Episode 24 หึง หวง ห่วง

Episode 24

หึง หวง ห่วง

“หวงร่างกายฉัน?”

“อือ หวงไปหมด” ฮีลตอบ ประโยคนั้นจะให้ฉันว่ายังไงดี

“เมาหรือเขิน?” อะเนี่ย! ฉันแค่เมามันก็คิดว่าเป็นท่าทีเก้อเขินไปได้อะเนอะ

“นี่มันร่างกายฉัน อย่าพูดเหมือนนายมีสิทธิ์ อย่ามาหวง!” เลือกที่จะสวนกลับด้วยประโยคที่ย้ำเตือนถึงความสัมพันธ์ ถึงตอนนี้ฉันจะยอมให้มันแตะต้องเพียงคนเดียว แต่ใช่ว่ามันจะมีสิทธิ์มากมาย

ข้อตกลงของเราคือห้ามก้าวก่าย แต่ทำไมฉันถึงเริ่มรู้สึกว่ามันล้ำเส้น เริ่มแทรกซึมบางอย่างเข้ามาในชีวิตฉันทีละน้อย ๆ ก็ไม่รู้

“พูดจาไม่เข้าหูอยากโดนจูบทั้งคืน?”

“ไปจูบกับน้องฟางดิ”

“เนี่ย! เธอหึง หวง”

“…”

“แต่รู้อะไรไหม ฉันก็เป็นฉัน คนเดียวที่ฉันจะพูดมากด้วยก็คือเธอ” ฮีลตอบแล้วอธิบายเพียงแค่ประโยคสั้น ๆ แต่แค่นั้นก็เพียงพอให้ฉันเข้าใจว่ามันไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าที่น้องฟางร้องขอ

เดาแล้วอาจจะกดรับสายแล้วตอบรับสั้น ๆ ‘ครับ’ ละมั้ง ถ้ายัยน้องจะตีสนิทก็คงยาก นี่ฉันลืมนึกถึงนิสัยใจคอมันไปได้ยังไง เป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปี

“น้องเขาสวยหน่อยก็ทำมาเป็นหึง”

“หยุดพูดคำว่า หึงกับหวงเลยนะ” รู้สึกไม่ชอบใจเลยที่ได้ยินคำนี้ ฉันไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นสักหน่อย

ไม่มีทางด้วย!

“เธอเป็นห่วงฉัน?”

“หยุดพูดคำที่มี ห. หีบเลย ฉันจะไปห่วงนายทำไมกัน!”

“แต่เมื่อกี้เธอเตือนสติฉันด้วยคำว่าโง่” ฉันเริ่มกลอกตา โอเคแหละมันอาจจะซึน แต่คำว่า ‘โง่’ คือคำด่าโว้ยยยยย!

ถึงจะเป็นประโยคเตือนสติ แต่ถ้าฉันโดนตอกหน้าว่าโง่ฉันจะรู้สึกว่าตัวเองถูกด่ามากกว่า

พระเจ้า! ทำไมถึงได้สร้างมันมาได้อย่างหล่อเหลาไม่มีที่ติ ให้เกิดมาในชาติตระกูลสูงส่ง แต่ทำไมไม่สร้างอีคิวให้มันสักหน่อย

“หอบหุนหะ หี่เห็นห่วง” ว่าจบก็ส่งรอยยิ้มทรงเสน่ห์มาให้ อะไรของมันวะ นี่เข้าข่ายกวนตีนกันชัด ๆ

“ชอบรอยยิ้มฉันอะดิ ถึงได้ยิ้มตาม” ฉะ...ฉันเผลอหลุดยิ้มเหรอ จึงรีบจับที่ปากตัวเองแทบจะทันที

ให้ตาย! ตอนนี้ฉันกำลังตะลึงอ้าปากค้างอยู่ต่างหาก

“ไอ้บ้า! เป็นพ่อครัวไงฮะ! ถึงได้แกงเก่ง!”

“หึ”

“หุบยิ้มไปเลยไป!” รอยยิ้มแบบนั้นทำให้ฉันหงุดหงิดใจ เผลอมองไม่ได้เลยจริง ๆ

“ทำไม? รอยยิ้มของฉันมันมีผลต่อเธอเหรอถึงได้ห้ามกัน”

“…”

“เธอดูเสียอาการนะ ลืมตัวด้วยว่าตัวเองกำลังรู้สึกอะไรอยู่” เหมือนกำลังถูกรถสิบล้อขับจี้ตูด มันจะต้อนอะไรฉันนักหนา

ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรสักหน่อย อาจจะแค่เมาก็เลยสับสนและทำตัวไม่ถูก

“เมาแล้ว” อยู่ต่อไม่ไหวแล้ว ฉันว่าฉันควรลุกออกจากตรงนี้แล้วกลับเข้าคอนโดตัวเองดีกว่า จึงยกมือเรียกพนักงานให้มาเก็บเงิน

“หนึ่งพันสามร้อยบาทค่ะ” ฮีลอาสาเป็นคนจ่าย ตอนนี้มันกำลังยื่นเงินจำนวนนั้นส่งให้พนักงานของร้าน เวลาเดียวกันน้องพนักงานคนนั้นก็ส่งยิ้มหวานให้ ภายใต้หน้ากากสีใส ส่วนมันอะเหรอ เลือกโต้ตอบรอยยิ้มนั้นโดยการหอมแก้มนิ่ม ๆ ของฉันโชว์ ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าถูกใจสิ่งนี้กันนะ กดไลก์ไปเลยล้านรอบ

“ว่าแต่นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่” เราสองคนเดินกลับคอนโด ในระหว่างนั้นฉันก็เอ่ยปากถามไปด้วย

“ก็เธอลงสตอรี”

“อ่อ อืม ๆ”

“อ้ะ คืนกุญแจรถ” ฉันคว้ากุญแจรถมาถือไว้ หลังจากนั้นก็ปล่อยให้ระหว่างสองเรามีแต่เสียงฝีเท้ากับเสียงรถวิ่งบนถนน

“ขอโทษ ฉันแค่อยากดูแลเธอ เห็นว่าหลับอยู่ด้วยเลยไม่อยากปลุก” เป็นอีกครั้งที่ฮีลขอโทษ แต่จะให้ว่ายังไงดี ฉันแอบรู้สึกดีนะเวลาถูกใส่ใจ แต่ฉันก็มีเส้นแบ่งแดนของตัวเองอยู่ การที่มันมาล้วงเอาอะไรในกระเป๋าฉันแบบนั้นฉันคิดว่ามันเกินไปหน่อย

แต่ ณ เวลานี้คงต้องยอมให้อภัย เพราะเจตนามันไม่ได้เลวร้ายอะไร และมันก็ขอโทษแล้วด้วย

“อืม หวังว่านายคงไม่ทำอีก” มือซึ่งกุมกันอยู่ตั้งแต่ตอนข้ามถนนถูกฮีลสางนิ้วเข้าไปแล้วกำแน่น แสงไฟวอร์มไลต์จากข้างทางส่องสว่างตกกระทบลงมาทำให้เห็นเงาของเราสองคนที่กำลังยืนจูงมือกัน

“ขอสูบบุหรี่ก่อน ไปนั่งรอตรงล็อบบี้ เดี๋ยวขึ้นไปพร้อมกัน”

“ทำไมนายถึงไม่อยากให้ฉันอยู่ด้วยเวลาที่สูบบุหรี่” คำถามนี้ฉันไม่ได้เข้าใจไปเอง เพราะสังเกตว่าทุกครั้งหากฉันเดินออกไปหามันที่นอกระเบียงทีไร มันจะดับบุหรี่ตลอด

“มันไม่ดี”

“นายก็รู้ว่ามันไม่ดีแล้วนายจะสูบทำไม”

“คลายเครียด”

“นายมีเรื่องเครียดด้วยเหรอ”

“มี” ฮีลหันมามองหน้าฉัน ในขณะที่มือกำลังคีบบุหรี่เอาไว้พร้อมจะสูบ

“นิดหน่อย”

“ถ้ามันเล็กน้อย แล้วมันจำเป็นไหมล่ะที่จะต้องสูบ”

“เธอไม่อยากให้ฉันสูบ?” ฉันพยักหน้า

“เป็นห่วงเหรอ”

“ก็…จะว่าอย่างนั้นก็ได้ ในเมื่อมันเป็นสิ่งไม่ดีทำไมนายต้องไปติดมันด้วย”

“ก็รู้ ของบางอย่างรู้ทั้งรู้ว่ายากจะถอนตัวเราก็อยากจะลิ้มลอง”

“ลิ้มลองจนต้องติด”

“อืม ติดมาก” บุหรี่มวนนั้นถูกนำมาเกี่ยวที่หูฉัน ดวงตาสีนิลของฮีลมองประสานสายตาฉันด้วยแววตาลึกซึ้ง

“มองแบบนั้นทำไม?”

ฉันไม่ใช่เทพนะ ถึงจะมองด้วยความลึกซึ้งขนาดไหนก็เดาไม่ออกหรอกว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองเหมือนครั้งก่อน ๆ แล้ว

“ฉันอยาก”

“อือ เดี๋ยวขึ้นคอนโดกัน รีบสูบ” ฉันตอบรับอย่างใจง่าย มันทำสายตาแบบนั้นใครจะไม่ยอมล่ะจริงไหม

“ไม่อยากสูบแล้ว” ฮีลตอบ พร้อมยกมือข้างหนึ่งมาไล้กับริมฝีปากฉัน “แต่มันหยุดไม่ได้ มันอยาก”

“อยากก็สูบไปดิ” เวลานี้ร่างสูงเริ่มงอแงเหมือนเด็กน้อย

“มีอีกทางนะ ที่จะช่วยฉันได้”

“อะไร” ถามเผื่อว่าตัวเองจะช่วยอะไรได้ เพราะถ้ามันไม่เหลือบ่ากว่าแรงฉันก็โอเค

“จูบฉัน!” พอฮีลพูดจบฉันก็คว้าต้นคอของคนตัวสูงให้โน้มตัวลงมา ประกบริมฝีปากเข้ากับกลีบปากของอีกฝ่ายแล้วดูดดึงเบา ๆ ขบเม้มตรงเรียวปากนั้นสองสามที

ในตอนแรกฮีลเป็นคนอ้อนวอนให้ฉันจูบ ไป ๆ มา ๆ มันก็เป็นฝ่ายจูบนำฉันโดยการไล้เรียวลิ้นเข้ามายังโพรงด้านใน ความสูงที่แตกต่างกันทำให้ฉันต้องเงยหน้าแล้วยืดตัวขึ้นอีกนิดให้จูบถนัดมากขึ้น มือที่จับต้นคอสางเข้าไปในเส้นผมสีเทาของอีกฝ่าย ลิ้นซึ่งเกี่ยวพันกันอยู่รับรู้ถึงรสขมปร่าของเบียร์ที่ดื่มเข้าไปรวมถึงกลิ่นมินต์จากลูกอมที่มันชอบอม

“หวาน” เราทั้งสองไม่ได้ผละห่างกันเสียทีเดียว ฮีลยังคงโน้มตัวลงมาแล้วใช้ปลายจมูกชนกับจมูกของฉัน

“ฉันชอบลูกอมของนาย”

“เป็นเพราะมันอยู่ที่ปากฉันหรือเปล่าเธอถึงชอบ” ฮีลถาม มือทั้งสองข้างประคองใบหน้าของฉันไว้ไม่ให้หันหนี

ให้ตอบว่าไงดี ฉันไม่รู้จริง ๆ

“เธอรู้ตัวไหมว่าเธอเริ่มติดจูบฉันแล้ว”

อืม อันนี้ก็อาจจะจริง ทุกส่วนของร่างกายฮีลฉันสามารถสัมผัสได้อย่างไม่รู้สึกเบื่อ

“นายจูบเก่ง”

“แล้วรู้ตัวไหมว่าเธอไม่ได้ติดแค่จูบ”

“…”

“เธอติดกอดฉันด้วย”

“…” ข้อนี้ฉันก็ไม่ปฏิเสธ

“เธอเสพติดฉันแล้วมินนี่”