไม่ดีสำหรับฉันเลย นี่แหละผลของความรักที่ไม่มั่นคง มันพลอยทำให้ฉันซึ่งได้เห็นตัวอย่างจากบุคคลที่ตัวเองเรียกว่า ‘พ่อ’ กลัวเรื่องนั้นไปเลย

นิยามของคำว่ารักสำหรับฉันแล้วมันก็คือ ‘หัวใจ’ และ ‘น้ำตา’

เวลาหมุนเวียนผ่านไปอีกวัน วันนี้ฉันไม่ได้ไปเรียนอีกเช่นเคย เลือกที่จะนอนหลับอยู่บนเตียงนุ่ม ๆ อย่างสบายใจเฉิบชนิดที่ว่าบ่าย ๆ ค่อยลุกไปอาบน้ำอาบท่า

วันนี้เป็นวันเกิดฉัน แต่คนอย่างอีมินนี่ซึ่งไม่เคยศรัทธากับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใด ๆ ก็เลือกที่จะนอนตื่นสายแทนที่จะตื่นแต่เช้าไปทำบุญ

ถึงจะไม่ได้ศรัทธาแต่ก็ไม่ได้ลบหลู่ ดังนั้นฉันจึงคิดว่าตัวเองไม่ได้บาปในเรื่องนี้

พอช่วงสายหน่อยฉันก็กลับเข้าบ้านไปพร้อมกับน้องสาวแสนดี ซึ่งเปิดเทอมแค่ไม่กี่วันก็ต้องหยุดเรียนเสียแล้ว ในระหว่างขับรถ ฉันก็เผลอกำมือแน่นเมื่ออดนึกถึงเรื่องสำคัญที่พ่อเกริ่นไว้ไม่ได้เลย วันนี้พ่อเป็นคนกำชับให้มิรินหยุดเรียนวันหนึ่ง นั่นเป็นสัญญาณว่าพ่ออาจจะมีคำตอบให้ฉันแล้ว

ฉันใคร่คิดทบทวน เปิดเพลย์ลิสต์ GOT7 ฟังในขณะที่รถแล่น

“พี่มินร้องไห้ทำไมคะ หรือว่าเสียใจที่เขาไม่ต่อสัญญา”

“อือ”

บรื้นนนน บรื้นนนนน

ฉันเหยียบคันเร่งเสียงดังไม่ต่างจากเดิมนัก ดับเครื่องยนต์แล้วเดินเข้าบ้านใหญ่

วันนี้ทุกคนอยู่กันครบเลย แม่ของฉันยังคงยิ้มให้เช่นเดิม ส่วนคนที่ดูจะมีความสุขที่สุดก็คงจะเป็นเมียรองของพ่อ เห็นแบบนี้ฉันก็แทบจะไม่ต้องเดาคำตอบของพ่อเลย

“แม่” ฉันเดินเข้าไปสวมกอดท่าน หอมแก้มนิ่ม ๆ ซ้ายขวาสลับกัน

“ไงจ๊ะลูกแม่ สุขสันต์วันเกิดนะคะคนดี”

“ขอบคุณค่ะ ว่าแต่แม่มีอะไรจะให้หนูไหมน้า”

“มีจ้ะ อาหารฝีมือแม่ไง” ฉันมองไปที่โต๊ะอาหาร ทุกอย่างละลานตาไปหมดมีแต่ของโปรดของฉันทั้งนั้น

“ว้าววว ทำไมคุณกานต์ถึงได้ใส่ใจกันขนาดนี้คะเนี่ย ขอบคุณนะคะคุณกานต์ขา”

“เดี๋ยวเถอะ!” แม่ค้อนใส่แบบไม่จริงจังนัก จากนั้นฉันจึงส่งยิ้มให้

“สุขสันต์วันเกิดนะมินนี่” เมียรองของพ่อเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม แล้วยื่นกล่องเครื่องเพชรส่งมาให้

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเงินพ่อฉัน “อือ”

“อันนี้ของมิรินค่ะ” ของยัยมิรินเป็นเสื้อผ้าแบรนด์ดัง ก็เงินพ่อฉันอีกนั่นแหละ

โทษนะ ไม่ครีเอตเลย ฉันแอบเลียนแบบเสียงพี่ปุ้มปุ้ยในใจ

“เอาละ งั้นทานข้าวกันก่อนดีกว่า” คนที่เป็นใหญ่ในบ้านกล่าวขึ้น นี่เป็นครั้งแรกในรอบปีเลยก็ว่าได้ที่เราทั้งหมดอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา อ้อ ไม่สิ พร้อมคนนอกอย่างมันสองคนแม่ลูก

หลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบไป เราทั้งหมดทานข้าวกันอย่างเงียบเชียบจนถึงช่วงเวลาที่ต้องเป่าเค้ก ทุก ๆ ปีของวันนี้ฉันมักอยู่กับครอบครัวในตอนเช้า พอตกเย็นฉันก็ไปปาร์ตีกับเพื่อน ๆ ดังนั้นเราจึงเป่าเค้กกันตอนนี้

ฉันซึ่งนั่งนิ่งอยู่บนโต๊ะสัมผัสได้ว่ามีความหลากหลายของเสียงเพลง น้ำเสียงยินดีปนเศร้าจากใครสักคนทำให้รู้สึกวูบไหว เมื่อทุกอย่างเงียบไปฉันจึงหลับตาลง แต่ ณ ช่วงเวลานี้สมองกับตื้อตึงจนนึกคำขอไม่ถูก

ช่างมัน!

จึงเป่าเทียนให้ดับลงแล้วเสียงปรบมือก็ดังขึ้น

“มิน…” พ่อเกริ่น ฉันจึงเงยหน้ามอง

“คะ”

“ของขวัญวันเกิดของลูกคือหุ้นทั้งหมดที่พ่อมี” หางตาของฉันแอบเห็นว่าสองแม่ลูกมีความไม่พอใจ ใช่สิ อุตส่าห์มาเรียนบริหารเหมือนฉันแบบนี้ถ้าไม่หวังจะฮุบสมบัติจะหมายถึงอะไร

“คะ…คุณพ่อ ละ…แล้วมิรินล่ะคะ”

“พ่อมีอีกเยอะลูก อย่าน้อยใจนะ” พ่อหันไปลูบหัวมัน ยัยสองแม่ลูกคงอยากจะโวยวายมากกว่านี้แต่ก็ทำไม่ได้ จึงเลือกที่จะเงียบไปแล้วใช้สีหน้าแสดงอารมณ์แทน

แสดงว่าพ่อกับแม่คุยเรื่องนั้นกันแล้วสินะ

“ขอบคุณค่ะ มีอะไรอีกไหมคะ”

“บ้านหลังนี้พ่อก็ยกให้”

“คุณ! แล้วเราจะเหลืออะไรคะ” เมียรองของพ่อร้องห้าม

“ผมว่าผมจะเกษียณแล้วหลังจากมินนี่เรียนจบแล้วเข้าดูแลบริษัทเองได้”

ฉันยันตัวลุก มองพ่อซึ่งแววตาลึกซึ้งคู่นั้นกำลังแสดงออกว่าเสียใจ เสียใจอะไร? เสียใจที่ไม่มีแม่อยู่ข้าง ๆ งั้นเหรอ

“แม่โอเคไหมคะ”

“แม่โอเคจ้ะลูก พรุ่งนี้แม่จะย้ายไปสุราษฎร์ฯ แล้ว แม่ว่าจะไปหาลุงของลูกสักหน่อย” สีหน้าของท่านดูโอเคในระดับหนึ่ง ฉันคิดว่าแม่น่าจะทำใจมานานแล้ว จะเหลือก็แต่ใช้ความกล้า ซึ่งวันนี้แม่ได้ทำให้เห็นแล้ว

“ขอบคุณนะคะ” ฉันเข้าสวมกอดแม่อีกครั้ง ก่อนหันไปมองหน้าพ่อ “หนูขอบ้านทุกหลังที่เป็นชื่อคุณ ยกเว้นหลังนี้”

ความทรงจำของที่นี่ฉันไม่อยากเก็บมันไว้

“ได้…ที่นี่ยังเป็นบ้านของลูก มาหาพ่อได้เสมอ”

“ค่ะ ขอบคุณที่ทำตามคำขอ”

ว่าจบก็เดินออกไป ฉันขับรถไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีจุดหมาย เชื่อไหมว่าสุดท้ายก็มาจบอยู่ที่คอนโดตัวเอง แต่แทนที่ฉันจะขึ้นไปชั้นหกสิบเก้ากลับใช้คีย์การ์ดของไอ้ฮีลแตะเข้ากับเซนเซอร์แล้วไปที่นั่นแทน

ตอนนี้มันน่าจะอยู่คอนโด เพราะถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว

หึ! นี่ฉันกำลังจะมาทวงคำขอเหรอเนี่ย

“อ้าว นั่นไงมาจริง ๆ!” ยัยลูกปลาเจ้าเก่าเอ่ยทัก

“อะ…อะไรเนี่ย!” ฉันแทบเปลี่ยนอารมณ์ในพริบตา นี่คือสิ่งที่มันทำให้ฉันใช่ไหมเนี่ย

หมูสามชั้นซึ่งกำลังย่างเกรียม ๆ กับเตาร้อน ๆ พร้อมน้ำจิ้มสูตรเกาหลี แถมยังมีกิมจิอีกต่างหาก

“ปาร์ตีหมูกระทะไง ไอ้ฮีลมันจัด”

ฉันมองหน้ามันด้วยสายตาว่า ‘จริงดิ’ ก่อนจะยิ้มออกมา อ่าโอเค มันไม่ได้ทำอะไรเลย ก็แค่ซื้ออะไรอร่อย ๆ ที่เป็นของชอบของฉันให้ก็เท่านั้น

อะ จริงแหละ ฉันรู้ซึ้งแล้วกับคำว่า ‘เรื่องกินเรื่องใหญ่’ ขนาดพึ่งกินอิ่มมาฉันยังหิวอีกเลย

พอมองนานเข้าก็เผลอกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ จึงเดินไปหย่อนสะโพกนั่งรวมกับทุกคน

“อ้ะ” มันคีบชิ้นหมูมาป้อน ฉันจึงเคี้ยวตุ้ย ๆ แล้วเริ่มยิ้มออกมาเมื่อมันหมูแตกพรึ่บ ๆ ในปาก

โคตรฟินนน! อร่อยมากกก

“มินนี่ ขอพูดว่าไอเดียนี้โคตรสิ้นคิดอะ” ไอดีพูดขึ้น วันนี้ทุกคนมารวมตัวกันอยู่ในนี้หมดรวมถึงพี่ฮัทและคุณป๋าของลูกพีชก็อยู่ด้วย

“ใช่! แต่ฉันจะทำเพื่อแกแล้วกันนะ” แสนดีว่า ก่อนจะหยิบอะไรออกมาจากกระเป๋า ในเวลาเดียวกันลูกพีชซึ่งเพิ่งจะลุกขึ้นไปหยิบของก็กลับเข้ามาใหม่พร้อมกับโซจูประมาณสามขวด

ทุกคนเริ่มใส่หน้ากากที่แสนดีหยิบออกมายกเว้นคุณป๋าที่จะต้องคีปลุคหน่อย ๆ คราวนี้ละมึงเอ๊ยยยย! เหมือนสวรรค์

ซงจุงกิ กงยู อีดงอุค แทฮยอง จองกุก และอีมินโฮ

งุ้ยยยยย ฉันแทบม้วนไปหลายตลบ

“อู-รี-เด-อี-ทื่อ-ฮัล-กา-โย?” (เรามาเดตกันไหมครับ)

“อะไรของแกยัยลูกปลา”

“อ้าว! เป็นติ่งประสาอะไรวะ!” น้ำเสียงลูกปลาเหมือนหงุดหงิดมาก “นี่แกกำลังโดนซงจุงกิชวนเดตอยู่นะ”

ฉันยิ้มออกมา อยากจะหงุดหงิดใจแทบขาดที่มันพูดไม่รู้เรื่องแต่พอได้ยินคำว่า ‘เดต’ กับเห็นหน้าซงจุงกิแล้วมันก็รู้สึกฟิน

อะ พึ่งรู้ว่าตัวเองมโนเก่ง

“โอเค ๆ” ถึงจะเป็นติ่งแต่ก็พูดภาษาเกาหลีไม่ได้ งั้นก็พูดอังกฤษมันเสียเลย

“ยัยติ่งเทียมเอ๊ย!” แล้วลูกปลาก็บ่นฉันต่อ

“ถามจริง นี่ใครเป็นคนคิด วันนี้กะให้ฉันมีผัวหกคนเลยไง้”

“ผัวตัวจริงแกไง” ประโยคนี้ลูกปลาก็ตอบอีก ฉันจึงหันไปมองหน้ากงยูแล้วจุ๊บเบา ๆ ตรงหน้ากาก นี่ผัวอันดับหนึ่งของฉันเลยนะ หมายถึงกงยูอะ

“หุ้ยยย เมียจ๋าแล้วไม่จุ๊บแทฮยองบ้างเลยเหรอ” ไอดีแซว

“ไม่อะ พอรู้ว่าเป็นแกฉันก็ไม่อยากจุ๊บแล้ว”

“แรงจังนะเมียจ๋า ผัวแทคนนี้น้อยใจ”

“ไอ้พวกผัวบ้า! หมูไหม้แล้ว รีบพลิกเลย!”

ฉันว่าด้วยรอยยิ้ม ใครจะไปคิดว่าคนไม่โรแมนติกอย่างมันจะสร้างรอยยิ้มให้ฉันได้โดยการทำเรื่องแปลก ๆ คนปกติทั่วไปเขาชวนไปเดตร้านอาหาร ให้ของขวัญแพง ๆ หรือไม่ก็พาไปเที่ยว แต่ดูมันดิ จัดปาร์ตีหมูกระทะพร้อมกับผัวทั้งหก

เออ! แปลก แต่ฉันก็ดันยิ้มออกมา

เนี่ย! แบบนี้แหละที่เขาเรียกว่าครีเอต ขอเลียนแบบเสียงพี่ปุ้มปุ้ยอีกครั้ง