Episode 44 อิสระของคนแอบรัก

Episode 44

อิสระของคนแอบรัก

“สวัสดีค่า” โบกมือให้คนในกล้องพลางส่งยิ้มให้ เช้านี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันวิดีโอคอลหาแม่ แล้วก็ได้เห็นแม่กำลังเดินลัดเลาะตามริมชายหาดเพื่อรับแสงแดดยามเช้า

[เป็นไงลูก หายดีหรือยัง]

“เกือบดีแล้วค่ะ อีกนิดเดียว แล้วแม่ล่ะคะ เมื่อไหร่จะขึ้นมาหาหนู”

[อีกนิดเดียว] แม่ตอบคำถามด้วยคำเดียวกัน พร้อมทั้งเปลี่ยนเป็นกล้องหลังให้ฉันได้เห็นวิวทะเลที่สวยงาม ทว่าวูบหนึ่งภาพบนหน้าจอกลับทำให้ฉันนึกถึงเรื่องในวันวาน ฉันไม่เคยลืมเลยว่าความทรงจำเก่า ๆ ที่แสนสุขเกิดขึ้นที่นั่น ครั้งหนึ่งเราเคยไปพักผ่อนกันสามคนพ่อแม่ลูก เป็นครอบครัวที่อบอุ่น ก่อนจะเป็นครอบครัวที่แตกหักในภายหลังเมื่อความรักของคู่สามีภรรยาเริ่มเจือจางลง

“สวยจังค่ะ” พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ จู่ ๆ สมองก็สั่งการให้คิดถึงเขาคนนั้น

[สวยมาก ไว้โรคระบาดหายลูกค่อยมาเที่ยวนะ]

“ค่ะ อยู่ที่นั่นกับใครคะ”

[อยู่กับลุงไง] แม่สลับกล้องกลับมาแล้วตอบกลับ

“ค่ะ ใช้ชีวิตที่นั่นให้สนุกนะคะ แล้วก็ระวังตัวด้วย” ส่งยิ้มให้แล้วเตือนสติให้แม่ไม่ลืมป้องกันตัวเอง ช่วงนี้ยิ่งมีโรคระบาดรุนแรงอยู่

[ขอบใจจ้าคุณมินนี่]

“แม่อะ!”

[คุณกานต์!] ณ ขณะนั้นเองเสียงในสายก็ดังแทรก แม่ทำท่าทางชะเง้อก่อนหันมาสบตาฉันในจอมือถือ [คุณกานต์ขอตัวก่อนนะ พอดีมีงานเข้า]

“บายค่ะ”

[บายจ้ะ รักลูกนะ]

“รักแม่เหมือนกันค่ะ” ถอนหายใจออกมาหลังจากสายตัดไป ทะเลสีฟ้าสดใสทำให้หัวใจฉันหม่นหมองลงเพราะความคิดถึง ตั้งแต่เกิดเรื่องในวันนั้น พ่อก็ไม่เคยมาให้ฉันเห็นหน้าเลยสักครั้ง ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง หวังว่าพ่อคงไม่กลับไปง้อแม่ตามคำขอของฉันหรอกนะ และหากเขาจะหาความสุขจากผู้หญิงนับร้อยฉันก็ดีใจด้วย

เป็นโสดแล้วจะทำอะไรก็ทำไปเหอะ ฉันไม่ว่า

จุ๊บ!

รับรู้ถึงความอุ่นตรงซีกแก้มด้านซ้าย ฮีลใช้ริมฝีปากนุ่มหยุ่นกดเบา ๆ ตรงนั้น พร้อมทั้งเข้ามาโอบเอวเอาไว้ในระดับที่พอดี ไม่แน่นเกินไปและไม่หลวมเกินไป

“คิดอะไรอยู่”

“คิดถึง...” ชะงักไปเพียงแค่นั้น ครุ่นคิดว่าควรจะปิดบังความรู้สึกตัวเองอย่างที่เคยทำบ่อย ๆ อีกต่อไปไหม ความอ่อนแอฉันไม่ค่อยอยากให้ใครได้เห็นมัน แต่ก็อดที่จะอ่อนไหวไม่ได้เลย

วันนั้นที่ฉันพูดกับพ่อมันดูแรงไปไหมนะ จู่ ๆ ก็คิดถึงข้อนี้ขึ้นมาเสียดื้อ ๆ

“คิดถึงก็ไปหา”

“ฉันไม่กล้า” ฉันไล่เขานะ ไล่เขาให้ออกไปจากชีวิตฉันเองแล้วจะไปทำอย่างนั้นได้ยังไงล่ะ ต่อให้บังเอิญเจอกันฉันก็ไม่อาจสู้หน้าพ่อได้

“ฉันรู้นะว่าเธอโกรธ” ออกแรงกระชับแน่นแล้วกดจมูกลงตรงซีกแก้มซ้ำจุดเดิม ถัดมาก็เกยคางบนไหล่ฉัน “และก็รู้ว่าเธออยากจะให้อภัยเขา”

“เช้านี้มีอะไรกินไหม”

“มีสิ เช้า ๆ แบบนี้ อันนี้อร่อยมาก”

“อะไร”

“ซงจุงฮีล” ถึงกับต้องกลอกตามองบน คิดว่าตัวเองหล่อแบบพระเอกเกาหลีมากมั้ง ฮีลโหมดหลงตัวเองก็มา

“มีอะไรนอกจากซงจุงฮีลไหม พอดีฉันเบื่อแล้ว”

“มี” ว่าแล้วฝ่ามือหนาก็จับมือฉันไพล่ไปทางด้านหลัง ก่อนจะได้รับสัมผัสนูน ๆ ตรงนั้น

“ไม่เอา” รีบสะบัดมือออกแทบจะทันที เข้าเรื่องสิบแปดบวกแต่เช้าเลยนะ

“สักหน่อยไม่ได้เหรอ มีเรียนตั้งช่วงบ่าย”

“อยากนอนต่อ” รีบบอกปัดออกไปก่อนจะหมุนตัวหนี กระโดดลงบนที่นอนพร้อมทั้งหลับตาลงอย่างรวดเร็ว เมื่อคืนทำโปรเจกต์สั้น ๆ ก็ลากยาวไปถึงตีสามละ เช้านี้หากฉันต้องตื่นมารับศึกหนักจากมันอีกก็ไม่ไหวนะ

ดูเหมือนคนหน้านิ่งจะเปลี่ยนเป็นคนหน้ามึนอีกแล้ว พอฉันนอนหลับมันก็ล้มตัวลงนอนบ้าง พร้อมทั้งวาดแขนมาโอบเอวเอาไว้ แล้วก็ใช้มืออีกข้างตะปบลงตรงทรวงอกนุ่มหยุ่น ก่อนจะบีบเคล้นเบา ๆ

ดิ้นขลุกขลักด้วยความรู้สึกรำคาญ คือฉันกำลังจะเคลิ้มหลับอยู่แล้วเชียว ทำไมต้องมากวนกันด้วยล่ะเนี่ย

“หยุดเลย”

“ฉันแค่จะนอนด้วย” มือที่เคยฟอนเฟ้นหยุดนิ่ง ทว่าไม่ได้เปลี่ยนตำแหน่งไปไหน ยังคงวางอยู่ที่เดิม แต่ฮีลไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าการปล่อยให้ฉันพักตามคำขอ

เฮ้อออ โล่งอกไปที นึกว่ามันจะ ‘อยาก’ อย่างเดียวโดยไม่สนใจฉันเสียอีก

เวลาผ่านไปจนเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น เป็นอีกครั้งที่ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนอันอบอุ่น และก็เป็นทุกครั้งที่ฉันไม่อยากจะลุกไปไหน เพราะรู้สึกเสียดายอ้อมกอดนี้

‘คลั่ง’ ใช้คำนี้ได้ไหม เพราะตอนนี้ฉันไม่อยากจะห่างกับมันเลย

ทั้งที่ฉันกับมันก็อยู่ใกล้กันมาโดยตลอด แต่ฉันกลับโหยหามันมากขึ้นกว่าครั้งก่อน ๆ และมีแนวโน้มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ อีกต่างหาก อาจจะเป็นเพราะความรู้สึกที่ปิดกั้นกดให้รู้สึกว่าอ้อมกอดที่ได้รับก่อนหน้านั้นมันไม่อบอุ่นเท่าที่ควร มาถึงตอนนี้เลยโหยหามากเป็นพิเศษ

กระทั่งเปลือกตาของคนตรงข้ามขยับขึ้น ก่อนจะลืมตามาสบตาฉัน ยกมุมปากสูงขึ้นพร้อมทั้งกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีก

“มองแบบนั้นทำไม”

“อยากมอง ฉันว่าฉันไม่เคยสังเกตหน้านายแบบชัด ๆ เลยนะ ไม่เคยรู้ว่านายมีรอยดำเล็ก ๆ ตรงนี้ด้วย” จิ้มนิ้วลงบนมุมปากแล้วพูดไปเรื่อยเปื่อย “แล้วก็รอยแผลเป็นเล็ก ๆ ตรงหน้าผากนี่ก็ด้วย” มือของฉันเปลี่ยนตำแหน่งไปยังเส้นผมสีเทา ปัดมันขึ้นเพื่อเปิดรอยแผลเป็นตรงนั้น

“แผลเป็นจากอีสุกอีใสน่ะ”

“อ้อ ฉันก็มีนะ”

“รู้ ตรงจะงอยผม” ฮีลตอบ พร้อมแตะเบา ๆ ที่จะงอยผม นำส่วนที่ตกลงมาขึ้นไปทัดหูให้

“ของฉันก็แอบ แต่ทำไมนายเห็น”

“ฉันแอบมองเธออยู่ตลอดเวลาที่เธอหลับ” ว่าแล้วก็จับมือฉันมาบีบเล่นเบา ๆ ถัดมาก็ยกขึ้นมาทาบทับกับพวงแก้มของตัวเอง “ตอนหลับฉันมักเป็นอิสระ”

‘อิสระ’ เหรอ ประโยคนั้นหมายความว่ายังไงกันนะ

“ฉันกอดเธอได้ มองเธอได้โดยที่ไม่ต้องโดนบ่น บางครั้งก็แอบจูบเบา ๆ ที่ปากเล็ก ๆ นี่” นิ้วเรียวยาวแตะลงตรงริมฝีปากของฉัน ก่อนไล้มันจากฝั่งซ้ายไปยังฝั่งขวา “ทำแบบนั้นได้อย่างเป็นอิสระ”

“นายเป็นโรคจิตหรือเปล่า แอบลักหลับฉัน”

“เธอจิตกว่า” คำพูดนั้นทำให้ฉันต้องมุ่นคิ้วขึ้น อะไรคือคำว่า ‘จิตกว่า’

“เธอทั้งกอดทั้งหอมฉันในตอนที่ตัวเองหลับ” ถึงคำนี้ฉันก็อ้าปากค้าง รู้ว่ากอดมันทุกครั้งที่นอนด้วยกันเพราะตื่นเช้ามาทีไรฉันก็เห็นว่าแขนตัวเองพาดไปบนตัวฮีลตลอด แต่การที่ฮีลบอกว่าฉันหอมมันด้วยนี่ฉันไม่รู้ตัวจริง ๆ

ใช่เหรอ?

“เธอชอบกลิ่นนี้” ฝ่ามือหนาอ้อมมาประคองที่ศีรษะ ออกแรงรั้งให้ฉันซุกใบหน้าลงบนแผงอกแกร่ง

“บางครั้งก็ละเมอว่าหอมด้วย”

ขะ...ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ

“นะ...นายเติมประโยคหรือเปล่า”

“ไม่นะ เธอชอบมันจริง ๆ”

“ฉันไม่รู้ตัวเลย” ผละหน้าออกมาก็ส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปให้ ฉันไม่รู้เลยจริง ๆ

“เธออ่อยฉันในตอนที่ตัวเองหลับตลอด แบบนี้จะไม่ให้ฉันรักได้ยังไง”

“พูดมากไปแล้ว” จู่ ๆ ก็อยากให้ฮีลมันกลายเป็นคนนิ่งคนเดิม ทำไมช่วงนี้มันพูดมากจัง พูดมากจนทำให้ฉันออกอาการเขินเป็นพัก ๆ

“หยุดพูดเลย”

“ปิดปากฉันหน่อย” พูดมากไม่พอ คราวนี้มันเปิดโหมดอ้อนเพิ่มขึ้นมาอีก ทั้งน้ำเสียงและแววตาที่ส่งมาทำให้ฉันใจอ่อนยวบยาบ ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนที่คุ้นเคยกันดีจะทำให้ฉันใจเต้นแรงและรู้สึกแปลกใหม่ราวกับยังไม่คุ้นเคยได้ขนาดนี้

ความรู้สึกบ้าอะไรกัน นี่เหรอ ความรักที่ฉันพยายามต่อต้านมันมาตลอด